Een gedichtje dat ik had gemaakt voor ik de miskraam kreeg: Wat een geweldig gevoel, Een nieuw leven, dat ik in mij voel. Een vruchtje, iets van ons twee, Een vruchtje, leeft vanaf nu met ons mee. Een klein babytje, zo teer en fijn, Een babytje dat over enkele maandjes bij ons op de wereld zal zijn. De buik van mama die alsmaar groter groeit, Het symbool dat er in haar een nieuw leven bloeit. De hand van papa, die zachtjes over de buik van mama streelt, Het gevoel naar jou toe, dat hij de zwangerschap met haar deelt. Kleertjes, flesjes en een mooie uitzet staan gereed, Zo nieuw, zo klein, maar het is er al, voordat jij dat weet. Binnenkort zullen er opa's en oma's zijn, Het idee is voor hen nog wennen, maar wat zullen ze dan trots zijn. Nog even zal het duren, Nog even en dan zullen jouw schreeuwtjes worden opgemerkt door de buren. Als jij er zal zijn, Vind iedereen dat heel fijn. Een baby zo klein en fijn, zal een klein deeltje van deze wereld zijn. Maar bovenal is het fijn, dat jij ons kindje zal zijn.