Eh... Ik weet niet. Ik heb nog nooit hoeven straffen (op die keer afkoelplekje na), maar ik loop er ook niet constant achteraan hoor. Ze speelt veel zelfstandig en vaak spelen we samen. Ze krijgt op de standaardtijden eten (ontbijt, lunch en avondeten) en met tussendoortjes vraag ik gewoon "wil je wat eten/drinken?" maar meer om aan te geven dat ik het ga pakken dan dat ik echt verwacht dat ze antwoord geeft. Ze is nu wat ouder en als ze nu "nee" antwoord, is het ook prima, maar eigenlijk wil ze altijd wel We hebben een dreumes die veel slaapt overdag, ik let goed op haar signalen. Wordt ze jengelig en moe, dan zei ik: "je bent moe he? wil je slapen, wil je naar bed?" en vanaf 14 maanden kroop ze dan zelf naar de trap. Daarna zei ze keurig "ja" en liep naar de trap. Inmiddels zegt ze af en toe ook "nee", maar als ik zie dat ze echt moe is, heeft ze gewoon "pech" en leg ik haar alsnog op bed. Ik luister namelijk naar haar behoeften, en dat is niet altijd hetzelfde als wat zij wil. Ze gaat dan 9 van de 10 keer ook gewoon slapen en die enkele keer dat ze echt niet wil en in haar bed blijft huilen, haal ik haar weer uit bed. Dat zijn dus de dagelijkse behoeften. Dan heb je af en toe lastige situaties, maar daar ga ik op een positieve manier mee om. Meestal nee zeggen, uitleggen waarom, alternatief aanbieden. Maar ik laat haar wel haar wereld ontdekken. Ons huis is kindervriendelijk, maar we hebben wel DVD's en dingen waar ze bij kan. Toen zij als kruipende baby de DVD's uit de kast wilde trekken, mocht dat. Anders had ik ze wel uit haar bereik gelegd. Het zijn maar spullen. Ook hadden we een stapel oud papier en karton waar ze bij kon. Nou superleuk als ze dat over de hele grond kon gooien! Ik wil niet constant achter haar aanrennen en dingen verbieden of haar zeggen wat ze "hoort" te doen met bepaalde spullen. Ik vind het veel leuker dat ze haar fantasie gebruikt en speelt op de manier die zij leuk vindt. Maar ik merk dat ze kennelijk weinig behoefte heeft om dingen te doen die ik echt niet wil hebben...? Ik ervaar het dus niet als constant achter haar aanlopen...
Onze kinderen krijgen ook geen "pedagogische tik". Ik leer onze kinderen dat ze niet mogen slaan, dus waarom mag ik het dan wel? Ik vind het een teken van onmacht.
Babyproject, heeft zo opvoeden een naam ja? Zo voed ik mijn kinderen (waar het kan!) ook op. Maar dat is meer mijn natuur dan echt een visie, nog niks over gelezen.. Met de oudste is het soms niet anders, dan moet ik echt optreden.. Maargoed, ik zie het liever gezellig en rustig verlopen en doe echt mn best om dat ook te realiseren. Maar wat grappig! Weer wat geleerd!
Ik zit er niet zo diep in hoor, ik weet niet zeker of wat wij doen precies volgens een bepaalde pedagogische visie is. Ik doe/deed ook gewoon wat ik zelf prettig vind. Op een gegeven moment las ik wat dingen over niet-straffen etc. en positief benaderen en daar kon ik me goed in vinden omdat ik dingen herkende die we dus al deden. Ik heb ook pas heel recent ontdekt dat hier inderdaad een soort overkoepelende visie van is, maar Natuurlijk Ouderschap is wel veel breder. Zo valt lang borstvoeden en veel dragen hier ook onder en dat doen wij bijvoorbeeld niet. Misschien weet iemand anders het? Is er een specifieke naam voor de "methode" van het luisteren naar behoeften?
Leeuwtje en babyproject, ja wat jullie zeggen doe ik eigenlijk ook. Lijkt me ook logisch. (misschien dat ik de stukken wat te letterlijk heb opgevat ofzo). Mijn jongste dochter reageerde ook net zo als jij vertelt, babyproject. Tot dat ze twee werd, toen werd alles anders Daarna kon ik uitleggen wat ik wilde, ze gan het dan toch proberen en dan moet je soms echt wel een "sanctie" opleggen. Daarbij vind ik dat ze soms simpelweg iets moet doen omdat ik het zeg. Die autoriteit zal ze later ook vinden in de maatschappij.
Ik heb er iig nog nooit van gehoord. Mensen vinden het ook vaak maar raar dat ik mijn huis echt kiddy proof heb, nu is R. oud genoeg om af en toe eens een nee te horen en te leren dat sommige dingen niet mogen, maar zet nogsteeds gerust wat omhoog als hij niet luistert. Maar heb tijden alles hoog gehad zodat hij lekker kon ontdekken zonder dat ik er direct bovenop hoef te zitten. Heb ook keukenkastjes die hij leeg mag trekken, zo doet hij toch een beetje mee met koken.. Met de oudste werkt belonen ook goed maar die is nu zo slim dat hij er wel misbruik van maakt en dat is niet de bedoeling, soms moet ik dan wel eens boos worden of ergens een gevolg aan koppelen. Maar dat is naar mijn idee ook uiteindelijk voor hem, hij wordt daarna weer rustig en kan weer verder met zijn dag anders blijft hij hangen in het negatieve. Dat zijn wel zijn behoeftes dan maar niet zijn wensen Jongste is ook heel druk, heb er eigenlijk nooit problemen mee gehad door de ruimte die ik hem kan geven. Denk dat als ik het bij hem anders had aangepakt ik de halve dag een verdrietig mannetje had ipv een heel blij jochie wat lekker aan het ontdekken en klauteren is.. Die wordt echt stapelgek van de hele tijd neeneenee, kan wel achter hem aan blijven rennen dan.
Op onze vorige opvang gebruikten ze de pedagogische visie van Emmi Pikler, dat lijkt er ook wel een beetje op denk ik: Pedagogische visie - Introductie - Emmi Pikler Stichting Nederland Al vind ik het wel belangrijk dat als ze wat ouder worden je ook dingen aanreikt of dingen voordoet of laat zien en dat past geloof ik niet meer zo in de visie van Pikler. Nog een naampje
Jaa dat lijkt dan ook weer op Rudolph Steiner(vrije school) maar die is idd ook niet van het aanreiken, stimuleren en benoemen. Vind het dan wel weer contrasterend dat je behoeftes in deze moet volgen maar niet mag prikkelen en stimuleren, dat kan immers ook in de behoeften van een kind zitten?
Nou, sorry dames, maar mijn dochter heeft wel eens een tik op de vingers gehad. En nee, ik voel me daar ook niet rot onder, vind mezelf ook geen slechte ouder. En dan heb ik het over een tik he, geen dreun of klap. Mijn jongste is pas 16 maanden, en kan ik heel goed corrigeren met hem uit de situatie halen. Een heel ander kind.
Wij (proberen, lukt nog niet altijd) ook zonder straffen en belonen op te voeden, maar dat wil niet zeggen dat ik de hele dag mijn kinderen hun zin geef hoor. Ik probeer er wel altijd achter te komen waarom ze iets doen en vaak willen ze gewoon even aandacht van papa of mama. Maar als mijn kinderen bijvoorbeeld met stiften op de tafel tekenen zeg ik dat ze dat niet mogen doen. Doen ze het nog een keer dan pak ik de stiften even af en moeten ze maar wat anders gaan doen. Dat is dan de consquentie, ik ga ze dan niet nog extra straffen door ze bijvoorbeeld op de gang te zetten.
Oh, babyproject, je zou eens kunnen kijken naar Unconditional Parenting. Verder hang ik ook niet echt die stroom aan, maar pik er gewoon uit wat voor ons goed voelt. En daar straffen in elk geval niet bij.
Hier ook, pakken stukken uit AP en veel uit UP en werkt goed. Misschien is het bewerklijker dan straffen of tikken. Geen idee, maar ik stop graag ook op deze manier energie in mijn kind.
Heel herkenbaar! Alsof ze voelen dat ze mogen ontdekken en grenzen verkennen en daardoor minder snel over jouw grens heengaan!
Ok, een beetje offtopic misschien, maar door deze discussie ben ik me gaan afvragen of er wellicht een verband bestaat tussen de opvoedingsstijl van de generatie van onze ouders en grootouders (getypeerd door uitspraken en ideeën als: "wij zijn de baas", "kinderen dienen te luisteren", "wie niet luisteren wil moet maar voelen", "wie vraagt wordt overgeslagen") en de hoge mate van echtscheidingen. Ja ja, wellicht vergezocht. Maar toch kan ik het niet uit mijn hoofd zetten. Één van de redenen waarom ik mijn kinderen positief wil benaderen zonder straffen (en belonen) is omdat ik denk dat ze hierdoor opgroeien als evenwichtige mensen die gezonde en duurzame relaties kunnen aangaan. Onze eigen generatie is daar eerlijk gezegd erg slecht in.... Zou onze opvoeding een rol kunnen spelen?
Oh vast, denk dat er zoiezo veel verbanden te vinden zijn als je goed kijkt. Maar ik denk eigenlijk dat mijn moeder in de gerenatie die jij noemt valt en ik die daaronder(snap je wat ik bedoel?)? Heb t slechte voorbeeld gehad in binden maar ben een echte huisje-boompje-beestje-muts met mijn grote liefdes het liefst in mijn buurt.. Dus als dat zo is dan klopt je theorie niet helemaal, mijn moeder was absoluut niet zo aan het opvoeden als ik dat nu doe hihi..
Een tik op de vingers.. Hoop dat ik andere oplossingen weet te vinden zodat het niet nodig is. Wat ik net zo erg, misschien wel erger vind zijn die super gestreste moeders in de supermarkt die hun kindje hardhandig met zich meetrekken en lopen te schreeuwen dat ze op moeten schieten, door moeten lopen etc etc.. Doe ff normaal zeg :S
Over welke generaties heb je het eigenlijk... gezien het feit dat ik oud genoeg zou kunnen zijn om van een paar van jullie de moeder te zijn Ik weet niet of ik het zo mag interpreteren maar als je denkt dat straffen en belonen leidt tot onevenwichtige mensen dan moet ik je toch even tegenspreken. Misschien is het ook goed om je te realiseren dat straffen en belonen een groot onderdeel is van onze westerse maatschappij.. Misschien is er juist wel iets voor te zeggen dat kinderen hier al op tijd mee in aanraking komen en daardoor er mee om kunnen gaan... (of je moet natuurlijk voor hun 18e de wereld willen veranderen, succes. Scheidingen zijn toegenomen om verschillende redenen: - men heeft elkaar minder nodig dan vroeger (trouwen uit liefde is minder bestendig dan trouwen uit wederzijds belang) - Ook het eenzijdig belang is afgenomen (steeds meer vrouwen werken en er is steeds meer ondersteuning voor alleenstaanden) - het morele besef is steeds kleiner geworden - interculturele huwelijken (houden midden goed stand) maar bottum line.. mensen zijn minder weerbaar geworden. Minder bereid dat extra beetje te doen, te geven, 'door dik en dun'.. en dat heeft alles met onze welvaart te maken. Nog nooit zo'n verwende generatie geweest als die van 1970 - 1990... alles kon, alles 'mocht'... en tja, daar krijg je verwende wezentjes van. Iets om over na te denken.