Ik lees hier al een behoorlijke tijd mee en lees dan vaak verhalen van vrouwen wie het niet zo makkelijk lukt om zwanger te worden en daar verdrietig om zijn en na soms jaren wachten zich wanhopig voelen. Lees mijn verhaal en ik hoop dat jullie weer vol goede moed door kunnen gaan. Op mijn 18e ben ik getrouwd met mijn eerste man (ben nu bijna 37) en wij wilden eigenlijk gelijk kinderen. Toen dat na een jaar proberen niet lukte werd ik doorverwezen naar een gyneacoloog. Mijn ex bleek zo goed als onvruchtbaar te zijn (minder dan 20 miljoen) en bij mij konden ze niets vinden. Ook de samenlevingtesten waren neg. Ook de baarmoederfoto leverde niets op. Na bijna 2 jaar testen en doen wilden ze gaan beginnen met IUI, maar aangezien ik erg door mijn rug was gegaan wilde ik dat een maand of 2 opschuiven. Die maand hebben wij een keer sex gehad (op de 8e dag van de cyclus) terwijl mijn cyclus toen ongeveer 35 dagen was. Toen bleek ik geheel onverwacht zwanger. Iets wat volgens de doktoren medisch gezien onmogelijk is. Jaren later was ik gescheiden en ben ik opnieuw getrouwd. Ook wij wilden graag een kindje maar het lukte niet. Omdat ik al een kind had vond ikhet niet zo nodig om weer naar de gyneacoloog te gaan en zo. Wel was er jaren lang elke maand weer die teleurstelling en verdriet als ik ongesteld werd. Na ruim 5 jaar werd ik ineens niet ongesteld en bleek ik weer zwanger, iets wat we nooit gedacht of gehoopt meer hadden. Na de bevalling wilde ik niet aan de pil, ik hoopte dat het ons nog een keer zou lukken, maar na ruim een jaar zijn we weer doorgestuurd naar de gyneacoloog. Deze keer was ik begonnen met temperaturen en met ovulatietesten en in mei was ik zwanger, helaas is dit uitgelopen op een miskraam. De gyneacoloog wilde een HSG maken (baarmoeder foto) en daar was niets bijzonders op te zien. Drie dagen na de HSG ben ik zwanger geraakt en ben nu 24 +1 dag zwanger. Het is een lang verhaal maar als ik er maar 1 iemand mee kan troosten en een beetje hoop kan bieden opdat ook zij na mischien jaren wachten een baby in haar armen mag sluiten is me dit lange typewerk wel waard. Veel liefs
Mooi verhaal Wat een hoop tegenslagen en wat bijzonder dat je elke keer opnieuw zwanger raakte! Kan vrouwen inderdaad hoop geven..
Ik krijg er helemaal kippenvel van! Wat super fijn dat je ondanks alles een 3e kindje gaat krijgen! Gefeliciteerd en geniet van je zwangerschap! Liefs
Ja het is zeker bijzonder dat ik uiteindelijk iedere keer zwanger ben geraakt. Eerlijk is eerlijk, het heeft me heel wat tranen gekost al die jaren van wachten en hopen en ik had ze ook liever voor mijn 30e gekregen hoor, dat wel.
mooi verhaal idd..heel bijzonder en wens je een prachtige zwangerschap toe! wij hebben na ruim 5 jaar en veel onderzoeken gewoon via de natuurlijke weg een kindje gekregen (raakte toen dus zwanger en na 6 jaar probveren hadden we een mooi mannetje in onze armen). het kan altijd...bij mij was het duidelijk een psychische kwestie,ik blokkeerde door verschillende (persoonlijke) redenen de boel en heb therapie gehad en dat heeft resultaat gehad!
Inderdaad mukkie11 het kan altijd, alleen je gelooft er op een gegeven moment zelf niet meer in. Jij hebt ook 5 jaar moeten wachten en juist deze verhalen van ons twee kan vrouwen wel net dat beetje hoop en geloof geven althans dat is de bedoeling van mijn verhaal.
Fijn om te lezen dames! Zoals jullie kunnen zien in mijn onderschrift zit het mij ook niet mee... Ik hoor graag dat het ook nog goed kan aflopen. Ik geloof er alleen absoluut niet in dat je het psychisch kan blokkeren. Want als dat zo is dan ben ik natuurlijk verdoemd. Hoe langer je er mee bezig bent hoe erger de drang en hoe groter de wens wordt. Als iemand hier dus schrijft dat ze therapie gehad heeft en daarna wel zwanger raakte dan schrijf ik dat toch erg graag weg onder "gelukkig toeval" Anders zou dat betekenen dat het mijn schuld is dat ik nog geen babietje heb en daar weiger ik in mee te gaan. Ik hoop gewoon dat de volgende wel blijft plakken. Meer kan ik niet doen... Liefs BB ps ik wil hier niemand mee aanvallen hoor. Het is gewoon mijn persoonlijke ding dat ik daar niet in geloof. Als iemand wel baat heeft bij therapie dan is dat uiteraard prima!
het psychisch blokkeren betekent geenszins dat het dus je eigen schuld is. we hebben het niet over schuld of niet...bij mij was door diverse redenen de boel geblokkeerd en moest ik eerst die blokkades opruimen zeg maar. had ook heel erg met m'n relatie met m'n moeder te maken, met angsten en in m'n relatie. wij hadden geen medisch probleem en dus heb ik me op het psychische aspect gericht. al die jaren proberen was ook een psychische belasting en daar ging ik in eerste ionstantie voor. toen ontdekte ik mijn blokkades en angsten ook omtrent zwanger raken en kinderen krijgen, en ben daarmee aan de slag gegaan. heel snel daarna raakte ik zwanger...ik weet zeker dat het BIJ MIJ psychisch was maar ik zeg niet dat dat altijd geldt... ik was nog niet klaar voor een zwangerschap/kindje/moeder worden en op het moment dat ik zwanger raakte voelde het meteen goed! bovendien heb ik het in m;'n omgeving herhaaldelijke malen gezien en bevestigd gekregen dat vriendinnen/familileden zwanger raakten nadat ze in een vorm van therapie zijn gegaan en dat betekent dus niet dat je maar in therapie moet want dat is heel zwaar en is zeker niet voor iedereen goed...