Hoi dames, Ik ben moe en dan niet moe van een dagje hard werken want dat is lekker moe. Het is zo dat ik psychische problemen heb en ben daar al eens voor opgenomen. Nu ben ik weer zo moe en dan vooral levensmoe. Ik probeer er niet aan toe te geven ik heb mijn meisjes en man om voor te blijven, maar voor mezelf hoeft het allemaal niet meer zo. Ik doe mezelf pijn door hard met mijn scheen tegen de tafelpunt aan te schoppen en met mijn armen ergens tegen aan te slaan. Ik heb wekelijks therapie en zware medicatie maar het lijkt allemaal niet te baten. Mijn man is lief, zorgzaam en vooral erg geduldig met mij. Hij weet niet dat ik mezelf pijn doe. Dat kan ik hem niet vertellen omdat ik hem dan zoveel pijn doe dat wil ik niet. Hij en de meisjes zijn de enige reden dat ik me probeer vast te houden maar laat liever los. Ik zou weten wat ik kan doen. Jullie hebben daar geen antwoord op niemand ik moet dit zelf doen dat weet ik. Maar ik ben het strijden tegen mezelf zoooo zat. Laat ik vooral opstellen dat ik niets doe met de suïcidale gedachten. Ik weet ook niet zo goed wat ik ermee wil ik denk dat ik gewoon even mijn hart wilde luchten.
Wat ontzettend heftig en zwaar voor je.. Ik heb 1 keer meegemaakt dat ik een paar dagen depressief was...dat kwam door mijn extreme paniek toen. Dit was dus een korte depressie door de angst en niet een gewone depressie. Ik heb toen mogen ervaren hoe zwaar het is om helemaal niks meer leuk te vinden... Ik hoop dat je er snel weer uit mag komen
Wat heftig zeg! Ik wil je sterkte wensen want dit is niet niks. Hopelijk is er toch een manier die jou kan helpen.
Ben je al bij de huisarts geweest en heb je inderdaad bloed laten prikken. Mijn zusje is de afgelopen weken ook erg moe en lusteloos. En na bloedprikken kwam eruit dat ze een ernstig vitamine D tekort heeft. Daar komen de klachten, ernstige vermoeidheid, depressief gevoel en hoofd- en gewrichtspijn waarschijnlijk vandaag. Ze zit nu aan de vitamine D tabletten en als het goed is moet het binnen een maand beter gaan. Zou dus echt lichamelijk alles uit laten sluiten, zoals je hierboven leest kan het soms heel 'simpel' zijn.
Wat heftig meis! Wat ik hierboven lees over vitamine D gebrek kan ik ook geschreven hebben. Ik was (ben) moe van alles. Mijn leven is vermoeiend zeg maar. Ik had alleen nog maar zin om hele dagen in bed te blijven liggen en elke ochtend opstaan was al een opgave. Om werkelijk alles huilen en gewoon alles letterlijk moe zijn. Toen ik een paar weken terug huilend bij de HA zat vertelde hij mij dat ik letterlijk ziek was van de ellende. Hij schreef mij eigenlijk verplicht een week voor in een hotel ( niet dat ik dat gedaan heb, maar ik heb mijn kinderen een lang weekend aan mijn ouders meegegeven) en ben gaan slapen en dingen gaan doen die ik met de kinderen nooit kan doen. Bij bloedafname bleek mijn vitamine D 30 te zijn en een goeie score is 100. Ik zat dus veel te laag! Nu na een maand en 2 stoot ampullen vitamine D heb ik weer iets energie en kan ik sowieso overdag wakker blijven. (Wat een uitkomst dat ik weer wat meer energie heb!) ik ben er nog lang niet maar het begin is er! Ik zou dus als ik jouw was inderdaad even je bloed laten checken. Schijnbaar heb ik hier sowieso 6 jaar mee gelopen voor ik las over vitamine D tekort en ook het welbekende B12 tekort. Ik hoop voor jouw dat het ook zoiets simpels is. Het klinkt hard maar na 6 weken voel je je dan sowieso weer een stuk beter (en ja 6 weken duren akelig lang!)
Eerlijk zijn bij je behandelaar. En vergeet niet. Je hebt het al eens mee gemaakt denk terug aan hoe je terug de weg Vind. Weet hoe zwaar het is. Er zijn momenteel dat je tegen een boom aan wilt rijden. Dat had ik vier jaar geleden heel sterk wat gebeurt er als ik nu tegen die boom aan tijd. Of dat balkon was wel heel aan lokkenlijk toen. Was het tijd om aan de bel te trekken. Opname van zes weken. Even weg uit die ellende in je hoofd. Daarna begon het opkrabbelen weer. Trek aan de bel. Heb je een stappenplan? Zo ja gebruik deze een kijk wat je daar op geschreven hebt. Hou je vast aan die kleine dingen. Sterkte.
Als ik je verhaal lees, en daarna naar de fotootjes van je prachtige dochters kijk, breekt dat mijn hart. Laat het geluk van je gezin niet ten kosten gaan van je depressie. Zorg voor jezelf. Praat met je man. Praat ook met een buitenstaander (hulpverlener). Doe er alles aan om deze twee lieve meisjes een gelukkige moeder te geven. Heel veel sterkte en succes.
Hoi Jessi, ik heb geen tips voor je, maar ik vind het ontzettend erg voor je wat ik lees. Ik hoop dat er een oplossing komt, waardoor het leven niet meer als een verplichting voelt. Heel veel succes!
Op medisch gebied word ik elke 3 maanden geprikt om alle waardes opnieuw te beoordelen. Morgen een afspraak bij mijn behandelaar. En ik ga open kaart spelen. Ik wil niet zo moeten door modderen want ik ga er letterlijk aan onder door.
Heel veel sterkte! Vraag anders ook je waardes even op van je TSH (Dat is je schildklier), vitD en je B12. (en evt ft4 maar die wordt vaak niet getest) Artsen vinden vaak meer goed dan fout, zo heb ik 7 jaar rondgelopen met een trage schildklier en iedereen maar roepen dat het psychisch was.
Jeetje jessi wat verschrikkelijk om te lezen dus kan me niet voorstellen hoe dat bij jou moet zijn. Ik ben geen arts of psycholoog maar ik denk dat het heel goed zou zijn om na te gaan waar je nou daadwerkelijk zo moe van bent in het leven. Je gaat Door voor je prachtige kindjes en je lieve man en dat is zo knap van je maar het is ook heel belangrijk dat je er voor jezelf bent. Medicijnen kunnen in Veel gevallen helpen maat zoals je zelf zegt, heb je niet het idee dat ze bij jou helpen omdat je nog steeds dezelfde nare gevoelens hebt. Denk je dat je stukje bij beetje heel goed en eerlijk antwoord zou kunnen geven als je jezelf zou vragen wat het nou precies is waardoor je je zo voelt? Het antwoord zal waarschijnlijk niet gelijk naar boven komen maar ik denk dat het je een hele stap verder kan helpen. Heel erg veel succes
Sorry hoor, maar ik kan mij hier wel boos om maken. Denk je dat ze dat nu niet doet dan? Ik denk juist dat ze dat wel doet en dat ze er anders misschien al wel niet meer geweest was. Ze is ziek, het is geen keuze.
Speel open kaart. Leg ze uit dat je niet verder kan op deze manier. Ik wil je heel veel sterkte wensen. Ik heb een postnatale depressie gehad en ik voelde mij ook zo. Ik hoop mij nooit weer zo te moeten voelen en ik hoop dat je geholpen kunt worden, want dat verdien je! Heel veel sterkte en succes!
Dikke knuffel!!!!!! En inderdaad aangeven bij je behandelaar. Ik kan snappen dat het aanvoelt als een weg zonder zon. Maar echt, ook bij jou gaat die zon weer schijnen. En soms moet je toegeven en even niet strijden maar gewoon even zijn. Even proberen om tot jezelf te komen en proberen om de mooie dingen in het leven te zien. (en ik weet hoe moeilijk dat is) Dikke kus ook voor man en de meiden.
Wat voor therapie krijg je? Niet elke therapie of therapeut past bij elk persoon. Je hebt nu blijkbaar wekelijks therapie en je voelt geen vooruitgang, ik zou zelf een andere soort therapie of therapeut zoeken. Vreselijk lijkt me zo'n gevoel van onmacht. Er is wel een uitweg, soms is de juiste hulp heel moeilijk te vinden. Ik ken wel wat soorten therapie die jou wellicht meer hulp bieden. Je kan me altijd pb sturen. Ik wens je heel veel sterkte. Ergens onder die overlevingsmechanismes die je nu onbewust inzet, zit je ware zelf. Die zit wel in je maar zonder juiste begeleiding kom je daar niet mee in verbinding. Dan voelt het meer als overleven dan als leven denk ik. Zoek verder, want je verdient het om je beter te voelen.
Is er al eens iets bij je vastgesteld? zodat misschien de puzzelstukjes wat beter op zijn plek vallen? Dat kan ook rust scheppen en handvatten geven om er beter mee om te kunnen gaan. Sterkte..
Heftig meid, maar super dapper dat je open kaart gaat spelen! En ik denk dat dat ook heel goed is. Sterkte!