Taboe! voorkeur jongen/meisje

Hai, Mijn eerste kindje was een meisje, en de tweede bleek bij de 20 weken echo een jongen te zijn. Hoewel ik daar ook blij mee was moest ik ook enorm wennen aan het idee, ik vond mezelf gewoon een meisjes mama. Gelukkig heb je dan nog een hele tijd om eraan te wennen. En inmiddels (hij is nu bijna drie) zou ik hem niet meer willen ruilen voor wat anders. Maar inderdaad als je wat in je hoofd hebt en het blijkt anders te zijn moet je wel even wennen.

 

Nee ik kan daar niet over uit!!! Wat maakt het in godsnaam uit wat voor een geslacht je ukkie is! Zolang het maar gezond is!

Een gezonde voorkeur mag je altijd hebben, maar balen dat je kindje een jongen is (omdat je graag een meid wou) vind ik echt veel te ver gaan!

Ik ben 2 kinderen verloren (met 8 maanden zwangerschap, nee geen tweeling) en dan word je even goed met beide benen op de grond gezet!
Mij zou het echt een groot stuk worst wezen wat mijn volgende kindje voor een geslacht had! Zolang het maar gezond was en leefde !!!!!!!!

 

Het is niet dat het haar wat uitmaakt, het is een kwestie van de verwachting bijstellen, als je van te voren in je hoofd hebt vastzitten dat het een meisje wordt en in ene een jongen blijkt is het even schrikken en de boel in je hoofd omgooien.
Bij de ene gaat dat wat makkelijker dan de andere, zoals ik het lees is ze hartstikke blij met der jongen en dat ie gezond is.
Tegen de tijd dat ie bij haar in de armen ligt maakt het haar geen bal meer uit en zijn ze hartstikke blij met hun kindje.
Dus het maakt haar geen slechte moeder, het maakt haar mens.

 

Ik snap het ergens wel.
Maar het komt inderdaad wel vaak voort uit een soort van verwend zijn.
Een moeder die kinderen heeft verloren of moeilijk zwanger raakt zal het inderdaad een worst wezen wat het word.
En dames bij wie het allemaal soepel loopt maken zich weer druk om andere dingen, zoals bijvoorbeeld het geslacht.
En nog even, de 20 weken echo geeft alleen een indicatie over de gezondheid van het kind geen garantie....

 

Ook ik ben mijn zoontje verloren tijdens de geboorte (omstrengeling) maar begrijp toch wel dat je een gevoel moet bijstellen als je echt zeker bent dat je kindje het andere geslacht had..tuurlijk denk je als buitenstaander en zeker als buitenstaande vlindermama, wat maakt het uit, als het maar gezond is en leeft.. maar vind het ook niet meer dan menselijk dat iemand een gezonde voorkeur kan hebben en als dan blijkt dat het kindje een ander geslacht heeft dat je dan even je gevoel moet omzetten.. ze zegt zelf verstandelijk toch ook heel blij te zijn en dat is het belangrijkste, idd straks als t kleine grote wondertje in de armen ligt maakt het geen snars uit of het nu een jongen of meisje is.. mijn ervaring is dat je daar op het moment van geboorte niet eens mee bezig bent omdat je wordt overspoeld met extreem veel wonderbaarlijke emoties en golven van pure liefde!

Dusss..ik vind je absoluut geen slechte moeder..zoals hierboven al geschreven dit maakt je alleen maar mens.. en mensen zijn nu eenmaal niet perfect.. het fijt dat je ermee bezig bent en je afvraagt of dit wel goed is zegt toch ook al genoeg, je houdt al van dit prachtige mannetje in jou buik en voelt je misschien een beetje schuldig voor je gevoel op dit moment..komt helemaal goed..geef jezelf lekker de tijd om om te schakelen, je houdt van je kindje en dat is het belangrijkste!

 

@Rogijuli Ik denk dat je het niet kunt vergelijken. Jouw situatie is heel anders, je hebt enorme klappen gehad en daar is je mening ook door gevormd. Volkomen logisch en ik heb zeker begrip voor je reactie, maar ik denk dat je jezelf dan niet kunt vergelijken met iemand die zoiets niet overkomen is. Zoals al gezegd is door anderen.


@Sepma Je geeft aan je te schamen voor je gevoel, omdat het niet het gevoel is wat je gewild had. Dat is het vervelende met gevoel: je hebt het gewoon, je kiest het niet. Ik denk dat je je niet moet schamen voor een gevoel dat je hebt, maar er mee om moet leren gaan. Het is er nu eenmaal, of je het uitspreekt of niet. Daarom vind ik het dapper dat je het uitspreekt, want je had het ook kunnen verzwijgen en jezelf eindeloos schuldig blijven voelen.

Je realiseert je dat het geslacht nu eenmaal onomkeerbaar is. Ik denk dat het zaak is om te gaan wennen aan het idee dat je een zoon krijgt. Daar hoef je echt niet meteen laaiend enthousiast over te zijn, want gevoel keert meestal niet zomaar om. Maar probeer de leuke kanten ervan te gaan zien.
Misschien kun je bijvoorbeeld een lijst maken van dingen die juist leuk zijn aan jongens? Of bedenk waarom je graag een meisje wilde en of je verwachtingen van een dochter echt niet om te zetten zijn naar een zoon.
Bijvoorbeeld: als je je verheugd had op jurkjes, kun je gaan kijken naar leuke jongenskleding. Want ook die is er heel veel! Of als je heel erg uitkeek naar een dansvoorstelling van je dochter, bedenk dan dat zoons (zeker jonge jongens) dans vaak ook leuk vinden? Mijn broer heeft jaren met volle overgave jazzballet gedaan De helft van de groep bestond uit jongens. En als het een meisje was, wie zegt dat ze dan niet had willen voetballen? Ik noem maar wat.

Zo kun je stapje voor stapje je verwachtingen en verlangens aanpassen aan een jongen. Grote kans dat die teleurstelling dan afneemt en als je zoon er eenmaal is, dat je dan een super trotse jongensmoeder zult zijn!
Lukt dat je niet zelf, dan kun je altijd professionele hulp vragen. Het is natuurlijk niet de bedoeling dat je schuldgevoel je opbreekt als je het niet zelf kunt doorbreken.


Misschien is het een troost als ik zeg dat ik voordat ik zwanger ben regelmatig heb gezegd: Maar wat dan als het een jongen is? Ik wilde per se geen zoon Dat zag ik echt niet zitten.
Maar toen ik eenmaal zwanger was bedacht ik me dat jongens veel leuke kanten hebben. Ik kan zelf goed met mannen overweg, jongens schijnen als kind veel knuffeliger te zijn en vaak moederskindjes. Jongens hebben net zoveel leuke kledingkeuze en hun puberteit is vaak minder heftig qua gedrag dan die van meisjes, vooral naar moeders toe.
Ineens leek een jongen me toch wel wat en wij blijken nu een zoon te krijgen. Terwijl ik eerst dacht dat ik het een teleurstelling zou vinden, ben ik er nu juist extra blij mee!

 

@RoGiJuLi: wat erg om te lezen dat je twee kindjes kwijt bent geraakt met 8 maanden! Een goede vriendin van me heeft dit met 9 maanden meegemaakt....haar placenta was losgescheurd en daardoor is het kindje gestikt...ze wist zelf dat er iets mis was (het was haar eerste) maar er werd steeds gezegd: joh je bevalling zal wel begonnen zijn...het zijn weeen....gelukkig heeft ze daarna nog twee gezonde kids gekregen maar die zijn beide met 37 weken gehaald vanwege de stress. Kan me dus goed voorstellen dat het je niet uitmaakt!

@sepma: ook jou kan ik wel begrijpen, hoe moeilijk dat voor anderen ook is. Je bent er gevoelsmatig waarschijnlijk helemaal vanuit gegaan dat het meisje zou worden! Maar zoals je al zegt als je er dadelijk aan gewend raakt dat je een gezonde knul krijgt, komt het vast goed!

Ik heb niet echt een voorkeur, als het inderdaad maar gezond is! Omdat mijn man al een kind heeft (niet zijn biologische kind) met zijn vorige relatie (zij was al zwanger toen hij haar leerde kennen), zou ik het super vinden als het een meisje zou worden. Ook dit durf ik niet goed tegen mijn man te zeggen. Hij heeft dus al een zoontje, die in een gezinsvervangend tehuis woont vanwege een forse handicap. Hij komt 1x per maand bij ons slapen een weekend en dat vind ik best heel moeilijk en vermoeiend maar we doen erg ons best het hem naar de zin te maken.
Omdat ik merk dat mijn man mijn zwangerschap wel eens een beetje vergelijjkt op sommige punten met zijn ex (iets waar ik echt BOOS om kan worden hihih) zou ik het leuk vinden als het een meisje zou worden zodat het voor hem ook helemaal nieuw is.
Dit slaat natuurlijk helemaal nergens op, dat weet ik ook, maar het is een gevoel...Ik ben me alleen ook erg bewust van het feit dat het gewoon ook een gezonde knul kan zijn en ook daar ben ik dan dolblij mee. Heb echter nog geen idee wat het wordt en heb daar ook nog geen gevoel over (alleen alle pendels zeggen dat het een jongen wordt!)

Ik snap dus wel echt het dilemma want ik kan me voorstellen dat er veel meer vrouwen zijn die dit hebben.....

 

Hoi Sepma,

Mijn man en ik vinden zelf dat we allebei meisjetyppetjes zijn (om het zo te zeggen). We hadden allebei wel snel het gevoel dat het toch een jongen zou zijn. We vinden het wel leuk hoor een jongen, maar zijn erg benieuwd hoe het met een jongen zal zijn. ( Een meisje kunnen we ons wel voorstellen).

Nou vonden we het gelijk leuk, maar ergens ook een beetje "raar". We zijn nu erg nieuwsgierig naar ons mannetje, juist omdat we het ons niet kunnen voostellen.

Het gaat wel over, maak je je niet druk! Het is even schrikken, maar je bent echt zo aan het idee gewend!

 

Ik herken het wel hoor Had het de andere richting op. Ik was er zo zeker van dat het een jongen was en met de 20 weken echo werd gezegd dat ze er 100% zeker van waren dat het een meisje was. Ik was flabbergasted, weet nog dat ik echt vroeg van 'weet je het zeker?'. Toen heb ik dus echt aan het idee moeten wennen en toen ik eenmaal gewend was en het leuk vond een meisje te krijgen... bleek met de bevalling dat het toch een jongen was (zeg ik overigens niet omdat je toch hoop moet houden oid hoor, maar dit is gewoon wat er bij mij gebeurde).

Sta jezelf ook toe om nu er even aan te moeten wennen! Dat mag! Waarschijnlijk heb je de afgelopen weken helemaal voorgesteld wat voor kindje je zou krijgen en hoe dat zou zijn en nu moet je dat beeld loslaten. Dat heeft gewoon even tijd nodig.
En jongens zijn soms ook onwijze knuffelkonten en vinden het ook leuk om te tutten (Thijmen wil kapper spelen en mijn haar kammen en wil ook nagellak op als ik dat heb ).

 

@Sepma allereerst gefeliciteerd met de goede 20 weken echo, fijn dat het kindje gezond lijkt te zijn!
Ik kan me ergens best voorstellen dat je even aan het idee moet wennen.. maar weet je, gelukkig heb je daar nog ca. 20 weken de tijd voor idd goede tips om naar leuke jongenskleertjes en -spulletjes te kijken en ik denk als het kindje er is denk je niet in 'een' jongetje of 'een' meisje maar JOUW kindje met zijn eigen karaktertje

 

ik kan me het niet voorstellen eigenlijk.

de eerste was een jongen waarbij ik het gelijk zeker wist nog voor de echo,toen tijdens de echo bevestigt werd dat het een jongen was was ik echt blij dat mijn vermoeden juist was.maar meer in de zin van "zie je wel dat ik gelijk had"

deze zwangerschap was ik helemaal niet zeker de ene dag was het een jochie de andere een meisje.
wel kwamen alle pendels uit op een meisje dus tja mischien onbewust toen we 9 echo's hadden gehad en nog steeds niet wisten wat het werd wist ik het echt 100% zeker dat we een meisje kregen. dit bleek ook zo te zijn!
ik was helemaal blij met een meisje en niet zo zeer om het geslacht maar omdat we het nu eindelijk wisten.

over max 14 weekjes hebben we dus een jongen en een meisje.

ik denk ook niet dat ik bij een derde voorkeur heb.juist omdat ons meisje een afwijking heeft in de vaten boeit het me helemaal niets als het maar gezond is

 

Ik kan het me ook niet echt voorstellen.

Ik kan er best een voorstelling van maken, dat als je vanaf begin al "het" gevoel van... hebt gehad en ineens blijkt het niet zo te zijn, dat je even schrikt en moet wennen aan dat idee, maar ik zou er zeker niet minder blij mee zijn.

We hebben 2,5 jaar op deze plakbeeb moeten wachten, dus het zal me echt een rotzorg zijn, zolang het maar gezond is en alles er op en er aan zit.

Mijn gevoel zegt wel heel sterk een meisje en 't gevoel van mn vriend ook, dus mochten we bij de 20weken echo er achter komen dat het een jongen zal zijn, zullen we even blij zijn. Schrikken zal het wel even, omdat vanaf de eerste test we gezegd hebben: "dit wordt een meid"

 

Ik snap dit soort dingen ook nooit zo goed, maar besef dat dit komt door mijn referentiekader. Hier lees je vaker dat mensen schrikken van een ander geslacht dan dat zij in gedachten hadden of dat ze uitkijken naar de 20-weken echo, omdat ze dan eindelijk het geslacht zien. Wij zijn ons te pletter geschrokken toen we hoorden tijdens de echo dat onze dochter niet-levensvatbaar was. Wat zeg ik, geschrokken? We zijn nu, ruim 3,5 jaar later de schok nog niet te boven. Daar zijn geen woorden voor, hoe je je dan voelt. Dan baal je pas. Ik heb altijd een lichte voorkeur gehad voor een meisje, maar ik heb een gat in de lucht gesprongen toen ik enkele maanden na het overlijden van onze dochter zwanger bleek van een gezonde zoon! En hij is zo geweldig, de meest fantastische persoon die ik ken. We noemen hem vaak ons lichtpuntje, omdat hij licht mee bracht in een hele sombere, donkere tijd. Ik krijg liever een heel leger aan jongens, dan nog een keer een kind te moeten verliezen. Count your blessings...

 

meid ik kan maar een ding zeggen, het went echt!

mijn man was echt teleurgesteld toen mijn dochter een meid bleek te zijn, hij wilde zo graag een jongen (en van mannen is dit om een of andere reden wel geaccepteerd).
nu zijn ze 2 handen op 1 buik. Hij helpt me de mooiste jurken uitzoeken voor dr en is mega trots als ze weer eens ergens de show steelt. De 2e wilde hij nog steeds graag een jongen en idd het is een jongen. Ik ben er ook heel blij mee maar moest deze keer een beetje wennen, vroeg me af hoe dat zou gaan...
maar dit gaat ook vanzelf.
Mijn man zei trouwens nu van de week dat hij een meid ook leuk had gevonden, dat het hem niks meer uitmaakt.

 

wat ik trouwens echt niet vind wennen zijn jongens kleding. Om de een of andere stomme reden zijn jongenskleertjes echt minder leuk dan meidenkleding...
maar goed dat is nog wel het minst belangrijke...

 

Misschien krijg je op een dag er een meisje bij? Ik moet eerlijk bekennen dat ik dezelfde voorkeur had als jij. Ik wilde graag een meisje om mee te tutten enzo Het verschil is dat ik ook werkelijk een meisje kreeg! Ik kan me wel voorstellen dat ik net zoiets had gevoeld als jij als het een jongen was gebleken. Maar inderdaad is er net zoveel leuks aan jongens als aan meisjes! Het maakt eigenlijk geen drol uit, maar gevoel is iets lastigs... Net als iemand al eerder zei: het is er gewoon. Je kiest je gevoel niet.
Ik ben nu zwanger van de tweede en ik kan nu eerlijk zeggen dat het me niet uitmaakt. Een jongen zal wennen zijn (ben nu eenmaal gewend aan een 'plat plassertje') maar het lijkt me ook heel gaaf! Stoere kleertjes en overhemdjes struikelen over auto's in plaats van Barbies
Liefs, Janneke

 

ik heb het juist met meisjes kleding ik kan echt niets leuks vinden hahaha