Hallo meiden, Ik zal eerst mijn verhaal even doen: Op 16 oktober 2009 ben ik na een hele goede zwangerschap zonder complicaties bevallen van onze dochter.De bevalling was best pittig. Tot de laatste wee toe ging het goed en waren en geen redenen om te denken dat het niet goed ging met onze dochter. Toen ze tijdens de laatste wee eindelijk ter wereld kwam met behump van de vacuum werd ze op mijn buik gelegd, ze maakte geen geluid maar ik maakte me niet direct ongerust, ik dacht misschien moet ze even op gang komen? De gyn knipte direct de navelstreng door en rende naar een kamertje naast de verloskamer. Mijn man namen ze ook mee, ik begon te roepen, ik hoor niks, wat gebeurt er nou?? Ik zag via de zijdeur allerlei mensen binnen komen rennen en wist nog steeds niet wat er aan de hand was. Ik heb me vastgeklemd aan de verpleegkundige van de verloskamer en was volledig overstuur, ze moest me vertellen wat er aan de hand was. De verpleegkundige is toen gaan kijken en vertelde me dat ze haar aan het reanimeren waren. Op dat moment raakte ik volledig in shock, ik kon niks meer niet meer lachen, niet huilen helemaal niks. Het schijnt dat ik in die periode nog van de verlostafel af heb willen springen om naar haar toe te gaan, maar daar kan ik me niks meer van herinneren. Ik weet wel dat ik telkens mensen uit het kamertje zag komen en heel zielig naar mij zag kijken, ik dacht telkens die komt me vertellen dat het over is. Na 20 min kwam mijn man bij me en vertelde me dat haar hartje klopte maar dat ze nog niet zelf ademde. Daarna vertelde de gyn me dat ze zo even met haar in de couveuse bij me zouden komen. Ik was compleet overstuur. Ik heb haar heel even gezien en haar vingertje aangeraakt. Ze lag in de couveuse en werd volledig beademd, er werd ons verteld dat ze niet in dit ziekenhuis kon blijven en naar het Sophia overgebracht moest worden. Hierna namen ze haar mee om haar klaar te maken voor transport, ondertussen werd ik gehecht en heb ik totaal overstuur mijn ouders gebeld. Voordat ze wegging hebben we haar nog heel even mogen zien. Ze werd opgehaald door een team van artsen uit het Sophia met een speciale ambulance, deze artsen vertelde ons dat ze niet wisten of ze het einde van de dag zou halen. Ook wij werden met een ambulance achter haar aan naar het Sophia gebracht. In het sophia lag onze dochter op de ic neonatologie. Hier heeft ze 72 uur een koelpak aangehad, dit is een nieuwe methode waarbij ze op 33.5 graad gehouden werd om evt. hersenschade door het zuurstofgebrek te verminderen. Dit is natuurlijk niet gewoon voor een lichaam dus hierdoor kreeg ze ook weer allerlei complicaties. De eerste 3 dagen heeft ze dan ook heel erg slecht gelegen. Nadat ze weer langzaam opgewarmd was en het koelpak uit was, is ze weer heel langzaam opgeknapt. Eindelijk mochten we haar voor de eerste keer vasthouden, ookal was dit vreselijk eng. Ze had enorm last van slijm doordat ze tijdens de reanimatie een klaplong had opgelopen, ik was telkens bang dat ze zou stoppen met ademen. Na een week mocht na naar een medium care afdeling, nu moest ze nog leren drinken aangezien ze een sonde had. Dit heeft ze zich wonderbaarlijk snel eigen gemaakt en na 12 dagen was ze eindelijk thuis. Uit de MRI die in het sophia gemaakt is is gebleken dat ze aan het zuurstofgebrek waarschijnlijk geen schade heeft overgehouden, wel is er zichtbaar geworden dat ze een herseninfarct heeft doorgemaakt tijdens de zwangerschap. Deze zit in het motorisch gebied. Hierdoor heeft Tatum een lichte hemiparese links, dit houdt in dat haar motoriek in deze lichaamshelft veel slechter is. We zien dit nu met name in haar linkerarm. In hoeverre dit haar leven zal beinvloeden kunnen ze nu nog niet zeggen. Haar andere hersenhelft kan veel functies overnemen en ook met fysio kunnen we veel bereiken, de tijd zal het leren. Pas als ze 1.5 is kunnen ze ons een diagnose geven. Ik merk dat ik veel moeite heb met alles wat er gebeurd is, hoe verwerk je zoiets. Ik vraag me vaak af waarom het zo heeft moeten gaan. Ook merk ik hoe slecht ik het ook van mezelf vind dat ik het vaak moeilijk vind bij mensen bij wie alles wel goed is gegaan, dat steekt me dan vaak. Terwijl ik ook goed weet dat het nog veel slechter af had kunnen lopen. Graag wil ik in contact komen met mensen die ook zoiets hebben mee gemaakt om ervaringen uit te wisselen, ik ben erg benieuwd hoe jullie hiermee omgaan.. liefs
Goeie genade, wat een verhaal zeg. Heb gewoon kippevel. Ik kan me wel een beetje verplaatsen in wat je hebt meegemaakt. Bij mijn bevalling ging het ook niet helemaal goed en ook mijn dochter werd meteen bij me weggehaald na de bevalling. Gelukkig niet naar een andere kamer en op een gebroken arm en een suikerspiegel die maar niet stabiel wilde worden na heb ik een gezonde dochter. Maar de schrik van alles wat je meemaakt kan nog heel lang nawerken. Zo heb ik vorige week ineens zitten huilen op mijn werk toen we het over mijn babietje hadden en ze 's nachts in het ziekenhuis bij me weggehaald werd om dat ze zo lag te huilen van de pijn. Ineens kwam alles weer boven en daar kwamen de waterlanders, terwijl ik helemaal geen jankerd ben of zo. Zal ook nog wel lichtelijk met hormonen te maken hebben maar goed het deed toch weer even pijn van binnen. Het zal moeten slijten en naarmate je steeds meer een band krijgt met je kindje en de tijd verstrijkt wordt het nare gevoel steeds minder, maar het heeft even tijd nodig. Sterkte met Tatum, hoe is het nu met haar?
Tja..........mijn verhaal staat niet in vergelijk met dat van jij! Ik begrijp dat je het hier heel moeilijk mee heb hoor! Bij mijn bevalling ging het op het einde ook niet goed en moesten ze heel snel ingrijpen. Ik was toen al meer al 72uur bezig en 10min voor dat ze geboren werd wilde ik opgeven.........ik kon niet meer! Ik heb werkelijk gezegt: Laat d'r maar zitten ik wil niet meer.... Toen vertelde ze me dat haar hartslag weg zakte en ze heel snel wat moesten gaan doen. Bij ons ging ze gelukkig na de geboorte direct goed... Maar 2wkn later ging ze heel slecht en ging ze heel veel spugen. Bij ons namen ze het niet serieus........ze was gewoon een huil baby en we moesten het maar nemen zoals het was. Zelfs de dag dat ze opgenomen werd, gingen ze er vanuit dat ze niks mankeerde. Nog geen 24uur later werden we overgebracht naar het AMC omdat ze geopereerd moest worden! Nee ze mankeerde niks, het had heel weinig gescheeld en ze was er niet meer geweest..... Ik heb zo moeten vechten om haar te krijgen en op de wereld te zeten en wat maar blijft galmen in mijn hoofd is dat ik tijdens de bevalling wilde stoppen. opgeven Ik weet ook niet hoe ik er mee om moet gaan. ALs ik over mn bevalling en kraamtijd moet praten dan kan dit niet zonder emoties... Mij is gezegd dat ik moet blijven praten er over en als ik moet huilen dit gewoon te laten gaan! Je hebt omwille van je meisje zo je eigen aan de kant moeten zetten dat het wat langer duurt voordat de kraamtranen gekomen zijn en hier moet je doorheen............tja makkelijk gezegt Echt mijn verhaal staat niet in vergelijk met dat van jou! Heel veel sterkte de komen de tijd en ik hoop dat je meisje er heel sterkt door heen komt!
Bedankt voor jullie reacties.. Wat dat betreft heeft het zoveel emtionele gevolgen voor een vrouw, ik merk ook dat mijn man er minder moeite mee heeft dan ik, hij gaat er toch anders mee om. Arja: Gaat het nu wel goed met jou dochter en haar suikerspiegel? Sloppy: Dat gevoel van falen herken ik heel erg, ik voelde me ook zo schuldig constant, en wat had jullie dochter precies dat ze in het ziekenhuis terecht kwam? Met Tatum gaat het nu naar omstandigheden heel goed, ze is een hele lieve vrolijke baby. Ze groeit ook heel goed. Alleen heeft ze dus een hemiparese, en hoe dit uit zal pakken blijft afwachten..
Hier ook een dochtertje met een slechte start; ze liep tijdens de bevalling een bacteriële infectie op die resulteerde in een longontsteking. Hierdoor moest ze een week in het ziekenhuis blijven. Mijn bevalling ging prima eigenlijk, al heb ook ik geroepen dat het voor mij niet meer hoefde en dan maar geen baby. Sloppyslayer: dat is volkomen normaal! Je bent helemaal in de hormonen en pijn en uitputting. Grappig dat we het "normaal" vinden dat we onze partner stijf schelden tijdens de bevalling, maar dat we ons schuldig voelen als we iets onredelijks zeggen teggen of over de baby terwijl de achtergrond en reden daarvan hetzelfde is. Het verschil bij mij was dat iedereen heel rustig bleef. Ik had helemaal niet door dat er echt iets aan de hand was, heel vreemd. Alsof ik in een bubbel zat waarin ik zelf heel gelukkig lag bij te komen van de bevalling, compleet high. Maar goed, er kwamen dus mensen naar haar kijken, ze waren een tijd met haar bezig, ik werd gehecht, maar alles ging zooooo rustig en kalm en zonder paniek terwijl die er wel was achteraf gezien. En toen ging ze naar de couveuze, mijn man ging met haar mee. Het drong allemaal niet tot me door. Ook niet toen de "echte" kinderarts kwam vertellen dat ze wel even moest blijven, die hadden ze blijkbaar uit zijn nest gebeld en hij was gekomen ook dus dat geeft wel de noodzaak aan. Bij mij kwam het echte besef pas toen we met 5 dagen weer een gesprek hadden met de kinderarts en hij zei: ze is echt heel ziek geweest. Tóen pas dacht ik: shit, dit had dus ook verkeerd af kunnen lopen. Maar ik kan het opbrengen om dankbaar te zijn dat ik al in het zh was, dat ze daar zo adequaat hebben gereageerd, dat het zo snel beter met haar ging, dat ze de beste zorg heeft gehad, dat we in Nederland wonen en niet in Zimbabwe oid. Voor mij heeft het geen zin om teveel stil te staan bij wat had kunnen gebeuren want het is niet gebeurd. Maar meiden, als jullie daar wèl moeite mee hebben, dan zou ik echt even langs de huisarts gaan. Misschien is alleen maar praten met omgeving of met ons niet voldoende en heb je even behoefte aan een professional die naar je luistert en die je handvatten kan geven voor je verwerking. Onderschat het niet hoor, dit zijn hele emotionele heftige gebeurtenissen, het gaat wel om je kindje en om dat nieuwe leventje waar je alles voor wil geven, die je ZO dierbaar is en die zo'n impact heeft op jou en je persoon, je leven. Ik denk dat geen huisarts je weg zal sturen....
Hey Allereerst wil ik je zeggen dat ik het heel erg voor je vind, en dat ik hoop dat de schade nihil zal zijn. Het moet echt niet gemakkelijk zijn niet te weten wat de toekomst brengt. Ik herken wel een beetje in je verhaal, maar Levi was er lang zo slecht niet aan toe als jou dochterje. Na de bevalling schreeuwde hij ook niet. Ze hebben hem een paar seconden laten zien, er werd nog niet eens gezegd het is een jongen... en hup kinderarts erbij en overgebracht naar de neontologie (schrijf je dat zo?) Hij is daar 2 nachtjes moeten blijven. Hij wou ook heel moeilijk eten en gaf zo goed als al zijn voeding terug, (heeft nog lang geduurd, maar hij had er geen last van, dus geen reflux waarschijnlijk), was misselijk, had sporen van een infectie die zichzelf heeft genezen (heel vreemd) en uiteindelijk was alles in orde. Ik weet eigenlijk nog steeds niet waarom hij niet schreeuwde maar uiteindelijk was alles in orde. Ik was er ook wel ondersteboven van. Na een zware arbeid je kindje op zo'n afdeling. Ik heb er veel over gesproken. Ook omdat ik in mijn hoofd had dat die eerste dagen cruciaal waren voor de oh zo belangrijke moeder-zoon band... En ik had hem dus niet bij me. Heel moeilijk. Maar praten helpt, voor mij toch. En ik heb veel tranen gelaten. Soms is dat ook een uitlaatklep... Nu met de geboorte van Jaro is alles goed gegaan, en had ik hem onmiddelijk op de kamer, en toen kwamen de herinneringen van Levi weer boven. En weer heb ik het er met mijn man, ouders, verpleegsters over gehad. Iedereen die het horen wou eigenlijk Veel succes alvast met het verwerken en voor jullie mooie meisje! Liefs
Wat een verhaal zeg, kan me helemaal voorstellen dat je het er nu moeilijk mee hebt. Het is ook niet zo vreemd natuurlijk, alles is zo anders verlopen dan je voor ogen had. Mijn jongens zijn 3 maanden te vroeg geboren en hebben 8 weken in het ziekenhuis gelegen. Ook aan de beademing en de nodige ups en downs. Ik heb destijds veel gepraat met een vrouw die couveuse ouders bij staan. En ik moet zeggen dat het mij enorm heeft geholpen met het verwerken van alles. Het klinkt afgezaagd maar de verwerking van zoiets heftigs heeft echt tijd nodig. Ik merk nu na 16 maanden dat ik het er nog wel eens moeilijk mee heb. Mijn man is daar makkelijker in, zal wel een mannen kwaalje zijn haha. Hij heeft het op zijn eigen manier verwerkt, en heeft nu zoiets van het gaat goed dus ik wil niet heel veel meer aan die tijd denken. En natuurlijk praten we er nog wel eens over. Maar wel veel minder dan in het begin. Ik wil je veel sterkte wensen en ik hoop dat je alles met de tijd kan verwerken. Liefs Jada
Jeetje zeg wat een verhalen! Echt vreselijk om zoiets mee te maken! Ikzelf heb het andersom meegemaakt. Na een zware bevalling met zwangerschapsvergiftiging bleek het met mij erg slecht te gaan. Ikzelf heb hier niet zoveel van meegekregen maar achteraf ben ik blij dat ik er nog ben. Een week na mijn bevalling mochten we naar huis met strenge controle van de huisarts ivm mijn hoge bloeddruk. ik heb hier erg lang mee gezeten en in een flinke dip gezeten nadien. Het gaat allemaal zo anders als dat je je hebt voorgesteld. Het heeft bij mij erg geholpen erover te praten. Langzaam aan slijt het wel (ik heb er niks aan overgehouden dus wordt er ook niet elke dag mee geconfronteerd). Als mensen naar mijn eerste bevalling vragen doet het nog wel zeer, wordt ik boo sdat ze na alle klachten niet eerder hebben ingegrepen. Maar het werkt niet er boos over te blijven.
Jeetje meid wat een verhaal.. Daarmee valt ons verhaal nog mee.. Tijdens de bevalling heeft L. in het vruchtwater gepoept en ingeslikt (waarschijnlijk omdat het voor hem te snel ging, binnen 6uur bevallen).. Hartslagje viel tijdens de weeen al weg, maar nog geen reden tot paniek.. Tot de ersweeen kwamen, toen moest het snel snel.. Heb hem wel even bij me gehad gelukkig, daarna gelijk meegenomen voor onderzoek, slijm weggezogen.. Door het achtergebleven vieze vruchtwater had hij een infectie/ontsteking.. nouja 2 eigenlijk.. E-coli bacterie en longontsteking.. Om 7.10 uur is hij geboren en om 8uur kreeg hij infuus antibiotica.. Om 12.00uur lag hij aan de beademing, zuurstof, spierverslappers, soort valium, antibiotica en dosis zetpillen (paracetamol), aangesloten op een warmtelamp om zijn temp. te regelen en aan de sondevoeding... Gelukkig mochten de meeste slangen er eind van de volgende dag af, en was het wachten tot antibioticakuur was afgelopen en hij 5 dagen achtereenvolgend goed hartritme had.. dan mocht hij mee naar huis.. Gelukkig heeft het maar een weekje geduurd, meestal duurt het bij deze gevallen 2 tot 3 weken.. Blijven praten is het enige wat helpt.. ook van me af schrijven heeft me geholpen, en foto's blijven kijken van L. met alle slangetjes... Ik hoop van harte dat jullie een goede diagnose zullen krijgen.. **knuffel**
Met Nova's suikerspiegel ging het na 5 dagen goed en toen mocht ze mee naar huis. Met haar armpje ging het toen nog niet goed, dat moest nog ingetaped blijven op haar borstje. We konden haar toen niet in bad doen en het was precies tijdens de hittegolf van de zomer. Het ging helemaal smetten op haar borstje, buikje en oksel. Zielig hoor. Nu is haar armpje nog steeds achter in ontwikkeling. Ze gebruikt haar goeie arm meer als de slechte. Dus nog steeds fysio.
De spier tussen haar maag en haar darmen zat dicht. Hierdoor kon haar eten niet doorstromen naar haar darmen en dan kwam het er heel explosief weer uit. Het komt heel vaak voor. 1 op de 1000 baby's heeft het en 25% daarvan is Meisje. Het is een hele kleine ingreep en ze heeft maar een heel klein littekentje, dat hebben ze heel mooi gedaan. Het enige wat ze er nu aan overgehouden heeft is dat ze onverzadigbaar is.............ze wil maar eten! Ze kunnen dit niet verhelpen hier moet ze overheen groeien. We houden het goed in de gaten en houden alles bij wat ze binnen krijgt. Ik ben blij als we met 2mnd op vaster voedsel over kunnen gaan in de hoop dat ze dan "normaal" gaat eten
Idd apart dat mannen er toch minder moeite mee lijken te hebben dan vrouwen das hier niet anders. Ik heb er ook wel hulp bij hoor, via de gyn ben ik doorgestuurd naar de psych en daar kom ik nu met enige regelmaat. Het gaat langzaamaan ook wel iets beter hoor moet ik zeggen. Het lastige blijft gewoon dat we niet weten hoe goed tatum haar linkerlichaamshelft zal kunnen gebruiken in de toekomst en de verwerking van haar start. Ik vind het nog steeds moeilijk dat er zoveel dingen zijn die anders gegaan zijn, ik had het ook zo graag anders mee willen maken. Nu weet ik natuurlijk heel goed dat het ook nog erger af had kunnen lopen maar het gevoel blijft. Voor de eerste keer moeder worden kan ik helaas nooit meer overdoen.
Wat erg hoe het bij jou gegaan is, maar gelukkig is het goed gekomen met je meisje. Ik hoop voor je dat je het snel en goed kan verwerken wat er allemaal is gebeurd. Praten lucht op... Ook heeft ons dochtertje een slechte start gehad, maar niet zo slecht als die van jou. Bij mij ging heel de bevalling goed tot aan de persweeen. De hartslag van mijn dochtertje kelderde naar beneden en ze moest snel geboren worden. Dus een flinke knip en de vacuum en met 3 persweeen was ze er. Ze is even snel op mijn buik neergelegt en mijn man mocht snel de navelstreng doorknippen en ze werdt gelijk meegenomen naar een andere kamer aan de overkant van de gang. Ik had haar nog helemaal niet horen huilen ofzo. Mijn man, de vk en de gyn waren allemaal weg, en daar lag ik dan, er kwam wel een verpleegkundige binnen. Ik heb nog nooit zo angstig op een huiltje liggen wachten, en eindelijk was dat dan daar. Ze heeft even hulp nodig gehad met gaan ademen en heeft zuurstof gekregen en een infuus. Haar eerste score bij de apgarscore was maar een 4 , gelukkg ging die snel naar een 8 en toen een 9, dus ze herstelde goed. Ze werd even binnengereden met de couveuse en is toen naar de couveuseafdeling gegaan. Ze moesten mij nog gaan hechten en kon dus pas 2 uur later naar haar toe. En ze heeft 2 dagen niet bij mij op de kamer gelegen, ik had de eerste nacht wel een webcam aan staan waar ik haar op kon zien, maar daar lag ze dan te huilen en ik kon er niet naar toe. mijn hart brak. Ik heb de eerste 2 kraamdagen ook alleen maar op en neer gelopen van mijn kamer naar haar bedje op een andere afdeling. Ik wilde graag bv gaan geven, maar de begeleiding in het ziekenhuis daarbij was niet genoeg. Toen we eindelijk thuis waren konden we pas echt een band samen op gaan bouwen en kwam de borstvoeding pas goed op gang. Ik heb het er heel moeilijk mee gehad dat het allemaal zo gelopen is. Je verwacht zo iets anders. Ook als mensen vragen hoe de bevalling is gegaan vindt ik het moeilijk om mijn emoties in toom te houden, en als je dan verteld wat er gebeurd is wordt er zo makkelijk over heen gepraat. Alsof het allemaal niets voorsteld. Als ik nu ook een geboorte zie op tv ofzo en de baby wordt bij mama op de buik gelegt en die gaat huilen, doet dat nog steeds zeer. Had dat ook zo graag gehad. Ik hoop dat het gevoel snel slijt, en gelukkig kan ik er met mijn man en moeder wel over praten. Ik heb er met mijn verloskundige nog over gepraat en die heeft mij ook op mijn hart gedrukt dat ik alles heel goed heb gedaan en geen schuldgevoel moet hebben. En met een volgende zwangerschap hoop ik dat het allemaal goed mag gaan.
Jeetje wat verschrikkelijk om zo te beginnen! Ik kan me helemaal inleven in die paniek wat je gevoeld moet hebben! Ik heb ook iets verschrikkelijks meegemaakt in het begin van het leven van ons zoontje. Ik was 36+6 zwanger. Ik begon 's ochtends met weeën en vertelde dit aan mijn man. Hij belde de vk op en in de middag had ik 4 cm ontsluiting. De vk vertelde mij dat ik waarschijnlijk dezelfde dag nog zal bevallen. Maar omdat ik nog net onder het prematuur zwangerschap zat twijfelde ze of de bevalling begeleid moest worden door een gyn of de verloskundige zelf. Aangekomen in het ziekenhuis vertelde de vk mij dat ze het zelf zou gaan doen maar onder toeziend oog van de gyn.. Nou goed ik had blijkbaar erg weinig vruchtwater en daardoor is hij dus te vroeg geboren... Na de bevalling leek alles normaal en moest hij nog 3 dagen in het ziekenhuis blijven i.v.m. zijn bloedsuiker. 3 weken na de bevalling was ik bij mijn ouders op visite. Mijn moeder zou hem even gaan verschonen. Maar terwijl ze dat deed zag ze ineens een ongelooflijk opgezet buikje. Ze riep me gelijk en vroeg of dit bij de vorige luierwissel ook zo was. Maar ik vertelde dat het toen nog niet was dat wist ik zeker... We gingen toch maar even snel naar het ziekenhuis. Ik dacht in eerste instantie misschien wat gas?? Want zijn balletjes waren ook erg opgezet. Misschien een liesbreukje? Er ging van alles door mijn hoofd maar op zich niet hele ernstige dingen. Eenmaal daar aangekomen vertelde ze ons dat we even moesten wachten omdat er een wisseling van de verpleegster waren. Dit kon wel een uurtje duren! Ik vertelde haar dat het denk ik niet zo lang kan duren! Ze had niet eens naar mijn zoon gekeken en zei heel luchtig van ach dat kan toch nooit levensbedreigend zijn... Nou toen was mijn klomp gebroken. Ik eisde dat er zo snel mogelijk een arts naar mijn zoon kwam kijken! Nou binnen 5 minuten waren we in de behandelkamer. De arts keek en schrok. Vanaf dat moment zag ik allerlei mensen in en uit de kamer lopen en kreeg de kleine een infuus en allerlei kabeltjes op zijn buikje! Ze maakte een echo en onderging gelijk een spoedoperatie want ze dachten in eerste instantie dat er iets met de darmen aan de hand was. Nu bleek dat niet zo te zijn...maar hebben wel veel vocht weggehaald wat er dus zat. Ondertussen vertelde een arts mij dat mijn zoontje heel erg ziek was en dat dit wel levensbedreigend kon zijn! Toen stortte mijn wereld volkomen in... ik werd echt gek want hoe kon dit nou?? ik was net bevallen van een gezond kereltje en nu word hij me weer afgepakt...nee dat kan niet!!! Maar de precieze oorzaak konden ze niet vinden en zijn wij ook doorgestuurd naar het Sophia. De volgende dag dat we daar aankwamen kwam een kinderarts kijken en wou toen zelf een echo maken van hem. Gelukkig kon hij toen zien dat hij de zogeheten Urethra kleppen had. Dit zijn vliesachtige kleppen in de plasbuis die urine gedeeltelijk tegenhoudt. Nu heeft hij in die 3 weken dus met deze kleppen gezeten en is uiteindelijk het vocht wat opgehoopt was helemaal vanuit zijn nieren zijn maagje ingelopen. En ik vroeg me toen ook af of dat zo snel een opgehoopt buikje kon veroorzaken? Want ik vond het toch wel heel vreemd dat dat die ochtend nog niet bij hem was.(dus voordat ik bij mijn ouders kwam) Dit kon makkelijk binnen een half uur gebeuren vertelde hij mij. Hij vond het wel frappant dat dit niet werd opgemerkt tijdens de 20 weken echo... anders konden ze heel anders handelen! En tijdens de zwangerschap onder controle houden en eerder ingeleid worden.. Maar goed na een aantal dagen werden deze kleppen verwijderd en kon hij zelf gelukkig weer goed plassen. Na 3 weken in het ziekenhuis te hebben gelegen konden we eindelijk naar huis. Nou heb ik mij vaker afgevraagd.. Hij moest 3 dagen onder controle blijven in het ziekenhuis toen hij net geboren was. Waarom gingen ze toen niet denken waarom ik geen vruchtwater meer had? Want de kinderarts in het sophia vertelde mij dat het weinig of geen vruchtwater meer hebben kan duiden op dit soort gevallen! Ik zit er vaak nog aan te denken en kan dan zo weer gaan janken. Wat een rot periode was dit zeg! En het is zo een lief ventje! Zelfs op die dag dat ik bij mijn ouders was lachtte hij nog zo en daarom was het helemaal zo dubbel.. Maar goed nou word het wel een heel lang verhaal! Ik probeer nu gewoon lekker van mijn kindjes te genieten.
Hoi Lara, Ik herken je gevoel heel erg, ik lag idd ook alleen in de verloskamer op dat huiltje te wachten, wat er die momenten door je heen gaat is onbeschrijfelijk. Helaas heeft het bij ons ruim een week geduurd voordat we onze dochter voor het eerst hebben horen huilen. Ook mij steekt het als ik hoor of zie over een bevalling waar idd een kindje op de buik gelegd wordt. Die eerste uren en dagen wil je juist zo graag met je kindje zijn en het is zo pijnlijk als dat niet kan Ik had in het begin ook heel erg het gevoel weer snel zwanger te willen worden om het weer over te kunnen doen ofzo heel gek. Dat gevoel is wel wat minder nu, maar ik hoop ook vurig het ooit eens anders mee te mogen maken.. Ik hoop ook echt dat het slijt, ik wil het het liefst ook gewoon achter me laten en genieten van mijn dochter maar hoe doe je dat he, dat is zo moeilijk..
pluisje wat een verhaal zeg! Lijkt me ook zo beangstigend als er ineens iets mis is met je kindje. Zijn jullie toen ook in het ronald macdonald verbleven? Ik heb ook vaak dat ik me afvraag, als er nou zo of zo gehandeld was had het dan misschien anders gegaan.., moeilijke is dat je daar alleen nooit achter zult komen.. Moet je nog vaak op controle? Ik vindt het namelijk ook heel confronterend als ik weer in het sophia kom met haar
Debozoe.. ja wij zaten 3 weken in het ronald mcdonald huis. Wij moeten ook regelmatig nog op controle daar. Als ik die geur al ruik van die broodjeszaak daarbinnen word ik gewoon al eng! Omdat je zo een nare ervaring heb meegemaakt daar.. Vind het trouwens wel een goed ziekenhuis hoor! Ze hebben mij toen erg gesteund met alles. Hij lag eerst op de high care en toen op de medium care. Heb jij dat ook zo dat als je er aan denkt dat je gewoon eng word van binnen..? Ik praat er ook nog veel over met mijn man en mijn moeder. Maar het blijft zo moeilijk. Dit is eigenlijk de eerste keer dat ik het van me afschrijf en dat geeft wel een fijn gevoel.
Ik heb zelf eerst een paar dagen op de kraam daar gelegen en daarna hebben wij ook in het ronald mac donald gezeten. Ik heb het ook zeker als ik daar binnenstap. Onze dochter lag op de ic neonatologie en als ik de lift instap weet ik nog precies hoe het voelde om in die lift te staan op weg naar de ic afwachtende wat je nu weer aan zou treffen... In het begin had ik heel erg dat ik het gevoel had dat het nog steeds aan de gang was, ik bleef er maar in zitten, daarom heb ik nu ook hulp. Denk ook dat het goed is om erover te praten, daarom ben ik dit topic ook gestart ook om te ervaren dat ik niet de enige ben met een rotervaring.
Ja inderdaad debozoe, Het is en blijft een rot ervaring en ik denk er nog erg vaak aan. Maar als ik het nu zie, ziet het er positief uit dus ik probeer niet te vaak aan die rotmomenten te denken! Moet me er soms wel aan toe zetten om er niet te vaak aan te denken want ben soms wel een binnenvetter. In ieder geval wens ik jou en je kindje veel geluk toe en dat je bij een eventuele volgende zwangerschap wel je kindje op je buik hoort huilen en het gewoon verloopt zoals het hoort. Groetjes.
Jee wat een verhaal. Tuurlijk ben je nog steeds van slag hierdoor. Tis nog maar 3 maanden geleden. Meid, doe het rustig aan, en praat er veel over. Goed van je dat je naar een psych gaat en dat je je verhaal hier neer zet. Dat is gewoon erg belangrijk. Het zal heus wel slijten, maar dat heeft gewoon z'n tijd nodig! Oh, en dat je jaloers bent op mensen waar het allemaal goed is gegaan lijkt me logisch. Dat had je natuurlijk zelf ook gewild! @Sloppyslayer; Ik vind het helemaal geen vreemde reactie dat je niet meer kon en wilde tijdens de bevalling. Ik heb een goede bevalling gehad en onze meid is helemaal gezond op de wereld gekomen. Helaas ging het met moeders niet zo goed na de bevalling (vnl door het bloedverlies) en ik moest dan ook naar het ziekenhuis. 's Nachts heeft de verpleegkundige onze dochter meegenomen, zodat ik rustig kon slapen. En dat kon me werkelijk waar helemaal niks interesseren. Neem mee, neem mee, dacht ik... Ik was doodop en hondsberoerd. Maar zo voelde ik me op dat moment, jammer, maar ik heb me er niet echt schuldig over gevoeld..