Ik weet dat er een aantal hele gelovige huisartsen zijn. Misschien een idee om te kijken of je een arts kan vinden die ook gelovig is? Miischien dat jij dan eerst kan gaan zonder je man om te kijken wat de standpunten van die arts zijn. Misschien dat de huisarts dan je man kan overtuigen dat de medischemolen in gaan niet tegen het geloof is. Ben zelf niet gelovig (wel zo opgevoed) maar god wil toch dat mensen kinderen krijgen en ik denk dat dit dan misschien juist veel voor hem zou betekenen als hij zich hier 100% voor inzet.
Moeilijk... Wij kiezen ook niet voor de MMM. Maar daar zit ook gelijk het verschil. WIJ kiezen er niet voor. Daarnaast willen we ook niet nog jaren lang proberen. 2012 wordt ons jaar....of niet! Dan tellen we onze zegeningen en prijzen ons gelukkig met 1 kindje. Even heel makkelijk gesproken zo maar daar zit natuurlijk ook aardig wat emotie achter. Na 2 x een BBZ begin dit jaar (besparende ingreep en 2e x eileider verwijderd) zit de kans er in dat het niet meer op de natuurlijke manier gaat lukken. Aan de andere kant zijn we zeer positief en hopen dat het in de komende maanden ons toch nog gegund is. Wat ook meespeelt is elke keer weer die teleurstelling. Op een gegeven moment is het genoeg! Dan moet je het verdriet eens goed kunnen toelaten en de hoop dat het nog gaat lukken loslaten. Ik hoop zo dat dat punt voor ons niet gaat komen!!!! Maar het leven is te kostbaar om te blijven stil staan bij de dingen die niet lukken (sprak zijn nu nog heel positief). Ik snap jouw man wat dat betreft dus eigenlijk wel. Of het komt of het komt niet (hoe pijnlijk dat dan ook zal zijn). Wat ik echter niet snap is dat hij er schijnbaar geen moeite mee heeft om maar door te sudderen. Na 3 jaar proberen ben je het wel eens goed zat toch? En beiden een lichamelijk onderzoek ondergaan met als reden 'dan weten we in elk geval hoe groot de kansen zijn' vind ik eigenlijk ook wel een goeie. Dit zegt nog niks over IUI of IVF. Wat dat betreft vind ik dat hij je ook wel tegemoet mag komen. Aan de andere kant..... weet je waarmee je getrouwd bent neem ik aan? Dus schat ik de kans ook groot in dat je van begin af aan al geweten hebt dat hij dit niet wil. Iemand sprak over respect hebben voor elkaar. En dat jouw wens niet serieus nemen van weinig respect getuigd. Maar zijn keuze om het aan de natuur of te laten of je zwanger raakt of niet wordt ook niet gerespecteerd... Ik denk dat jullie allebei eens goed moeten luisteren naar elkaars kant van het verhaal.... En zeker niet gaan 'chanteren' want dan kun je net zo goed de scheidingspapieren gaan tekenen (en geloof me ook al heb je geen sex, dan nog is het een teleurstelling dat er weer een maand voorbij is gegaan). Overigens is mijn man ook pertinent TEGEN de MMM. Dus ook al zou ik wel die stap willen zetten dan had hij ook nee gezegd. Het gebeurd of het gebeurd niet is ook zijn motto. Dus wat 'lompe hork' betreft kan ik best goed meepraten. Vandaar ook dat ik denk dat je er niets mee opschiet om hem te dwingen een keuze te maken. Ik denk eerder dat je moet proberen heel goed tot hem door te dringen en aan te geven dat hij jou het gevoel geeft dat wat jij wilt niet belangrijk is terwijl jullie toch echt samen tot een oplossing moeten komen. Hoe gaan JULLIE dat aanpakken? Veel sterkte en succes meis, ik hoop dat jullie er samen uit gaan komen! Liefs, Kweenie