een nieuwe relatie met een 1of meerdere kids van hem of haar

Mijn man heeft uit een eerder huwelijk 2 oudere kinderen, en samen hebben wij nog 2 jongens. De oudste 2 zaten in de puberteit toen wij gingen samenwonen. Het was niet altijd makkelijk (ook niet voor mij, ondanks dat ik wist waar ik aan begon), maar het zijn en blijven zijn kinderen, die er niet voor hebben gekozen dat hun ouders gingen scheiden en hun vader ook nog eens een (veel) jongere vrouw kreeg en met haar nog 2 kinderen. Inmiddels loopt het gelukkig allemaal goed!

 

Hè papa wat dacht je, in"ons" topic is het zo rustig, ik ga er zelf 1 openen

Ik heb ook 2 jaar een relatie gehad met iemand die al een zoontje had. Ventje was een jaar toen ik kwam. Zei tegen iedereen: dat is MIJN stiefmama we woonde na 3 maanden samen en ventje was ook vaak bij ons.
Soms was het moeilijk, niet met de kleine want dat ging super goed, maar met zijn ex.

Maar ik wist waar ik aan begon. Uiteindelijk ben ik toch weggegaan, hangt nog een heel boekverhaal achter, kleine was toen 3.5 jaar.

maar soms zie ik hem nog wel eens want mijn moeder en me ex
schoonmoeder zijn buurvrouwtjes.
Maar hij ziet mij dan niet, ik denk dat hij nu ook niet meer weet wie ik ben. Hij word 7.

 

Mijn partner heeft 2 kinderen uit een vorige relatie, een jongen van 15 en een meisje van 13. Ze mogen komen wanneer ze willen, ze wonen ook vlakbij. Ze komen doordeweeks wel eens langs wippen maar echt slapen komen ze meestal om de week in het weekend. In het begin heb ik er wel moeite mee gehad, maar nu 5 jaar later gaat het super, ben erg aan ze gehecht en we hebben nu een dochter samen van 1,5. Ze zijn erg gek op hun zusje en zij op hen.

 

Ja ik vind van wel.
Ik had gisteren al even in dit topic zitten lezen maar nog niet gereageerd.
Het is namelijk wel een vraag die mij bezig houdt.
Ik heb recentelijk mijn relatie verbroken, na 12 jaar.
En ik heb 4 kinderen.
Hoewel ik nu nog niet echt behoefte heb aan een nieuwe relatie, denk ik hier wel over na.
Ik word bijna 30, dus was niet van plan om de rest van mijn leven alleen te blijven.
Maarja hoe zal het gaan? Hoe kijkt een man tegen een vrouw aan die al 4 kinderen heeft? Hoe zullen de kinderen het vinden als ik een nieuwe partner krijg? En als het dan serieus wordt, wanneer stel hem dan voor aan de kinderen? enz.
Dus ik heb wel een aantal vragen in mijn hoofd hierover.
Ik vind het dan ook wel interessant om te lezen hoe anderen hierover denken of hoe ze dit ervaren hebben.

Groetjes Gwen

 

Zo! Allereerst respect voor jou als alleenstaande moeder van 4 kinderen. Wat lijkt me dat zwaar zeg! Ik ben een alleenstaande moeder van 1, ik kan me echt niet voorstellen hoe ik dat zou moeten doen met 4 kindjes!

Ik denk sowieso dat het niet goed is om je nieuwe partner snel voor te stellen aan je kinderen. Ze raken aan die gene gehecht en wanneer de relatie toch stuk loopt komt het natuurlijk hard aan voor ze. Ik denk dat het belangrijk is dat jullie tegen die tijd beiden weten dat het echt goed zit en het dan langzaam op te bouwen. En zoals iemand hier al zei, je kinderen komen op de eerste plaats, maar dat is vanzelfsprekend lijkt me.

 

Ik denk dat ik idd eerst heel zeker moet weten dat het goed zit, voordat ik ze kennis zou laten maken met een nieuwe partner.
En zeker komen ze op de 1e plaats, mijn leven draait nl om hun.
Bedankt voor je reactie trouwens.

 

mijn vriend heeft een dochter van 3, soms is het moeilijk maar meestal is het heel erg leuk! en ze is gek op haar broertje

 

Hier ook een "nieuwe" moeder met een partner die al twee kinderen heeft uit een eerder huwelijk.

Ik ben erg gek op de kinderen ze zijn 8 en 10. Maar ik merk wel dat voor mij M. op de eerste plaats staat.
Hun vader voed ze op zijn manier op. En dat is zeker niet mijn manier. Maar ik hou sinds kort mijn mond erover. Ik kan er niks mee. En ik vind dat ik als partner achter mijn man moet staan.

Waar ik wel veel "last" van heb is dat voor mijn gevoel mijn gezin niet compleet is en dat ik nog graag een tweede kindje wil. Voor mijn man is dit geen optie omdat hij er al twee en nu dus drie heeft. Dit is voor mij een enorm struikelblok waar ik dacht dat we het eerder over gehad hebben. Helaas komen we hier tot op heden nog niet uit. Maar ik hoop dat dit ooit wel gebeurt..

Ook zou ik niet opnieuw voor deze situatie gekozen hebben. Niet voor mijn partner. want daar hou ik ontzettend veel van. Maar wel voor de situatie op zich.. Als in bijv.

Niet één keer in de twee weken je gezin compleet op de kop hebben staan omdat de twee mannen erbij komen.

Mijn kleine M. die zoveel verdriet heeft wanneer ze weer naar hun moeder gaan.

M. die misschien zonder broertjes of zusjes moet opgroeien.

En de onrust van het heen en weer gesleep met de twee andere jongens.. Vind dat voor hun ook best vervelend.

Nu ik het teruglees denk ik wel dat mijn verhaal misschien op sommige verkeerd overkomt. En dat is zeker niet de bedoeling want ik hou ook heel veel van de andere twee mannen hoor. En we hebben een heel gezellig weekend als ze er zijn.. Het is altijd een omschakeling.. En we missen ze ook weer als ze weer weg gaan..

Idd vooral voor de kindjes blijft het moeilijk..

 

Ook hier een verzorgster van 3 pubers uit een eerder huwelijk van manlief..
De hele situatie ligt hier anders daar manliefs 1e vrouw is overleden, en ik al bevriend was met het gezin. De kinderen hebben vanaf het begin natuurlijk wel wat moeite gehad met het stukje "vervangen van mama" (wat ik absoluut niet wou, maar toch gebeurde) maar verder was het al zo gewoon dat ik bij veel dingen betrokken was dat het goed was.

We hebben nu nog 2 puber-boys in huis (16 + 18jr) en mijn stiefdochter komt elk weekend (17jr) en nu zwanger van ons eerste gezamelijke kindje
Ook hier gaan ze super mee om, stiefdochter heeft er wat meer moeite mee.. maar gelukkig accepteerd ze het wel.
De jongens daar en tegen zijn al allerlei wilde plannen aan het maken voor als die kleine er is

 

Dit is wel herkenbaar.. manlief wil hier ook alleen dit kindje wat ik nu mag dragen, omdat hij er al meerdere heeft..
Toch hoop ik dat er ergens nog ruimte is voor straks een broertje of zusje voor het wondertje in mijn buik.. maar hier het "grote" leeftijdsverschil als extra "probleem" (wij schelen 19,5 jr ) Manlief vind zich dus ook langzaam te oud worden voor kleine kinderen...

 

Ik snap het denk ik juist heel goed.
Hoewel het natuurlijk heel leuk en gezellig kan zijn, zo'n weekend met zijn allen, betekent het natuurlijk wel onrust/omschakeling.
Zeker voor de kinderen.

 

Hier is dat hetzelfde vriend en ik schelen 18 jaar.. Ook hij vind zich te oud worden...

En om je te waarschuwen en dat bedoel ik niet verkeerd. Maar straks word je zo overspoeld door het overweldigende gevoel voor je kindje dat je gevoel alleen maar sterker word... Is hier ook het geval.. Dat maakt het heel moeilijk.. Tenminste in mijn situatie...

Geniet van je kleintje... Echt waar!!!!!

 

Oei wat een golf van opluchting komt er over me heen.. Dat er ook mensen zijn die het snappen.. Wauw.. Ik praat er nooit met iemand over omdat ik ook geen mensen wil kwetsen.. En ik zie het echt niet zwart/wit... Maar de kinderen van mijn vriend zijn niet de makkelijksten en dat vergt best veel in zo'n weekend...

 

Ik ga ook zeker dubbel en dwars genieten van dit wondertje! en heb me ook nergens in gehouden tijdens het genieten van de zwangerschap.. ergens wel wetend dat ik dit maar 1x mag gaan doen..
Eerst deze zwangerschap maar eens tot een mooi eind volbrengen en dan zie ik het allemaal wel.. maar ergens weet ik ook wel dat het hierna ophoudt, alleen dat neemt niet af aan de wens die ik heb..
en dat zal best nog soms lastig kunnen worden..

Jij ook heel veel succes met je wens een plekje te geven.. xx

 

Los van het feit of de kinderen zich als engeltjes of bengeltjes gedragen, is het natuurlijk opeens een compleet andere gezinsituatie. Het lijkt mij ook dat net wanneer iedereen is omgeschakeld en zijn plekje weer hervonden heeft, het weekend alweer voorbij is.
Ik snap dat je hier nooit over praat hoor, het is natuurlijk een gevoelig onderwerp. Maar goed dat je gevoelens/gedachtes hier geuit hebt. Je weet natuurlijk nooit hoe iemand anders hierover denkt als je het voor jezelf houdt. (Maar wel begrijpelijk dus.)

 

Veel herkenbare dingen worden hier geschreven.

Ik heb sinds kort ook een relatie met een man met 3 kids
ik zelf heb er 2 samen maakt dat dus 5.

Wel is het zo dat ik mijn kids doordeweek heb en ze de weekenden bij hun vader zijn
En zijn kids om de week vrijdagavond tm zondagavond bij hem.

Dus als we gaan samenwonen hebben we ze niet tegerlijk.
Alleen in de vakantie´s 1,5 week zomer en 1 week kerst kan het wel eens voorkomen dat we ze alle 5 hebben, maar ik denk dat we dat wel gaan redden. en 3 van de 5 kunnen zich goed redden

De wens om samen een kindje te krijge is er ook wel maar dan pas over een paar jaar, dan zijn alle kids ook wat ouder.

 

ik moet altijd zo omschakelen als de dochter van mijn vriend er is! normaal ben ik heel veel alleen thuis met onze zoon en dan ineens vriend thuis en nog een kindje erbij van 3 jaar. en idd tegen de tijd dat ik dan weer gewend ben is het weekend weer bijna om heel lastig vind ik dat soms.

 

Mijn vriend heeft ook 2 kinderen uit een eerdere relatie, Alleen die komen hier niet slapen enzo, vriend zijn ex heeft de kinderen erg tegen hem opgezet terwijl zij de gene was die vreemd ging enzo, ze gebruik de kinderen als een wapen, dit doet mijn vriend erg veel pijn.

Nu ben ik zwanger van ons eerste kindje, en we zouden graag een tweede hebben,Mijn vriend is 20 jaar ouder dan mij.

 

Mijn man heeft 2 kinderen met zijn ex.
en samen hebben we 3 kinderen gekregen.
Nu zijn we dus op bepaalde momenten met zijn 7en in huis en dat is harstikke gezellig en goed.
De kinderen hoorden gewoon bij het pakket zeg ik altijd .
Je weet gewoon vantevoren dat als je een partner krijgt met kinderen dat er dan wel eens problemen zullen voorkomen met de kinderen of met de ex partner en altijd ivm met de opvoeding of omgang met de kinderen.
.
Zelf zijn mijn ouders ook gescheiden en mn moeder hertrouwd en vader heb ik nooit gezien.
Mijn moeder heeft na mij met mijn stiefvader nog 2 kinderen gekregen en die worden heel anders behandeld dan ik nu nog steeds zelfs mijn kinderen worden anders behandeld als de kinderen van mijn zusje.
Dat is ontzettend klote maar voor mij wel een goede les geweest over hoe ik het NIET moet aanpakken met mijn 2 stiefkids

elk huisje zijn kruisje denk ik dan maar