Ik heb een zoontje van bijna 19 maanden. Hij is een energiek kereltje met een eigen willetje, een echte wildebras. Wanneer mijn vriend of mijn vader, en eigenlijk ook mijn moeder, hem zeggen dat iets niet mag luistert hij vrijwel onmiddellijk. Als ik datzelfde doe luistert hij echter helemaal niet! Dan doet hij net voor expres nog wat verder. Wat ook opvalt is dat hij ook dingen doet (aan de planten trekken, op de ramen slaan, enz) als ik in de buurt ben die hij niet doet wanneer ik er niet ben. Ik voel mij hier nu helemaal niet fijn bij. Ik weet echt niet wat ik gedaan heb waardoor dit zo is, en ik wil het graag omkeren. Ik weet echter niet of dat nog kan en zo ja hoe ik dat dan moet doen? Iemand tips?
Maar hoe reageer jij in zo'n situatie? Klinkt alsof hij je enorm aan het testen is. En ik ben bang dat je iets strenger moet zijn want blijkbaar kan hij een hoop doen bij je. Ik zeg maar wat hoor...
Dolce82, ik ben er van overtuigd dat je dit nog wel kunt veranderen. Hoe... dat durf ik zo niet te zeggen. Ik heb geen idee hoe jij hem opvoedt. Heb je al advies gevraagd aan de mensen waar hij wel naar luistert? Zien zij iets dat je beter anders kunt doen? Anders zou ik echt eens iemand met verstand van opvoeden laten meekijken. Die.kan dan echt gerichte tips geven. Je kunt dit echt nog wel veranderen. Hoe eerder je begint hoe makkelijker het gaat.
Dat is altijd zo snel gezegd he en dat hoeft helemaal niet het geval te zijn. Ts, dat is echt heel vervelend en herkenbaar! Mijn advies zou het tegenovergestelde zijn: vindt meer connectie met hem. Natuurlijk hebben jullie al een band, maar mogelijk is hij op zoek naar meer aandacht van je, kwalitatief en zoekt hij die op deze manier op. Als hij vervelend doet, geen 'nee' zeggen, maar hem afleiden door een boekje tevoorschijn te halen en die samen te lezen. Samen een liedje zingen of een spelletje doen. Het slechte gedrag negeren en het vervangen voor iets positiefs samen. Succes!
Het is voor een kind ook makkelijker om vervelend te zijn bij iemand waarvan hij zeker is dat diegene onvoorwaardelijk van hem houd. Dus het hoeft niet per se iets te zijn dat jij fout doet.
Ik denk absoluut niet dat hij het doet om stout/vervelend te zijn. Kinderen zijn wetenschappers; ze testen wat werkt in welke situatie en onthouden die informatie als die relevant is. Immers, ze beginnen helemaal bij nul en moeten dus wel uitproberen hoe de wereld in elkaar zit. Dat begint al met "als ik iets loslaat, dan valt het en raakt het de grond". Als een grens nieuw is, of hij heeft de indruk dat die flexibel is, wordt er door-getest tot er een eensluidend antwoord is (mag het wel/niet? In welke situaties en bij welke personen wel/niet?). Dat testen kan ouders soms tot wanhoop drijven. Kinderen testen het meeste bij de mensen die het dichtste bij ze staan, zoals Rietje88 ook al zei. Een misschien wat twijfelachtige eer. Een positieve benadering levert het beste langetermijnresultaat op. Bijv in plaats van: "Niet springen op de bank!", "De bank is om op te zitten. Ga eens zitten!" En dan op een toon die vraagt om medewerking, niet op een toon die beveelt. En ook vriendelijk bedanken als hij het doet. Hij snapt het misschien niet meteen of vindt misschien springen leuker. In dat geval kun je hem van de bank af helpen en herhalen: "De bank is om op te zitten." En dan consequent blijven herhalen, want hij gaat ongetwijfeld morgen weer op de bank springen. Want vandaag heeft hij zijn rode t-shirt aan en morgen zijn gele. En wat in het rode t-shirt niet mag, mag vast wel in het gele. Toch?
Dit idd! Mijn peuter puber test mij ook verschrikkelijk! Gaat expres boeven en kijkt me dan ook sluw aan... Zo van "wat ga je er tegen doen?" om gek van te worden! Terwijl hij dit bij anderen veel minder doet! Maar ik zie t maar als een compliment... Bij mij voelt hij zich dus t veiligst en durft hij nieuwe dingen uit te testen.... Hij weet heus wel dat ik m corrigeer als hij te ver gaat! Dus mij lijkt dat je gewoon door moet gaan met wat je doet en dan komt je zoon hopelijk tot inkeer dat hij wat minder gaat testen
Ben met rietje88 eens. Hij test je uit. Mijn dochter (19 mnd) doet dit ook heel erg bij mij. Ze geeft mij alleen vaak een mep als het niet gaat zoals ze wilt. Ben daar heel duidelijk in dat dat niet oke is en dat ze moet aaien. Het komt alleen nog niet echt aan ik denk dat je gewoon moet doen zoals je nu doet. Je doet toch wat je hart je ingeeft.
Gewoon weghalen zonder wat te zeggen, is de lol er gauw af Trekt ie aan de planten? "Nee" zeggen en ergens anders bij zn eigen speelgoed neerzetten. Keren daarna zeg je niks meer, haal je hem weg. Geen aandacht aan schenken verder. Doe alsof t je verder niet interesseert maar wel consequent zijn. Dat gemopper op hem vindt ie juist leuk, dat is aandacht Als ie iets liefs doet of leuk speelt: toon enthousiasme, klappen, kusje geven etc. Dus daar juist veel aandacht aan schenken
Precies dit, zo doe ik het ook. En af en toe, als het ons beiden even teveel wordt. Dus op het moment dat mijn geduld bijna op is en als ons zoontje maar continue hetzelfde blijft doen wat niet mag, dan zet ik hem even op de gang. Hij vind dat geen straf, hij gaat er lachend naar toe en speelt daar vrolijk verder met de schoenen die er staan. Als ik hem na een paar minuutjes terug haal is hij vaak vergeten wat hij deed en niet mocht en gaat dan lekker weer met z'n speelgoed spelen. Hier luistert hij bij anderen ook veel beter hoor en doet veel minder dingen die niet mogen. Hier kan hij boven op de tafel klimmen en me dan echt lachend aankijken zo van 'mama, wat vind je hier nou van, het mag niet he, maar ik doe het lekker toch' zo'n blik. Het enige wat ik doe ik hem vragen eraf te komen en weer meenemen naar z'n eigen speelgoed.