Over 2 weken ben ik alweer 1 jaar mama. Ik merk aan mezelf, dat ik alles aan het herbeleven ben. De leuke dingen maar juist de minder leuke dingen. Even in het kort: Roan is geboren met 36 weken, niet extreem prematuur, maar hij gedroeg zich dus wel prematuur. Hij kon moeilijk zelf ademhalen en lag snel aan de volledige beademing, zelfs een overplaatsing naar een academisch ziekenhuis 50km verder op. Ik heb na de bevalling 3 liter bloed verloren, ik moest naar de OK. Ik heb mijn mannetje 10 min op m'n buik gehad, toen is hij weggehaald om na gekeken te worden. Na de OK lag ik op de IC, ik heb hem na 15 uur pas weer gezien. Dit heeft echt enorme impact op mij en mijn zoon gehad, het hechtingsproces kwam pas heel laat op gang. Na 5 dagen mocht ik hem pas buidelen, daarvoor was hij nog te kritiek. Nu zijn geboortedag nadert, beleef ik die dagen constant weer opnieuw, van het breken van de vliezen tot de dag dat hij thuis kwam (na 14 dagen). Ook het feit dat ze de OK aan het klaar maken waren om mijn baarmoeder te verwijderen, wordt ik erg verdrietig. Gelukkig stopte ik op tijd met bloeden en kan ik gelukkig als het aan ons ligt nog meerdere kindjes krijgen. Herkend iemand deze gevoelens toen de eerste verjaardag naderde of ben ik de enige?
Nathan wordt ook al bijna 1 (5 januari). Denk ook heel veel terug aan hoe het vorig jaar was. Bij mij ging het trouwens allemaal prima hoor. Gewoon een normale zwangerschap, prima bevalling en mooie kraamtijd maar ook ik denk er nu weer heel veel aan terug. Vorig jaar was ik met kerst en oud en nieuw met heel andere dingen bezig. was vooral aan het wachten op de bevalling (Ben met 41 wk bevallen) Kan gewoon emotioneel worden als ik zie hoe snel het allemaal gegaan is Denk dat het heel normaal is hoor, helemaal als je zo'n heftige kraamperiode hebt gehad!
Jeetje meid, wat een heftig verhaal. Lijkt me niet zo vreemd dat alles nog een keer de revue passeert. Is toch ontzettend ingrijpend. Ondanks het feit dat alles is goedgekomen, kun je er toch niet omheen dat het heel kritiek is geweest. Denk dat het normaal is dat je hier nog mee bezig bent, en dat het onderdeel is van de verwerking. Zo'n eerste jaar is toch heel enerverend! Hoe is het nu met je kindje? Heeft hij zich goed ontwikkelt? Lijkt me ook heel griezelig dat ze bijna je baarmoeder hebben verwijderd. Wat een geluk dat dat niet nodig wat uiteindelijk... Wat een verhaal! Heb zelf ook geen fijne bevalling en kraamtijd gehad (ks en forse pre eclampsie na de geboorte) Ben er nu ook nog vaak mee bezig, hoewel het bijna 5,5 maand geleden is. Je realiseert je gewoon dat je ontzettend veel geluk hebt gehad...
Zo herkenbaar wat je schrijft. Mijn jongens zijn in september 1 jaar geworden. Ze waren 12 weken te vroeg geboren. In augustus was ik al eens opgenomen omdat ik toen met 23 weken bijna zou bevallen. Eigenlijk vanaf 18 augustus (1e keer opname) beleefde ik alles opnieuw. Voor de bevalling lag ik zelf ook al 2 weken in het ziekenhuis. En iedere keer dacht ik: oh ja vorige jaar rond deze tijd... Dat ging zo'n beetje door tot 22 november. Mijn jongens kwamen toen eindelijk thuis, ze hadden 8.5 week in het ziekenhuis gelegen. Onze jongens lagen eerst ook in een academisch ziekenhuis, 180 km van ons vandaan. De verjaardag heb ik met een traan en een lach beleefd. Het is helemaal niet vreemd dat je er veel aandenkt hoor. Het is toch erg emotioneel wat er allemaal is gebeurd. En ook al is het bijna een jaar geleden dan is het nog normaal dat je je zo voelt. Ik wens je vast een hele fijne verjaardag toe en hopelijk word je kereltje lekker verwend. En ook al laat je een traan die dag, dat is absoluut niet erg. Liefs Jada
Toevallig heb ik net de doos met alle papieren van de vk en de gyn, onderzoeksuitslagen, bevallingsverslag, echo's, kraamlogboek etc. tevoorschijn gehaald, ook omdat ik in zo'n nostalgische bui was... mijn zoontje is vandaag precies 11 maanden, dus over een maandje ben ik ook 1 jaar mama. Terwijl ik zat te lezen over mijn kraamdagen lag zoonlief naast me te kwebbelen, te lachen, en te proberen om papieren van me af te pakken. En toen moest ik toch een potje huilen Wauw wat is het allemaal snel gegaan, en wat zijn we samen eigenlijk al ver gekomen... van oververmoeide onzekere kersverse moeder, naar euh....iets minder oververmoeide en iets minder onzekere kersverse moeder En van hulpeloos baby'tje die niks snapte van borstvoeding, naar een eigenwijze dreumes die al groente en fruit eet, en zelf zijn boterhammetje opeet. Ongelofelijk! Wat is het toch bijzonder om moeder te worden en te zijn