Heel veel sterkte met Tatum, hopelijk houdt ze er heel weinig of nog beter: niets aan over. Een nichtje van mij heeft een baby gekregen die bewusteloos ter wereld kwam, doordat de navelstreng om haar nekje, haar elleboog en wéér om haar nekje zat. Zij heeft dus wel hersenbeschadiging opgelopen en is erg achter. Toch zit er nog steeds vooruitgang in haar ontwikkeling, ze is nu 2,5 jaar en kan sinds een paar weken lopen, zij het nog wiebelig. Verder heeft ze moeite met kijken, maar ze weten nog niet precies hoe of wat. Ook kan ze nog niet praten, maar er zijn wel meer kindjes van haar leeftijd die dat nog niet doen. Ze kan ook nog steeds niet huilen, en dat vind ik wel heel vreemd. M'n nichtje besefte het de eerste maanden nog niet zo, geloof ik. Pas toen ze zag dat andere baby's zich veel sneller ontwikkelden dan haar dochter, ging ze zich meer en meer zorgen maken. Ze moesten steeds vaker naar het ziekenhuis voor allerlei onderzoeken, en al met al werd ze overspannen door alle zorgen. Ze werkt nu wel weer een paar dagdelen per week, maar ze is nog lang niet de oude. Haar dochtertje gaat nu drie dagen per week naar Zwolle, naar de Vogellanden, voor allerlei soorten therapie en dagopvang. Ze weten niet hoe ver ze ooit zal komen. Het is echt helemaal afwachten. Ik weet niet of je hier iets aan hebt. Je schreef dat je wel contact met moeders zou willen hebben. Als je denkt dat je dat graag wilt, zou ik m'n nichtje best eens kunnen vragen. Groetjes en heel veel sterkte ermee, Janet
Ik heb ff een paar vragen...... Zijn jullie ook zo vreselijk emotioneel? Ik kan zo tussen het ene en het andere zitten.. Ik ben niet depresief of zo maar soms kijk ik naar mijn meisje en dan word ik overspoeld met emoties. Ze is nog steeds klein voor haar leeftijd...mt 50/56 en heel langzaam gaat ze naar mt 62 toe........ik vind het wel leuk hoor Ze vragen altijd: die is zeker net geboren Haar afweer is heel slecht, heel snel ziek en koorts. Dan eet ze weer voor tien en dan eet ze weer bijna niet. Hoe gaan jullie om met deze dingen? Ik wil een relaxte mama zijn maar ik maak me echt heel snel ongerust....... En die emo buien..... Tijd voor kraamtranen heb ik niet gehad en ik denk dat het een beetje dwars zit nu. Hoe doen jullie dit?
Ik schreef gisteren over m'n nichtje en haar baby. Maar onze Jesse heeft zelf ook 9 dagen op de neonatologie gelegen, omdat hij telkens 'vergat' adem te halen. Dat is wel bekend bij prematuurtjes, maar niet bij een baby van ruim 38 weken. Ze hebben die dagen allerlei onderzoeken gedaan, ze dachten aan hersenbeschadiging of een ernstige vorm van epilepsie. Maar na 6 dagen was het 'opeens' over, en bij alle onderzoeken konden ze gelukkig niets vinden. Drie dagen later mocht hij naar huis en hij is nu bijna twee en kerngezond. Hij heeft er niets aan overgehouden. Maar dat wisten we eerst natuurlijk nog niet... Dit alles heeft ook heel veel emotie teweeggebracht, waar ik zeker ook wel een paar maand over gedaan heb. Maar toch ging dat na een half jaar beter, en toen Jesse zich zo goed ontwikkelde, ebde mijn angst hoe langer hoe meer weg. Toch ga ik nog elke nacht 1 of 2x even bij hem kijken om te zien of hij nog wel ademt. Ik hoop dat die vage angst ook ooit helemaal weg zal vallen. Emotionele buien heb ik zeker tot een jaar gehad, eigenlijk nog wel langer. Als ik iets op tv zag, of iets hoorde van een vriendin, hup, daar waren de waterlanders alweer. En nu ook nog wel es maar het is echt beduidend minder... Gaat vanzelf weer over, geeft niets! Geneer je niet. Als je ergens gaat huilen, zeg dan maar dat je last hebt van verlate kraamtraantjes, dat zal niemand gek vinden. Of misschien ook wel, maar daar moet je je niets van aantrekken. Heel veel sterkte met alles. Je zult zien, hoe ouder je kindje wordt, hoe beter je haar eigen aardigheden en eigenaardigheden leert kennen. Hoe kalmer jezelf bent, hoe rustiger je baby ook wordt. Ze zijn zo slim, ze voelen het! Je kindje is al bijna op de leeftijd dat ze feedback gaat geven, ze gaat met je communiseren (ook al praten ze nog niet) En als jullie dat contact hebben, dan gaat het vast beter! Groetjes, Janet
Jeetje meiden, wat een verhalen.... doet je toch weer goed beseffen dat het een wonder is als alles 'gewoon' goed gaat. Dat is wat iedereen toch wil en niemand wil eraan denken dat het minder goed gaat. Terwijl die kans toch wel aanwezig is. Zodra zoiets gebeurt laat je het volgens mij maar over je heen komen, maar jeetje, wat lijkt me dat erg om mee te maken! Ik hoop dat jullie alles een plekje kunnen geven. En er zijn vast vaak wel 'ergere' gevallen.... dat heb je met alles, maar dat neemt niet weg dat wat jullie meemaken/mee hebben gemaakt helemaal niets is en dat je alleen maar blij mag zijn dat je kindje het nu (naar omstandigheden) goed doet. Het is niets niks wat jullie hebben meegemaakt!
Hey allemaal, Wat een ontzettend heftige verhalen allemaal! Ik herken veel van de gevoelens die jullie omschrijven. De onzekerheid, schuldgevoelens, jaloezie als het bij anderen wel allemaal vlekkeloos verloopt, een man die er anders mee omgaat dan jij, het eeuwige emotioneel blijven, het vaak er aan terug moeten denken.... Mijn verhaal begint op 19 augustus. Ik was toen 33,3 weken zwanger en had rugpijn. De hele ochtend liep ik maar door met rugpijn, tot ik even ging liggen, op de wekker keek en besefte dat het steeds wegging en weer terug kwam.... De verloskundige maar even gebeld en toen ik door haar onderzocht werd bleek ik al 2 cm ontsluiting te hebben. Ik moest direct naar het ziekenhuis aan de weeënremmers en kreeg een spuit voor de longrijping, maar de bevalling was niet meer te stoppen. De bevalling op zich liep voorspoedig. Op het laatst tijdens het persen daalde mijn dochters hartslag wel iets, maar één perswee later was ze er al. Ze lag héél even op mijn buik zodat de gyn. de navelstreng door kon knippen (die was zéér kort). Toen werd ze meegenomen door de kinderarts om onderzocht te worden. Gelukkig huilde ze wel meteen en had ze een apgar van 9 en 10. Daarna heb ik haar nog wel even vast mogen houden, maar toen werd ze meegenomen in de couveuse. In eerste instantie leek alles best goed te gaan. Natuurlijk was ze 6,5 weken te vroeg en werd ze zo snel geboren dat de longrijpingsspuit zijn werk niet had kunnen doen, máár ondanks dat was er allemaal goede hoop. De volgende ochtend kwamen ze echter voor het eerst bij me... ze had zo'n moeite om haar longblaasjes te openen en goed te ademen dat ze aan de CPAP werd gelegd. Dat zorgde ervoor dat de longblaasjes voortdurend opengehouden werden, zodat ze makkelijker kon ademen. Na 4 dagen leek het beter te gaan en was het grote moment aangebroken: we mochten even met haar buidelen. Doordat we dat mochten doen, gingen we er van uit dat het allemaal goed zou gaan komen. We schrokken ons dan ook te pletter toen de volgende ochtend de kinderarts kwam om te vertellen dat het heel slecht ging en dat ze naar het Radboud in Nijmegen gebracht zou worden. Vanaf dat moment belande ik echt in een roes. Als een idioot reden we naar Nijmegen, ik nog helemaal slap van alles, renden we zowat door het ziekenhuis om maar bij de NICU te komen. Daar aangekomen lag ons dochtertje al weerin de couveuse, was de behandeling al gestart en kregen we eindelijk te horen wat er nou aan de hand was. Ze bleek een open ductus te hebben. Dat is een adertje tussen de longslagader en hartslagader. Die moet voor de geboorte open zijn, zodat er geen zuurstof in de longen komt. Na de geboorte hoort dat natuurlijk dicht te gaan, zodat het kindje de longen goed met zuurstof kan vullen. Dat was bij haar dus niet het geval. Daarom kreeg ze drie dagen lang een medicijn toegediend. We waren opgelucht dat het met dat medicijn opgelost kon worden. Helaas bleef het daar niet bij... Na een dag kregen we een gesprek met de kinderarts. Ze vertelde dat het medicijn waarschijnlijk wel aan zou slaan, maar dat ze ook een cyste in haar hoofdje hadden gezien en twee bloedinkjes in de hersenkamers. We schrokken ons wezenloos! Wisten wij veel dat die bloedinkjes bij veel prematuren voor komen en ze vaak weer weg zouden trekken.... Daarna vroeg ze of ons wat opviel als we naar haar gezichtje keken... eeeeh nee!? Nou de kinderarts vond het wat afwijken en liet een klinisch geneticus meekijken. Ze dachten mogelijk aan een syndroom. PAF. Nog een klap in ons gezicht. Onze wereld storte volledig in. We kregen steeds alleen maar slecht nieuws. Ik was zo ontzettend emotioneel, ik dacht dat ik nooit meer kon stoppen met huilen. Ook wij verbleven in het Ronald McDonaldhuis. Toch wel heel prettig. We konden er goed praten met andere ouders van zieke kindjes en we beseften dat we niet alleen waren en óók dat er nog veeeel ziekere kindjes waren dan onze dochter. Mijn man was ook erg aangeslagen, maar ging er toch heel anders mee om dan ik. Na 5 dagen mocht onze dochter weer terug naar het streekziekenhuis. Daar werd nogmaals een echo gemaakt van haar hoofdje en de bloedinkjes in haar hersenen bleken volledig te zijn weggetrokken. Dat was een pak van mijn hart. Maar ik was wel voor de rest van de tijd zéér angstig. Bang voor elk klein dingetje. Een klein rood pukkeltje op haar buik? Help, de wereld vergaat! Iets vaker dan normaal een dipje in haar hartslag of ademhaling? Oh jee, ze blijft toch wel leven? Ik was echt constant in paniek en de waterlanders waren voortdurend aanwezig. Uiteindelijk, na 5 weken en 1 dag, was onze dochter vrij van de sonde en álle andere plakkers, draadjes en snoeren waaraan ze vastgeketend leek te zijn. Ze mocht mee naar huis! Joepie, wat was ik toch blij! Maar nog geen 5 minuten nadat ze thuis was, begon voor mij de ellende. ALLES, maar dan ook echt ALLES kwam er uit. Ik kon niks anders meer als janken... De kraamtranen, de stress, ik wist niet wat me overkwam. We kregen nog 3 dagen couveuze nazorg, en zodra de kraamverzorgster weer weg ging, kwam de klap weer. Bah verschrikkelijk. Dat gevoel wil ik echt nooit meer meemaken. Toen ze wegging, ben ik direct naar de huisarts gestapt. Ik was bang dat ik depressief zou worden en daar had ik absoluut geen behoefte aan en dat wou ik voorkomen. Dat ene gesprek luchtte al erg op. Ook heb ik een aantal gesprekken gehad met de maatschappelijk werker in het ziekenhuis en is het consultatie bureau goed op de hoogte gebracht. De wijkverpleegkundige kwam een paar keer extra langs en de huisarts informeerde ook hoe het ging. Ik nodigde extra veel mensen uit, zodat ik maar afleiding had. Na een maand of 2 / 2,5 had ik eindelijk het gevoel dat ik er weer een beetje bovenop begon te komen. Onze dochter doet het nu verder ontzettend goed. Wel is ze erg vatbaar voor allerlei griepjes enzo, zo zit ze nu weer met een luchtweginfectie. Qua ontwikkeling loopt ze 6,5 weken achter, maar dat boeit me niet. Als ik haar zou vergelijken met een kindje van oktober, dan loopt ze prima 'op schema'. Vlak voor oud en nieuw kregen we een brief van het Radboud. De uitslag van het genetisch onderzoek was binnen en we werden daar weer verwacht. Ik vond het heel raar om daar weer te zijn. Ik was blij dat we daar nu MET onze dochter liepen en dat we haar direct ook weer mee terug konden nemen, maar het onbehaaglijke, angstige en verdrietige gevoel dat ik toen had, voelde ik direct weer. Uiteindelijk is uit het onderzoek gebleken dat onze dochter 2 afwijkende chromosomen heeft, maar daaraan is geen ziekte of syndroo te koppelen. Dus ook dit kunnen we nu afsluiten. We lopen nu tot haar eerste verjaardag op controle bij de kinderarts, maar zij is ook zeer tevreden. Het gaat dus nu erg goed en daar ben ik blij om. Ik bijf wel snel emotioneel, maar op zich gaat het ook met mij weer heel goed. Ik moet er nog wel vaak aan denken, maar door er veel over te praten en het van me af te schrijven, merk ik dat ik het steeds beter een plekje kan geven. Wel mek ik aan sommige mensen dat ze er een beetje moe van worden, dat vind ik wel erg. Ze snappen gewoon niet wat voor een impact dit op ons leven heeft. Ik ben ook bang voor een volgende zwangerschap. Niet zozeer het begin, maar wel als ik de 30 weken passeer... Ben ook jaloers op mensen met een voorbeeldige bevallinge en een roze wolk tijdens de kraamperiode. Ik gun het ze van harte, maar vind het wel heel moeilijk... Sorry, het is een bizar lang verhaal geworden, maar moest het ook even van me afschrijven. Prettig dat dit topic er is.
Fabsie, wat een heftig verhaal. Je omschrijft heel goed wat het met je doet en gedaan heeft, de tranen biggelen nu ook over mijn wangen... Voor veel mensen is het nu afgesloten omdat ze thuis is en het goed gaat en misschien omdat ze na 'maar' 5 weken weer thuis was, voor veel mensen vliegt de tijd, maar voor jullie natuurlijk niet. Maar voor jullie is dit een levendige en blijvende herinnering van de eerste maanden met jullie kind wat zoveel impact heeft en voorlopig en misschien altijd nog zal hebben. Veel mensen zullen zoiets hebben van, ze is nu thuis en het gaat goed, nu niet meer 'zeuren' en wees blij dat het goed gaat. Maar zo werkt het natuurlijk meestal niet. Dat je/jullie jaloers op degenen bij wie het wel allemaal vlekkeloos is gegaan, dat is heel logisch en ook absoluut niet iets waar je je voor moet schamen of druk om moet maken dat je dat zo voelt. En het lijkt me ook, bij degenen die een kindje hebben die te vroeg geboren is, dat je jaloers bent op mensen die overtijd lopen en het heel moeilijk hebt als die daarover klagen. Dan heb je waarschijnlijk zoiets van, maar jouw kindje heeft het nog prima en zal straks hoogstwaarschijnlijk een prima start hebben... wat zeur je nou. Is ook helemaal geen gekke gedachte en eerlijk gezegd denk ik vaak ook zo, ik heb met Eva 1 week overtijd gelopen, nou en, ze deed en doet het prima en daar gaat het om, en niet om hoe 'zwaar' ik het had. Blijven jullie niet heel angstig? Ik heb met Eva gelukkig nog nooit iets dergelijks meegemaakt, maar ik kan soms wel angstig worden van het idee dat ze wel eens erg ziek zou kunnen worden, of erger. Ik vind het soms al moeilijk om daarmee om te gaan, maar het lijkt me nog veel moeilijker als je al zo'n heftige tijd achter de rug hebt gehad. Tuurlijk probeer je te genieten en hopelijk lukt dat meestal ook, maar die onderliggende angst lijkt me slopend. Lijkt me dat jullie daar meer last van hebben dan moeders van kindjes die nooit zo erg ziek zijn geweest. Ik wil jullie veel succes wensen en hoop dat jullie toch van jullie kindjes kunnen genieten, het zal bij de een makkelijker gaan dan bij de ander (afhankelijk ook van wat er is gebeurd). En ik hoop dat jullie kindjes er niets of niet veel aan zullen overhouden.
Ten eerste even dit, meid wat een heftig verhaal! wat verdrietig om te lezen. wat moet dat spannend voor jullie zijn geweest de eerste minuten na de geboorte. Maar ook nu nog dat je niet weet hoe het zal gaan met de ontwikkeling. Dat je je kindje niet gelijk mee naar huis mocht nemen dat bedenk je je van te voren absoluut niet. Je gaat ervan uit dat je bevalt en je kindje direct in je armen krijgt. Dat je gelijk kan gaan beginnen aan het ouderschap. Daar leef je al 9 maanden naar uit. Des te moeilijk is het als dit niet gebeurd. Ik heb een ander verhaal . Emma is geboren met erbse parese (zenuwaandoening) haar linkerarm kan niks. Ik wilde heel graag thuisbevallen en ik denk dat heel veel vrouwen net als ik een hele voorstelling hebben van de bevalling. Hoe het zal gaan en de eerste keer dat je je kindje mag zien en vasthouden. Voor mij was het al moeilijk dat ik naar het ziekenhuis moest, puur omdat ik me toch ingesteld had op een thuisbevalling (ook al wist ik dat het zou kunnen dat je naar het zh zou moeten toch was ik teleurgesteld dat ik naar het zh moest). Ik kreeg persdrang en mocht persne, alleen de buikweeen waren niet sterk genoeg dus ik zat voor niks te persen. Ik moest persweeen wegpuffen. Ik wilde niet nogmaals persen. ik was op , kapot en ik was zo \bang om te persen. Met het persen kwam Emma er niet uit. De gyn werd gebeld en die kwam heel snel. hij kwam binnen met de vacuum en plaatste dat al op haar hoofd. Ik moest heel hard meepersen. Hij trok heel hard en mijn benen lagen in mijn nek. Ik weet nog dat ik opeens heel veel pijn voelde en toen heb ik voor het eerst geschreeuwd van de pijn. Ze werd heel even op mijn buik gelegd. Voor ik echt goed kon kijken werd ze alweer weggehaald. ze kreeg nog wat zuurstof en haar apgar score was ook maar 3. Ze was blauw, had een punthoofd van de vacuum en haar linkerarmpje deed niks. Ze werd gelijk naar de kinderafdeling gebracht. Daar lag ik. moe en emotioneel en zonder kind. mijn man ging naar Emma en ik moest gehecht worden. Daarna gewassen en eindelijk naar Emma. Ze werd aan de borst gelegd maar ze wilde niet. helaas heeft ze niet aan de borst willen drinken. ze begon altijd te huilen wat we ook probeerden. Emma plastte niet goed en hAar bloedplaatsjes waren heel laag. ook zag ze nog steeds blauw.haar zuurstofwaarde was te laag. ze moest een week in het zh blijven. Elke dag leek zo lang te duren. Ook omdat we niet wisten wanneer ze naar huis mocht duurde hetzo lang. En omdat ik na de bevalling ook last had van meerdere dingen werd er niet makkelijker op. Ik had veel pijn ik dacht van de bevalling maar nu denk ik da mijn urineweginfectie er ook mee te maken heeft gehad. Ook kon ik niet plassen en in mijn blaas zat een liter urine. ik moest een katheter in. Ook dat deed pijn dat bungelde daaronder ook langs mijn hechtingen. daarna nog zelf moeten katheriseren. Darna nog een schimmelinfectie (meerdere) en zelfs nu nog bezig. waarschijnlijk een bacterieinfectie. Wat waren we blij toen ze eindelijk na een week nar huis mocht. Het armpje dat zo langs haar lichaam lag en niks deed is ons eerst verteld dat dat wel goed zou komen. Nou niet dus. We zijn naar Leiden gestuurd want daar zat een specialistenteam. nu is ze geopereerd en is het afwachten wat er gaat gebeuren (dit is even kort ik heb er een topic over geopend (hoe het met emma gaat). Maar waarom ik quote heb gedaan is dat je zegt wat ik denk. Dat sommige mensen denken dat het maar 5 weken zijn en dat als je thuis bent alles toch goed is? Het blijft je echt heel erg bij en je verwacht niet dat dit zou gebeuren. Ik heb ook nog heel veel verdriet. Het opschrijven zou zeker kunnen helpen. ik heb een eerste versie vlak na de bevalling geschreven en wil het nog steeds opnieuw doen. Hoe ik me nu voel. Maar het is nu te pijnlijk. ik heb ook gehoord dat je ook emdr therapie kan doen. dat is voor trauma's. dus ook voor bevallingstrauma's. ik denk er ook nog over dit te doen. Ik ben er alleen wel heel erg bang voor. Meid ik wil je heel veel sterkte wensen! Als je erover wil praten stuur me dan maar een bericht hoor!
@Snoopy79: Ja ik ben nog steeds wel angstig dat er wat met haar gebeurt, maar ik denk wel dat alle ouders dat een beetje hebben. Ik denk wel dat ik net iets sneller naar de huisarts stap dan dat ik anders zou hebben gedaan. En inderdaad denk ik vaak bij mensen die 'klagen' over het overtijd lopen, dat ze blij mogen zijn dat hun kindje nog eventjes is blijven zitten. Maar ik weet ook dondersgoed dat overtijd lopen geen pretje is hoor en zal er ook nooit wat over zeggen als iemand het op zo'n moment zwaar heeft. Je omschrijft het inderdaad goed: mensen zien dat het nu goed met haar gaat, dus wat zeur ik nou? Dat is erg moeilijk om te merken. Het gaat ook heel goed, maar ik moet wel alles nog steeds een plekje geven. Het is echt niet zo dat ik er dagelijks mee bezig ben (was eerst natuurlijk wel zo), maar toch zeker wel wekelijks. Ik loop niet elke week meer te janken, maar lees er wel veel over, schrijf nog regelmatig wat op en wil er dus GRAAG over praten. Maar dat laatste is dus schijnbaar te veel gevraagd voor veel mensen. Ik weet wel dat als ik nu iemand tegenkom die iets heftigs meegemaakt heeft, ik me wel tien keer bedenk voordat ik laat merken dat ik er genoeg van heb! Zo iemand heeft dat gewoon nodig. @Ellen: jouw verhaal is ook erg heftig. Voor mijzelf zie ik EMDR niet zitten. Ik heb het gevoel dat ik er zelf over heen kan komen. Ik heb inderdaad gehoord dat het behoorlijk pittig is, maar ook dat het veel mensen heeft geholpen. Als jou het helpt zo'n traumatische ervaring (want dat is het zo te lezen ook zeker geweest) te verwerken, dan is het zeker goed om het te overwegen. En wat heftig dat je nu na 7 maanden er nog zo vol in zit, met een operatie ook nog. Ik wil je topic graag volgen, waar kan ik het vinden? Jij ook heel veel sterkte he!!
jeetje wat een verhaal... sterkte ermee zeg mijn verhaal valt daarbij ook erg mee. mijn bevallin ging heel snel. in 3 uur met 1e kind. In eerste instantie doordat ik niet goed meepufte kreeg hij zuurstof tekort maar na correctie van ademen van mij en toediene bij mij van zuurstof deed hij het beter. Eenmaal geboren leek er niet direct wat aan de hand en ik verwachtte ook diezelfde dag naar huis te gaan. Echter eenmaal op zaal merkte ik bij hem dat hij apathisch was. Hij huilde niet en wilde niet drinken en lag daar maar. Hij bleek toen een ondertemp te hebben. Toen hij bij mij op mijn buik opgewarmd werd merkte ik al dat hij erg snel ademde. Dit merkte toen ook de verpleegkundige en elk half uur / uur werd hij daarom gecontroleerd. we moesten dus toch een nachtje blijven dit nachtje werd 10 dagen voor mijn zoontje. Hij had namelijk een longinfectie en moest aan de zuurstof en het infuus voor antibiotica in de couveuse-afdeling. Ja dat maakt alles dan wel even anders dan je verwacht. vooral gezien het feit dat mijn ex al met 6 mnd zwangerschap weg is gegaan en ik dit dus grotendeels alleen heb moeten doorstaan. Eenmaal thuis met zoontje had ik geen kraamzorg meer en heb ik dus zelf de boel weer opgepakt. Ook ik had het in het begin wel moeilijk met dit alles.... alles alleen doen en alles wat zo anders liep dan dat je van tevoren had gehoopt. Ook had hij een niet ingedaald balletje. Maar goed terugkijkend kan ik stellen dat hij er niets aan over gehouden heeft gelukkig en dat is dus wel een verschil. hij is met 8 maanden geopereerd aan het balletje en liesbreuk, hersteld en nu een prima vrolijke gezonde jongen die juist erg voor loopt in zijn ontwikkeling. TS: succes met alles. verwijt je zelf niets he !! en idd doe wat je goed voelt om alles te kunnen verwerken / plekje te geven. Geniet gewoon van je kleine schat.
@kisbaba: jou verhaal is ook niet niks! Ik kan me voorstellen dat je nog lang bang bent omdat hij niet zelf ademde.........pfff lijkt me heel erg. @mamametzoon: Ik vind jou verhaal best heftig hoor! Maar het is goed dat je het zelf anders ervaard @Fabsie: Met jou verhaal komen bij mij ook heel veel emoties los hoor.pfff @Ellen: Erover praten en schijven...tja ze zeggen dat het kan helpen. Ik heb ook over mn bevallen moeten praten. De eerste dgn vertelde ik het begin en toen was mn meisje er. Geen woord over de hel ertussen in. Laatst had ik het "baby" uurtje van de zwangerschapscursus en ik werd weer heel emotioneel........maar iedereen zit je aan te staren met ongeloof in hun ogen van "kan dat ook zo gaan?" en afschuw en medelijden......... Als ik al jullie verhalen lees dan denk: bij ons ging het allemaal best goed. Bij ons kwamen de problemen pas later.... Ja en tijdens de bevalling ging het niet goed en was ze er bijna niet meer geweest maar ik mocht haar toch na 15min bij me hebben, dat hebben jullie niet gehad en dan denk ik wat moet ik me gelukkig prijzen. Ze was alleen heel erg wit maar ze huilde. Mijn vriend zeg vaak tegen me: jij hebt gedaan waar andere moeders een keizersnee krijgen, daar mag je trots op zijn, en daar hoef je niet verdrietig over te zijn. Maar het had me bijna mijn kind gekost, doordat mijn bloed niet goed was...............moet ik daar dan trost op zijn?? Sorry, ik kan er niet trots op zijn Ik ben blij met dit topic dat ik het een beetje van me af kan schijven Misschien moeten we bij de "mama's" een eigen topic beginnen? Slechte start Mama's? of zo? Dan kunnen we daar gaan praten over de minder leuk maar ook zeker over de leuke dingen
@sloppyslayer: ik vind wel dat je trots op jezelf mag zijn, je hebt je dochter op de wereld gezet! Maar ik snap je gevoel wel een beetje hoor... Ik heb soms ook wel het gevoel dat ik gefaald heb. Waarom kan ik niet gewoon 40 weken zwanger zijn? Maar dat heb ik meestal als ik iemand zie of spreek die verder is dan 33,5 weken zwangerschap. En ook al heeft iedereen een andere nare start gehad in dit topic, dat maakt die van jou niet minder heftig hoor! Het dochtertje van een collega van mij heeft trouwens iets soortgelijks gehad als jouw dochter. Die had een vliesje bij de twaalfvingerige darm zitten geloof ik, waardoor ze ook geen voedsel kon binnenhouden. Gelukkig gaat het daar nu ook goed mee. @Mamametzoon: poeh zeg, ik vind het wel heftig klinken! En ook dat je er in zo'n moeilijke situatie alleen voor stond! Had je we familie en vrienden die je hebben kunnen steunen? Wel heel fijn om te lezen dat je verder zo'n vrolijk ventje hebt. Wij moeten over 2 weekjes weer naar de kinderarts. Het eerste levensjaar blijft Fabiënne daar onder controle, omdat ze onder de 34 weken is geboren. Maar de kinderarts is tot nu toe steeds uitermate tevreden en wij eigenlijk ook. Ik vind het nog wel even prettig dat ze nog even door en medisch oog gevolgd wordt. Op dit moment is ze helaas wat ziekjes, al 2,5 week. Ze had een luchtweginfectie en daar had ze antibiotica voor. Dat is nu afgelopen, maar nu heeft ze nog veel last van slijm en een snotneusje. Het is zoooo zielig voor die kleintjes, vinden jullie ook niet? Je kunt er zo verrekte weinig aan doen. Vannacht er ook tig keer uit geweest, omdat ze overstuur was van haar eigen gehoest. Arme meid...
goeie genade zeg.... alsof ik mijn eigen verhaal lees... alleen een spoed ks maar veder precies hetzelfde... ook 72 uur in bodycooling in sophia...ook hersenbloeding in het zicht gedeelte.. aan allebei haar ogen in het links onder kwadrant geen zicht dus erg veel geluk gehad dat het meevalt....bij ons blijkt het een bloedziekte te zijn... maar hoe je het verwerkt.. niet ben nu weer zwnager en bang... geef het tijd..... als je vragen hebt pb me maar... ga nu weer aan het werk zal je verhaal morgen weer lezen zo bizar dit........... groetjes
Wat een heftige verhalen weer....brrr krijg steeds kippenvel als ik ze lees. @ Snoopy, bedankt voor al je tips, ook tips van een niet ervaringsdeskundige zijn fijn. Zij geven net even een andere kijk op de situatie. Hebben jullie kindje ook zo veel moeite met verwerken wat er gebeurd is? Roan huilde heel erg veel in die tijd erna, tot 8 maand heeft hij het ons erg moeilijk gemaakt. Wie nog meer? Ik vind het trouwens een goed idee om een club te starten bij de mama's! Kunnen we dit topic niet daar neer laten zetten?
Bij ons meisje gaat het steeds beter. In de eerste wkn na de operatie konden we haar niet normaal in bed leggen. Ze sliep in de box, als ze al sliep. 's avonds legden we haar wel in bed maar dan duurde het minimaal 15min voor ze een beetje rustig werd. Ze ging echt volledig op tilt.......echt heel zielig. Nu als we al naar het CB geweest zijn is het weer een paar nachten drama. Ons meisje moest echt "leren" slapen Voor de operatie scheeuwde ze van 7 tot 23 en dan viel ze als een blok in slaap omdat ze over vermoeid was.... er is zelfs een arts geweest die zei: ze slaapt toch dan zal het wel niet zo erg zijn........pffff Nee ziekenhuizen en CB en HA daar heeft ze heel veel moeite me, en dit had ik niet verwacht omdat ze 5wkn was toen ze geopereerd werd.. Ik denk echt wel dat die kleintjes het bewust mee krijgen hoor, maar gelukkig weten ze oven een poosje niks meer van wat er gebeurt is. Denken jullie ook wel een na over hoe jullie het zullen vertellen?
Heftige verhalen hoor, pffff.... Dan hebben wij het met Mini nog 'goed' gehad, ze knapte heel snel op en ik had zelf nergens last van. En nu ook niet trouwens, ik kan er vrij nuchter onder zijn gelukkig, maar kan me jullie emoties zeker wel voorstellen hoor met al die heftige ervaringen! Als we het over emoties hebben: die heb ik wel iets meer maar niet over Mini's begin ofzo, meer de hormonen die nog zeer aanwezig zijn bij mij. Wat ik WEL heb aan emoties is een woede naar de kraamhulp die we toen hadden en ook een beetje naar de verloskundigen. We hadden een slechte kraamhulp die echt nul rekening hield met het feit dat Mini een week in het zh had gelegen en heel ziek is geweest. Echt heel slecht maar ja, ik wist niet beter en achteraf hadden we naar natuurlijk het huis uit moeten schoppen. En ook die eerste week dat we thuis waren en de borstvoeding niet goed liep, ik een paar keer een afspraak had met de verloskundige en zij steeds afbelden omdat er een bevalling was, of een andere kraamvrouw die hun hulp meer nodig had. Ik voelde me toen ZO in de steek gelaten door iedereen en door het systeem, alleen omdat ik in het zh was bevallen en omdat mijn dochter een moeilijke start had, ik vond (en vind) dat echt heel onrechtvaardig. Dus als ik erover nadenk weer die woede bij mij hoor, maar tegelijk weet ik ook dat er niks meer aan te doen is en dat ik een eventuele volgende keer wel een stuk beter door de wol geverfd ben!
@miepie: pfff dat is ook heel heftig hoor, dat je steeds niet de belangrijkste was! Tijdens mijn bevalling heeft de Gyn ook gezegd: het spijt me dat ik je nu niet kan helpen, maar hier naast is een vrouw waarbij het net even erger is.......als zij klaar is dan heb ik tijd voor jou. Toen hij er uiteindelijk was, ging het met mijn meisje al zo slecht dat ze geen sec. meer konden verliezen.. Er word soms wel heel makkelijk over gedacht!
@Miepie en Sloppyslayer: daar zou ik me ook enorm kwaad over kunnen maken zeg, grrrr! Bij mij is ook geen verloskundige meer geweest. Ze hebben wel nog heel eventjes gebeld. Ik kreeg uiteindelijk dan nog 15 uur couveuse nazorg. De kraamverzorgster was erg aardig, maar wist geloof ik niet altijd even goed wat ze met mijn emoties aan moest (AAAALLES kwam er toen uit). Ze had ook nog nooit couveuse nazorg gedaan. Sloppyslayer, wat bedoel je precies met hoe je het zal vertellen? Pff, net nog eens het couveuse dagboek gelezen dat ik in Fabiënne's ziekenhuisperiode heb bijgehouden. Vond het behoorlijk heftig en zwaar om terug te lezen. Had ik volgens mij beter nog even niet kunnen doen.
Ik denk dat Fabsie bedoelt, met hoe je het je kindje verteld, wanneer die gaat begrijpen dat het ook heel anders had kunnen aflopen. Ik heb in zijn babyboek alles van begin tot eind aan hem verteld, wel op kinderlijke manier. Ik denk ook dat je direct eerlijk over moet wezen.
@fabsie: Ik wil haar vertellen dat ze een operatie heeft gehad, ze heeft namelijk een litteken en daar zal ze op een punt naar gaan vragen. Ook hebben we foto's gemaakt toen ze in het ziekenhuis lag, omdat dit toch bij haar hoort wilde we niet stoppen met foto's maken. Ook hebben we foto's waar duidelijk te zien is dat ze heel ziek is...... Vandaar... Ik heb laatst haar foto's van het ziekenhuis ingeplakt, pffff dat was ook wel heftig hoor. Dus ik kan me voorstellen dat het couveuse dagboek lezen heel heftig is.
Bij ons hebben ze in het ziekenhuis juist sterk aangeraden om foto's te maken. Ben ook zeer blij dat ik dit gedaan heb, zijn toch de eerste foto's van je kindje! De foto waar hij net geboren is vind ik nog het heftigst, daar ziet hij heel blauw, bijna paars.....