hoi iedereen. ik heb een klein vraagje maar ik maak me er een klein beetje ongerust in! ik vroeg mij af of baby's echt weten wie hun mama is! mijn dochter is nu 1 week en 6 dagen en ik vroeg mij af of ze eigenlijk wel weet dat ik haar mama ben. en dan nog een vraag die er ook aan vast hangt: kan mijn dochter iemand anders als haar mama zien omdat die ervoor zorgt als ik terug naar school ben? ik hoop dat iemand mij kan helpen
je dochter herkent je aan je geur, net als dat jij onbewust je dochtert herkent aan haar geur. of je dochter iemand anders als mama kan zien als jij weer naar school gaat denk ik niet. het ligt er ook aan hoe je het zelf allemaal doet. als ji bijv alles makkelijk uit handen geeft en niet veel met je dochter doet, misschien, maar ik denk niet dat jij zo bent aangezien jij je druk maakt over je dochter. geniet van je dochter. liefs doris
brinda volgens mij heb je ooit zo'n soortgelijk topic gehad over je schoonmoeder die gaat oppassen.. toch?
eerlijk gezegd weet ik het antwoord niet... sorry. maar ik kan me heel goed voorstellen dat je je dat afvraagt. onze kleine is nu bijna 3 maanden, en ze weet al prima wie pappie en mammie zijn hoor! maar zo jong als jouw meisje... ik weet het niet. misschien (mocht je echt al heel snel weer overdag de deur uit zijn en er iemand voor de baby zorgen) kun je voor je eigen gemoedsrust wat dingen afspreken. zoals: jij (en/of je vriend/man, als die in beeld is) doet de kleine in bad en niet de oppas. of dat je liever niet hebt dat de oppas met de kleine gezellig in bed gaat liggen (omdat ze dan bijv. beter in slaap valt of zo). Zo houd je intieme momenten beperkt tot tussen de baby en ouders. als je borstvoeding geeft is dat helemaal ideaal natuurlijk. het is op zich toch niet heel verkeerd als een baby zich goed en veilig voelt bij de oppas? dat geeft een baby veel rust hoor. je brengt ongetwijfeld voldoende tijd met de kleine door om ervoor te zorgen dat de baby al snel heel goed weet dat jij mammie bent, als ze dat al niet doet! ik ben er heilig van overtuigd dat je meisje de moederliefde die jij voor haar hebt voelt. dat doet een oppas je niet na hoor...
het badje word sowiso 'savonds gegeven omdat mijn vriend dan ook thuis is en nu geef ik borstvoeding afwisselend met flesvoeding! ik had indd al zo'n topic maar nu gaat het gewoon over of ze me herkent! grtjs
dit vraag ik me nou ook altijd af vooral in het begin merkte ik wel dat ze bij anderen nooit 'anders' deed dan bij haar echte ouders en daqt vond ik ook ZO stom maar nu komt daar wel wat verandering in, volgens mij heeft ze wel meer door wie haar ouders zijn maar als ik dan even een uurtje weg ben geweest wil ze me niet meer aankijken! en haar papa wel, volgens mij hebben babys ook het geheugen van een goudvis of ze is gewoon boos op me ofzo omdat ik was weg gegaan vooral in het begin baalde ik daar ook zo ontzettend van alsof je de band helemaal opnieuw moet krijgen dus ik denk inderdaad dat babys heel snel vergeten, vooral personen ook de mama en papa en hele kleine babys kunnen ze alleen herkennen aan de geur inderdaad, de moedermelk daarom ben ik ook zo blij met borstvoeding, dat ze dan MIJ opzoekt
Hoi, je baby herkent jou aan verschillende dingen: je stem en je hartslag, die ze tijdens de zwangerschap uitgebreid beiden hebben kunnen leren kennen, Je geur (als je bijvoorbeeld bent wezen zwemmen en je borsten ruiken nog naar chloor kunnen ze de borst weigeren). Je kind weet dus echt wel wie haar moeder is, dara hoef je niet bang voor te zijn, ook niet -zelfs niet- als je kind 5 dagen bij oppas zou zitten. Tuurlijk zal je kind zich bij zo iemand ook vertrouwd en veilig gaan voelen en een band opbouwen, maar dat is alleen maar goed en zorgt voor een kind dat zich dus ook in het latere leven veilig kan hechten. Zou je dat proberen te doorbreken, dan beschadig je je kind voor het leven! Gewoon laten gebeuren dus en niet jaloers zijn op wat anderen met je kind hebben (of vooral: wat jouw kind met anderen heeft). Jij blijft hoe dan ook de mama, net zoals je vriend hoe dan ook de papa blijft. Mijn man heeft destijds zijn kinderen 4 maanden niet kunnen zien omdat zijn ex de omgangsregeling stopzette. Zijn dochter was toen 3,5 en zijn zoon 1,5. Toen de bezoekregeling weer op gang kwam na een rechtszaak, hebben we aan de kinderen gemerkt hoe erg ze het gevonden hadden dat ze hun vader zo'n tijd niet gezien hadden. Vooral zijn zoontje volgde hem overal, zat voortdurend bij hem op schoot en liet zich alleen helpen (eten, verschonen enzo) door zijn papa. Als hij de kans zou hebben gekregen, was hij zelfs meegegaan de wc in, maar nu stond hij eigenlijk altijd voor de wc-deur te wachten tot papa klaar was en er weer uit kwam... Dat ondanks het feit dat zijn moeder (van de kids) heel actief heeft geprobeerd om mijn man uit hun leven te verbannen, door ze ook papa te laten zeggen tegen hun stiefvader (die toen nog niet eens officieel bij hen inwoonde) en hun eigen vader bij de voornaam te laten noemen. Toen de ongangsregeling weer op gang kwam, noemde mijn stiefzoon zijn echte papa opa. Hij was dus nogal in verwarring over wie dan hoe heet enzo, maar uit zijn gedrag was volkomen duidelijk dat hij ondanks ALLES heel goed begreep wie zijn echte papa was. Die bloedband verloochent zich niet! Daar kan niks tegen op! (Tenzij je zelf je kind zou verwaarlozen of andere negatieve dingen natuurlijk). Geen zorgen dus,
hoi iedereen, bedankt voor de reacties de laatste reactie van rozemarijke heeft me dus echt wel doen inzien dat ze mij dus echt wel altijd zal kennen! ik ben nog jong en alles is nieuw dus daar de twijfel een beetje! Bedankt iedereen voor de hulp! grtjs
hey Brinda, we hebben dezelfde leeftijd maar eh, ik denk niet dat het daaraan ligt dat je je dit afvraagt en het is ook helemaal niet raar. want mijn vraag is ook, hoe zit het dan met adoptie baby's? zijn die dan niet altijd ongelukkig omdat ze hun moeder niet 'ruiken'?
Hoi Crazyangel, bij adoptiekinderen zie je dus vaak op latere leeftijd (vooral puberteit) problemen ontstaan, vooral als ze op latere leeftijd geadopteerd zijn. Als ze direct vanaf hun biologische moeder een andere vaste zorgfiguur krijgen, valt het vaak wel mee, alhoewel de breuk met de moeder ALTIJD schade oplevert... Hoe langer die breuk duurt zonder dat er een andere vaste moeder voor in de plaats komt, hoe groter de schade... Een kind heeft dan niet geleerd dat het veilig is om zich aan anderen te hechten en zal dus als het ouder wordt, relaties altijd moeten testen op betrouwbaarheid, terwijl als je gewoon een stabiele jeugd bij je eigen ouders hebt gehad, dat eigenlijk als vanzelf gaat en je je latere relaties niet hoeft uit te testen... Geen rare vragen hoor, meiden, Juist goed dat je er zo bewust over nadenkt! Ik weet het allemaal omdat ik hulpverlener ben en dit dus allemaal met psychologie enzo gehad heb en in de praktijk gezien heb, maar als je nooit ergens psychologie hebt gehad, ja, dan weet je het ook niet... Maar zo zit het dus zo'n beetje.
Die kleine van jou weet echt wel dat jij de mamma bent. Tenminste dat ervaar ik. Als onze kleine bij een ander op de arm ligt en ik zit ergens anders in de kamer kijkt hij steeds naar waar mijn stem weg komt. Ze ruiken jouw lichaamsgeur en er zijn nog meer dingen zodat ze weten dat jij de mamma bent.
Hmm, ik geloof sowieso niet zo in dat papa's-kindje of mama's-kindje. Volgens mij heeft dat altijd meer te maken met een van de ouders die het kind claimt, dan dat een kindje zelf nu zo'n voorkeur heeft... Sommige dingen doen ze liever met papa en sommige met mama: prima toch? Niet te druk over maken hoor!
ik vind het niet erg als ze dingen liever bij de papa doet hoor ik vind het zo lief hen bezig te zien mijn 2 schatten
@Crazyangel: ik merk bij jou wel een zekere behoefte om een hele unieke plek in te nemen in het leven van je kindje, en ik proef hier en daar ook al dat je je daarin -nu al- wat afgewezen kunt voelen door je kindje. Dat lijkt mij niet zo'n gezonde ontwikkeling: je kind moet gewoon kind kunnen zijn en niet ervoor zijn om jouw behoeften te vervullen... pas daarvoor op! Dat gaat namelijk op lange termijn tegen je werken en er juist voor zorgen dat de relatie met je kind verstoord raakt! Probeer dus eens te achterhalen waar die behoefte vandaan komt, (ben je misschien heel onzeker?) en ga eventueel eens wat gesprekken doen bij een psycholoog.... Kom jij lekker in de vel te zitten en krijgt je kind ook alle ruimte, wat voor jullie relatie en opbouw daarvan alleen maar goed is...
ik krijg zomaar het verwijt dat ik naar een psycholoog moet en dat ik niet goed ben voor de ontwikkeling van mijn kind
Als ik je posts lees, schrijf je bijvoorbeeld dat je het zo raar vindt dat je kind bij een ander niet anders doet dan bij jou en dat je tenminste blij bent dat je dan borstvoeding geeft, zodat je om die reden wel speciaal bent... Ik word daar om twee redenen een beetje eng van: de eerste is dat ik daaruit een behoefte proef om heel speciaal te zijn voor je kind, terwijl dat andersom zou moeten zijn. En de tweede is dat je blijkbaar nogal mist om welke dingen je nu zo belangrijk bent voor je kind... Dat zit hem zo diep en basaal, (waarom je echt wel belangrijk bent voor je kind), daar hoef je je echt niet druk om te maken. Dat hoor ik jou juist wel doen en vandaar mijn advies om eventueel dat eens uit te pluizen met een psycholoog. Waarmee ik overigens niet bedoel dat je dan raar of gek of weet ik wat zou zijn, wat veel mensen denken als je ze gesprekken bij een psycholoog adviseert... Maar gewoon ene stukje coaching aldaar om wat zicht te krijgen op achterliggende motivatie bij de dingen die je voelt en zegt.