Oh ja hoor, ik ken ook kinderen die ik minder leuk vind. Laat dat alleen niet merken. Waar ik vooral een hekel aan heb is als ze ontzettend brutaal zijn, of geniepig. Maar goed, zoals meerderen al zeggen ligt dat aan de opvoeding.
Herkenbaar. Een bevriend stel van ons heeft een dochtertje van bijna 1. Het kind straalt niks uit, lacht nooit en kijkt continu boos. Ze reageert niet op geluiden of speeltjes. Ik heb het idee, dat er andere dingen spelen, maar het kindje heeft niet echt aantrekkingskracht zeg maar.
ik ken het ook, en ik laat het gerust merken, ik kan geen toneelspelen dus als ik een kind niet leuk vind (dan gaat het meestal om niet luisteren) dan zeg ik er wat van als de ouders dat niet doen, ouders kunnen altijd meer hebben van hun eigen kinderen maar ik trek mijn eigen grenzen.
Dat dacht ik ook gelijk. Je kan een kind nog zo goed/netjes opvoeden maar wanneer het kind bepaalde karaktertrekken heeft dan kan je dingen als brutaliteit moeilijk wegnemen.
Ik denk dat iedereen zich wel eens irriteerd of ergert aan andermans kinderen...Wel vind ik dat je heel voorzichtig moet zijn met het oordelen hierover....Het hoeft namelijk niet altijd aan de ouders of opvoeding te liggen... Ik zeg dit omdat onze oudste door veel mensen vaak gezien word als explosief ,irritant en brutaal etc.....Wat mensen niet weten is dat er bij dit kind na veel diagnostisch onderzoek is gebleken dat er sprake is van een autistisch aanverwante stoornis,en dat zowel ons kind als wij er niets aan veranderen omdat het kind zo is....Wij kunnen hem enkel zo goed mogelijk begleiden met de nodige hulp.Maar dit is voor de buiten wereld totaal onzichtbaar..... Die veroordelen hem vaak keihard en ons erbij....En dat doet pijn... Want hoe goed wij hem ook opvoeden,hij zal altijd zo blijven..... Je ziet als buitenstaander maar een gedeelte van wat er verder kan spelen.....
Ja hoor soms krijg ik wel eens hoofdpijn van een kindje maarja can happen, zeg er niets van, alleen als het mijn kind zou zijn maarja die doet nog niet héél veel haha.
Tuurlijk speelt de opvoeding een rol, maar omstandigheden of stoornissen of karakter hebben ook veel invloed. Een vriendin van mij heeft 3 kinderen die ze hetzelfde opvoedt, maar de oudste kan echt super vervelend zijn. Terwijl de andere twee eigenlijk nooit echt iets hebben. Daar denk ik ook dat onzekerheid bij de oudste veel meespeelt, plus een stuk opvoeding, plus niet echt sociaal aangelegd zijn. Het heeft zoveel kanten, ik denk dat het te kort door de bocht is om de ouders maar de schuld te geven. Ik vind het altijd heel moeilijk om te reageren op een kind dat vervelend loopt te doen naar mijn kinderen toe, maar de moeder doet er niks aan. Mag je dan dat kind erop aanspreken, en dan dus wel duidelijk de kant van je eigen kind kiezen? Of moet je de moeder erop wijzen dat haar kind iets afpakt of schreeuwt of slaat?
ik heb ook 1 kind waar ik me aan erger. al vanaf de allereerste keer toen ik hem zag toen hij net geboren was. het gevoel was er meteen en naarmate hij ouder wordt kan ik niet zeggen dat het er beter op wordt. hij wordt bepaald niet innemender,hij ontwikkeld zich ook nog tot een geniepig, stiekem, arrogant mannetje. dus ik denk ook niet dat het gevoel nog beter zal worden. ik laat het niet bewust merken trouwens. de ouders weten er ook niks van en dat ga ik ze ook niet vertellen. alleen mijn vriend en mijn ex en mijn oudste dochter weten het. gelukkig zie ik hem maar een aantal keer per jaar. ik heb het verder bij niemand zo sterk als bij hem en mag kinderen juist meestal heel graag tenzij ze het zelf verpesten.
o fijn topic dit! ik heb het ook! heel erg! schrijf verder niet omdat er mss meelezers zijn maar ben blij dat ik niet de enige ben
Ik heb dat met sommige kinderen.. waarvan in het bijzonder.. kind is altijd een stoorzender, luistert niet, gilt, brult, druk, sloopt dingen.. en ja, groot deel kan ik terugvoeren naar de ouders, en dat ook geprobeerd als ze hier zijn.. hoef mijn huis niet te laten slopen toch? wat grote ruzies oplevert met betrokkenen de ouders vinden hun kind geweldig, altijd met alles het beste etc.. ze zeiken mijn kinderen ook af.. dat helpt natuurlijk al helemaal niet om hun kind leuk te vinden he
Ik merk dat ik kinderen irritant vindt die idd niet echt opgevoed worden. Te druk zijn, gillen, brutaal etc. Kan het kind niks aan doen natuurlijk maar daar wordt het kind niet minder irritant van. Ben sowieso niet zo'n 'kindermens', was ook een beetje bang toen ik mama werd Maar gelukkig vind ik mijn kinderen (over het algemeen) best goed gelukt
Ja heeeel herkenbaar! Maar ik heb het dan vooral met de ouders. Omdat zij niet consequent genoeg zijn of op 1 lijn zitten. Sommige die ik ken zijn te lui of hebben geen zin om hun kind fatsoenlijk op te voeden, waardoor als het kind iets niet mag meteen alles bij elkaar brult...oeh wat kan ik daar slecht tegen. Onze zoon luisterd tot nu toe gelukkig nog erg goed en zo niet gaat hij meteen naar de gang. Dat zijn we vanaf ongeveer 14 maanden gaan doen en werkt eigenlijk wel goed. Het moeilijke is idd wat Limmeke zegt, hoe ga je daar in je eigen huis mee om,want je wil ook niet dat je huis of je kinds spullen gesloopt worden. Maar vaak liggen dit soort kwesties erg gevoelig en iedereen voedt zijn kind op, op zijn eigen manier. Ik zeg vaak ook niks en ga geen discussie aan zeker niet bij mensen waarvan ik weet dat het toch geen zin heeft. Maar ik laat niet mijn spullen slopen of het speelgoed van mn kind, daar ligt bij mij wel de grens
Heel herkenbaar! Buurmeisje hier als ze samen spelen is het altijd huilen en ruzie. En zo met veel kindjes in de buurt. Als zij buiten komt is er met iedereen ruzie... En dochter vind haar toch leuk... Haha zucht.
Echt een negatief gevoel naar kinderen toe heb ik eigenlijk pas vanaf een wat oudere leeftijd, als ze al min of meer verantwoordelijk kunnen worden gehouden voor wat ze doen.. en dingen als oorzaak en gevolg begrijpen. Neemt niet weg dat sommige jongere kinderen me ook kunnen irriteren hoor (vooral als ik zelf moe ben of niet lekker in mn vel zit). Ligt idd vaak aan de opvoeding... al zal het een van de laatste redmiddelen zijn om de ouders daarop aan te spreken, ik ga er nog steeds vanuit dat 99% van alle ouders zijn stinkende best doet voor zijn kind(eren). Ik betwijfel of mijn mening daar dan iets aan toevoegt. Aan de andere kant kunnen natuurlijk ook andere dingen meespelen: kind is moe / overprikkeld, er is een onderliggend probleem of gaat door een moeilijke fase waardoor het zich 'vervelend' gedraagt. Vrij veel begrip hier dus, al trek ik in mijn eigen huis wel duidelijke grenzen (en spreek ik dus gerust het kind van een ander aan - wel altijd op een 'vrolijke / luchtige' manier, niet corrigerend zoals ik bij mn eigen dochter zou doen)
Heb het ook al gehad hoor. Ik heb vroeger gedurende een dikke 10 jaar zwemles gegeven en aan sommige kinderen kon ik ook een hekel hebben (gelukkig niet al te vaak gebeurd). Vooral van die héél flauwe kinderen, die na 20 lessen nog steeds jammerden dat ze niet durfden etc, terwijl ik toch gekend was als de meest geduldige juf... Heb er wel steeds een punt van gemaakt dat niemand kon merken dat ik me aan een kind ergerde... Wat ik wel had: ik heb nog een tijdje getwijfeld om lerares lager onderwijs te worden (uiteindelijk niet doorgegaan). 1 van de dingen waarover ik moest nadenken was of ik steeds objectief tegenover kinderen en punten geven kon staan.