Waar zal ik beginnen? Vriendlief en ik zijn al een hele tijd bezig met zwanger worden. Het wil maar niet lukken en ik word er erg onzeker van. Nog steeds heb ik er af en toe moeite mee dat mijn zus zwanger is, en ook nog in 1 keer en dat vond ze al lang duren (ik gun het haar van harte natuurlijk). Niemand weet dat mijn vriend en ik al zo lang bezig zijn. Van mijn miskraam in 2010 weten ze wel. Ook weten ze dat dit kindje erg welkom en gewenst was. Iedereen denkt dat we nu nog niet bezig zijn omdat ik bezig ben met mijn studie en dat ik me daar op focus. Dat is natuurlijk ook wel zo, maar de wens speelt al meer dan 3 jaar en het wachten is zo moeilijk. Waar het nou om gaat; Ik irriteer me soms aan mijn zus en mijn moeder. Ze hebben een goede band, en nu mijn zus zwanger is al helemaal. Dit is niet leuk voor mij, maar ik heb het zo goed als geaccepteerd. Ik word soms gek van mijn zus omdat ze alleen maar kan zeuren en niets is goed.. Bij alles waarmee ik het niet eens ben met haar zegt ze; ''Wacht maar totdat jij zwanger bent, dan denk je er anders over''. Wat ik ook vaak te horen krijg; ''Dat heb jij straks ook als je zwanger bent''. Of ''Wat zul jij blij zijn straks he als jullie eindelijk ook bezig zijn?'' Oke, die laatste opmerking kan omdat ze geen idee heeft Toen ik tegen mijn moeder zei dat het heel normaal is als je er een jaar over doet om zwanger te raken zei ze; ''1 jaar?! Ik heb 3 cadeautjes gekregen en bij jou was het de 4e ronde raak, dat was al lang voor mij''. Ik speel er altijd mooi op in, maar dat gaat steeds moeilijker. Ik had het er vanmiddag nog even met mijn vriend over. Ik zei dat wanneer we eindelijk zwanger zijn, ik ga vertellen hoelang wij al wel niet bezig zijn. Waarop mijn vriend antwoorde; Waarom vertellen we het niet nu al dan? Nou, omdat ik niet elke maand wil horen; En? Is het al raak? Of, ach komt wel goed. Of, doe je wel alles goed?! Ik zal als ik jou was met IVF beginnen! (Ik heb recht op PGD) EN met name; Zou je niet eerst wachten totdat je klaar bent met je opleiding en een baan hebt? (Mijn zus heeft zelf geen baan en haar vriend binnenkort ook niet meer). Oh ik kan gewoon niet meer wachten met zwanger worden Straks misschien weer een paar maanden uitstellen omdat ik 'misschien' een versneld traject kan gaan volgen op school. Dan heb ik juni 2014 mijn diploma ipv juni 2015. Een kindje in dat jaar zou nog moeilijker worden natuurlijk. Maar oh ik ben het wachten zo zat Sorry dames, moest gewoon even mijn verhaal kwijt. Begrijp me niet verkeerd, ik ben blij voor mijn zus dat haar deze 'ellende' bespaart blijft. Zij heeft natuurlijk net zo veel recht op dat geluk als ik Ik zit er af en toe gewoon even doorheen. Wat zouden jullie doen? Iedereen vertellen dat wij al lang bezig zijn, zodat ze daar misschien rekening mee kunnen houden (nouja, als ze dat snappen). Of wachten met vertellen, het is natuurlijk ook leuk als het echt onverwacht komt. Ik heb laatst een topic geopend of ik naar de dokter zou stappen of niet. Die drempel is nog steeds hoog, maar elke dag word hij stukje bij beter lager
Hoi baby, Als eerste, ik vind het niet gek dat je het moeilijk vind dat je zus zwanger is, in ronde 1, en nog klaagt over er dingetjes ook! MAAR, ze weten helemaal niet wat er bij jullie speelt, dus dan kan ze zichzelf ook niet 'gelukkig rekenen' met wat ze heeft zeg maar. Ik heb van dichtbij het 6 jaar durende traject van een vriendin meegemaakt voor de eerste zwangerschap, en nu een vriendin die al 2,5 jaar bezig is! Daardoor realiseer ik me al te best dat kinderen mogen krijgen een heel groot wonder is! En we zitten nu in ronde 3, ik zal dolgelukkig zijn als het zover is, maar ook heel veel moeite hebben met het vertellen aan die vriendin! En ik hoop dat het ons bespaard blijft en leef mee met ieder die een lang traject door moet! Als ik jou was zou ik het absoluut delen met je moeder en zus! Misschien kunnen ze zich dan iets meer inleven in jou gevoel! En kun jij het beter kwijt! Ik ben sowieso best open over dingen, mijn moeder weet dat we 'proberen' en ook mijn zus en zwager weten dat mijn spiraal eruit is en dat we wachten op een wondertje. Ik vind dat heel fijn omdat ik de nare dingen dan ook kan delen en verwerken. Ik hoop dat het jou heel erg snel gegund is, ik zou zeker naar de huisarts gaan, als je al zo lang bezig bent is dat echt wel heel normaal lijkt me!
En wat betreft situatie; ik ben al 1,5 jaar ziek en kan niet werken (misschien nooit meer), mijn vriend is net zijn baan kwijt door faillissement en we wonen tijdelijk bij mijn ouders omdat ons nieuwe huis nog opgeknapt moet worden! Dus ideale omstandigheden? Nee! Heel erg gewenst? JA!!!
Ik zou het denk ook ik delen met je moeder en je zus. Vertel gewoon eerlijk dat jullie hier al een tijd mee bezig zijn, en dat je het er best wel eens moeilijk mee hebt, als iemand weer een opmerking in de trant van zwangerschap maakt. Als ze het beide weten, kunnen ze in ieder geval rekening met jouw gevoelens houden. Op die manier zal het voor jou wellicht ook iets makkelijker zijn om met de zwangerschap van je zus om te gaan. En tja, je maakt zelf de beslissing wanneer je kinderen wilt. Zo lang je er zelf geen moeite mee hebt, dat je studie er onder lijdt, is het natuurlijk geen probleem. De consequenties draag je immers zelf. En er zijn genoeg werkende en studerende moeders, die het prima redden. De keuze om aan kinderen te beginnen is voor iedereen anders, en voor de een breekt die sneller aan dan voor de ander.
Wij zijn dik anderhalf jaar bezig en mijn moeder weet ervan omdat ik wat vragen van de gynaecoloog had voor haar. Ze is heel rustig en we hebben afgesproken dat alleen ik erover begin en zij niet uit zichzelf, zodat ik kan aangeven of ik er behoefte aan heb. Laatst heb ik het ook met mijn schoonmoeder besproken, het zat me zo hoog. Ik heb een schoonzus die met 3 kids een oermoeder is terwijl ik hard studeer. Iedereen dacht maar dat ik dat als prio heb terwijl ik ook die wens heb! Ik ben opgelucht dat ik het gezegd heb, zodat ik mezelf kan zijn en zij ook weten hoe de vork in de steel zit (nou ja geen details maar gewoon dat we bezig zijn en dat tot nu toe alle onderzoeken goed zijn) Lucht op! Je voelt vanzelf wel wanneer het moment daar juist voor is! Geef aan dat je er alleen over praat als jou dat uitkomt. Mensen zijn begripvol als het om dat onderwerp gaat en houden dan ook meer rekening inzake ontactische opmerkingen die jou zo kunnen steken. Succes!!!!
Bedankt voor de reacties dames, doet me goed Misschien is het inderdaad beter om het te vertellen, zo kunnen ze er rekening mee houden. Het lijkt me wel moeilijk om het te vertellen en de tranen zullen vast niet wegblijven. Mimime, ik heb ook een tijdje met mijn vriend bij mijn ouders moeten wonen Wat vervelend van je vriend zijn baan, maar wel knap dat jullie gewoon doorgaan. Fien, nee ik zal er geen moeite mee hebben om wat studievertraging op te lopen, we wachten nu al zo lang.. Goudvis bedankt voor de tip! Een wens kun je helaas niet uitzetten, dat was lekker makkelijk geweest Iig bedankt voor de reacties, doet me goed. Moet het af en toe gewoon even kwijt. Nu het juiste moment nog afwachten om het te vertellen...
Hey meid, wat een verhaal zeg! En ik zou me ook best wel irriteren aan een zus die zo doet. Herken het een beetje met toen mijn schoonzus zwanger was. Wij hadden toen net een half jaar onze wens en zij was zo zwanger. In die periode kon het alleen maar daarover gaan bij alle familiegelegenheden. Over hoe groot het kind zou worden, welke box er moest worden aangeschaft, welke buikband mooi was etc. Ik dacht toen: ik hou mijn mond, onze tijd komt wel. Nu meer dan een jaar verder is onze tijd er nog steeds niet . En ik ben wel blij dat we het niet aan iemand verteld hebben in onze families. In kleine dorpen gaat alles snel rond en ik wil niet de hele tijd vragen krijgen over hoe het er mee staat. Wij zijn nogal gesloten en maken andere keuzes dan onze families. Ik deel het wel met 3 goede vriendinnen en daar ben ik erg blij mee. Alledrie moeder en ze slepen me er echt doorheen. Soms wil ik het wel uitschreeuwen naar anderen, als er weer een vraag van een oma komt over wanneer ze haar achterkleinkind kan verwelkomen ( ja dat zeggen ze!). Dan wil ik roepen dat ze geen idee hebben en dat het niet lukt! Ik zou de stap naar de dokter nemen en kijken wat daar uitkomt. Misschien is het iets heel kleins ( maar dat zei ik in je vorige topic ook). En het leven komt zoals het komt, soms is de situatie ideaal, maar vaak ook niet. En wij vrouwen weten ons altijd wel te redden! En een wens kun je inderdaad niet uitzetten. Wat zal je gelukkiger maken: een wondertje of je studie af? Dus misschien minder stressen over de opleiding en er gewoon vol voor gaan en dan wel zien wat er op je af komt. Leef met je mee, dikke knuffel!
Bedankt voor je reactie meid! Lief van je! Je hebt gelijk, ik moet inderdaad minder stressen over de opleiding. Ik heb het er nog eens met mijn vriend over gehad en hij zei dat hij hierna toch nog 1 ronde wilde wachten, pff.. lastig hoor. Vervelend zijn die dingen he? Veel mensen hebben geen idee hoe het is om er langer over te doen! En vervelend zeg als zoiets het hele dorp door zou gaan.. dat hoort toch binnen de familie te blijven dan? Wij zijn ook wat meer gesloten naar onze families en maken ook hele andere keuzes dan zij Vind het daarom ook moeilijk om zoiets te vertellen en twijfel nog of ik dat ga doen.. moeilijk moeilijk. Mijn duimen draaien voor jou, hoop echt dat je snel een positieve test hebt meis, een dikke knuffel terug!!!
Ik heb het aan iedereen verteld, dan kunnen ze tenminste die rottige opmerkingen niet meer maken. Bij mij luchtte het wel op. Mijn beste vriendin is nu zwanger. Ook inde eerste ronde raak. Zelf begrijpt ze me wel, maar toch ook niet helemaal. Ze vond dat ik er te veel mee bezig was en het er teveel over had. Gelukkig waren er een paar collegas die ook al een tijd bezig waren en die ook al verschillende miskramen achter de rug hadden. Met hun kon ik goed praten. Alleen deze zij toevallig alle 3 binnen dezelfde maand zwanger geworden. Dus nu heb ik toch het gevoel dat ik nu als enigste over ben. Ik heb me er nu bij neergelegd en ben blij voor hun. Zelf maak ik echo's. Niet van zwangerschappen, maar maak ze wel van die collegas. En ook van mijn beste vriendin. Daar ga ik komende maandag een 3d echo van maken. Je zou zeggen vind je dat niet moeilijk? Maar nee dat valt gelukkig mee. Ik zie ook altijd veel pasgeboren babys die voor echo heupjes komen enzo. Dus ben er gewoon al aan gewend denk ik. Zelf denk ik maar zo. Ik weet dat het ons ook ooit gaat lukken. Als het niet spontaan dan is het maar met hulp. Ik weet nu waarom het langer duurt. Vriendlief zijn zaadjes zijn niet optimaal. Zelf maak ik te weinig oestradiol. Ik heb wel spontaan een eisprong maar deze is van slechte kwaliteit, dus bevruchting ook minder kans maakt. Ds eigenlijk een dubbel probleem. Nu slik ik clomid en heb ik een 4 keer zo hogere waarde oestradiol, dus ook betere kwaliteit ei. As ik over 4 maanden nog niet zwanger en beginnen we met iui. Dan maken we natuurlijk meer kans. En als dat ook niet is dan hebben we nog ivf. Dan zal het zeker wel lukken. Daar ben ik van overtuigd. Als je er zelf in geloofd dan is het mss wat makkelijker om mee om te gaan. Dat haalt mss wel het onzekere bij je weg. Dus mss toch een afspraak maken met de gyn? Maar dat wachten is niet leuk. Dat weetik. Zelf heb ik het ook liever vandaag dan morgen. Maar als we ooit zwanger zijn! En we krijgen dat mooie wondertje in onze armen. Dan houden we daar nog veel meer van dan een ander! En dan zul je zien. Dan krijg je net zo veel aandacht van je moeder als je zus nu krijgt. Ben daar maar niet bang voor! Je moeder is nu blij voor je zus natuurlijk en het is allemaal spannend.ook voor haar. Maar als jullie wondertje wordt geboren dan is die van je zus alweer wat ouder en dan zal het voor je moeder weer net zo spannend zijn, geloof me! Dikke knuffel Ik hoop dat je er wat aan hebt. Ik zal voor je duimen!! Groetjes linnepin
Als ze niet weten dat jij er moeite mee hebt allemaal, dan houden ze er ook geen rekening mee. Ik denk dat als je er ook maar een beetje over vertelt, ze veel meer begrip tonen. Want nu spreek je erover in het algemeen en zij wuiven dat allemaal een beetje weg, maar als ze horen dat dit gewoon jouw situatie is, wordt het een andere zaak denk ik. Hoe dan ook, opmerkingen houd je altijd hoor. Toen wij begonnen met het medisch traject werd er ook gevraagd WAAROM, want we zijn toch nog zo jong! Tja.. En die opmerkingen "Wacht maar tot je zwanger bent", pff! Ja als het aan mij zou liggen, was ik al zwanger. Dus dan moeten ze niet zo betweterig en irritant gaan doen alleen omdat het hen wel snel lukte..
Mensen kunnen pas rekenng houden met jouw gevoelens, als je vertelt hoe jij je voelt. Ik denk dat je maar twee mogelijkheden hebt. - Je vertelt wat er bij julie speelt, hoe dat voor jou voelt en dat je moeite hebt met toespelingen die gaan over jouw kinderwens en toekomstige zwangerschap. Dat je erg blij bent voor je zus en er erg naar uitkijkt om tante te worden. Maar dat het voor jou fijn zou zijn als ze het onderwerp zwanger worden / zwanger zijn in jouw bijzijn een beetje laten rusten. - Je accepteert de situatie zoals die nu is. En daarmee bedoel ik niet de situatie van het (nog) niet zwanger zijn, maar wel de opmerkingen van je moeder en zus. Achteraf (dus pas als je zwanger bent) vertellen dat je moeite hebt gehad met hun opmerkingen, zou ik persoonlijk niet doen. Ik zou er zelf in ieder geval niks mee kunnen, als iemand nadien met zo'n 'verwijt' zou komen, terwijl je niet eens de kans hebt gehad om er iets aan te doen. (Overigens houd ik uit mezelf wat meer rekening met dat soort dingen. Maar dat komt ook door eigen ervaringen en verhalen die ik hier lees. Een aantal jaar geleden had ik er misschien ook niet bij stilgestaan dat er mensen kunnen zijn bij wie zoiets speelt en waarvoor dit pijnlijk kan zijn.)
Ik zou het ook gewoon bespreken, zodat zeker je zus inziet dat ze heel erg veel geluk heeft dat het bij haar direct raak is en ook dat je moeder wat meer rekening met jou kan houden. Ze zien waarschijnlijk helemaal niet in dat ze je pijn doen met die opmerkingen omdat ze gewoon niet weten dat jullie al erg lang bezig zijn.