Hoi meiden, Ik moet dit even van me afschrijven! Sinds 2 weken weet ik dat ik een leeg vruchtzakje in me draag! Ik heb hier heel veel verdriet om omdat deze zwangerschap zo gewild en gewenst was! Morgen heb ik opnieuw een afpraak bij de vk, om te kijken of er evt nog iets gegroeid is. Kans is heel klein hoor want ik had morgen 11 weken moeten zijn.... Nu heb ik hier natuurlijk erg veel verdriet om, maar ik heb ook heel veel verdriet om hoe mensen erop reageren (of juist niet reageren). Mijn vriend troost me en houdt me vast als ik weer huil...mijn schoonmoeder belt elke dag op en vraagt of het nog gaat met me en wenst me keer op keer sterkte! Jullie hier op het forum zijn heel meelevend en wensen mij ook veel sterkte. Maar mijn eigen famillie? Ik hoor niks van ze.... Mijn moeder heb ik twee weken geleden gebeld over dit nieuws, en tot nu toe heeft ze me maar één keer gebeld....in twee weken...één keer... En nee toen vroeg ze niet hoe het met me ging, maar toen had ze het over een verjaardag of ik kon komen. Ik vertelde haar dat de verjaardag precies op de dag valt dat ik naar de verloskundige moet, morgen dus! Doodleuk zei ze, nou en je bent toch niet de hele dag daar? Ze vroeg me niet hoe het ging, ze wenste me geen sterkte (ze vroeg uberhaupt niet naar hoe het met mij ging, ging alleen maar om haar)....en hetzelfde geldt voor mijn zusjes: NIKS ! Het lijkt wel of ik niet besta voor ze...het doet me, bovenop de mk, zo ontzettend veel pijn en verdriet! Ik heb me moeder nodig om bij uit te huilen, advies te vragen.....maar het kan niet! pff moest dit even kwijt....ik weet niet of ik het hier goed post! (zo niet sorry alvast) Liefs Eleni
Weten je zusjes en moeder dat je hun steun wilt en nodig hebt? Want ik heb voor mijn zwangerschap echt nooit beseft dat een missed abortion, miskraam of vroege miskraam zo iets verdrietigs is. Niet dat ik nou zo´n ongevoelig/hard mens ben, echt niet, maar ik heb dat nooit beseft omdat het te ver buiten mijn belevingswereld lag. Misschien toch eens bij ze aankaarten, dat je ze nodig hebt? Sterkte in ieder geval!
Ach meis wat moeilijk dat je familie zo (niet) reageerd... Ergens snap ik wel wat San79 bedoelt, maar een beetje medeleven kan je toch wel verwachten? Je moeder heeft immers ook kinderen... Is ze altijd zo moeilijk in het uitten van emoties? Of merk je het nu pas? Moeilijk hoor, maar ik zou haar wel proberen duidelijk te maken hoe zeer het jou kwetst en hoeveel verdriet jij (terecht!) hebt over je kleine engeltje. Als het een of andere vage kennis was had ik gezegd: laat lekker gaan. Maar met je moeder wil je toch een goed contact houden en dna is het toch fijn om dingen uit te praten dnek ik. Ik wens je in elk geval heel veel sterkte meid!
Hoi meiden, bedankt voor jullie reacties! @claire85: Wat een nare opmerkingen van je zus... mischien bedoelde ze het goed, maar velen snappen niet dat het zooo hard aankomt! *knuff terug* @San79: Ja mijn famillie weet dat, dat ik hun steun nodig heb. Dat is nog wel het stomste van alles! Toen mijn moeder die ene keer belde vertelde ik haar (door haar verhaal heen) hoeveel pijn ik wel niet had...(geestelijk)...ze zeiow, en vervolgens ging ze weer door met haar eigen verhaal! Ik heb haar meerdere keren proberen te benaderen, via sms etc. maar ze gaat er niet op in! @ vlinder84: Mijn moeder is (ze geeft het zelf niet toe) heel slecht met emoties. Uiterlijk komt heel streng en hard over, maar je ziet dat haar heel veel dwarszit.... Mijn moeder zelf heeft tussen haar 4 kinderen in (ik heb ook een broer, die woont op Kreta) 4 miskramen en één bbz gehad, waardoor ze een eileider moest weghalen. Dus zij MOET juist wel snappen wat er in mij omgaat. Daarom is het extra moeilijk! Dank je wel voor je berichtje! Liefs!
Als je het al (meerdere keren) hebt aangegeven is het wel heel rot dat ze daar niet op ingaat ja. Kan het zijn dat het voor haar juist te dichtbij komt? Ach het is ook maar gissen wat ik doe, maar daar heb je ook helemaal niets aan. Het lijkt me in elk geval erg moeilijk om niet genoeg steun van je moeder te krijgen! Ik kan er niets zinnigs over zeggen, weet ook niet zo goed de goede woorden te kiezen, maar wil je wel sterkte wensen.
Goh Eleni, wat rot allemaal. Ik kan natuurlijk ook allemaal gissen hoe je het moet aanpakken, maar ik heb er geen oplossing voor. Misschien dat het inderdaad te dichtbij je moeder komt, waardoor ze misschien blokkeerd. Ik wens je heel veel sterkte en ik hoop dat je er toch uit komt met je familie. *knuf*