Hoi, Hier helaas nog iemand met een zeer slechte ervaring. Ik vind het nog steeds moeilijk om er over te praten. Nu we bijna een jaar verder zijn, komen dingen weer extra vaak terug. Vooral in dromen. Vreselijk.
Hoi mol, Wat erg dat jij ook een slechte ervaring hebt. Vind het ook moeilijk om je verhaal op te schrijven, misschien lucht het je ook op?
hier ook een slechte start, we dachten dat ons kleintje werd geboren met 27 weken en 6 dagen. uiteindelijk bleek hij een week ouder te zijn. Hij werd direct meegenomen door de artsen, na 3,5 uur mochten we hen bewonderen in de couveuse. gelukkig had ik een goed gevoel erbij dat hij bij de artsen was en dat ze bezig met hem waren, geen slecht gevoel, ik heb na de bevalling steeds gedacht dat hij het wel zou halen. (vreemd genoeg, want er was voldoende om me zorgen te maken) en na 8 weken en 1 dag mocht hij naar huis. gelukkig gaat het goed met hem maar ik hoop dit nooit weer mee te maken. groetjes
Wat een nare verhalen allemaal, maar wat een goed topic! Hier kunnen we een beetje steun aan elkaar hebben. Dit is mijn verhaal (overigens ook voor het eerst dat ik het opschrijf): Zondagochtend, 39+3, braken mijn vliezen. Aan het eind van de dag kwam de vlos erachter dat er meconium in zat. Om een uur of 10 waren we in het ziekenhuis. Nog geen weeen, dus daar aan de weeenopwekkers. Al vrij snel kwam de eerste wee en na een uurtje had ik al elke 2 minuten flinke rugweeen. Dat hield ik 2,5 uur vol, toen vroeg ik om een ruggenprik. Daarna heb ik nog een paar uurtjes geslapen, heerlijk! Tot zover was alles nog redelijk normaal. Toen ik om een uur of 8 wakker werd had ik 10 cm ontsluiting, joepie! Dus de prik werd uitgezet, over 2 uurtjes mocht ik gaan persen. Maar toen werd mijn bloeddruk steeds hoger. Bloed prikken dus. Ze hebben niks gevonden gelukkig. Uiteindelijk mocht ik om 10:45 gaan persen. Vond ik trouwens onwijs moeilijk! Ik snapte die persdrang niet echt... zal wel te maken hebben met de ruggenprik. Na 20 minuutjes zakte de hartslag van mijn kindje steeds weg, eerst tijdens een wee, daarna na de wee. Ik was helemaal in trance, merkte er niet zoveel van. Er kwamen steeds meer mensen om mijn bed staan, uiteindelijk waren het er 10. En er stonden 3 kinderartsen klaar om mijn kindje op te vangen in het aangrenzende kamertje. Ik moest steeds tussen de weeen door op mijn zij, dan ging het beter met zijn hartslag. Intussen werd een ok gereserveerd, ze hebben het even over een keizersnee gehad, maar uiteindelijk besloten voor vacuum en fundus expressie (duwen op de buik). Ik had door al die drukte om me heen helemaal geen persweeen meer, dan maar een beetje op eigen kracht persen. Na 3 keer trekken, duwen en persen is hij geboren, om 11.40. En meteen bij me weggehaald... Hij was helemaal slap en spierwit, geen beweging in z'n armpjes en beentjes, geen huiltje. Gelukkig hoorde ik na een paar minuten toch wat geluidjes uit het kamertje naast me. Vanaf toen wist ik gewoon dat het helemaal goed zou komen. Dat heb ik ook herhaaldelijk tegen mijn man moeten zeggen, die had het er een stuk moeilijker mee dan ik, omdat hij alles bewust meemaakte, ik niet zo. Goed, verder met mijn zoontje. Hij kreeg meteen zuurstof en medicijnen en werd gestimuleerd om zijn bloedsomloop weer een beetje op gang te krijgen. Zijn apgar was 2, daarna 4 en 5. Mijn man is met hem mee naar de kinderafdeling gegaan, ik lag de nageboorte eruit te persen (nog steeds zonder weeen) en moest nog gehecht worden. Na ruim 3 uur mocht ik naar hem toe en werd hij bloot op me gelegd. Van de kinderarts mocht hij de eerste dag helemaal geen drinken om eerst de bloedtoevoer naar zijn darmpjes weer normaal te krijgen. Gelukkig waren de verpleegkundigen daar wel makkelijk in en heb ik hem wel steeds aan mogen leggen. Er kwam toch nog niks uit (later helemaal goed gekomen hoor, oa door de goede begeleiding in het zkh met aanleggen en kolven). Na 5 dagen moest ik naar huis en na een week mocht ook mijn zoontje mee. Hij herstelde wonderbaarlijk snel, maar ze wilden hem nog even observeren. Hij was ook heel geel, maar hoefde niet onder de lamp. Ik had me natuurlijk wel heel iets anders voorgesteld. Die eerste momenten als moeder heb ik vooral achteraf wel heel erg gemist. Gelukkig had ik het er toen ik daar lag helemaal geen moeite mee. Ik was blij dat hij eruit was en nog steeds redelijk versuft. Er bleef ook continue iemand bij me die tegen me praatte over koetjes en kalfjes. Maar mijn man had het er juist moeilijker mee, hij zag alles gebeuren en herinnert zich alles nog veel beter. Hij is dan ook banger voor een volgende bevalling dan ik. Mijn zoontje is nu 5 maanden, bijna 8 kilo en 65 cm. We zijn nu nog onder controle bij de kinderarts, maar alles lijkt gewoon helemaal prima te gaan. Dat maakt wel een hoop goed! Sorry meiden, voor dit hele lange verhaal! Maar het voelt wel heel goed om het eens van me af te schrijven.
@ons kleintje: ik had dat dus ook, dat goede gevoel. Mijn zoontje werd dus ook door kinderartsen behandeld en ik wist de hele tijd dat het wel goed zou komen. Zelfbescherming of moederinstinct?
Wat "fijn" dat er soort topic is, die heb ik het afgelopen jaar zeker gemist. Wat een nare verhalen lees ik hier allemaal, krijg bij iedereen kippenvel. Helaas heb ik ook zo'n verhaal, waar ik het nog steeds erg moeilijk mee kan hebben. Vooral rond zijn eerste verjaardag was ik kapot. Roan werd geboren met een zwangerschapsduur van 36+4 weken. Ook nog steeds onder de prematuurgrens. Omdat ik al meer dan 24 uur met gebroken vliezen liep, werd er besloten om me in te leiden via het infuus. Na een snelle bevalling (vanaf de eerste wee 3 uurtjes). Werd daar Roan geboren, een grote jongen van 3640gr. (en dat met het aantal weken zwangerschap). Op mijn buik bleef hij maar kreunen en begon steeds blauwer te zien. Hij is toen direct meegenomen door de verloskundige en een kinderarts werd opgepiept. Wat er aan de hand is wisten ze niet, maar hij moest wel aan het zuurstof. Gelukkig werd hij toen weer mooi roze. Maar toen de tijd verstreek ging het steeds slechter, onderhand zat hij al aan de CPAP, hierbij kreeg hij zuurstof zijn longetjes in gedrukt. 24 uur na de bevalling ging het nog steeds niet beter en moest hij aan de volledige beademing, doormiddel van een tube in de neus naar de longen. Omdat ze hiervoor niet gespecialiseerd zijn (streekziekenhuis) werden wij overgeplaatst naar het Radboud in Nijmegen. Daar bleek hij een lichte ontstekingswaarde te hebben en hij had IRDS (wat zeer uitzonderlijk is voor kindje met deze zwangerschapsduur neonatologie web-log: IRDS ( idiopathic respiratory-distress syndrome)). Omdat hij zo eigenwijs was, omdat hij wel ZELF wilde ademen, ging hij tegen het beademingsapparaat in ademen en hebben ze hem de eerste dagen in slaap gehouden. Ze hebben hem toen het stofje Surfactant gegeven en hier knapte hij aanzienlijk snel van op. Ook heeft hij 5 dagen aan de antibiotica gelegen (via een infuus in zijn naveltje) en had hij een sonde. 4 dagen na de geboorte zag hij geel, dus hij moest ook nog onder de lamp. Toen hij 5 dagen oud was, mocht hij van de beademing af en kreeg hij weer CPAP, dit was gelukkig maar een halve dag nodig, toen heeft hij een zuurstofsnorretje gekregen. Met 6 dagen mocht hij weer terug naar het streekziekenhuis hier in de woonplaats. Gelukkig maar, want ik mocht ook niet meer in het ziekenhuis blijven. Hij heeft toen nog een goede week in het ziekenhuis gelegen, voordat hij mee naar huis mocht. Na de bevalling ging het met mij ook niet goed, ik heb 3 liter bloed verloren en ook een nacht op de IC gelegen. Ik wist die nacht eigenlijk niet waarom ik daar lag, maakte me totaal geen zorgen om hem. Daar voel ik me nog steeds heel erg schuldig om, dat kleine hulpeloze wezentje dat mij o zo hard nodig had, lag helemaal in zijn eentje op de kinderafdeling. Het heeft bij ons ook heel erg lang geduurd voor de hechting heel goed was. Roan heeft alles ook heel erg moeilijk kunnen verwerken, hij was huilbaby, waar geen oorzaak van gevonden is. Ook de hechting heeft hier een rol ingespeeld. Gelukkig kan ik nu na een jaar zeggen dat hij zich ontwikkeld als een normale dreumes. Is een vrolijk kind, kan zich goed zelf vermaken en begint al dingetjes te begrijpen wat je zegt. Ik herken het ook dat de man in m'n leven het anders verwerkt dan ik doe. Hij praat er nooit over en als ik er over begin dan wuift hij het weg met de woorden: het is nu toch allemaal goed? Daarom.....Fijn dat er zo'n toppic is!
Probeer jullie niet schuldig te voelen over negatieve gedachten of afwezigheid met een goede reden. Dat maakt de verwerking alleen maar moeilijker. Een bevalling is nou eenmaal heel zwaar en daar moet je van bijkomen. En al helemaal als je zelf complicaties hebt. Logisch dat je niet vanaf de eerste minuut naast zijn/haar bedje staat! Bij mij waren de eerste paar dagen nog een roes, ik besefte helemaal nog niet echt dat ik moeder was geworden. Eenmaal thuis begon het nieuwe leven pas. Ik hield toen ook snel veel van mijn zoontje. Maar het duurde wel een maand of 4 voordat ik echt maximaal onvoorwaardelijk van hem hield. Dat besefte ik toen ik weer aan het werk ging (na 4 maanden dus) en ik hem achter moest laten bij papa of kdv. Ik denk dat het toch een soort zelfbescherming was, onbewust afwachten of hij echt bij ons blijft. Hoe is dat bij jullie gegaan, hoe snel kwam dat moedergevoel?
Na de eerste keer dat ik hem zag, kreeg ik echt moeder gevoelens, maar omdat ik hem niet vast kon houden, voelde het ook weer niet echt. Pas toen ik hem vast heb gehouden (dag voordat hij naar het streekziekenhuis ging), reageerde mijn lichaam, dus de hormonen heel sterk. Zo had de eerste paar dagen totaal geen lekkende borsten (ik heb bewust gekozen voor flesvoeding door de omstandigheden, ik kon het kolven er op het moment even niet bij hebben). Maar toen zijn blote lichaampje mijn blote lichaam aanraakte, ik dacht echt dat ik mij borsten met de seconde voelde en zag groeien. Op dat moment voelde ik ook echt: Jou laat ik nooit meer los, wat er ook gebeurd. Maar het heeft zeker 5 a 6 maand geduurt voordat ik kon zeggen, dat ik me een moeder voelde. Vind het heel moeilijk om uit te leggen waarom dat de eerste periode niet was, misschien verwoord iemand anders het in een volgend bericht.
Het was er meteen maar het was er niet echt. Ik was zo high van de bevalling en hormonen en gelukkig, maar tegelijk was het ontzettend onwerkelijk omdat zij in het ziekenhuis lag. Ik kolfde thuis en als ik naar foto's van haar keek, spoot het er bijna uit! Ik had ook echt wel kriebels in mijn buik maar nog niet dat allesomvattende gevoel dat ik alles voro haar over had, dat is gegroeid. Maar nu.... Oef, wat ben ik verliefd en trots! En het groeit nog iedere dag!
Snap wel wat je bedoeld.. Toen we L.nog niet vast konden houden zat ik naar het hummeltje te kijken en dacht: Tja, dat daar is nu van mij (schaam me diep) Gelukkig konden we hem wel aanraken maar moedergevoelens, nee niet echt.. Mn man had ook geen gevoel van papa zijn toen hij in het ziekenhuis lag.. Maar vanaf het moment dat hij thuis was heb ik zo'n oergevoel haha.. Wie bij mijn kind wil, moet eerst langs mij! En voel me inmiddels meer moeder dan ooit.. Maar snap dat het bij je moest groeien zeg maar.. Het is ook niet niks natuurlijk zo'n start voor de kleine
Ja precies! Ik wist niet dat ik zo fel kon zijn, maar als er iets met mijn kind is, lijk ik wel een leeuw. . Ik dacht ook altijd dat je kindjes op de Neo niet mocht kussen etc in verband infectie. Bleek dit achteraf niet zo te zijn, tenminste niet bij Roan, achteraf vind ik dit heel erg jammer, want ik denk dat dit de band tussen ons ook eerder had versterkt. Hadden jullie dat ook, dat je zo ontzettend emotioneel was in die periode? Ik kon om de kleinste dingetjes huilen.....toen de "verpleegster" bij het ontbijt heel bot vroeg wat ik wilde drinken. Ze was namelijk een beetje geirriteerd dat ik nog sliep (het was verdorie pas half 8) en toen ze me vertelde geen sinaasappelsap te hebben, alleen van die aanmaaktroep, was dat de druppel..... Maar nu nog, als ik het fotoboek open sla en ik zie dat hummeltje weer aan al die slangetjes liggen, dan moet ik steeds weer een brok weg slikken. Kunnen we hier niet een club van maken?
Een club is wel een goed idee, dan vinden vast nog meer moeders het topic. Het gekke is, ik was helemaal niet zo emo. Ja, 1 dag 4 dagen na zijn geboorte. De standaard kraamtranen dus. En erna ook niet zo erg. Maar ik vind het wel een beetje raar, alsof ik het niet zo erg vond ofzo, terwijl dat helemaal niet waar is. Heb ik het nou zo snel verwerkt of heb ik het weggestopt en komt het nog een keer tevoorschijn? Misschien wel tijdens mijn volgende zwangerschap (die zomaar al begonnen zou kunnen zijn ).
Ik ben ook bang dat het in mijn volgende zwangerschap echt goed naar buiten komt, die angst en onzekerheid om het nog een keer mee te moeten maken. Maar daar in tegen, verheug ik me nu alweer op de tijd in de kraamtijd, ik wil het zo graag over doen, maar dan goed. Maar dat zal waarschijnlijk nog wel even duren, we geven het nog even de tijd. Het was om half 8. niet belachelijk vroeg hoor, maar voor ons op dat moment wel. Was 2 dagen na de bevalling, dag ervoor overplaatsing gehad en ik was zelf nog niet eens uit bed geweest om me uberhaupt te douchen. Lag zelfs nog in zo'n stom operatieschort!! Dus ja, dan was half 8 voor mij wel even heel erg vroeg
Ja, ik heb ook zo'n zin in de herkansing! Ik denk dat als je zoiets overkomt bij een 2e (of meer) kindje, dat het dan moeilijker is om die mooie kraamtijd te missen. Ik voelde me nog niet echt moeder, dus vond ik het wel lekker om 's nachts goed te slapen. Ik voelde me totaal niet schuldig. Maar nu weet ik wel hoe het is om moeder te zijn. In mijn geval is er geen reden om bij de gyn te lopen de volgende keer, behalve dan voor mijn gemoedsrust (prima reden, dus ik ga naar de gyn). Maar er was geen reden waarom het mis ging, dus ik hou maar voor ogen dat het vast goed gaat.
Dat van dat 's nachts slapen herken ik wel! Ik weet dat sommige vrouwen het heel erg vinden als mensen tegen ze zeggen: maar dan kon je wel 's nachts goed slapen. Maar voor mij was dat wel echt heel fijn dat het kon! Dan kon ik de volgende dag er weer uitgerust tegenaan want ik was er wel 24/7 mee bezig in mijn hoofd, dat wel.
Ja precies! Het was allemaal al moeilijk genoeg voor ons. Door een beetje fatsoenlijk te slapen kan je overdag veel meer hebben.
Precies, ik kreeg nog de opmerking dat een kind 's nachts moeten voeden zwaarder is dan 24/7 in onzekerheid zitten met je net geboren kindje in het ziekenhuis
Hallo dames, Fijn om te horen dat dit topic gewaardeerd wordt, ook echt weer enorm heftig jullie verhalen. Ik moet zeggen dat het bij mij ook even duurde voordat ik me echt moeder voelde, toen ik een week of 2 met haar thuis was begon dat pas echt te komen. Wat betreft een tweede, in het begin dacht ik constant ik wil een tweede, ik wilde het op de een of andere manier overdoen ofzo. Dat gevoel is nu wel een stuk minder, maar ik hoop vurig dat bij een volgende alles wel goed mag gaan. Ben er ook wel een beetje bang voor bang dat ik niet kan genieten ofzo omdat ik dan anst heb dat er weer wat gebeurd. Ik wil het dan ook voorlopig nog even uitstellen. Wij zijn nu vooral bezig met de gevolgen van alles. Druk met fysio enzo en strijden om de beste zorg zodat wij tatum's motoriek zo goed mogelijk kunnen krijgen. Dit vergt ook best veel van ons emotioneel moet ik zeggen, nog steeds kunnen we niet echt onbezorgd genieten, al doen we daarvoor heel hard ons best. x
Ik kan me goed voorstellen dat je een volgende nog even wilt uitstellen debozoe, nu je nog zo druk bent met Tatum d'r gezondheid. Wij moeten binnenkort weer naar de kinderarts voor controle, ze gaan dan kijken of hij zich normaal ontwikkelt. Dit ivm eventuele schade door zuurstofgebrek. Tot nu toe gaat alles gewoon heel normaal, dus we proberen er zo min mogelijk mee bezig te zijn. En dat lukt aardig moet ik zeggen.