Dames, vraagje omdat jullie al verder zijn dan wat de basis verzekering betaald, betalen jullie je behandeling zelf?
Ik dus wel, had hetzelfde als jou, ook 3 miskramen, zwanger en ineens overlijdt m'n man. Het enige wat mij sterk hield: hoop houden. Maar ik kon heel goed mezelf weer omzetten naar positieve gedachten. Heel vee sterkt!
lieve panter, ik lees net dit topic.. ik wil je heel veel sterkte en succes wensen!!! ik hoop dat je dit jaar nog met geweldig nieuws komt met die laatste cryo!! ik vind het verschrikkelijk erg voor jullie.. een hele dikke knuffel meid!! jullie verdienen ook zo'n geweldig wondertje!!
Lieve Panter, Ik wil je heel veel sterkte en succes wensen. Ik hoop en duim heel hard dat jullie wens dit jaar in vervulling mag gaan ! Zelf heb ik net een zoontje mogen krijgen, maar dit ook na een heel lang traject. We waren de hoop al aan get opgeven, maar toch hadden we het geluk en ik hoop dat dit bij jullie ook zo is. Liefs, Loontje
Heftig is dat he? Zo riep mijn mama het volgende: "ach kinderen hebben is ook niet alles." Riep mijn nu zwangere schoonzusje: "wij zouden nooit ivf doen...dan maar geen kinderen." Mensen kwetsen je zo enorm door je verdriet te bagataliseren. Inderdaad, ik ben er ook blij mee. En ook blij dat ik toch dit topic heb geopend. Door jullie berichten voel ik me een stuik beter...niet meer zo alleen. En het kunnen uiten van je frustraties is lekker, als mensen begrijpen wat je bedoeld. Ja dat is het ook, als iemand me zou zeggen dat het bij de zoveelste poging zou lukken dan was het makkelijker om vol te houden. Je weet dan waar je naar toe werkt. Juist de onzekerheid of het überhaupt een keer gaat lukken maakt het allemaal zo zwaar. Niemand kan de garantie geven dat het het waard is, de MMM. Gelukkig slaagt het bij meer mensen dan dat het mislukt. Maar je zal maar net die ene pechvogel op de 25 mensen zijn....bbbrrrr. Poppetje wat teleurstellend, en wat verdrietig dat ze zo met je omgaan. Hoe kan het dat iets eerst wel goed genoemd is, en daarna ineens niet meer goed is? Wat zullen jullie kapot zijn...hoe onbeholpen word er met mensen en hun gevoelens soms omgegaan. Düsseldorf is wel een goede keuze denk ik, die zijn al echt ver. Lees hier op het forum ook meerdere succesverhalen. Nu eerst deze klap verwerken en dan eens kijken waar jullie heen willen. Sterkte meid. Bij mij komt het besef meestal pas een dag of 3 later... Ik droom ook wel eens van een positieve test, elke keer als dat gebeurde dan had ik er ook een die cyclus. Dromen dat ik zwanger ben of bevallen heb ik niet. Maar zodra ik over een positieve test droomde...is de afgelopen (bijna) 6 jaar 3x gebeurd en elke keer teste ik binnen een week positief. Verder droom ik daar nooit over. Ik droom wel heel vaak dat ik een kind kwijt ben waar ik op moest passen....heel eng. Het is dan een kind van een ander, en ik kan het nergens vinden. Jane, ik ben nog met vergoede pogingen bezig. Mocht ik zelf moeten betalen dan kan ik in het ziekenhuis de overgebleven medicatie van anderen gebruiken. Ik lever dat daar ook in als ik over heb. babii, ik ken jou ook van een andere virtuele plek. Onmenselijk waar jij doorheen bent gegaan. Eindelijk zwanger en dan verlies je je grote liefde. De ergste nachtmerrie werd waarheid. gaat het met de kleine meid goed? Kom jij wat door de tijd heen? Girl en Loontje, thanks meiden!! Ik hoop het ook, maar durf het niet meer te hopen. Maar goed, we wachten af wat er het komende jaar gaat gebeuren. Meiden, ik ben zo blij met jullie berichten. Het helpt me in de zelfreflectie en het omgaan met alles in mijn omgeving. Momenteel heb ik erg veel moeite met mijn zwangere schoonzusje. Niet met haar persoonlijk, het is een schat van een meid. Maar vind het zo moeilijk haar zwanger te zien....lastig om mee om te gaan. Zo dichtbij kan je bijna niet ontwijken zonder daar gedoe om te krijgen.
Ik ga niet naar babyshowers, ook niet op kraambezoek. Krijgt iemand die dicht bij me staat een baby dan ga ik wel op kraambezoek maar dan als het kindje een week of 12 is. Ik maak dan een afspraak en zorg dat we alleen daar zijn zonder andere visite. Bij mij zeggen ze ook zulke stomme dingen: "misschien moet je los laten, de buurvrouw van de achterneef van de slager van mijn broer...die waren ook jarenlang bezig en toen ze stopten was ze ineens zwanger". Hardstikke leuk voor de buurvrouw van de achterneef van de slager van je broer...maar ik ben niet -de buurvrouw van de achterneef van de slager van je broer-!!! "misschien moeten jullie eens op vakantie gaan, dan kom je vast zwanger terug" Ja zeker....mijn onvruchtbare man bezwangerd me op Hawaï wel even snel...omdat hij dan zo relaxt is...of de doktoren komen met het vliegtuig wel even een inseminatie of punctie doen...yeah right!!! En ja meestal zijn het de mensen die zelf kinderen hebben die zo lomp zijn. Ze kunnen er in veel gevallen niks aan doen, ze willen ons opbeuren en hebben (gelukkig voor hen) geen idee van onze gevoelens. Zwanger worden is voor sommige mensen wél een vanzelfsprekendheid, hoe kunnen wij verwachten dat ze snappen hoe WIJ ons voelen? Dat kan niet...je moet zelf in dit schip zitten, of gezeten hebben om de werkelijke gevoelens te begrijpen. En die nare gedachten...ik heb ze ook. Soms ben ik bang dat het een soort van negatief karma op me afroept en ik probeer dat soort gedachten ook om te buigen. Maar dat lukt lang niet altijd.
Ik probeer het ook om te buigen maar er zijn momenten dat het niet lukt.. Nu moet ik zeggen dat een vriendin 3x per ongeluk zwanger is geraakt en 1 mk. Een andere ook oeps zwanger, de volgende iets langer over gedaan maar zwanger. Een schoonzus en schoonfamilie die om de haverklap zwanger zijn. Die nog onder de 25 zijn en waar nr 4 er dit jaar gegarandeerd bij komt. En dan nog de nodige van dat soort gevallen.. Nou ik weet het niet, maar wil soms echt gillen. En tja de buurman van tante x, die kennen we ook.. pffffffffffffff leuk dat het bij hen lukte.. maar eh, wat hebben wij daaraan? Geen klote. Niettemin hoop ik dat ons wonder toch nog komt.. ik neem ALLE zwangerschapskwalen voor lief, dat ken je vast wel.. Zijn wij nu zo bot of komt het door de lange weg en de MMM dat je soms gewoon gevoeliger bent. Heb na onze mislukte ICSI gevraagd of mijn vriend me niet naar de maan kon sturen met mijn kat. Lekker in mijn eentje. Pfffffffffffffffff...
Ik wou soms ook wel dat ik onder een steen kon kruipen... Hier ook allemaal zwangeren hoor....tis een jaar rustig geweest en nu komen nr 2,3,4 & 5 eraan.... En sommige mensen die ik ken, die vorig jaar nog sinlge waren...zijn nu 3 of 4 maanden zwanger. Confronterend....soms pijnlijk...maar zij kunnen er ook niks aan doen dat het hier niet lukt. Kan moeilijk van de hele wereld verlangen dat ze hun leven stop zetten. Maar vind het wél moeilijk...
Hoi Panter, Herken je gevoel zooo goed!!! Hier ook iedereen om ons heen al zwanger of al 2 kinderen en wij staan nog steeds met lege handen... Inderdaad na die miskramen heb je weer hooop... De 2e x dat we zwanger waren knalde de test zoo erg... deed zelfs al mee met Moeders voor Moeders en toen dat bloed Sjonge jonge dat hadden we echt niet verwacht... Ik weet soms ook niet mer hoe we verder moeten of hoe ik me erover heen moet zetten! Maar ik wil mijn kinderwens ook nog niet opgeven daar ben ik niet aan toe. Ik zie mijn leven niet zonder kinderen.. Dus daarom blijven we maar doorgaan. Ik hoop dat jij toch ook ergens de hoop en de kracht vandaan haalt en dat het je heel veel geluk brengt en je snel een klein wondertje in je buikk heb!!! Heeel veeel sterkte en succes dit hele traject.. Het is allemal niet niks en soms moet je je gevoelens gewoon even de vrije loop laten en alles er even uit gooien.. Helpt soms echt!!! Succes meis!!! xx
Sammy, wat verdrietig dat het alsnog mis ging...wij dachten de laatste MK ook dat het vast wel goed zou zitten. Zo'n knaller van een test...en 3x achter elkaar mis gaat het bijna nooit. maar helaas... Lastig is dat soms...dealen met je gevoelens en dan ook nog normaal blijven functioneren. Hoe gaat het met jullie werk dames? Mijn werkgever is heel coulant. Die gaat zelfs begeleiding voor me regelen nu het fiom ermee moet stoppen. Ik mag bij mijn eigen maatschappelijk werkster van het fiom blijven gelukkig. Ik heb het erg getroffen met mijn werkgever en collega's. Weet helaas dat dat niet altijd zo is...
Tja heb me na van de week ff ziekgemeld. Had vakantie tijdens die eerste poging dus gedaan of ik het nu heb. Mijn werkgever is wel sociaal maar mijn leidinggevende niet zo menselijk, die denk dat je gevoel wel ff uit kan zetten. Had gezegd dat ik mijn punctie had, stuurt een collega hoe is het gegaan. Ze weten waar ik mee bezig ben, maar het is aan mij het te vertellen.
Dames, ik heb bewondering voor jullie, dat jullie het nog proberen om te buigen... Ik probeer dat niet eens meer. Ik voelde me ook heel schuldig over mijn gedachten, maar een van de mede-mmm meisjes hier op het forum, een psycholoog van beroep, zei een keer tegen mij dat die gevoelens er mogen zijn. En als ik het zo lees, heeft elke mmm meisje zulke gevoelens. Het is ook zwaar onterecht dat mensen die verslaafd zijn, kinderen kunnen krijgen, mensen die de hele zwangerschap blijven roken terwijl ze weten dat het schadelijk kan zijn voor je ongeboren kind, mensen die hun kinderen vervolgens zwaar mishandelen... Dan denk ik, ik zou heus niet de ergste moeder ter wereld zijn. Dus waarom zij wel en wij niet?! Wat ik wel probeer te doen, is te relativeren en mezelf blijven herinneren dat er ook ergere dingen zijn in het leven. Mensen gaan dood, krijgen zware ongelukken, krijgen kanker, verliezen hun dierbaren... Dus hoe erg het ook allemaal is, we gaan niet dood eraan, we zijn (relatief) gezond, we hebben elkaar. Ik probeer me te realiseren dat het leven van andere mensen ook niet altijd over de rozen gaat, al lijkt het meestal wel zo. Mijn schoonzusje heeft twee prachtkinderen, maar heeft haar moeder verloren aan kanker en haar zus verbrak alle contact met haar. Een collega van mijn man heeft zijn vrouw binnen een jaar verloren na borstkanker en bleef in zijn eentje met twee kleine kinderen achter. Terwijl ze altijd zulk perfect gezinnetje leken. En zo zijn er meer voorbeelden, denk eens aan die vreselijke shooting in Connecticut onlangs. Wat die ouders meemaken... Ik wil er niet aan denken. Dan denk ik soms dat het misschien beter is om helemaal geen kind te hebben, dan je kind op zulke gruwelijke manier te verliezen... Dus... "Everything that does not kill you, makes you stronger". Dat probeer ik tegen mezelf steeds te zeggen...
Wat ik nog wilde vragen dames... Hebben jullie het ook, dat mensen tegen jullie zeggen dat het allemaal goed komt, maar dat jullie erin moeten blijven geloven? Mijn moeder herhaalt het als een sport mantra elke keer als we elkaar spreken... "Je moet erin geloven, de gedachten hebben kracht"... Gister had ik een vriend gesproken die ik al heel lang niet had gezien. Toen ik hem vertelde over onze situatie, zei ie ook "Hou je taai, ik weet zeker dat je je doel zult bereiken, maar blijf erin geloven!" Ongetwijfeld lief bedoeld, maar ik had zoiets van, huh? Als je het over doelen bereiken hebt, denk ik aan die toffe baan krijgen die je zo graag wilt, of voor een tentamen slagen na 5 keer falen, of een wedstrijd winnen... Oftewel aan iets wat je met hard werken realistisch kunt bereiken. Maar een kind krijgen? Was het maar zo makkelijk als alleen maar hard werken... En geloven... Tja... Ik ben wetenschappelijk opgeleid en ik ben gewend om feiten te geloven... En die zijn toch triest. Twee missed abortions, een man met slechte zaad, 33 jaar, al twee jaar bezig... En de statiestieken dan... Een gemiddeld kans van slagen per een IVF poging is maar 30%. De kans dat je na 2 miskramen weer een miskraam krijgt, is rond 25%. Je vruchtbaarheid vermindert sterk ma je 35ste. Dat zijn allemaal feiten die je overal lees, en ik kan ze niet zomaar aan de kant schuiven en gewoon blijven geloven... Aan de andere kant, als mensen tegen mij zouden zeggen dat ik hoop moet opgeven, zou ik het ook niet leuk vinden, denk ik...
Tja, die mensen ken ik ook.. en dan denk ik: mooi, maar eh, kan jij mij ff garanderen dat het goed komt dan?! En nee als ze zeggen dat ze er niet in geloven doet het pijn.. Dat had ik ook toen het ziekenhuis het zei.. Alleen hoor ik van velen dat het Erasmus MC er snel mee stopt.. En iedereen die ik spreek vindt het belachelijk wat ze zeggen zonder verder onderzoek te hebben gedaan. Soms zou ik weleens een persoon willen zien die de toekomst kan voorspellen.. wil het gewoon weten of het ergens toe leid! Maar ja, 99 van de 100 zijn fake dus hoe weet je of een paragnost echt goed is?!
Tja ik zou het ook willen dat iemand mijn toekomst kon voorspellen. Al zou ik het ook doodeng vinden... Maar eerlijk gezegd heb ik ook niet zoveel vertrouwen in paragnosten, of 'psychics' hoe ze op z'n Americaans worden genoemd... Ik vind het heel snel heel vaag klinken, zonder dat ze daadwerkelijk met enkel tastbaar bewijs komen. Zo van, ken je iemand van wie de naam begint met M? En dan begint een giswerk... Ik had zelfs moeite met accupunctuur en ben uiteindelijk toch ermee gestopt. Voor mijn gevoel had het op mij geen enkel effect, ik had juist pijn van naalden en kon totaal niet ontspannen. De accupuncturist zei tegen mij bij de eerste gesprek dat mijn tong te rood was en dat ik daardoor te veel hitte in mijn lichaam had. En ik moest alle hete en pittige dingen in het eten daardoor vermijden. Hij vroeg mij of ik het 's nachts vaak warm had. Nou af en toe, maar ik heb echt een hele dikke deken . Juist omdat ik het altijd heel koud heb! Heb altijd ijskoude voeten en handen en voel me het meest comfortabel bij 30 graden en hoger. Als je zulke conclusies trekt alleen op de basis van mijn tong en dat vervolgens als grote waarheid aan mij gaat vertellen, ben ik wel heel snel klaar mee... En het was nota bene wel iemand die gespecialiseerd is in vruchtbaarheidsbehandelingen. Tja... Misschien ben ik te sceptisch, maar voor mij geen accupunctuur meer...