Zooooo ontzettend mee eens! Bij mij waren het helaas zelfs mijn schoonouders die zo dachten. Ook mijn eigen familie dacht na een maandje zo. Het is zo moeilijk om tegen zoveel onbegrip op te lopen, en doet zo'n pijn als je bij bijna niemand een luisterend oor vind. Zeker als het je familie betreft.
ja mensen denken er erg makkelijk over hoor. Ik zag van de week een foto van Ferron dat hij 2 weken oud was, man ik had de tranen ineens over mijn wangen biggelen. Toen pas besefte ik hoe klein hij is geweest, en wat een verschil met nu! het besef van dat het ook verkeerd had af kunnen lopen. Wij hebben mazzel, maar lees verhalen van bebs die met 10 weken of nog meer te vroeg geboren zijn, wat moet je dan in onzekerheid zitten of gezeten hebben. Zijn er hier dames die hun beeb met 26 tot 30 weken zijn geboren? Hoe verging het jullie al die weken en maanden? En hoe is het nu met jullie? Qua gevoelens en zo?
Sam is met 30 weken geboren en heeft een helehoop dingetjes (en dingen) meegemaakt. Ze heeft dan ook 12 weken in het ziekenhuis gelegen. Ik heb al die tijd gewoon op de automatische piloot geleefd en nu eigenlijk nog steeds wel. Ik krijg dan ook wel hulp want hier ga ik niet alleen uitkomen. Het is gewoon zwaar, heel zwaar. Maar ja.. wat doe je er aan? Je gaat er gewoon voor.
Danischa is bij 30 weken 6 dagen geboren. Mag dat ook. Danischa heeft gelukkig maar kort in het ziekenhuis gelegen. Bij thuiskomst heb ik nog 3 dagen kraamzorg gehad. En daarna ben ik aangemeld voor in elkgeval hhh. Dit heb ik tot februari gehad, maar merk dat ik het echt nog wel nodig vindt. Hopelijk komt het wel weer..
ja das toch ook prematuur. Heel erg prematur juist, 30 weken en 6 dagen. Maar je dochtertje is zo te zien nu dus ruim een jaar? Hoe was jou ervaring de eerste tijd na de geboorte? En waar heeft het (waarschijnlijk) aan gelegen?
Hoi hoi Ja Danischa was idd prema en dysmatuur. Oorzaak zwangerschapsvergiftiging. (rotwoord) Hoe heb ik het ervaren... Heb je even Tjah, hoewel ik vanaf 30 weken opgenomen was. Heel kort dus, werd ik wel voorbereid op een vroege bevalling. Maar we hoopte natuurlijk dat het met bedrust wat langer zou kunnen duren. Een tegenvaller natuurlijk dat je opgenomen wordt. Ook omdat mijn andere meiden doordeweeks bij hun vader verblijven, en de weekende bij mij zijn viel dit dus erg tegen. Maar dat terzijde. Ik heb de keizersnede goed ervaren, hoewel de pijn er na niet fijn was. Ik beval liever via de normale weg. De dag van ontslag was een hell voor me. Omdat ik alleenstaand ben, en niet om de hoek van het ziekenhuis woon, en ook nog eens 3 hoog zonder lift, mocht ik gelukkig in het Ronald McDonald huis logeren. Dit heb ik een weekje gedaan. Omdat het heel goed ging met Danischa zelf, heb ik een week de afstand nog per metro overbrucht. Tot ze dus naar het Ziekenhuis dichterbij huis mocht. Deze periode vondt ik veel minder aangenaam dan in het AMC... Andere afdeling, andere zorg. En andere regels. Die voor mij heel zwaar waren. De eerste dagen thuis, had ik nog kraamzorg. 3 Dagen a 3 uurtjes. Niet veel, maar ja alles had ik al geleerd in het ziekenhuis. En het was ook niet mijn eerste kindje natuurlijk. Daarna sta je er echt alleen voor. Geen hulp geen gesprekspartner niets... Alleen de weekenden samen met alle 3 me meiden genieten. Het is me toen, en nog steeds heel zwaar gevallen eigenlijk. Heb zeker vanaf dat ze thuis is geen momentje rust gehad. Niet dat ik dat zo erg vindt. Maar dat doet je op een bepaald moment wel de das om. Met het gevolg dat ik twee keer 'ingestort' ben geweest. Maar heb me hier zelf weer boven op weten te krabbelen. Ik geniet intens van mijn meisje. En ook van mijn grote meiden. Maar soms schreeuwt mijn lichaam om rust. Totale rust.... die wil ik graag, maar het idee om mijn kindje bij 'vreemde' achter te laten, maakt me bang. Ik prijs me gelukkig er mee dat Danischa lange nachten maakt, zodat ik toch behoorlijk kan slapen. Dit geeft ook wel rust.. Maar alles terug denkend, lezend (dagboekjes enzo) dan zou ik het zo weer over doen! Het is het me allemaal wel waard geweest, en nog steeds... Nu gaat het (aldoor al) heel goed met mijn meisje. Gecorrigeerd is ze 11 maand, en sinds 1,5 maand doet ze langs lopen aan de tafel bank box etc. Los staan, en lopen doet ze nog niet. De verwachting aldus de kinderarts is hoog Hij verwacht dat ze ..nu dan binnen 1,5 maand los zal lopen.. Hij is ook zeer te spreken over de ontwikkelingen van Danischa. En dat zijn natuurlijk dingen die een moeder natuurlijk graag hoort. Heb mijn hele verhaal van opname bevalling en thuiskomst ook op onze website staan. Anders wordt het allemaal zo erg lang
Hoi ons meisje is ook gehaald terwijl we pas 43,3 wk zwanger waren. Ze moest gehaald worden via een keizersnede, omdat me navelstreng niet goed meer doorbloeide, en me placenta zeer verkalkt was. Maar na precies een maand, 28-4-07 mochten we ons meisje mee naar huis nemen ze doet het erg goed. ze woog met haar geboorte 1490gr en was 41cm, nu 1mnd later weegt ze 2165gr op 28-4) en was 43,5 cm dus gaat goed. Nu heeft ze alleen wat buikkrampjes denk ik ze kreunt heel erg, maar dat schijnt veel voor te komen bij pre(dys)matuur. Heeft iemand ervaring met synababy dat schijnt een middeltje te zijn voor buikkrampjes en waar koop je zo iets. dikke xxx van jazzy ( naam van ons meisje)
Hoi Winnie, Ook Sam kreunde vreselijk veel toen ze net thuis kwam (na 12 weken, ze is 10 weken te vroeg). Inmiddels is dit grotendeels wel over. Het waren bij haar in ieder geval geen darmkrampjes. Hoe is haar ziekenhuistraject geweest? Heeft ze nog bepaalde dingen meegemaakt? Heef ze sonde gehad etc? Dan kan ik dit op ons lijstje er bij zetten. Groetjes Daphne
Hallo allemaal, OOk ik ben een moeder van een prematuurtje. Ik ben bevallen met 28 weken en 2 dagen. Gewoon een spontane bevalling. Onze dochter wilde de wereld al eerder bekijken. Ze heet Nova en met haar geboorte was ze 1340 gram en 37 cm. Na 2.5 maand ziekenhuis. Waarvan eerst 6 weken NICU in Veldhoven en daarna naar Veghel. Inmiddels is ze nu thuis en is ze 3 maanden. Ze weegt 3300 gram en is nu 48 cm. Alles gaat na een stress periode goed. alleen heeft ze last van obstipatie, maar goed dat blijkt dus ook te horen bij prematuurtjes. Ook ik ben pas toen ze thuis kwam gaan beseffen wat er eigenlijk allemaal is gebeurd. En moet op dit moemt alles nog een plekje geven. Nova is nu 5 weken thuis maar ik moet eind deze maand alweer gaan werken. Net nu ze op me begint te reageren. Maar heb morgen een afspraak met de dokter want ik kan nog echt niet werken. Ben nu nog aan het verwerken. En idd zoals vele mensen zeggen: Maaruh ze is nu toch thuis, je moet nu genieten. Grrrr tuurlijk geniet ik maar ik zou ook graag uit hebben gedragen etc etc..... en dat vind ik steeds moeilijker. Ze weten ook niet waarom ze zo vroeg op de werels wilde komen. En dat zal ik waarschijnlijk ook nooit te weten komen. Ik vind het fijn dat ik er hier nu ook met anderen over kan praten. Het is toch heel wat, weat we mee hebben gemaakt en nog mee maken. Vraagje: Hoe hebben jullie dat gedaan met jullie werk? Hopelijk hebben jullie tips want ik weet het zo ff niet! Succes! Liefs Shirley
Hoi Shirley, Ik zit momenteel in de ziektewet en mijn jaarcontract wordt niet verlengt. Ik blijf dan ook nog wel eventjes in de ziektewet (zolang als nodig is, niet langer hoor). Momenteel loop ik ook bij een psycholoog, want het is mij allemaal te veel geworden. Mijn verhaal kan je nalezen op sam d'r site. Ik houd een lijst bij van de hier aangemelde prematuren/dysmaturen, heb je daar nog aanvullingen op? http://spreadsheets.google.com/pub?key=pInvWx2LGUXGIWnMXjofqDw Jij staat op het 2e blad. Waarom heeft Nova zolang in het ziekenhuis gelegen? Sam heeft er 12 weken gelegen en is dus ook na de uitgerekende datum pas naar huis gegaan, maar zij was echt een pechvogel met iets te veel dingetjes. En tja.. genieten nu ze thuis is? Het blijft moeilijk want er speelt iets in je hoofd wat je er niet zomaar uit krijgt. Hoe blij je ook bent dat ze thuis is! Groetjes Daphne
Hoi Shirly, Het is inderdaad niet niks wat we mee hebben gemaakt! Tip..... niet werken eerst verwerken! Helaas zijn er een hoop mensen die dit niet kunnen begrijpen als je kindje eenmaal thuis is (inderdaad opmerkingen als het gaat nu toch goed enzo). Zolang je kindje in het ziekenhuis ligt gaat alles op de automatische piloot, ook als je kindje net thuis is ga je daar helemaal in op maar dan....als de rust eenmaal is weder gekeerd, dan komt de klapper (althans bij mij), dan ga je denken, beseffen, voelen enz enz. Ik ben vorige week voor het eerst 3x 2 uur gaan werken en als ik eerlijk ben... het valt me zwaar! Ook ik loop bij een psycholoog, alleen kom ik er gewoonweg niet uit. Ik kan me slecht concentreren, slaap slecht, raak bij het minste of geringste overstuur en zo kan ik nog wel even doorgaan. Tja het heeft een enorme impact gehad, meer dan ik ooit had kunnen denken. Ik, die altijd stevig in mijn schoenen stond, ik die altijd enorm nuchter was.... ik ....waar ben ik. Nu ben ik druk bezig mijn eigen ik weer te vinden, alles een plekje te geven. Ik krijg nog geregeld kl@te opmerkingen, alsof ik dit wil zeg! Ik had ook het liefst mijn leven al op orde, liever nog was ik gewoon op tijd bevallen tja ik heb wel gemerkt dat inleven een eigenschap is die bij veel mensen onderontwikkeld is zeg maar. Colin heeft trouwens tot op de dag van vandaag problemen met zijn darmpjes, hij kreeg hiervoor dagelijks lactulose, op dit moment gaat het redelijk zonder. Maar het kan zo maar zijn dat hij het volgende week weer nodig heeft. Krijgt Nova ook iets voor haar obstipatie? Veel succes morgen bij de huisarts, is de eerste stap! Neem je tijd! Heel veel sterkte!
Cinababy haal je bij de drogist. Het is homeopatisch, van vsm. Hier werkte het heel erg goed. Echt de moeite van het proberen waard! Kijk anders hier even http://www.vsmpuurkind.nl/artikelen/1/3 ... n#cinababy
hey Natas, Ben inmiddels als bij de huisarts geweest en die steunde mijn verhaal helemaal..... Hij vroeg me of ik goed met de CB-arts overweg kon. En dat kan ik en heb ik daar ook mijn verhaal moeten doen. Nu komt de wijkverpleging steeds met me praten. En dat is toch wel erg fijn! Ik heb ook al een gesprek gehad met mijn manager en van hem moest ik even een afspraak maken met de bedrijfs arts. En hij wilde me voorlopig nog niet inplannen en als ik wat wilde praten kon ik ook naar hem zei hij. Ik had van mezelf ook echt nooit gedacht dat ik hulp zou moeten zoeken om mezelf weer een beetje terug te vinden. Ik werk zelf in de thuiszorg en ik ben vaak het luisterend oor maar nu moet ik een luistern door zoeken..... Ik ben blij dat ik de stap heb gezet om hulp te gaan zoeken want alleen gaat het niet. Laatst was ik weer foto's aan het bekijken en boekjes aan het maken voor alle oma's voor moederdag en toen zag ik daar een heeeel klein mensje aan allerlei slangetjes etc etc.... Je hebt zo'n beeld van andere baby's of kids..... Maar potverdorie zeg dat babytje op die foto is wel mijn eigen kleine meissie. Zo onwerkelijk! Ik heb nog wel ff te gaan om het een plekje te geven maar het begin is gemaakt! Mijn meissie krijgt trouwens ook Lactulose en ze krijgt ook een schepje nutriton bij haar voeding. Nu gaat het zonder lactulose wel goed hoor! Natas..... Jij ook veel sterkte! Enuh je bent niet de enige! Liefs Shir, ik hou je op de hoogte! PS: heerlijk om er hier ook over te kunnen praten
Hallo, mijn kindje is gehaald met 36 weken omdat mijn vruchtwater is geknapt met 33 weken... (ik lag gelukkig al in het ziekenhuis met te hoge bloeddruk, harde buiken en eiwitten in mijn urine) Ik heb van week 33 tot 36 hele dag op bed moeten blijven liggen en dat ook nog met de feestdagen en oud en nieuw... Klaas Jan is vrijdagmorgen, 12 januari 2007 om 12.13 uur ter wereld gekomen.. hij moest direct in de couveuse, maandagmorgen mocht hij in de gewone wieg liggen, hij had sondevoeding, dat mocht er dinsdag toen weer uit, maar woensdagnacht moest het er weer in.. dus dat was niet zo erg leuk.. maar ik moest vrijdag 19 januari naar huis en Klaas Jan mocht niet mee.. maar toen is hij ineens goed zijn best gaan doen, toen kreeg ik hem gelukkig mee naar huis.. mijn man is visserman en is al die weken thuisgebleven voor mij, toen ik vrijdag naar huis mocht, ging hij al `s maandags weer mee met de kotter, dus ik stond er direct alleen voor... kraamhulp heb ik alleen zaterdag en zondag gehad..
hallo..mijn naam is sonya en mijn dochtertje is geboren na 28 weken en 4 dagen zwangerschap. na een week met gebroken vliezen in het ziekenhuis te hebben gelegen is ze 1 mei geboren! na 3 weken op de nicu in veldhoven te hebben gelegen ligt ze nu sinds 2 weken in ons eigen streek ziekenhuis en sinds 31 mei in een bedje. ze zou nu eigelijk 33 weken en 4 dagen zijn. ze hebben ons verteld dat ze ongeveer de uitgetelde datum naar huis toe mag en dat is pas 20 juli. ik vind het nu al erg zwaar worden...het kolven hangt me nu echt de keel uit en ik merk dat ik bij alles wat ik doe erg emotioneel reageer. ik kan haar met moeite uit handen geven en heb het idee elke minuut bij haar te moeten zijn. iederren zegt dat ik moet proberen te rusten overdag omdat ik het straks zwaar ga krijgen als ze thuis is, maar hoe moet je rustig in bed gaan liggen als zij daar alleen in het ziekenhuis ligt.. sorry voor het lange verhaal. maar soms weet ik het niet meer! hoe gingen jullie met deze gevoelens om?
Hoi Sonya, Allereerst nog gefeliciteerd met je kleine meid! Ik wilde ook niets liever dan de hele dag bij mijn mannetje zijn, maar dat ging natuurlijk niet Als ik thuis was was ik in gedachten nog steeds in het ziekenhuis. Ook het kolven kostte een hoop tijd en energie. Ik heb me persoonlijk echt geirriteerd aan iedereen die tegen me zei, rust nu nog maar lekker uit, ze hebben geen idee hoe zwaar het is als je kindje in het ziekenhuis ligt. Je bent de hele dag heen en weer aan het pendelen, tussendoor aan het kolven en ga zo maar door. Persoonlijk vond ik de ziekehuis periode zwaarder en vermoeiender dan toen mijn mannetje thuis kwam (en nog trouwens!) Je hoeft niet meer weg dan, dat vond ik heeeerlijk. Gewoon weer es de hele dag in je pyama doorbrengen, niet om 8.00 al gedouched en aangekleed op weg naar het ziekenhuis. Meis het is niet gek dat je je rust niet kan vinden thuis nu je kindje nog niet thuis is, volgens mij heel normaal zelfs. Laat die mensen maar kletsen hoor! Hey Ieniemienie, Goed dat je aan de bel hebt getrokken en hulp heb gezocht. Ik moest ook eerst het beeld van mijzelf loslaten dat ik het allemaal zelf wel kon oplossen (dat ging per slot van rekening altijd toch?) en dat ik inderdaad hulp nodig had. Ben nog steeds blij dat ik die stap genomen heb. Ik ben er nog niet maar ben wel goed op weg. Heel in de verte zie ik al de vrouw die ik ken, de vrouw die ik was en de vrouw die ik ook weer wil zijn. Iedere dag komt ze een klein stukje dichterbij, het komt goed. Ook ik kan het nog steeds niet droog houden als ik het fotoalbum doorblader. Zo emo, dat kleine mannetje, mijn kleine mannetje. Ik begrijp precies wat je bedoelt! Colin is inmiddels ook van de lactulose af, en het gaat tot nu toch goed! (klop het wel ff af hihi) Welkom Visserman! Fijn dat je kleine man zo zijn best heeft gedaan om zo snel mogelijk in zijn eigen bedje te kunnen slapen! Wel rot dat je man gelijk weer aan het werk moest, bah, die eerste tijd thuis wil je dan eigenlijk ook samen meemaken nietwaar! Nou heel verhaal! Ga nu maar es slapen....
@Sonya: Oh vreselijk dat "doe je wel rustig aan?" "Enuh ga lekker naar bed" "we zorgen hier wel goed voor haar hoor" "Straks krijg je het nog zwaar genoeg" Ik hoor het ze nog zeggen. En niet alleen in het ziekenhuis zeiden ze dat tegen mij maar ook mijn omgeving! Tot ik ging protesteren...... Laat me gewoon mijn gang gaan. Ik moet er toch zijn voor mijn meissie! Ik herken het helemaal...... Als mensen het weer tegen me zeiden dan zei ik ze precies hoe ik er over dacht! Ik wilde er zijn voor haar. Gewoon doen wat je hartje zegt.... Tis toch jou kindje! Nova heeft ook in Veldhoven gelegen en daar hameren ze er heel erg op dat je veel moet rusten.... Kijk aan de ene kant hebben ze wel gelijk maar goed je wilt toch bij je kindje zijn... Nou meid heel veel succes de komende tijd!
hahah ja ik herken al jullie antwoorden..ik word inderdaad al woest als mensen tegen me zeggen dat ik moet rusten! rusten ....daar staat mijn hoofd niet na. ik slaap gelukkig snachts heel erg goed en ik tank daar mijn energie mee op om overdag zo bezig te zijn. de zusters hebben me er inderdaad ook alweer op aan gesproken vandaag om dat ze zien dat mijn borstvoeding terug loopt ja soms weet ik het ook niet meer. maar thuis rusten kan ik niet dan ga ik wel langs haar bedje in het zieknhuis rusten! ik zelf kan de fotos van de eertse weken ook maar met moeite terugzien en als mensen me over die eerst weken wat vragen merk ik dat ik het onderwerp snel verander. maar goed ik ben blij om hier meer erover te lezen en te horen hoe jullie ermee omgaan. heerlijk gewoon om zo je eigen gevoel bevestigd te krijgen!