Gevoelens na de bevalling

Toen mijn kindje in de eerste week een avond/nacht bleef huilen van de honger was ik behoorlijk wanhopig. Ik was nog moe van oa de bevalling, dus dat hielp ook niet mee. Er viel niet tegenop te voeden en ze bleef hysterisch huilen waardoor ze nog meer honger kreeg! Toen was die 'roze wolk' wel even weg. Mijn vriend is toen met haar in de woonkamer gaan zitten zodat ik even tot rust kon komen. Verder was ik erg gevoelig voor onterechte kritiek, die ik normaal veel makkelijker naast mij neerleg (zie ook mijn post 'botte verloskundige'). Daar heb ik het heel moeilijk mee gehad. Ik voelde mij meteen een slechte moeder!. Dat kwam door de hormonen (met kraamtranen als gevolg). Lichamelijk herstel ik heel snel, maar ik heb dan ook geen knip/scheur gehad en hele sterke bekkenbodemspieren en buikspieren. Ik mag ze nu helaas nog niet trainen. Maanden erna kan ik nog niks over zeggen, want de bevalling is nog maar 2,5week geleden voor mij.
Over het algemeen voel ik mij vooral moe. Er moet veel geregeld worden en de nachten zijn kort.

 

Eerste week euforisch en vol adrenaline. Na 4 dagen dikke kraamtranen en wel twee weken kon ik om alles huilen (omdat ik hem zo lief vond, omdat ik zo moe was, omdat ik weet niet wat eigenlijk) daarna ging het even goed maar wel een rollercoaster en daarna kwam wanhoop. Hij huilde zoveel, had pijn, kon alleen met hem rondlopen. Ik huilde met hem mee. Ik vond het echt een donderwolk en keek reikhalzend uit naar de 12 weken. Vanaf 14 weken gaat het goed en nu gaat het top en voel ik me weer mijzelf Maar ik heb er allemaal best last van gehad hoor. Eigenlijk nu ik weer werk en ritme heb en ook vrije tijd voor mezelf en ik steeds zekerder wordt ben ik echt heel tevreden. Oh ja ik vond hem ook al die tijd de liefste en de leukste hoor maar ik vond het ook mega zwaar!!

 

Pff ik weet nog dat ik niet kon wachten tot hij 3 maanden was, dat die krampjes eindelijk ophielden, dat hij langer dan 3 uur zonder flesje kon. Dat huilen, ik kon er niet tegen en voelde me zo wanhopig en had een gevoel van waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen. Net na de bevalling was ik in shock en had ik niet zoveel gevoelens, toen veel verdriet omdat ik een rotbevalling had gehad en ik zo'n pijn had, en mijn kindje in het ziekenhuis lag. Eenmaal thuis begreep ik helemaal niks van dat kleine hummeltje. Jeetje wat een rottijd vond ik die eerste maanden. Na 4 maanden werd het zo veel leuker en makkelijker, ik voelde me weer goed en sliep lekker, baby kon zichzelf vermaken en werd echt een vrolijk ventje. Nu kan ik echt zeggen dat ik enorm van hem geniet en alles gaat nu vanzelf.

 

Overweldigend vond ik het, dat kleine wezentje, volledig afhankelijk van ons. Ongelofelijk dat dit baby'tje in mijn buik had gezeten en een niet te bevatten rijkdom, dat wij voor dit kindje mochten gaan zorgen.

 

Vooral heel erg moe
En heel onwennig... ik wist niet zo goed wat ik met DL aan moest. De 2de dag huilde ze in haar bakje (toen lagen we nog in het ziekenhuis) en ik snapte niet waarom. Zei mijn moeder 'ze wil gewoon bij je zijn'. Zo stom, dat kon ik zelf niet bedenken. Zo waren er meer dingen, dus vooral heel onwetend en heel onwennig.

Later zoals hier boven al staat ook wanhoop, weer pijn bij de borstvoeding, het huilen -al was het maar een half uur, '' wat moeten we nu doen om haar stil te krijgen-, het slapen, etc.

Nu gaat het allemaal wat beter, vooral vandaag een goede dag gehad, daar krijg ik toch weer veel energie van!

 

Goh wat grappig om weer even aan terug te denken .

Mijn eerste week pffffff een achtbaan van emoties.
Super snelle bevalling gehad, totaal onverwachts thuis. Van begin tot eind een kleine ander half uur. Alles super verlopen, geen knip of hechtingen helemaal top.
Die nacht letterlijk niet geslapen van de adrenaline. Hoe gek, smiddags van alles aan het doen en ineens een baby in de slaapkamer, mijn bolle buik hol en niet kunnen geloven dat hij er echt is.
Volgende dag gesloopt en niet kunnen beseffen wat er allemaal gebeurd is.
Vanaf dag 3 vreselijk last van kraamtranen gehad, jeetje wat was dat verschrikkelijk op dat moment. Ik kon geen woord uitbrengen of daar ging ik weer. Voelde me enorm schuldig naar mij zoon toe dat ik hem op deze koele wereld had gezet........ (waar je al niet mee bezig kan zijn ) had een enorme drang hem te beschermen tegen alles en iedereen. Ik was dus ook geen type die hem van hand naar hand gaf.

nu 2,5 jaar later geniet ik volop van mijn eigenwijze mannetje.
Hij lijkt qua karakter precies op mij en dat kan wel eens botsen .
Kunnen niet wachten tot we weer zwanger zijn

 

phoe geen idee. helemaal hyper. had 3 dagen niet geslapen en begon vriendlief over zijn gezicht te aaien omdat ik dacht dat het onze dochter was.... toen na een goede dag met veel korte slaapjes weer bij zinnen gekomen gelukkig
verder ging alles direct vanzelf, waarom ze huilde, hoe ik haar troostte. Dat is eigenlijk nooit veranderd. Altijd dat 'lijstje' in mijn hoofd afgaan wat er mis zou kunnen zijn en zo heb ik het al die tijd prima kunnen redden. Ze was toen al zo makkelijke kleine hummel, dus was alleen maar roze wolk.
enigste kraamtranen die ik had waren na een week toen ik de boel beneden in de spiegel bekeek haha. kon niet meer stoppen met huilen! dat komt toch nooit meer goed!!! zei ik toen.
maar verder tot de dag van vandaag eigenlijk mijn roze wolk gehouden en daar ben ik enorm dankbaar voor, want dat is zeker niet vanzelfsprekend.

 

Ik had een zware zwangerschap, wel een mooie bevalling. Maar de klap kwam later en ik heb me 3 maand depressief gevoeld en achteraf eenzaam in mijn zwangerschap. Maar ondertussen ook wel genoten van mijn dochter, ik had geluk dat ze een makkelijke baby was.
De aanleiding van deze gevoelens was dus een zware zwangerschap met veel lichamelijke klachten en te weinig steun van mijn partner.

 

Ik heb de eerste weken zoveel gehuild omdat het zo bijzonder was.. Zat echt op een roze (nouja blauwe) wolk ... m'n zoontje is opgenomen toen hij 10 dagen oud was ivm rs virus toen heel heftig het moedergevoel gevoeld.. Zo'n mini mannetje in zo'n ziekenhuisbed met al die plakkers en zuurstof maar mocht hier in het ziekenhuis bij hem blijven en hebben elkaar heel erg leren kennen .. Hij sliep zelfs bij mij op de borst of naast mij op de stretcher op advies van de verpleging .. Heel intens en heftig maar prachtig met mijn kleine ventje, voelde me wel heel alleen soms want niemand mocht bij hem behalve mijn man en ik en mijn man moest aan het werk overdag.

 

Bij de eerste; euforisch. Na een paar dagen kwam er even een explosie baby blues waardoor ik enorm benauwd was en echt even helemaal in paniek. Mijn dagen bestonden uit baby-voeden-baby-voeden-baby-voeden-oh ja zelf ook nog eten... Alles draaide alleen nog maar om de baby en ik was mezelf volledig kwijt. Dat duurde gelukkig maar 1 dag. Het hielp om even te actualiseren. Nieuws kijken, weer voetbal kijken (het was WK 2010 dus ze deden het goed), weer even de dingen doen die ik deed voordat S geboren werd.

De tweede; trots, trots, trots! We hebben een dochter. Feliciteer mij! Ga weg met je sterkte, ja, die mag er ook wel wezen maar kijk dan we hebben er óók een dochter bij! Zie dan dat we ook trots zijn en erken haar in ons gezin!
Daarna verdriet, missen, pijn, terneergeslagen, omvergekegeld....

De derde; bezorgd. Zorg dat hij blijft leven. Vecht voor hem. Ik had vechtlust genoeg. Na L* nu dit. "You're gonna hear me roar". Een rollercoaster die ging van doodsangsten om N naar blijdschap omdat de medicatie begon aan te slaan, verdriet bij slecht nieuws maar berusting omdat het zoveel erger kon, ongerustheid omdat hij misschien te vroeg overgeplaatst werd (IC-HC-MC-Streekzkh; steeds ineens, 'plek maken' zeiden ze).

In een notendop in grote lijnen wat er allemaal door me heen flitste.

 

Wilde even zeggen dat ik het heel mooi en indrukwekkend vind hoe je dit opschrijft!

 

Jeetje, herkenbaar allemaal zeg! De dag dat ik beviel voelde ik me euforisch. Nog 24 uur in het ziekenhuis gebleven ivm infectiegevaar, daarna naar huis. Eenmaal thuis wist ik niet zo goed wat ik moest doen, gelukkig was de kraamhulp er. En ineens moest ik mijn mannetje delen met iedereen! Dat was zo onwennig. 9 maanden lang was ik de enige die hem 'kende' en ineens was hij een broertje (mijn vriend had al kinderen), een kleinzoon, een neefje en een zoon. Na 3 dagen de kraamtranen. Ik vond hem zo lief, en alles was zo intens. Toen de kraamhulp vertrok heb ik gehuild. Kan ik dit wel alleen? Met een week of 4 begon het moeilijke gedeelte. Zoontje wou alleen maar drinken (dacht ik), was onrustig, ontroostbaar. Kon alleen maar met hem lopen, geen moment had ik voor mezelf. Alles draaide om hem, ik was totaal weggecijferd. Wekenlang me afgevraagd of ik geen PND had. Ik voelde me zo moe, zo machteloos, en zo alleen, in een stad waar ik niemand ken en niemand heb, op vriendlief na. Nu gaat het beter. Kunnen eindelijk op schema voeden, zoontje slaapt de nachten meestal door. Krampjes worden minder en hij valt weer te troosten. Ik voel me nu dus ook wat beter. Maar zal pas echt blij zijn als die stomme krampjes over zijn, die kunnen me echt tot waanzin drijven. Dat gekrijs...
Inmiddels voel ik me wel echt mama, en kan ik mijn zoontje veel beter lezen en snappen wat hij wil. Maar man, man, man, wat is dit een achtbaan geweest, en nog soms. Maar als hij naar me lacht, kan ik de hele wereld aan

 

Zo fijn eigenlijk .Toen ik echt exact in jouw verhaal zat (op de donderwolk) vroeg ik mij af of andere dit ook hadden! Waar was ik aan begonnen zeg die krampjes ik keek de tijd vooruit. En nu is de kleine 5 maanden en goed nieuws: het wordt dus echt beter. Ik voel me langzaam weer mijzelf! Huilen is over. Oke we hebben fases maar dat in het begin toen ik mezelf kwijt was. Echt overweldigend ik had me dat van tevoren nooit zo gerealiseerd. Ik vind het heel fijn om hier te lezen dat eigenlijk heel veel mensen dit hebben. Top topic ts!

 

@Vrolijkheid, idd zoo fijn om te lezen dat je niet de enige bent! Ik dacht idd dat ik hier alleen in stond, dat ik raar was en niet moeder-waardig. Wat een rot gevoel . Die roze wolk is wat mij betreft ook de grootste leugen die er bestaat. Die komt veeeel later pas. Eigenlijk begin ik die nu pas een beetje te ervaren.
Maar wel zo fijn om te weten dat de meesten dit zo ervaren. Dus idd, fijn topic!

 

De dag van de bevalling zat ik vol adrenaline, trots op onze kleine, trots dat het me gelukt was, ik voelde me helemaal happy dat ze gezond was.
En toen begon t gedoe met borstvoeding, kraamzorg die om half 8 aanbelde (was net moment dat baby sliep en ik ook m'n rust kon pakken), sindsdien weer klaarwakker, want kan niet tegen vreemde mensen in m'n huis. Bv lukte me maar niet in m'n eentje, ze dronk zo gulzig en ik had zo'n pijn, tenenkrommend zat ik erbij. Veel visite, en met de dag zag ik t somberder in, grote verantwoordelijkheidsgevoel verstikte me gewoon. Ik was 24/7 gefocust op haar, maar had ook de gedachtes waarom moest ik nou perse een baby willen, wat was er mis met je leven? Had spijt... Dacht alleen in onmogelijkheden, wilde niet naar buiten, wilde geen bezoek, wilde geen belletjes... Tegelijkertijd grote schuldgevoel dat ik zo negatief was, gestopt met bv omdat ik dacht dat dat de boosdoener was waarom ik maar niet kon genieten. Heeft niet geholpen, voelde me alleen nog schuldiger omdat ik haar dat ontnam.. Pffff man man als ik er aan terug denk, eerste 4 maanden was echt afzien, totaal niet genoten en erg depressief geweest. Op dat moment dacht ik echt dat het nooit goed zou komen, maar ik kan oprecht zeggen dat het echt goed gekomen is en ik nu dubbel geniet!

Ik hoop dat mij dit bij onze 2e bespaard blijft en dat ik dit x goed kan genieten van de kraamtijd!

 

Ik had het helemaal in mijn hoofd: idyllische thuisbevalling bij gedimd licht, in een rustige nacht. Vlk erbij en vriendlief, verder niemand.

Werkelijkheid: inleiding van 37u en vacuümbevalling op maandagochtend, felle tl-lampen en een kudde witte jassen eromheen.

Zodra mijn zoon op me werd gelegd: huilen, huilen, huilen en nog meer huilen. Het was zo zwaar geweest, ik was zo diep gegaan en besefte nog niet dat het volbracht was. Bovendien deed het hechten enorm pijn en duurde het lang. Ik heb amper gemerkt dat ze mijn zoon na een half uur maar van me weggepakt hebben om samen met papa te gaan wegen en aan te kleden. Ik had niet de kracht om hem vast te houden op mijn borst. Ik had het me zo anders voorgesteld en ik was zo teleurgesteld.

Na enkele dagen werd ik erg verdrietig omdat ik "dat eerste belangrijke uur" min of meer helemaal gemist had doordat ik zo uitgeput was en door de pijn van het hechten. Ik was bang dat mijn zoon hechtingsproblemen zou krijgen. Ik was vooral boos op mezelf dat ik een inleiding en vacuümpomp nodig had, dat ik het zelf niet kon.

Maar er waren zeker ook leuke mooie momenten die eerste tijd! Ik herinner me vooral de eerste dag dat mijn vriend weer ging werken, zoon was toen 8 dagen oud. Ik vond het heel eng om alleen met hem te zijn, mijn moeder zou wel komen maar pas een paar uur nadat mijn vriend vertrok. Ik lag op bed en zoonlief was goed wakker, hij lag me heel intens aan te kijken met zijn grote blauwe ogen. Toen hebben we een paar heel mooie selfies gemaakt en daarna zijn we samen in slaap gevallen met mijn lievelingsmuziek op de achtergrond. Zo'n mooi moment

 

Ik vond het in 1 woord heftig. Dat euforische gevoel waar iedereen het over had heb ik niet meegemaakt in ieder geval.