Ik weet het even niet meer. 6 oktober 2009 ben ik bevallen van mijn overleden zoontje Michiel*. http://www.zwangerschapspagina.nl/vlindertjes-17-t-m-24-weken/168548-mannetje-michiel.html Inmiddels ben ik weer mama geworden van een heerlijk knulletje. Maar toch blijft het knagen. Alsof ik het niet goed heb afgesloten. Ik weet het even niet meer. Vraag me constant af hoe het geweest zou zijn als Michiel* nog wel had geleefd. Maar ja dan was mijn 3e kindje er nu niet. Voel me schuldig tegenover mijn oudste dat ik dingen heb gemist. Voel met schuldig tegenover mijn overleden zoontje dat ik te weinig aan hem denk. Voel me schuldig tegenover mijn jongste om me steeds af te vragen hoe Michiel zou zijn geweest. Denken jullie dat het helpt om met een psycholoog hier over te praten. Ik vind het nog al een stap. En het is al 1,5 jaar geleden. Ik weet het ff niet meer. Ik zit vast.....
Allereerst wat verschrikkelijk dat je dit hebt moeten meemaken. Helaas weet ik wat het is om een kindje te verliezen. Denk dat het misschien best verstandig is om met iemand te praten. Zou denk ik eerst naar de huisarts gaan en die kan je eventueel doorverwijzen naar een gespecialiseerd persoon. Ik vind het niet vreemd hoor dat je nog steeds aan je overleden zoontje moet denken en tuurlijk wil je weten hoe hij geweest zou zijn. Dat doet ook niks af aan je liefde voor je derde kindje. Maar begrijp je wel, het zijn gevoelens waar ik ook een beetje bang voor ben als we ooit een tweede kindje mogen krijgen. Maar ik denk dat het best een natuurlijke reactie is en misschien idd met iemand over praten. Hopelijk vind je daar wat rust in en kan je er met een positief gevoel naar kijken en aan denken.
Rodelief, ik zou idd even langs de huisarts gaan en aangeven hoe je je voelt. Ik denk niet dat het kwaad kan om een keer met een psycholoog te praten. Je geeft zelf aan dat je er alleen niet zo uit komt, dat je "vast" zit. En dat is voor jezelf, maar ook voor je twee mannetjes niet fijn. Het is zo logisch dat je veel aan Michiel* denkt, het is en blijft je kindje, die je mist en graag op had willen zien groeien... Maar aan de andere kant denk ik dat als er meer is (en daar ben ik zelf wel van overtuigd) , dat Michiel* het fijner vind om iedereen gelukkig te zien dan alsmaar verdrietig. Ik denk elke dag aan mijn meisje en de ene dag meer dan de andere vraag ik me af hoe ze er nu uit zou zien...maar dan kijk ik naar haar broertje die nu 4,5 maand is en dan besef ik me wat een cadeautje hij is. Maar je zegt dat het al anderhalf jaar geleden is...volgens mij blijft het gemis, ook al is het 15 jaar geleden. Maar het is wel fijn om je gevoelens te kunnen uiten bij iemand die er objectief tegen aan kijkt. Die kan ook weer dingen aangeven hoe je er het beste mee om kan gaan mss... Baat het niet, dan schaad het niet meis. Geef je gevoel de ruimte!!!! Dikke knuffel!
Sterkte en hopelijk helpt het je een beetje. Blijft moeilijk, merk het zelf ook hoor en vergeet niet dat je je verdriet mag hebben. Alleen niet overheersen. Knuffel