Yannick had vandaag geboren kunnen worden

Vandaag was mijn uitgerekende datum van ons kadootje Yannick*.

Na twee compleet probleemloos verlopen zwangerschappen en twee mooie dochters, kwam er in januari nog een zeer onverwacht zwangerschap van een derde kindje. Er is niet goed gegaan met de overgang van de ene pil naar de andere. De eerste echo met 7 weken was prima en ook de termijnecho rond de 10 weken was goed. Wel kreeg ik te horen dat ik nog een week of drie zou kunnen wachten met de de nekplooimeting, omdat ons kindje mogelijk nog net wat te klein zou kunnen zijn voor een correcte meting.
Dus een afspraak ingepland voor 17 april (13+3 zwanger). Op 15 april de schrik van mn leven gehad, mijn partner kreeg een heftig hartinfarct, is op de vroege zondagochtend met de ambulance opgehaald en met een noodvaart naar het ziekenhuis. Daar aangekomen is hij direct gedotterd en heeft een stent gekregen. Twee dagen op de IC gelegen en op de 17e mocht hij naar de verpleegafdeling.

Ik moest dus de 17e alleen naar de nekplooimeting, ik heb gevraagd of mn stiefdochter mee zou willen. Dat wilde ze wel en aansluitend zouden we dan naar mijn vriend en haar vader. 18 uur moesten we er zijn, leuk gesprek gehad met de gyn die de echo zou doen. Verhaal gedaan, waar ook hij van schrok. Op de tafel voor de echo zagen mn stiefdochter en ik al heeeeeel snel dat ons derde wondertje een jochie zou zijn. Helaas werd de vreugde al snel de kop ingedrukt door de reactie van de gyneacoloog. De nekplooi was 4 milimeter dik en er was een verkort neusbeentje te zien.

In het nagesprek werd duidelijk dat er 10-20% kans was op een kindje met een aanlegprobleem. En hij raadde dringend aan om een vruchtwaterpunctie te gaan doen, mede gezien de privésituatie. Toen moesten we dus nog naar het ZH om mijn vriend te gaan vertellen dat zijn zoontje dus mogelijk een groot probleem had. En dat we toch een beslissing moesten nemen over de punctie.

Uiteindelijk besloten dat er een punctie zou worden gedaan, dit werd gepland op 9 mei. Mijn vriend zou al vanaf 7 mei naar een revalidatie kliniek gaan, dus ik had hulp nodig in huis. Mijn vriendin kwam en zij heeft me die dagen bijgestaan, mentaal en in huis met de verzorging van onze dochters. Op 11 mei heb ik mijn vriend opgehaald en toen we thuiskwamen ging mijn telefoon.... de gyneacoloog. Helaas had hij slecht nieuws voor ons en hij wilde ons graag persoonlijk spreken. Mijn partner kon dit nog niet aan, ik ben die zaterdag met mijn vader naar de gyneacoloog geweest voor het gesprek.

Ons zoontje had trisomie 18, dus geen leuke vooruitzichten en groot verdriet binnen afzienbare tijd, omdat deze kindjes niet heel oud kunnen worden plus dat ze een groot lijden tegemoet gaan.
We hadden al besloten dat we de zwangerschap zouden afbreken bij een slechte uitslag. Dus de nodige zaken doorgesproken met de gyneacoloog en een nieuwe afspraak gemaakt voor de inleiding. Na de verplichte wachtweek en een gesprek met maatschappelijk werk (in Duitsland is dat verplicht) zouden we op maandag 21 mei voor een echo naar de gyn toe en dan zouden we direct kunnen beginnen met de inleiding.... als Yannick* niet meer zou leven. "helaas" had Yannick* een zeer sterk hartje (wat ongewoon is bij trisomie 18) en mocht ik niet in mijn "eigen" ZH worden ingeleid, maar moest ik door worden verwezen naar een niet-katholiek ZH. Daar kon ik de volgende naar toe voor een gesprek, de woensdag zijn we begonnen met de inleiding.

Mijn lichaam wilde alleen niet meewerken.... het wilde Yannick* niet loslaten Op woensdag begonnen met 3 maal 200 mg Cytotec, op donderdag 4 maal pillen met prostaglandines (vaginaal), op vrijdag weer diverse doseringen Cytotec, maar geen ontsluiting te bekennen. Vrijdagmiddag rond 17 uur braken mijn vliezen spontaan, maar verder gebeurde er niets, nog steeds geen ontsluiting. Zo gingen we op de zaterdag en de zondag door. Op zondagmiddag 2 uur aan een Oxytocine-infuus gelegen... ook dat deed helaas niets. Wel zakte rond 21 uur mijn navelstreng uit en op dat moment is Yannick* ook overleden. Op maandag nog een ander infuus gehad, hier reageerde ik met een allergische reactie. Vanaf de dinsdag is dosering van alle medicatie fors opgevoerd (1800 mg Cytotec plus prostaglandines binnen 20 uur) En op dinsdagavond bleek dat het amrpje van Yannick* naar buiten hing, maar daardoor kon hij dus niet worden geboren omdat er verder te weinig ontsluiting was.
Toch rond 12 uur nog een dosis Cytotec gekregen.

Rond 5 uur op woensdagochtend (30 mei) dacht ik dat ik een scheetje moest laten.... dus gaf wat druk met mn buikspieren en voelde ineens wat glibberen tussen mn benen. De verpleegkundige die ik direct oppiepte bevestigde mijn vermoeden. Yannick* was geboren, zonder pijn, zonder weëen of iets. In de tussentijd mijn vriend wakker gemaakt, die is de hele week bij mij in het ZH geweest. De verpleegkundige heeft Yannick* meegenomen voor visueel onderzoek, het maken van mooie foto's en om hem op te baren. In de tussentijd werd ik klaargemaakt voor de OK, voor een currettage. Binnen het uur na zijn geboorte was ik weer terug op mn kamer. De verpleegkundige bracht daarna Yannick* bij ons, zodat we hem konden zien en afscheid konden nemen. Tussendoor hebben ze hem nog even meegenomen, zodat de kinderarts van het ZH hem ook nog even kon "beoordelen".

We hebben er voor gekozen dat hij via het ZH werd gecremeerd en zodnag 11 november zal hij worden bijgezet in een "Engelengraf". Dit is een soort van groepsbijzetting van alle kindjes die voor 24 weken zijn geboren/overleden en waarvan de ouders niet een aparte begrafenis wilden hebben.

Donderdag hebben we mooie ringen opgehaald waarin de naam en geboortedatum van Yannick* is gegraveerd. Beide dezelfde ring, als gedenkring voor Yannick*

Lieve Yannick* we hadden je graag verwelkomd in ons midden, we hadden dolgraag gezien dat je kon spelen met je zusjes Gea, Mariëlla & Dominique, je oomzegger Levi en je neefje Jelmer. Dollen met onze honden. Ons een glimlach bezorgen met mooie capriolen.
Helaas heeft het niet zo mogen zijn en mag je ons, en je zusjes begeleiden en beschermen vanaf je plekje op de regenboog.

We houden van je! Dikke tuut fan Heit & Mem

 

Pffff hoe verdrietig... vandaag is de bijzetting van Yannick* in het Engelengraf.... en ik moet het zonder mn partner doen. Hij is afgelopen dinsdag weer opgenomen in het ziekenhuis en komt in ieder geval deze week waarschijnlijk nog niet thuis.
Ik zie er als een huis tegenop. Gelukkig zijn mn ouders hier en gaan ze mee..... maar dit hadden we samen moeten doen!