@ Cynet: Nee dat snap ik! Al denk ik dat het bij mijn zoon best zou werken hoor, want als meneer ergens een flink vervelende consequentie aanheeft stopt het gedrag direct. Maar ik wil het niet op die manier, al moet ik af en toe ook wel harder zijn dan ik wil. Ik moet hem soms echt vasthouden als hij een driftbui heeft tot hij stopt, dan moet ik hem wel stevig vasthouden omdat hij mij anders slaat. En hij kan op dat moment echt wel wat anders doen dan boos worden, hij kiest daarvoor. Maar ik hooooooooooooooooooop dat dit op de lange termijn hem leert dat slaan, schoppen, gooien etc. niks oplevert. MAAR ik heb bij hem gehad, toen sloeg hij in mijn (zwangere) buik, ik zat naast hem dus niet vol gelukkig, omdat iets hem niet zinde. Ging over een tvprogamma ofzo.. Nou toen heb ik hem beetgepakt bij zijn armen en op de grond gelegd en heel boos gezegd JIJ SLAAT MAMA NIET! Dat heeft dus wel meer indruk gemaakt dan zijn donald ducks op de kast ofzo want hij heeft het echt nooit meer gedaan. Edit: En als ik dit zo lees denk ik, wat is dan het verschil tussen dit en een pedagogische tik eigenlijk. Lijntje is zo dun, echt een grijs gebied.
De kinderen zitten hier af en toe op de gang en dan hebben ze het ook wel erg bont gemaakt. Wij leggen dan ook uit dat we geen kindjes om ons heen willen die zulke vervelende dingen doen en dat ze op de gang maar even moeten nadenken over wat ze gedaan hebben. Gaat dan om slaan / heel brutaal doen van Eva of Lisa die een harde klap in mijn gezicht geeft. Dan gaan ze bij ons echt een grens over en hoeven we ze even (hooguit 2 minuten) niet te zien. Werkt hier heel goed, ze hebben vaak dan ook even een moment van rust nodig voor zichzelf en daarna zijn ze weer zichzelf en weer gewoon lief
Ook autistische kinderen moeten leren dat ze geen ongewenst gedrag moeten vertonen. Ik denk dat ik een kind met autisme niet perse anders zou corrigeren.
Ik heb niet alle reacties gelezen (wat kan dat snel gaan zo'n topic), maar ik ben ook echt tegen. Mijn zoontje is nog veel te klein voor correcties, maar ik kan me niet voorstellend dat ik een tik zou geven. Ik denk dat kinderen daardoor ook sneller zelf gaan slaan, ze zien jouw onmacht en krijgen een tik en zullen dat ook sneller bij andere kindjes, zijn ouders of de hond gaan doen. Het gaat mij niet zo om het trauma dat kinderen en van krijgen als wel het goede voorbeeld geven!
Hier echt geen pedagogische tik. Ik merk dat als ik gestressed ben, mijn zoontje daar al heel heftig op kan reageren. Dan kan hij echt van slag raken, huilen, huilen, huilen. Heel zielig. Natuurlijk raak ik ook wel eens gestressed als hij iets doet wat nou niet echt de bedoeling is. Maar ik denk niet dat hij iets afleert als ik hem dan vervolgens ook nog eens een tik geef. Hij is dan echt al van slag, dat hoef ik niet nog erger te maken.
Ik vind dat er zo naar uit zien.. laatst een dreumes van 1,5 een paar flinke tikken zien krijgen omdat hij m&ms wilde pakken uit het bakje wat voor zijn neus stond. Ik kan me goed voorstellen dat je in bepaalde situaties van gevaar of schrik anders reageert, ik reageer ook anders als mijn zoontje opeens de weg op schiet, dan pak ik hem steviger vast. Kan me zulke situaties ook indenken wanneer het andere kind in gevaar wortd gebracht (bijvoorbeeld in bad) of je zelf geslagen wordt. Dat maakt de tik of het slaan echter niet iets wat ik zie als onderdeel van je basisopvoeding, meer iets wat kan gebeuren, kan werken op zo'n moment maar ook alleen als je het op zulke momenten doet. De dreumes ging gewoon verder met m&m's jatten. Had al zoveel tikken gehad waarschijnlijk. Overigens snap ik strafhoekjes en verbannen naar de gang ook niet tot een bepaalde leeftijd waarbij een kind echt tot zichzelf kan komen. Dan heb ik het over een paar minuten, en niet voor kinderen onder de 3 a 4 jaar.
Ik zeg nu dat ik niet zal slaan, ik kan het me echt niet voorstellen, maar je weet natuurlijk nooit in wat voor situatie je terecht komt. Er is wel een verschil tussen bewust een tik op de vingers of een tik uit onmacht en ook dat laatste kan wel eens gebeuren. Ik heb ook ooit een tik van mn vader gehad, uit woede (en onmacht, denk ik) maar ik wist ook donders goed dat ik te ver was gegaan. Ja dat blijft je bij maar is geen trauma of iets dergelijks. Sterker nog, wat de meeste indruk maakte was niet de tik maar de boosheid van mn vader over wat ik deed. Overigens zie ik nog liever een (bewuste) tik dan gemene dingen zoals knijpen of meesleuren, die zie je helaas ook. En wat hier al genoemd is, kinderen die lang op de gang worden gezet etc. Ik ben er wel van overtuigd dat zolang je goed en duidelijk communiceert het allemaal zo'n vaart niet loopt en dat het ook een kwestie is van de situatie in de hand houden en vooral duidelijk zijn over wat wel en niet mag en waarom. Goeie discussie hier trouwens, erg respectvol!
Meestal schrikt Lisa van mijn reactie als ze me slaat. Maar soms is ze zo baldadig en slaat dan echt hard dat ze even in de gang tot bedaren mag komen. Ze moet soms echt even tot de orde geroepen worden. Wat ik overigens al de hele dag doe, het is een schatje hoor, maar ik word af en toe ook knettergek van haar . Ben het ook helemaal niet gewend want Eva was zo makkelijk. Maar ik merk dat we bij Lisa een stuk strenger en consequenter moeten zijn en ook wat betreft het straffen. Ze is nu in de leeftijd dat we niet alles af kunnen schuiven op 'ze is nog maar klein'. Ze heeft veel dingen dondersgoed door.
je heel enkel krijgt colin de pak op zijn broek.. alleen bij extreem heftige dingen, mij bewust en gericht in mijn slechte rug trappen bijv. en hij staat ook in de gang.. rustig een tijd, als ik aan hem vraag gaan we weer luisteren of kom je weer hier is het NEE en draait zich om .. en zo ook een uur. tussendoor vaak wel huilen of net alsof huilen. Dus ervaring leert dat we hem beter kunnen laten uitrazen, dan is hij ook pas aanspreekbaar. shannon uit reactie 1 x handje te snel en dus hard gepakt , ze zou een heet fornuis vast grijpen. Colin een keer heel hard naar achter getrokken , zou een 60 km weg op lopen.. ben nog nooit zo geschrokken.. herhalen, afleiden, herhalen, afleiden na een uur doen heeft het echt geen effect meer en gaat colin in de gang en/of shannon in de keuken. Ook ze wel eens per ongeluk zeer gedaan , maar dat gebeurd iedereen wel eens. nagel die net afscheurd en tegen buikje aan komt, optillen en voetje tegen salontafel etc.
Dat is inderdaad een betere manier. Je hebt zo het schrik effect zonder te slaan, maar je sluit haar ook niet buiten. Op zich hoeft een kind ook niet atijd naar een andere ruimte. Maar goed, dat zal uitproberen worden.
Nee, ik zou slaan, knijpen, trekken niet doen. Ik vind dat er zo naar uitzien, kindjes die duidelijk al overstuur zijn en dan ook nog door een withete ouder vastgepakt of weggesleurd worden. Wie weet hoe vervelend ze al die tijd zijn geweest, maar het past niet bij mij. Schreeuwen (van de ouders) vind ik overigens ook niet kunnen (iets anders dan stemverheffing uiteraard). Volgens mij maakt schreeuwen de boel nog veel erger dan een tik op de broek. Aan de andere kant moet ik maar afwachten hoe het straks gaat zijn en of bepaalde situaties niet vragen om een 'pedagogische tik'. Maar ik ben gewoon geen persoon voor de fysieke straf. Ik ben vroeger wel meegesleurd, klemgezet, geduwd en geknepen, en als ik daaraan terugdenk krijg ik toch een beetje nare smaak in mijn mond. Volgens mij was ik een heel lief kind dat dat echt niet verdiende (en vervolgens een draak van een puber werd haha).
Ik vind een pedagigische tik een teken van onmacht of gebrek aan opvoedskills. Blijkbaar kun je een sitiatie dan niet anders oplossen dan door te slaan, triest vind ik dat. ( ook hier anti vanuit jeugd, vader dacht er anders over dan ik....)
Ik kan mij voorstellen dat je als ouder wel eens geneigd bent tot. Of zoals mijn vriend eens heeft gedaan, hij was vijf en zijn vader stond te schilderen en toen beet die hem zo op een zeer gevoelige plek tussen de benen. Toen heeft zijn vader als schrik reactie hem een klap gegeven. Maar ik ben tege , ik denk dat je veel beter grenzen kan stellen en deze vol moet houden. En ik ben erg fan van de 123 regel.
In mijn jeugd heb ik wel tikken gehad, en tot voor kort zag ik er ook het erg niet van in. Recentelijk heb ik wat meer gelezen over unconditional parenting, en ben ik helemaal in het 'niet-slaan' kamp beland.
@mimi83: Per ongeluk pijn doen telt niet. Als dat wel zo zou zijn, dan waren we allemaal slechte ouders
Yups, dan moet je idd de hele situatie en achtergrond van hun methode kennen Ik ben daar ook te weinig in thuis om dat hier helemaal goed uit te kunnen leggen. Ik heb een tijdje terug een heel gesprek met hen erover gehad en snapte het toen wel. wat nog niet wil zeggen dat het onze methode is. Kinderen zijn 8 jaar en ouder en kan je wat dat betreft dus wel voor een keuze stellen. Én: ze worden uiteraard eerst alleen verbaal gecorrigeerd. Het is echt niet dat ze voor elk wissewasje een pak voor hun broek krijgen, zeker niet! Dat zou hun methode ook ondermijnen. Hoe minder, hoe effectiever haast (want dan weet het kind wel dat het flink over de schreef is gegaan). Weet je, ik kan beter leven met de doordachte methode van de overburen dan met de 'opvoedmethode' van een nicht, waarbij de kids bang zijn voor hun vader omdat ze eerst overdag op hun donder krijgen van hun moeder en als vader 's avonds hoort wat ze gedaan hebben, ze óók nog eens op hun donder krijgen van hun vader. En ze bijna als volwassenen worden gezien terwijl ze 6 en 9 zijn. Let wel: ze krijgen geen tik niks, maar ze worden wel verbaal tot in den treuren gecorrigeerd. Of ouders waarbij het kind maar alles mag, geen regels worden gesteld en alles wordt weggelachen. En je dan wel op je vingers kan natellen hoe zo'n kind in de dagelijkse omgang is..... Ik zie het effect van de methode bij onze overburen en ze hebben echt goed opgevoede, gemanierde kinderen. Bij hun is dít de methode, bij een ander werkt in de hoek zetten al (hier tot op heden gelukkig ook). Het hangt zeer van je kinderen af. Zij zetten de kids óók op de gang. Werkt vaak ook. Maar er zijn situaties dat er echt even goed tot de kinderen doorgedrongen moet worden. Dat hun gedrag echt keer op keer onacceptabel is. Ik zie bij onze overburen óók hoe liefdevol ze met hun kinderen omgaan en hun kids andersom met hun ouders ook. Ik maak veel van ze mee, want zit vaak bij hun buren in de tuin dus dan zie je ook de dagelijkse gang van zaken. Ik heb dan ook zeker niet de indruk dat hun kinderen bang voor de ouders zijn of ze er onder lijden. Als dat zo was geweest, had ik allang de kinderbescherming ingeschakeld. Ik blijf erbij: ieder zijn ding. We hebben een dergelijke discussie vorig jaar ook al in de media gehad toen de opvoedkundige tik van één of andere kerkelijke voorganger breeduit in de media werd uitgemeten. En we gaan het hier nooit over eens worden (hoeft ook niet). Ik hoop alleen door de discussie hier dat er iets minder zwart-wit wordt gekeken naar 1 deel van de opvoeding. Want je kan kinderen op andere manieren, zonder een tik uit te delen, ook enorm verpesten, zoals mijn eerdere voorbeelden al een beetje aangeven. Maar daar ging het hier op zich niet om , hier gaat het om de pedagogische tik.
@juudje81... helemaal eens en ik hoop ook dat mensen onderscheid maken tussen het gebruiken van de pedagogische tik als opvoedmiddel en dus tikken uitdelen voor het pakken van m&m's en een zeldzame (en dat is dus niet 6 x per jaar.. dat is dus echt teveel) pak op de broek in uitzonderlijke situaties. Er zit werkelijk een wereld van verschil tussen. Je hoeft beide niet juist te vinden maar ze op één hoop scharen is niet juist.
sorry, pak stukjes uit de discussie. Weer even onze overburen als voorbeeld: daar wordt er gepraat én geknuffeld met het kind na de pak voor de broek. Dát is immers de straf, niet het verdriet of het negeren erna. Er wordt vóór de pak voor de broek uitgelegd waarom het kind het krijgt, daarna moet het kind uitleggen waarom het nodig was en zo nodig zijn excuses aanbieden. Kind wordt gecorrigeerd op bepaald ongewenst gedrag, het kind zelf is niet ongewenst en dat wordt ze ook heel duidelijk gemaakt. Ik denk dat ik vóór de gesprekken met de overbuuf er zoals velen hier in zouden staan: er fel op tegen. Komt ook door je eigen opvoeding, lees ik bij velen hier. Iedereen die zelf wel eens uit frustratie door één van de ouders is aangepakt, is fel tegen slaan. Was zelf op sommige momenten vroeger ook bang voor mijn moeder. Máár: zoals Cygnet het ook omschrijft en ik dat ook probeer vanuit het oogpunt van de overburen, sta ik er genuanceerder in als het niet uit frustratie is. Maar nu val ik in herhaling