Een opvoedkundige tik moet kunnen?

Het is mij wel eens gebeurd dat ik mijn kinderen een tik op hun vingers gaf. Mijn zoon niet meer, die is vijf, dus daar kan ik mee praten. Het tegenover gestelde van wat ready zegt, dus. Een kind van vijf hoef je geen tik meer te geven, die luistert wel. Mijn dochter daarentegen is 2, luistert totaal niet en is zó verschrikkelijk eigenwijs.. ik wordt af en toe krankzinnig van haar. Een tik is in mijn geval geen uiting van frustratie, maar de laatste manier om aan te geven "en nu heb je mijn uiterste grens bereikt". In discussie met een tweejarige? Dacht het niet. Ik heb gewoon heel duidelijk grenzen, en ook mijn kinderen gaan daar gewoon níet overheen. En ik geef haar liever een tik op haar vingers dan dat ik een kwartier tegen haar sta te schreeuwen. Maar dat is echt een uiterste noodmaatregel, want ik leer mijn kinderen juist om niet te slaan.. beetje raar als ik haar dan vervolgens wél een tik op haar vingers geef. Maar als het écht niet anders kan...

Let wel: Slaan verafschuw ik. Díe grens ga ik dus nooit over. In haar gezicht of elders op het lichaam slaan? No way.

Ik heb vroeger ook wel eens een tik op mijn vingers of luier gehad, en mijn 11-jaar oudere zus geloofde in corrigerende schoppen.. ik zal wat geschopt zijn voor mijn luier. Sorry hoor.. maar ook nu kan ik daar alleen maar smakelijk om lachen. Ik ben nou eenmaal niet zo gevoelig. Wat niet wegneemt dat ik dat bij mijn kinderen gerust niet doe overigens.

 

Nee hier ook geen slaan of tikken... bij de hand nemen en even opzij zetten en blijven terugzetten tot ze gekalmeerd zijn dat wel... maar ik ben van mening dat positieve ophemelen de overhand mt krijgen op negatieve aandacht zodanig dat knd meer geneigd zijn op een positieve manier aandacht te vragen dn dr vervelend gedrag. Mijn mening, ik wil nt dat mijn kind een ander slaat of pijn doet dus dan doe ik het zelf ook niet.

 

Het meeste kan je oplossen zonder een tik te geven.

Maar soms zie ik het zo: Als je iemand slaat, heb je kans dat diegene terug slaat. Als mijn kind mij zou slaan, bijten, trappen of whatever....dan doe ik dat terug! En natuurlijk hou je er dan rekening mee hoe hard je het doet! Maar het mag best even voelen wat het heeft gedaan. En ik mag hopen dat ze daar zo van schrikken dat ze dat voortaan wel uit hun hoofd zullen laten!

Wie zegt er nooit tegen zijn kinderen als ze vertellen dat ze op school geslagen of geschopt worden door een ander kind (en de juf doet niets): 'als ze het nog een keer doen, sla je maar terug'.

 

Mijn eerste ingeving is dat dit nooit zou moeten mogen, MAAR...

Ik vind het erg onwaarschijnlijk dat mensen zeggen dat er ouders zijn die zich nooit onmachtig voelen (wat een argument zou zijn om het nooit te doen). Ik heb mijn dochter inmiddels een paar keer een tik gegeven omdat ze mij bleeeeeef slaan. Soms hebben peuterpubers zo'n bui dat niks lijkt te helpen (negeren, uitleggen, doorgaan met wat je van haar verwacht, haar in bed zetten, iets van haar afnemen wat ze leuk vind etc etc). Het is bij mij mijn laatste mogelijkheid, noem dat onmacht of hoe dan ook, maar dan waarschuw ik haar altijd vooraf. ,,Als je mij nog 1 keer slaat dan doe ik het terug". En dan doe ik dit ook (zachtjes) en leg vervolgens uit dat het niet leuk is om iemand te slaan. Tja, en of het werkt? Nee waarschijnlijk niet, maar in principe zegt men ook dat niks structureel werkt bij een 2,5jarige. Ze weten dat iets niet mag, maar kunnen hun impulsen niet bedwingen. Voor mij is het gewoon 'overleven' tot het een keertje beklijft en ze dus wél luistert nadat ik haar een paar keer waarschuw!

 

Ben zelf opgevoed met de nodige corrigerende tikken die voorkomen hebben dat ik me verbrandde, het huis vergaste door het gasfornuis open te draien etc, etc.
Mijn moeder (de dader?) en ik zijn elkaars beste vriendinnen. Dus om nou te zeggen dat ik er slechter van geworden ben.... nou... nee. Ik hou zielsveel van haar.
Toen ik te oud werd voor de tik (puberteit) verzon ze andere dingen. Geen tv kijken, vroeg naar bed enzo.

 

Hoe zal ik dit eens pedagogisch verantwoord uit gaan leggen
Je hebt slaan uit onmacht en een corigerende tik geven op de billen cq op de vingers tikken.
Tegenwoordig word er wel hard geroepen dat je moet oppassen met zaken omdat je daarmee een kind geestelijk kunt beschadigen.
Mishandeling etc komt helaas ook veelvuldig in ons land voor en dat is te triest voor woorden en mag absoluut niet gebeuren!
Als een kind een corrigerende tik krijgt om gevaar zoals heet gasfornuis etc wil dat niet zeggen dat de ouder in kwestie geen grens kan trekken en het risico loopt om daarin door te slaan.
Er zijn nou eenmaal kinderen die ondanks praten , uitleg en het even op de trap zitten ( voorbeeld) geen grenzen kunnen trekken, dat is de wereld van een kind kijken hoever je kunt gaan dat weet ik zelf ook wel , ik ben zelf ook kind geweest. Dat neemt niet weg dat je als ouder geen grenzen mag trekken.
Mijn zoon was twee en een half en zette overal zijn tanden in en dan voornamelijk in andere kinderen en zelfs mij . Ik heb na enige tijd zijn hand gepakt en zachtjes terug gebeten en waarempel hij heeft het niet meer gedaan want ineens was het besef daar dat doet zeer.
Nogmaals ik ben tegen slaan maar ik begrijp heel erg goed dat er ouders zijn die hun kind even op de vingers tikken.
Nog een voorbeeld , mijn jongste zoon nu bijna twee zit zwaar in de peuterpubertijd en haalt de meest rare dingen uit om te kijken hoe ver hij kan gaan. Gelukkig heb ik de box al staan en zet hem daar in na twee keer waarschuwen en dat zeg ik hem ook na de eerste keer denk erom wil je in de box? Heet dat dan ook dreigen? Nee want ik doe het ook en laat hem dan vervolgens 5 minuten in zijn sop gaar koken. Moet ik dan de hele dag achter hem aan hobbelen Hidde nee niet doen, Hidde nee kom hier dat mag toch niet? Afblijven Hidde, hallo dat is doodvermoeiend en leert hij geen hol van want dat is een leuk spelletje .
Ik denk nou niet echt dat mijn zoon later naar mij toe zal komen oh mama ik heb een trauma opgelopen omdat je mij wel eens in de box zette of een zachte tik tegen mijn luier aan gaf of me wel eens bij mijn armpje pakte omdat ik gevaarlijk lekker aan het klimmen was.
Ieder zijn mening hoor daar gaat het niet om die respecteer ik ook maar sommige geschreven zaken gaan wel erg ver.

xxx jet

 

Nou Jet, precies wat ik bedoel. Een tik vind ik niet kunnen, maar continu negatieve aandacht omdat het gedrag maar niet stopt is ook niet goed! Maar ik moet wel zeggen dat het bij mij op 1 hand te tellen is en ik achteraf net als zij sorry zeg. Vind ik direct weer leerzaam: iedereen maakt weleens foutjes en je hoort sorry te zeggen, niet alleen een kind maar ook volwassenen.

 

Ik ben van mening dat een corrigerende tik niet kan. Een kind van twee jaar die tien keer zijn vinger in het stopcontact probeert te steken doet dat echt niet om mama te treiteren. Hij doet dat omdat hij nieuwsgierig is hij kan simpelweg nog niet denken dat als hij zijn vinger in het stopcontact pobeert te stoppen wat dat voor consequenties heeft. Doordat ik me verdiep in kinderpsychologie is het een stuk makkelijker het gedrag van je kind te relativeren. En dan is slaan helemaal niet nodig.

Ik ben in mijn jeugd wel vaak geslagen. Ik heb daardoor geen psychische problemen maar.... ik neem mijn ouders het zeer zeker wél kwalijk! Ik kan alleen maar minachting voelen voor hetgeen zij mij hebben aangedaan. Hoe kun je nou je eigen kind waar je zielsveel van houdt slaan? Dat gaat er bij mij niet in.

Mijn zoontje zit volop in de peuterpuberteit. Maar ik heb geen corrigerende tikken nodig om duidelijk te maken of iets wel of niet mag. En hij weet om de drommel wel wat hij wel en niet mag. Natuurlijk gaat mijn zoontje ook wel eens over mijn grenzen. Maar dan gaat ie een paar minuten stoom afblazen op de trap in de gang.

 

Wat ik dan niet zo snap in jouw verhaal (vooral als je je verdiept in kinderpsychologie) is dat je denkt dat je kind weet wat wel en niet mag en hier dus ook naar kan handelen. Mijn kind luistert niet als ik haar even op de trap zet en persoonlijk ben ik daar wel blij om. Ze is een lekker temperamentvol ding dat heerlijk grenzen aan het zoeken is. Maar wat doe je als je kind naar boven gaat, of de deur zovaak schopt dat het ruitje er bijna uitvalt, de wc opgaat en daar met alles gaat spelen? Of andere dingen gaat uitvreten wat ofwel gevaarlijk ofwel zeer onwenselijk is?
Ik vind van mezelf ook dat ik heel goed verbaal en nonverbaal kan uitleggen wat ze wel of niet mag en 'heb de tikken dus ook niet nodig', maar heb niet de verwachting dat een kind van 2,5 jaar oud dit dus ook naleeft. Het duurt erg lang voor zoiets beklijft.

Een zacht tikje heb ik tot op heden een paar keer gedaan omdat ze mij bleef slaan (is voor mij ook de enige reden). Maar wat ik ook weleens doe is haar vasthouden. Ik zal altijd uitleggen waarom ik dat doe en wanneer ik haar weer loslaat ,,mama houdt je even vast omdat je steeds wegloopt, als jij rustig bent en bij mama blijft laat ik je weer los". Ik vind het juis pedagogisch verantwoord als ik daad bij het woord voeg, duidelijk ben in mijn grenzen en haar dus ook belemmer om daar overheen te gaan.
Sorry, maar als ik soms zie hoe ver mensen mee gaan met hun kind in lieve, sturende instructies die vervolgens niet nageleefd worden, dan vraag ik me af wat schadelijker is voor een kind dat roept om grenzen.

N.B. ik denk niet dat mijn kind mij wil treiteren en voel me ook niet persoonlijk aangevallen als ze mij slaat. Ik denk alleen dat dit de wat extremere situaties zijn waarin je kind duidelijkheid en grenzen wil zien.

 

Kijk dat geldt natuurlijk niet voor alle dingen maar belangrijke dingen zoals bijv. gasfornuis, niet in de boekenkast klimmen zeg maar de gevaarlijke dingen in ons huis en dingen waar tie gewoon af moet bijven en zoveel is dat nou ook weer niet, daarvan weet hij om de drommel wel dat hij daar niet aan mag komen.

Het is ook niet zo dat ik een voorbeeldig kind heb, want hij heeft ook een behoorlijk temperament en kan flink drammen. En heus geloof me af en toe dan zou ik hem ook wel achter het behang kunnen plakken. Maar dan is het een kwestie van rrrrrrrustig door je neus blijven ademhalen.

En kinderen zoeken continue grenzen op juist om te leren en te begrijpen waarom iets niet mag. Ik ben geen psycholoog, maar vind het leuk om af en toe eens iets te lezen over de geestelijke ontwikkeling van een kind. Het scheelt een hoop als je begrijpt waarom je kind op een bepaalde manier reageert. Zo vond ik bijvoorbeeld het eerste jaar van mijn zoontje het boek Oei ik groei een geweldig boek. Je hebt als ouder wat handvatten.

 

K ga me hier toch echt niet verder in mengen hoor.

Wat een onzin en wat een moraal ridders hier!

Ik durf me handen eraan te branden dat elke moeder hier haar kind echt wel eens een tik (op de vingers) heeft gegegeven...en alle aanstaande mammas gaan dat heus wel een keertje doen...

 

Ik vind ook dat het moet kunnen. Maar dan heb ik het over een tik op de vingers. Bijvoorbeeld als ze ergens niet aan mogen komen. Maar echt een pak rammel natuurlijk niet.

 

Ik vind het raar dat sommigen meteen zo'n negatieve toon moeten zetten als ze het ergens niet mee eens zijn, waarom zo cynisch en sceptisch en van die steken onder water? Ik zal niet zeggen dat ik mijn kind nooit een tik zal geven, maar ik hoop op mijn blote knieeen dat ik dat punt niet zal bereiken..en mocht het wel gebeuren dan zal ik het zeker niet voor mezelf goedpraten en goedkeuren en doen alsof het de normaalste zaak van de wereld is.

waarom een tik als het bij een brandend fornuis staat? je mot voorkomen dat het kind daar komt te staan, en als het er staat kan je op heel veel manieren duidelijk maken dat het niet mag. ik vind het de gemakkelijkste weg, zo'n tik.. en ik zou me er enorm rot onder voelen, juist omdat het niet nódig is en daarbij vind ik het een beetje respectloos naar je kind. Maar goed, ik begrijp dat mensen er anders over denken, ik vind het jammer maar c'est la vie..

Ik ben geen moraalridder, geen psycholoog en geen weet ik veel wat allemaal, maar ik geef gewoon antwoord op de vraag en ik heb daarin een andere mening dan sommige anderen..dat kan toch ook gewoon?

 

En ik wil nog even toevoegen dat je kind geen tikken geven of niet slaan, niet meteen betekend dat je een te lieve softe mama bent die zijn verwende kindje alles maar laat doen..

Je kan een kind best bij de arm nemen, zijn hand weghalen, verwijderen uit de ruimte, streng toespreken, negeren, priveleges ontnemen, uitleggen wat er mis gaat, boos worden whatever..Dus niet 'tikken' betekend niet meteen alles toestaan.

 

Ik zou graag willen weten wat sommige er nou echt zo slecht aan vinden.

En dan bedoel ik niet: omdat het (eerst) ook op andere manieren kan...

Ik bedoel: je kiest er bewust niet voor, omdat je een andere manier prefereert. En dat is ieders goed recht. Iedereen doet het op zijn eigen manier en op een manier die hij/zij de juiste acht.

Maar ik ben ondertussen wel nieuwsschierig geworden naar de reden waarom het door sommige extreem wordt afgekeurd. Een paar termen die ik tegenkwam: nooit! en geen enkele optie!, bijvoorbeeld. Ik neem dan aan dat ze niet voor deze methode kiezen omdat ze er een hele goede reden voor hebben. Wat is die hele goede reden dan, vraag ik me af.

Want ik heb wel gelezen dat er vaak wordt genoemd dat er genoeg andere manieren zijn om iets duidelijk te maken. Dat weet ik ook wel, maar waarom is die ene manier dan zo slecht?

Omdat kinderen bang zouden worden van hun ouders? Daar ben ik het namelijk niet mee eens. Ik denk namelijk bij een pedagogische tik niet aan een kind mishandelen, slaan o.i.d. En ik heb hele andere persoonlijke ervaringen, waardoor ik het daarmee niet eens ben.

Wie o wie kan mij dus uitleggen WAAROM het nou zo slecht is....

 

Renate28, als ik een leerling in mijn klas een tik geef word ik aangeklaagd, verlies ik mijn baan en mogelijk alle opties om ooit nog les te geven, waarom? Als jij mij daar een antwoord op kunt geven dan zal ik je uitleggen waarom je je kind wel/geen opvoedende tik mag geven.