Mijn zoontje van vier is erg filosofisch en ik heb een liefde voor schrijven. Dat leverde het volgende stukje op . Ik wil het graag delen, omdat ik mijn zoontje bijzonder vind en ook omdat ik benieuwd ben of jullie kinderen soms ook van die 'rake' dingen zeggen? Mam, ik vind het leven zo zwaar, zeg jij, terwijl je aan het spelen bent. Enigszins geamuseerd vraag ik waarom je dat vindt. Omdat het leven zo groot is, zucht je. Vier jaar ben je, je hebt een oude ziel. Door de manier waarop je dit zegt weet ik dat deze uitspraak niet uit de lucht komt vallen. Ik wil voor altijd bij juf Linda in groep twee blijven, zeg je regelmatig. Alsof je je bewust bent van de bevoorrechte positie waar jij je als kleuter in bevindt, Alsof je op ziet tegen alle keuzes die je straks moet gaan maken en alle verantwoordelijkheden die volwassen worden met zich mee brengt. Ik begrijp je, ik hoop met heel mijn hart dat het mee valt en dat je het leven wel groot, maar niet zwaar gaat vinden. En stiekem zou ik ook wel willen dat je voor altijd bij juf Linda in groep twee kon blijven.
Zo zei mijn driejarige ooit eens: "Mama, ik ben altijd hier." Hij bedoelde dat hij altijd is op de plek waar hij is en niet ergens anders (daar dus). Tja.... Hij is ook zo'n filosoofje af en toe. Ik kom nu even niet op voorbeelden, maar misschien borrelt er straks nog weer wat op.
Mijn zoon gisteren: 'Ik vind deze wereld maar raar. Waarom gaan mensen dood en waarom worden ze geboren? Als je geboren wordt moet je maar groeien en groeien en leren, en dan ga je dood. Ik begrijp niet waarom dat zo moet gaan, kunnen we niet gewoon blijven bestaan?'