ik heb D. 1x een tik gegeven omdat hij er in bad een spelletje van maakte om de heetwaterkraan open te draaien (en wij hebben gelijk heet water). Hij wilde niet luisteren, uitleggen, tegenhouden, afleiden, het mocht niet baten en toen kreeg hij dus een tik. Maar dat was de laatste keer want toen ik de volgende dag zei dat hij het keukenkastje dicht moest laten zei hij: Nee,nee,nee en begon zichzelf op zijn vingers te slaan...
Hier een mama die dus wel eens een tik op de vingers heeft gegeven Ik heb een zoontje met enorme driftbuien die we gewoon negeren. Maar hij slaat ook enorm veel en vaak ook wel hard, trekt alle kasten leeg ondanks meerdere waarschuwingen en zelfs op zijn stoel bij de muur zetten. Uiteindelijk ben ik er dan klaar mee en weet ik niet meer hoe ik hem zover krijg dat hij gaat luisteren. Dan wil het wel eens gebeuren dat hij een tik op zijn vingers krijgt. Nu ben ik er echt geen voorstander van en doe ik het liever niet, maar hij drijft me tot het uiterste. Ik kreeg als kind zelf ook wel eens een pak slaag of een tik, maar zelf wil ik het liever niet doen. Mijn man echter is dus ook opgegroeid met tikken en die vind het wel kunnen. Omdat wij beide niet meer weten hoe we anders moeten reageren op ons zoontje en alle andere hulpmiddelen voor ons niet meer werken, gaan we ook praten met een pedagoog die ons hierin kan helpen. En een tik vind ik falen als ouder als je het doel bewust doet, je dus weet dat je je kind 'pijn' kan doen (want een dreumes die nog niet praat kan je niet zeggen of het pijn doet of niet!) en het dan toch doet. Of ik als ouder/opvoeder faal? Ik vind van wel en dat zal ik ook nooit ontkennen. Ik had het graag anders gezien, maar ik weet soms echt niet wat ik moet doen. Vandaar dat wij hier dus ook hulp in gaan zoeken.
Interessant dit! Hier ook een mama die eens een tik heeft gegeven,puur uit reactie,zonder na te denken. En alhoewel zoontjelief er niks van aan trok. Sprongen de tranen in mijn ogen,ik heb me werkelijk dagenlang schuldig gevoeld. Zo erg dat ik besloot dat ik dit niet wilde,dat dit niet de oplossing was.
Oh wauw! Dat vind ik echt heel goed van jullie! Dat hoor je niet vaak. Veelal laten de ouders het erbij zitten of accepteren het. Of gaan het goedpraten terwijl ze het eigenlijk niet goed vinden. Ik hoop dat een pedagoog jullie kan helpen met de driftbuien van je zoontje. Ik denk ook dat een tik niet werkt. Misschien op de korte termijn (het gedrag stopt waarschijnlijk, want wie houdt er nu van om geslagen te worden?), maar je weet gewoon niet wat het voor effect heeft op de lange termijn. En ik hoop ook dat je er een keer achterkomt waarom je zoontje zo driftig is.
Hier geen pedagogische tik. nee zeggen of gewoon ergens bij weghalen is toch genoeg? Zie de meerwaarde er niet van in. Maar hier ook wel eens uit pure frustratie iets terug gedaan. Mijn zoontje trok een keer expres zoo hard aan mijn haar dat de tranen in mijn ogen sprongen. Toen heb ik hem, als in een reflex, ook even laten voelen hoe dat voelde. Daarna hebben we er samen over gepraat en besloten dat iemand anders aan de haren trekken niet leuk is. Ik heb ook eerlijk gezegd dat mamma heel boos was en daarom zo reageerde en dat dat van mamma ook niet lief was. Allebei sorry gezegd en toen was het weer klaar.
Even off-topic: Mag ik zeggen hoe 'fijn' ik deze discussie vind? Geen moddergooien, respect voor elkaars mening, etc.
leeuwtje ja he!!! macmazsy wat knap dat je zo eerlijk durft te zijn hier, daar heb ik echt respect voor. Wanneer kunnen jullie bij de pedagoog terecht? Ik wil opzich wel met je meedenken als je nog lang moet wachten, hier ook een mannetje van uitersten. colaatje mijn jochie zou denk ik ook zo op een tik reageren en nog doe ik het niet. Hij is misschien wel anders maar dat wil niet zeggen dat je daarom een tik moet geven, ook voor zulke kinderen is er iets te verzinnen. Wat trouwens vaak met belonen te maken heeft, hij is gewoon niet gevoelig voor straf(hier ook niet, de oudste). Maar als de WII een week op de kast gaat omdat hij zijn broertje heeft laten struikelen, de kat niet meer mag aaien omdat hij hem pijn deed of toen hij kleiner was een bord worteltjes met dopewrtjes(dat vindt hij echt goooooooooor) kreeg omdat hij met zijn bord had gegooid, werkte dit wel. Maar benoemde het niet als straf en zette het ook niet zo in, consequenties van gedrag. Aan de andere kant altijd met systemen gewerkt, bordje leeg zonder morren? Knikker erbij in de pot! Whaaa pot bijna vol schat, morgen kan je een cadeautje uit de bak uitzoeken als jij je keurig blijft gedragen. Tuurlijk gaat het een keertje mis, dat geeft niks, keer erna kan er weer een knikker verdient worden. Het belonen houd ze meer in het positieve dan het straffen, dat is gewoon negatieve aandacht zoeken. Edit: Oh en zelf heeeeeeel positief blijven, dit heft de negatieve aandacht die ze zoeken wat op. Bord kapot na het smijten!? Naah das jammer! Nu worteltjes op een plastic bordje, want die stenen gaat nog niet helemaal he. Om vervolgens zingend een pannetje op te zetten. Ja dan ligt hij achter me te krijsen, mij heeft hij er niet mee. Aan tafel het bord zo weer weggooien? Lalalaaaaaaaa in de badkamer met je bord, huppa eten er weer op, eet lekker schat! Dan maar even hier, kan mama makkelijker poetsen En als het bordje dan leeg is heel blij doen, geweldig hoor! En niks meer zeggen over t voorval (want dat = aandacht en zo blijven ze erin). Oh en al zitten ze er tot tien uur hoor, jij met een boek erbij en keep on smiling(ookal kan je de dopewrten uit je haar vissen) en het gebeurt je hooguit twee keer, dan hebben ze door dat ze er helemaal niks mee bereiken en is het klaar.
Oh en macmazsy, wat ik je nog wil zeggen. Jij faalt niet als ouder want jij voelt dat er iets is wat niet wil en je wil er graag aan werken. Dit vindt ik krachtig en dapper en zeker geen falen!
Ik heb vroeger ook altijd een tiuk op de vingers gehad als iets niet mocht, maar er zit verschil tussen en tik en een tik (klinkt leuk he??). Als ik al een tik zal uitdelen (ik hoop het in iedergeval nooit te gaan doen) dan wil ik dat de schrik groter is, de tik hoeft geen pijn te doen. Liever hoop ik dat het niet nodg zal zijn ook niet als reactie op iets wat hij doet, slaan is niet nodig bij kinderen en ik denk zelf dat je dan ook het verkeerde voorbeeld geeft. Je mag niet slaan zeg je tegen je kinderen, maar zelf een tik op de vingers geven mag wel? Dat komt op hun ook dubbel over en dan raken hun ook in de war.
Wat ik me afvraag van degene die wel een tik uitdelen; hoe geef je een tik waar je kindje van schrikt maar die geen pijn doet? Ik schrik alleen maar van iets als het lawaai maakt (nou dan moet de tik hard zijn) of pijn doet (dan moet die tik toch ook hard zijn?) je schRikt toch niet, en ook niet als dreumes, als het even een plotselnge aanraking van je hand is? Dan moet er toch altijd kracht of venijn achter zitten? Voor mij betekent tikken altijd onmacht, door niet te tikken of op een strafbankje te zetten, krijg je geen verwende mormels, regels zijn er toch, maar wij handhaven die dus niet met straffen en belonen
1 hand op de billen met de palm naar voren gekeerd en dan met de andere hand een klap op je eigen hand geven
Maar daar schrik je toch niet van? Wat is dan het effect? Alleen het geluid? Want dat zou mijn dreumes alleen maar leuk vinden
ik zal heel eerlijk zeggen dat de oudste van 3 wel eens een tik van mij krijgt, de jongste van 1,5 echt niet.
Ik heb gestemd op nee, want maar had eigenlijk moeten zijn nee, heb het een keer gedaan uit pure frustratie maar van geleerd. Het lost het probleem m.i. niet op. Uitleg etc wel, belonen van gewenst gedrag ook. babyproject, in een van je links lees ik dingen over niet straffen en niet belonen en meedenken en uitleggen etc.... maar dan heb je zelf toch geen leven meer? Als je de hele dag achter je kindje aan moet om alles aan te bieden waar het misschien behoefte aan heeft (zoals voorbeeld water knoeien-tuinslang aanbieden). Het is geen commentaar maar ik vraag me serieus af hoe dit in de praktijk moet gaan, zeker met 2 kids in "moeilijke leeftijden" (hier nu 3 en 1,5)?
@DeeLight: Mijn dochter is nu 22 maanden, en ik probeer zoveel mogelijk het 'niet belonen, niet straffen' principe toe te passen. En ja, dat houdt idd veel uitleggen e.d. in, maar daar gaat niet zoveel tijd in zitten als je denkt. Ze doet iets wat 'niet mag', dus ik leg aan haar uit waarom niet, en wat de gevolgen van haar actie zijn (bijv. 'dat doet mama pijn'), en dan laat ik haar weer spelen. Of het doordringt op die leeftijd? Tsja, met mate denk ik, maar ik probeer de gewoonte er alvast in te krijgen. Ook moet ik haar soms wel ergens bij vandaan halen, wat zij als een straf interpreteert, omdat ik haar wel 20x uit kan leggen waarom ze niet met de waterkoeler op het KDV mag spelen, maar met water spetteren is toch wel errug leuk Heeft ook met de leeftijd te maken, ze snapt het principe van waterverspilling nog niet. En wat betreft dat er veel tijd in gaat zitten: ik besteed persoonlijk liever tijd aan uitdokteren wat ze wilt, dan haar 'straffen', als je begrijpt wat ik bedoel
Kinderen zoeken grenzen omdat ze graag duidelijkheid willen. Sommige zijn daar heel hardnekkig in, maar die willen gewoon graag heel duidelijk weten waar die grenzen liggen. In mijn ogen moet je dat soms ook heel duidelijk kenbaar maken. Daar hoeft echt geen pedagogische tik aan te pas te komen, maar dat eeuwige gediscussieer en uitleggen.. nee dat doen ze later maar als ze in de politiek zitten. Mijn vader was vroeger van het type 'bulderen' als wij tever gingen. Dan was de grens bereikt. Schop onder de kont, jazeker gehad, maar geen echte schoppen, meer een schopbeweging om ons richting onze kamer te 'sturen' (uiteraard waren we toen al wat ouder). Het gebulder gaf wel een schrikreactie teweeg maar goh wat was alles toen weer even lekker duidelijk! Ik werk in het onderwijs dus daar zijn alle fysieke acties uiteraard not done, maar reken maar niet dat ik alles rustig uit ga leggen... ja doe ik wel, maar op een later moment en dan in het algemeen. Wat is er tegenwoordig mis met "omdat ik het zeg"?