Hallo meiden, Het alleenstaand moederschap is iets waar je aan moet wennen..waar je niet bewust voor kiest. Toch hangen er niet alleen maar negatieve kanten aan...dus laat hier horen wat jij als positief ervaart. * ik heb zelf de naam kunnen kiezen en heb dus een naam waar ik helemaal trots op ben. Mijn ex was daar nooit akkoord mee gegaan. * De opvoeding. Natuurlijk is het soms zwaar...maar ik merk wel aan mijn zoontje dat hij doordat hij alleen door mij wordt "aangestuurd" het allemaal wat sneller oppikt. zo, nu jullie
leuk idee en trouwens je kan ook bewust kiezen om het alleen te doen mijn 1e was onbewust alleen toen mijn ex met 6 mnd zwangerschap weg ging nu zwanger van 2e bewust alleen dus dit keer. positieve dingen van alleen moeder zijn: - zelf kunnen bepalen hoe je de opvoeding doet (niet steeds hoeven afstemmen, je visie hoeven verdedigen) - hechte band met kind (ook als je 1 van de 2 ouders bent is dit zo hoor, maar alleen is toch anders voor mijn gevoel.. wel opletten dat het geen claimen wordt) - de mooie momenten zijn ook voor jou... jij bent immers degene waar je kind tegen op kijkt - idd zelf een naam kiezen. mijn zoontje was de naam al door ons beiden verzonnen, maar vond ik persoonlijk ook erg mooi en heb wel mijn achternaam gegeven. Mijn 2e die komt heb ik nu zelf een naam gegeven (wel beetje laten meedenken door ouders) - vind het ook prettig om op de rustige momenten de dingen alleen te kunnen doen en tijd voor jezelf te hebben. dus als de kleine slaapt zelf nog huis te doen en daarna tv te kijken... niet nog aandacht te hoeven schenken of rekening te houden met iemand. - geen verwachtingen hebben van een partner die het niet nakomt. Dus ik weet dat IK alles moet doen maar daarmee houd ik ook de controle, weet ik wat er gebeurd is, hoe en wat er nog moet gebeuren.
- geen verwachtingen hebben van een partner die het niet nakomt. Dus ik weet dat IK alles moet doen maar daarmee houd ik ook de controle, weet ik wat er gebeurd is, hoe en wat er nog moet gebeuren. Deze is van Visje, en hier ben ik het zo mee eens!! Dat vind ik 1 vd grote pluspunten, geen rekening hoeven houden met een onverantwoordelijke vader en een rustig thuis creeen voor mijn zoon. In onze situatie is de "vader" van mij zoon alles behalve dat, dus vandaar! En ik vind rust en stabiliteit wel 1 vd belangerijkste dingen.
Lol, hier ook bewust voor gekozen bij de 2e - Zelf namen kiezen. - Zelf bepalen qua opvoeding, kleding, kapsels etc etc. - idd zoals visje zegt, zelf de controle houden - Zoon heeft mijn achternaam waardoor deze niet uitsterft aan mijn kant vd familie (alle mannen hebben dochters gekregen ) - Ik hoef hem niet te delen. Klinkt misschien heel ego, maar hij roept mij en mij alleen. Ik maak alles met hem mee en ik ben degene die alles voor hem doet. - Kinderen hebben (meestal) een betere band met opa/oma, omdat die veel vaker in hun leven is.
dat van die verwachtingen, ook ik ga er volledig mee akkoord. nooit moeten hopen dat de afwas gedaan is of de strijk of.... je wet toch dat je het zelf moet doen voor de rest - één opvoeding, dus geen discussies - naam zelf kiezen - eig alles zelf kiezen, nioemand die zaagt dat men meisje te veel kleren heeft. - niemand die klaagt ik wil ook aandacht, geef liever alle aandacht aan men meid - later school en zo zelf kiezen het enigste wak miste was eens samen een echo en samen genieten van de schopjes toen ik zwangerw as. voor de rest heb ik geen partner gemist. gr
Hoi, ik ben bewust moeder van 1 kind en twijfel enorm over een 2e. Super leuk om te lezen dat jullie daar voor kiezen. ik ben heel benieuwd hoe jullie dat gaan vinden. groetjes Nickiee
ja dat van een hechte band met opa en oma zoals foxy zei is hier ook enorm. Zo mooi om te zien. dochtertje van mijn zus en zwager is ook leuk met oma en oma hoor, zien ze ook wel regelmatig, maar mijn zoontje is alles net wat intenser enz.
Hoi hoi Ja ik weet dat je er ook bewust voor kunt kiezen. Ben daar zelf ook over aan het denken, maar ben net ontslagen en heb net de diagnose fibromyalgie gekregen, dus moet even kijken hoe en wat. Helaas heeft mijn zoon geen opa meer en zijn oma (mijn moeder dus) is heel slecht in het uiten van gevoelens dus die hechte band ervaar ik niet zo. Al zie ik wel dat hij ontzettend naar mijn broers toetrekt..
@kristalhelder: Das toevallig. Ik heb ook fibromyalgie. Weet het wel al langer, 10 jaar inmiddels. Zelf een naam uitkiezen, dat heb ik niet gehad. We waren het eerste half jaar da onze dochter er was nog samen. Maar zelf de controle hebben over hoe het er in huis aan toe gaat, Tess een groot deel van de tijd helemaal voor mezelf te hebben en zelf voor haar zorgen (mooie en het mindere) vind ik wel het meest positieve.
hier ook fibromyalgie. ik weet het inmiddels bijna 2 jaar geloof ik. en ook hier helaas ontslagen (maar dan IN zwangerschap) maar komt strakjes ook wel weer goed hoor... ga ik gewoon voor. ben druk bezig met werk zoeken. en idd ooms zijn ook prima.
Ale punten die kleinvisje in 1e reactie geeft, ben ik het helemaal mee eens. Waar ik nu wel tegen aan loopt, is dat mijn enigste broer vorige week is overleden, (heb ook geen zussen) en dat mijn kids nu geen oom meer hebben, hij was alleenstaand en dus geen kinderen. Mijn vader is 83, mijn moeder is overleden, dus de familie is wel heel klein geworden, en er is totaal geen contact met de vader van mijn 2 oudste jongens (18 en 13 jaar) en ook geen contact met de vader van de jongste (3 jaar). En ik zou ook geen contact met beide willen hoor, maar voor de jongens vind ik het echt jammer dat de familie zo klein aan het worden is. Hopelijk blijft (o)pa nog een hele tijd bij ons.
Een grote familie is ook niet alles hoor. Ik heb een mega familie en zie/spreek ze nooit, dus heb er ook geen bal aan. Wees blij met de mensen die je om je heen hebt en geniet zolang je kan van hun.
Ik heb ook een grote familie en ook daar niet veel contact mee. Ik heb in totaal 11 broers en zussen en zie er misschien 4 van. En als het contact bij hun niet van mijn kant kwam dan zou ik ze ook niet zien. In welke mate hebben jullie fibromyalgie? Ik heb het wel echt zwaar nu de temperatuur wisselt. Traplopen, tanden poetsen, haren borstelen, afwassen en ga zo maar door kost me al superveel moeite. Toch ga ik door, omdat mijn zoontje niks heeft aan een moeder die niet veel kan. Mijn zoontje geeft me ook de kracht om door te zetten. Ik weiger gewoon om me te laten invalideren door die stomme rot pijn. Denk dat ik maar gewoon mee kom kletsen in het kletstopic
-Alleen opvoeden zonder meningsverschillen over de opvoeding. -zelf de kleren/kasels e.d. bepalen. -zelf de school bepalen en de zaken regelen voor mijn zoon zonder meningsverschillen (ex wou openbaar onderwijs en ik kies voor christelijk onderwijs omdat ik toevallig ook op dezelfde school heb gezeten waar mijn zoon nu op komt) - hechte band met mijn zoon. we weten wat we aan elkaar hebben. -Als mama nee zegt is het nee (en geen papa in de buurt bij wie het ook kan proberen ) -geen bemoeienissen meer van mijn ex-schoonmoeder! heerlijk ik mis haar dus ook echt niet in ons leven haha
Soms ben ik wel een beetje jaloers op de mama's waarvan de papa helemaal uit beeld is verdwenen (voor die kindjes niet zo leuk natuurlijk), maar ik word zo moe, chagrijnig en verdrietig van een papa die denkt dat alles en iedereen zich aan hem moet aanpassen, maar zichzelf aan zijn kinderen of mij aanpassen NOOOIT! Egoistische*&$%&)(&&*,grrrrrrr:x. Maar nu kan ik (probeer ik in ieder geval) inderdaad grotendeels zelf te bepalen wat ze wel en niet mogen, zonder dat iemand zich er mee bemoeit die er toch nooit is en er dus ook niks van af weet. En hoef ik de kleintjes ook niet vanalles te verbieden omdat papa anders boos wordt, of ze 's ochtends stil proberen te houden omdat papa zonodig pas om 3 uur naar bed moest gaan en vindt dat zijn kinderen dan maar tot 10/11 uur stil moeten zijn. En opeens vindt ik het ook minder zwaar om midden in de nacht een paar keer op te moeten staan voor een huilend kind, het is zo een groot verschil met als je op moet staan als er nog iemand is die ook eens een keertje op zou kunnen staan en het gewoon niet doet. Sorry beetje wazig allemaal maar ik ben blij dat ik alleenstaande moeder ben, tuurlijk niet altijd even makkelijk, maar vooralsnog wegen de voors behoorlijk op tegen de tegens. Nou maar hopen dat er ooit een kwartje valt bij de papa dat het gaat om de kinderen niet om mij of om hem. Maar ben bang dat dat tevergeefs is.
ik/wij hebben er wel bewust voor gekozen om alleen verder te gaan, dat was voor iedereen beter. we zijn nu bijna 2 maanden uit elkaar en we merken echt dat het een hele goede keus is geweest, we hadden geen ruzie ofzo hoor maar de liefde die je moet hebben om je relatie tot stand te houden was er niet meer. ik ervaar het alleenstaande moederschap als positief, ik voel me letterlijk vrij, opgelucht en richt me nu op alles dat ik in het verleden heb laten liggen qua ontwikkeling voor mezelf. ik kan lekker doen wat ik wil, mn huis inrichten zoals ik dat wil enz enz. ik vind het heerlijk, tuurlijk zullen er eenzame momenten komen maar die wegen niet op tegen al het positieve dat ik nu ervaar. en op dat soort momenten dat ik me eenzaam voel heb ik altijd nog mijn familie en vrienden.
Heel herkenbaar! De kinderen moeten stil blijven maar hij mag s'avonds wel lekker veel lawaai maken en ze wakker maken! Grrrr.... En daarna lekker weg gaan en ik moest het elke keer weer oplossen. Ben blij dat ik daar vanaf ben! Nu hebben we een lekker rustig leventje wat niet alleen om de "papa" draait. Die ziet ze maar eens in de 2 weken. En slapen wil ze gelukkig niet bij hem!
ik ben net een paar dagen van mijn man af, hij ging vreemd en ik heb hem het huis uit gezet. ik moet eerlijk toegeven dat ik het er erg moeilijk mee heb dat hij niet thuis is. ik mis hem enorm maar weet niet zo goed wat ik mis. ik mis denk ik vooral het geen gezin meer zijn. Ik had namelijk nooit gedacht dat ik alleen zou zijn met mijn twee zoontjes. papa is nog wel in beeld maar niet meer hier in huis. onze oudste is 3,5 en onze jongste ligt nog op de NICU in het ziekenhuis. hij is 6 weken en komt pas over 8 weken thuis, op zijn vroegst. daar zie ik heel erg tegenop omdat ie thuis komt met een ernstige longaandoening waar ik de consequenties nog niet van weet. Ik hoop dat het meevalt en dat ik alles in mijn eentje aankan. Fijn om te lezen dat vrouwen het positief vinden om alleen voor de kinderen te zorgen.
Ik kan mij in jou verhaal vinden. Vooral het uit bed moeten nu is anders dan er uit moeten omdat iemand naast je er niet uit wil. en idd op je tenen lopen door het huis anders wordt papa kwaad... pffff je hebt gelijk meid! als ik jou verhaal zo lees dan vind ik het ook heerlijk om alleenstaande moeder te zijn Hier is papa ook uit beeld verdwenen, voor mij een groot plezier maar voor mijn zoon vind ik het triest... dat is het eniste nadeel als papa niet naar zijn kind om kijkt.