Hier ook prematuur en dysmatuur. Lynn geboren op 04-09-06 na een zw scg van 36 weken en 6 dagen. Vliezen gebroken bij 35 weken en 6 dagen. Ze woog 2400 gr en maatje 44 was te groot. Nu is ze 5,5 maand en weegt ze 6300gr en 62 cm. Ik ben maandag bevallen en donderdag moest ik naar huis, terwijl Lynn maar 2300 gr woog. Waarom ze me naar huis hebben gestuurd weet ik niet. Mijn bevalling staat onder mijn bevalling van 2 weken. Gelukkig heb ik een lieve kraamhulp gehad, die me echt al het werk uit handen nam. Ze zei: snachts doe jij het alleen, laat me jou overdag dan verwennen. Ben namelijk alleenstaand.
Hallo dames. wat een goed idee zeg dit topic! Ook ik ben bevallen van een prematuur en dysmatuur zoontje. Op 18 augustus is Jibbe Jens geboren na een zwangerschap van 32 weken en 4 dagen. Hij was toen 36 cm en 1395 gram. Ik was een week van te voren opgenomen met pre-eclampsie. Na een week vol echo's, CTG's, bloeddrukmetingen is besloten om Jibbe te halen met een keizersnee. Vanaf dat moment heeft hij het ontzettend goed gedaan. Waarschijnlijk heeft hij het in de buik zo slecht gehad, dat het voor hem een hele vooruitgang was naar de couveuse... Jibbe is inmiddels 6 maanden. Gisteren bij het CB geweest en hij was 62 cm en 5690 gram. Hoezo groot geworden Volgens de arts van het CB zit hij qua ontwikkeling een beetje tussen zijn geboorte en uitgerekende datum in. In sommige dingen loopt hij gelijk en in andere dingen wat achter. Maar ach, iedere baby is weer verschillend dus daar maak ik me niet zo druk om. De kinderarts in het ziekenhuis is ook erg tevreden, ik hoefde nu pas na 4 maanden weer te komen, en hoogstwaarschijnlijk is dat de laatste keer . Ik vind het nog steeds wonderbaarlijk hoe Jibbe het doet! Als ik na ga hoe we in spanning zaten de eerste paar weken.... Dit had ik nooit verwacht. Ik merk aan mezelf dat ik het soms nog wel wat moeilijk vind hoe alles gegaan is. Ik vind het best lastig om te accepteren dat ik de zwangerschap niet heb kunnen voldragen, geen 'normale' bevalling heb kunnen doen... Ik ben nooit hoogzwanger geweest (vreemden begonnen het pas net een week of 4 te zien). Ik heb het gevoel dat ik best een hoop gemist heb. Als ik nu mensen hoor klagen hoe zwaar de laatste loodjes wegen tijdens een zwangerschap dan ben ik best jaloers . Het zal allemaal geen pretje zijn, maar ik heb het gemist, net zoals harde buiken en weeën. Het hoort allemaal bij een zwangerschap, maar ik heb zou niet weten hoe het is.... Ik ben in ieder geval blij dat er nu een topic is waar mensen soortgelijke situaties hebben meegemaakt en dus begrijpen hoe het is ! Groetjes Minke
@ Danili: hoe weet jij wat de oorzaak was van zijn vroeggeboorte? Bij mij wisten ze het niet. De VK dacht door de suiker. Ik heb niet veel tijd: hieronder mijn bevallingsverhaal. Sorry dat die zo lang is. Maandag 11 december 2006 s Morgens ben ik gaan werken. s Middags had ik een afspraak in het ziekenhuis met de gynaecoloog in verband met mijn zwangerschapssuiker. Samen met mijn man ben ik naar het ziekenhuis gegaan. De gynaecoloog verwees mij door naar een diëtiste. Dinsdag 12 december 2006 s Morgens bezoek ik met mijn moeder de verloskundige. Ik vertel haar de bevindingen van de gynaecoloog. Zij meet de baby na. Ik ben op dat moment exact 33 weken zwanger. Qua omtrek van de baby zou ik 37 weken zwanger zijn. Ze wijst mij erop dat met zwangerschapssuiker de kans op het breken van je vliezen groter is. Ze verwachtte dat de baby bij 40 weken rond de 9 pond zou zijn. Een flinke baby dus. Ik ben s middags gewoon gaan werken. Tegen het eind van de middag kreeg ik pijn in mijn rug. Thuisgekomen ben ik op de bank gaan liggen. Ik twijfelde nog of ik naar zwangerschapsyoga zou gaan vanwege mijn rugpijn. Ik besloot toch te gaan. Tijdens de yoga heb ik niet echt mee gedaan. Onder in mijn rug deed het ontzettend pijn. Woensdag 13 december 2006 Ik had s nachts van de pijn amper geslapen. Door mijn bekkeninstabiliteit, die ik al had vanaf 16 weken, kon ik moeilijk liggen. Hiervoor kreeg ik mensen dieck therapie. Mijn therapeute had mij geadviseerd om volledig te stoppen met werken, maar dat zag ik niet zitten. Ik had een aantal weken geleden besloten om dan maar 50% te gaan werken. Deze morgen voelde ik met totaal niet goed. Ik kon amper bewegen. Ik heb het bad maar aangezet. Warm water hielp altijd goed tegen de pijn. Dit keer hielp het niet. Mijn schoonmoeder kwam mij halen om naar de diëtiste te gaan. Ik mocht in verband met mijn bekkeninstabiliteit geen auto meer rijden en niet fietsen. Ik kon niet meer en besloot dat ik alleen deze middag nog zou werken en mij dan zou ziekmelden. Ik moest officieel nog een week werken. Bij de diëtiste kreeg ik een dieet mee zodat de groei van de baby nog geremd kon worden. s Middags heb ik mijn leidinggevende meegedeeld dat ik het echt niet meer trok. Hij had hier alle begrip voor en ik was de hele middag bezig met werk afronden en afscheid nemen. Om half 5 had ik een vaste klant aan de telefoon en vertelde dat ik voor het laatst was. Onder het telefoongesprek voelde ik dat ik vocht verloor. Dacht dat het een beginnende blaasontsteking zou zijn. Na het gesprek spoedde ik mij naar de toilet. Onderbroek nat, maar moest niet plassen. Ik smste mijn moeder of dit de vliezen konden zijn. Ik kreeg een sms terug dat ik haar moest bellen. Tijdens het gesprek met mijn moeder liep het vocht langs mijn benen. Dus wel de vliezen. Mijn naaste collega gewaarschuwd. Zij heeft mijn man gebeld en ik de verloskundige. Ik moest direct langskomen en mijn man was onderweg. Bij de verloskundige bleek inderdaad dat mijn vliezen gebroken waren. Zij stuurde ons direct door naar het ziekenhuis en daar werden we al opgewacht. Ik kreeg weeremmers toegediend en antibiotica. Omdat ik nog geen 34 weken zwanger was, waren de longetjes van de baby niet gerijpt. Hiervoor kreeg ik een spuit in mijn been. Mijn man mocht die nacht bij mij blijven. Ik had erg veel last van mijn bekkeninstabiliteit in dat ziekenhuisbed. Liggen ging al moeilijk en helemaal in dat bed. Ik had wat weeën maar het zette niet door. Omdat ik niet kon slapen van de pijn kreeg ik morfine. Met de morfine kon ik een uur slapen en werd ik weer wakker van de pijn. In totaal had ik 1,5 cm ontsluiting die nacht. Donderdag 14 december 2006 Ik had s morgens geen last meer van weeën en voelde me iets beter. Ik had gedoucht en moest van de verloskamer naar de gewone verpleegafdeling. Ik zag er erg tegenop, want mijn man mocht nu niet meer blijven. Ik zou moeten blijven liggen tot aan de bevalling. Wanneer die ook zou komen. Ik kreeg in ieder geval tot vrijdagavond weeremmers. Overdag kwam de arts langs en vertelde dat ik die avond weer morfine zou krijgen, zodat ik kon slapen. Anders zou ik de bevalling niet volhouden. Tegen het eind van het bezoekuur s avonds begon de pijn weer heviger te worden. Weer in mijn onderrug. Ik vroeg de zuster om een paracetamol, maar die kreeg ik niet. Ik kreeg immers morfine s avonds. Mijn man ging naar huis en ik moest aan de CTG-scan. Uit de scan bleek dat de hartslag van de baby daalde onder de 100. Het was beter om de morfine toch nog even te laten wachten. Ik kreeg toch een paracetamol. Vrijdag 15 december 2006 Ik had zon pijn en vroeg de zuster om 00:00 uur om nog een paracetamol. De zuster was niet echt vriendelijk, maar gaf me er toch een. Om 1:00 uur hield ik het niet meer en vroeg of ik mocht douchen. Thuis hielp warm water immers ook tegen de pijn. Ik ben gaan douchen. Het hielp niet veel. Liggen deed zon pijn. Zitten en lopen niet. Ik ging maar weer eens zitten, weer naar de toilet. Om 2 uur zal ik op het toilet te huilen en trok aan de bel. Ik vertelde de zuster dat ik echt zon pijn had en het niet meer trok. De zuster antwoordde kortaf dat dat geen reden was om de baby eerder te halen. Dat begreep ik ook wel. Ze zei tegen mij dat het dan toch maar morfine moest worden en dat ik dan weer aan de scan moest. Ze liet duidelijk merken dat het haar teveel moeite was. Ik werd weer aan de CTG-scan gelegd en kreeg uiteindelijk morfine. Ik was zo duf van de morfine. Ik sliep even en had weer pijn. Weer werd de CTG-scan gepakt. Toen bewoog er wat. Ik vroeg of dat de weeën waren. Nee, dat was de baby die bewoog. Mijn pijn was mijn bekkeninstabiliteit. Om 4:00 uur ging ik weer lopen. Ik dacht dat ik naar te toilet moest om te poepen en vroeg de zuster of dat mocht ivm persen. Dat mocht. Na 10 minuten kwam ze kijken of het gelukt was. Nee. Ik moest weer naar mijn bed. Om 4:15 trok ik het echt niet meer. Ik heb de stekkers uit het infuus getrokken en ben zonder sloffen naar de toilet gegaan. Ik moest toch echt poepen. Ik zat daar even en het voelde heerlijk. De pijn was weg, maar er kwam niets uit. Ik was nog helemaal suf van de morfine en ging toch maar eens voelen met mijn hand. Ik schrok mij rot. Dat was het hoofdje van de baby! Ik kon het al helemaal voelen. Snel trok ik aan de bel. De zuster kwam en ik zei dat ik het hoofdje voelde. Ze trok zuchtend handschoenen aan en voelde. Ja, inderdaad. Alle alarmbellen gingen en ik werd op een bed getild. Ik riep alsmaar dat ze mijn man moesten bellen. De dokter kwam en die kwam tot de ontdekking dat ik volledige ontsluiting had en ik had persweeën. Niemand had dit gecontroleerd. Elke keer was mijn pijn afgedaan als pijn van bekkeninstabiliteit. Elke keer kreeg ik het gevoel dat ik niet serieus genomen werd, maar het was toch echt zo. Het waren weeën geweest. Ik moest mijn persweeën tegenhouden en mijn man was onderweg. Om 4:50 uur kwam mijn man. Wat een opluchting. Ik kon persen. Met werkelijk drie persweeën werd onze dochter Nadine met een zwangerschap van 33 weken en 3 dagen geboren. Ze had direct haar ogen open en huilde. Nadine woog door de suiker 2500 gram. Ze werd op mijn buik gelegd. De zuster knipte de navelstreng door en ze werd direct weggebracht. Mijn man ging er achteraan. Daar lag ik dan, alleen. Gelukkig was alles goed, maar ze moest wel in de couveuse. Nadine ademde zelf en moest nog ter observatie opgenomen worden. Drinken kon ze niet zelf en kreeg een sonde in. Ik mocht haar nog even vasthouden en toen moest ze naar de kinderafdeling. Mijn man ging mee. Ik moest gehecht worden en gewassen. Daarna werd ik met bed en al ook naar de kinderafdeling gereden. Ik mocht haar even knuffelen, maar was zo moe en suf van de medicijnen dat ik er amper de energie voor had. Zondag 17 december 2006 Ik moest naar huis. Ik voelde me echt heel verdrietig. Ik moest mijn dochter achterlaten in het ziekenhuis. Ik zou geen kraamhulp krijgen, want ik kreeg de keus. Of kraamhulp voor mijzelf of couveuse nazorg. Ik vroeg mijn verpleegkundige wat het beste was en zij dacht couveuse nazorg. Dat betekende geen kraamzorg voor mij. Ik kwam thuis en het huis was versierd. Ik had echt het gevoel alsof ik een stukje van de film gemist had. Sinds de laatste keer dat ik thuis was, was er zoveel veranderd. Maar eigenlijk ook niet. Thuis was alles hetzelfde, maar geen baby. Deze bevalling heeft behoorlijk impact gehad en eigenlijk nog steeds. Ik merk dat na een poosje mensen geen begrip meer hebben dat ik deze bevalling en de kraamtijd nog moet verwerken. Ik ging twee keer per dag naar het ziekenhuis en kolfde thuis netjes melk voor Nadine. Mijn hechtingen gingen meer pijn doen en ik ben naar de huisarts gegaan. Die constateerde dat er een inwendige ontsteking zat en ik moest aan de antibiotica. Dit kon niet samen met borstvoeding. Ik was ontroostbaar. Dat ook nog. En mijn kleine meisje moest al zo hard werken en dan was borstvoeding het beste. De zusters moesten mij vertellen wat ze fijn en niet fijn vond en dit was iets wat tussen moeder en dochter was. Iets wat de zusters niet konden. Gelukkig mocht ze een paar dagen later, op eerste kerstdag, naar huis. Toen was ik het verhaal van het niet zelf mogen voeden al weer vergeten. Nu mocht ik haar zelf verzorgen. Heerlijk! Mijn man en ik hadden instructies gekregen over hoe we Nadine sonde konden toedienen, dan mocht ze eerder naar huis toe.
Hai Setteke, Jouw verhaal lijkt vrij sterk op dat van mij, alleen werd Ruben pas met 38 weken en 1 dag gehaald via een spoedkeizersnede (volgens de gyn net op het nippertje ). Ruben woog maar 2390 gram en was 45 cm. Ik weet dat hij niet prematuur was, maar wel dysmatuur en hij heeft dan ook bijna een week op de kinderafdeling gelegen. Wat betreft jezelf: bij mij was mijn bloeddruk al bij de eerste controle bij de verloskundige te hoog. Begon meteen met 90 onderdruk en dat is alleen blijven stijgen. Met 37 weken ben ik met spoed opgenomen omdat het met Ruben niet goed ging en er bij mij zwangerschapsvergiftiging dreigde. Eerst zou Ruben meteen die middag via een keizersnede gehaald worden, maar dat hebben ze uiteindelijk maar uitgesteld omdat ze dachten dat Ruben in mijn buik nog wel wat zou groeien (maar hij viel alleen af :x ). Na de keizersnede ging mijn bloeddruk nog steeds niet omlaag. Na 3 maanden kreeg ik medicijnen omdat mijn bloeddruk nog hoger was dan tijdens de zwangerschap. Deze medicijnen heb ik tot 10 maanden na de keizersnede gebruikt. Ik ben door de huisart er per direct afgezet toen ik vertelde dat we graag een tweede kindje wilden. Pas 15 maanden na Rubens geboorte was mijn bloeddruk weer normaal (en toen werd ik meteen zwanger ). Ben trouwens benieuwd hoe de volgende keer mijn bloeddruk zal zijn... Dat onbegrip ben ik ook veel tegengekomen. Ik kreeg steeds te horen dat ik het maar achter me moest laten omdat Ruben gezond is. Met name rond Rubens eerste verjaardag vond ik het echt heel moeilijk. Het rare is dat de mensen juist nu ik weer zwanger ben begrijpen dat het heel moeilijk is als je zo'n vervelende 1e zwangerschap hebt gahd. Van alle kanten krijg ik nu ineens te horen dat ik het wel heel zwaar heb gehad en dat ze me een hele goede 2e zwangerschap toewensen. Vind het wel dubbel. Ben nu er veel minder mee bezig en nu is er ineens begrip . Groetjes Stephanie
Soow, heel wat leeswerk na gisteravond. Fijn dat er zoveel meiden zijn die met ons hun verhaal willen delen. Kunnen we mooi met elkaar over schrijven, want vanuit de omgeving is er weinig begrip. @Vicky Tymen heeft ook nooit 8 uur per dag gehuild, maar wel veel. Ik merk gewoon dat Tymen snel overprikkeld is. Zoals vandaag weer, we zijn op bezoek geweest met drukke kinderen en dan is hij toch weer van slag! Terwijl als ik thuis voor alles vaste tijden aanhoudt het een stuk beter gaat. Maar uiteraard verschilt dit per kind! Maar klopt het volgens jullie dat prematuurtjes snel overprikkeld zijn? wat doen jullie eraan om de rust wat te bewaren? Tymen krijgt momenteel manuele therapie voor het Kiss syndroom. Zijn nekje bleek heel erg vast te zitten en daardoor heeft hij een voorkeurskant ontwikkeld. Hierdoor heeft hij waarschijnlijk veel gehuild de eerste maanden, hij had pijn. @ Natas Welkom! Onzer mannetjes zijn ongeveer even oud! @ Minke Ik herken het wel hoor, ik vind het ook heel moeilijk dat ik de bevalling niet zelf heb kunnen doen. ik heb nog geen wee gehad. Ineens word er besloten dat je kindje geboren wordt, terwijl voor je gevoel het nog helemaal de tijd niet is. Ik vond het in het begin ook erg moeilijk een band met hem te krijgen. Het heeft zeker een aantal dagen geduurd voordat ik iets van een moedergevoel had (is dus later driedubbel gekomen! ) @Mariska wat een sukkels daar in het ziekenhuis. Ze hebben je dus gewoon laten lopen met weeen! En dat er dan ook nog zo onverschillig gereageerd wordt, vind ik helemaal belachelijk! Ik vond het toen heel dubbel om mijn zoon in het zh achter te laten. Aan de ene kant wilde ik graag naar huis na 11 dagen ziekenhuis, aan de andere kant vond ik het vreselijk om mijn zoon daar achter te moeten laten. Hoewel ze prima voor hem zorgden, maar ik was zo bang om hem weer kwijt te raken! @ Secretje Ik weet niet hoe mijn bloeddruk nu is, ben 3 weken geleden bij de ha geweest en moest stoppen met de med. Ik kreeg een bloeddrukmeter mee om een weekend lang te meten en daaruit bleek dat hij weer iets steeg, maar blijkbaar niet verontrustend, de ha kwam er niet op terug. Ik zal nu deze week mijn bloeddruk weer even laten meten. Voel me nog steeds niet erg lekker, maar dat kan ook komen omdat ik weer begonnen ben met werken.
Hallo hier ook een prematuur mama.. alleen sluit mijn verhaal niet helemaal bij die van jullie aan... alhoewel ik wel veel uit jullie verhalen herken. Met 26 weken had ik weeen en ontsluitingn en was de baarmoedermond/hals al helemaal verstreken, ik werdt opgenomen en aan de weeenremmers gelegt, Met 32 weken was het drie centimeter, een dag later 5 cm, een week later 6 en twee weken later zette het door (34 weken zwanger) Mijn zoontje werdt geboren, en woog 3160 gram! De kinderarts heeft nog nagevraagt bji de gyn of de zwangerschapsduur wel klopte.. vanaf 5 weken heb ik bijna wekelijks een echo gehad, dus de zwangerschapduur klopte wel. Wel heb ik de laatste weken suiker gehad.. dus suikerloos gaan eten.. dat ging wel redelijk goed zo. Tuurlijk was het mooi dat hij goed aan gewicht was, maar daarom was hij nog wel prematuur.. hij had zijn gewicht niet altijd mee.. want hij moest ook voeding binnenkrijgen voor een kind van 3 kilo. Maar daar had hij nog de kracht niet voor.. hij was wel zes weken te vroeg.. Dus dat gewicht zat hem ook wel tegen. Hij is ook heel geel geweest.. in totaal heeft hij 12 dagen in het zkhs gelegen, dus dat valt wel mee. Hij is wel erg veel afgevallen.. toen hij thuis kwam uit het zkhs was hij net 3 kilo. Hij is afgevallen tot 2800 gram. Luca is nu 8 maanden en weegt 10 kilo en is 72,5 cm. Hij is lang en nog steeds goed aan gewicht Eigenlijk zou hij nog maar 6,5 maand zijn. En qua ontwikkeling is hij ook nog maar 6,5 maand. Lachen deed hij met 11 weken dus precies zes weken later.. en ook met andere dingen is hij zes weken later. Ik heb dan misschien niet de opmerkingen van gut wat is hij klein, maar wel de opmerking van hoe oud is hij? 8 maand. Oh hij lijkt veel ouder etc. (dan vertel ik er maar niet bij dat hij ook nog eens 6 weken te vroeg is, want dan zijn ze helemaal geschokt ) Hetzelfde met wat hij kan, mensen zien een groot kindje (hij lijkt wel 1) met het gedrag en kunnen van 6,5 maand. alhoewel hij met sommige dingen wel sneller is. ook is hij in zijn hoofd verder dan lichamelijk. Tja.. heel frustrerend die opmerkingen en vergelijkingen van andere moeders (mijn schoonzusje bijvoorbeeld met haar kindje, er zit nu maar 1,5 maand verschil tussen die 2, terwijl dat 3 maand had moeten zijn, elke keer zegt ze weer, goh kun ie dat niet .... kon dat al op die leeftijd, etc) Erg irritant, maar gelukkig weet ik zelf beter Ervaar dus hetzelfde als jullie maar dan iets anders... De dokter heeft geen oorzaak waarom mijn baarmoedermond met 26 weken al verstreken was, dat en onstluiting met 26 weken schijnt bij je eerste kindje heel bijzonder te zijn, bij een tweede /derde etc kwam dat "vaker" voor. Ben dus ook wel "bang" voor een volgende zwangerschap.
Hallo hier ook een prematuur mama! eigenlijk zelfs mama van 2 prematuurtjes 1 Juliën 26-07-2006, 2980 gram & ben 49 cm lang! Zoals de meesten gelezen hebben is ons derde kindje Benthe op 3 februari geboren met een gewicht van 520 gram en 30 cm! Na omstandigheden gaat het goed! De beademing is eraf! en vandaag heeft ze zelf een beetje gedronken uit een flesje! het verhaal is te lezen op Benthe's baby site! http://prematuurbenthe.beebiesite.nl
@ mvjanelle ik had je verhaal een beetje gevolgd, fijn dat het naar omstandigheden goed gaat met jullie meisje! Heftig hoor! Probeer toch lekker te genieten, elke stap is er weer een! Hoeveel te vroeg was Juliën eigenlijk?
44 cm en 2185 gram aan 35 weken is nog goed hoor. Mijn oudste is geboren in week 40.1 aan 44.5 cm en 2.310 kg, hij was dysmatuur (moederkoek was bijna op, hij groeide niet meer). Mijn jongste is geboren in week 35.6 aan 45.5 cm en 2.340 kg. Hij hoefde niet in de couveuse, enkel een warmwaterkruik de eerste 2 dagen. Had dan ook 2 spuiten (het maximum) gekregen om zijn longetjes te laten rijpen, en dat is de reden geweest dat hij niet in de couveuse moest. Deze zwangerschap ga ik die spuiten ook weer krijgen, lig al sinds het begin plat en neem al bijna 5 weken weeënremmers, er is dus zekerheid dat deze ook te vroeg gaat komen.
Hoi Allemaal Ik ben afgelopen 2 februari bevallen van een dochter Amber. Ze is geboren na een zwangerschapsduur van 33 weken en 5 dagen. Ze is dus ook prematuur en ook dysmatuur. Ze is gehaald door middel van een keizersnede doordat ik het Helpp syndroom had. Ze woog bij geboorte 1835 gram en was 44 cm. Nu 2 weken verder weegt ze 2130 gram. Ze ligt nu nog steeds in het ziekenhuis. Ze moet nog leren drinken. Fijn is het om jullie ervaringen met alles te lezen. Merk dat de omgeving er vaak erg ligt over denkt. Ik krijg vaak te horen ze doet het toch goed en jij ga je toch ook steeds beter voelen. Over een paar weken is ze thuis en dan vergeet je alles snel weer. Ze begrijpen niet hoe zwaar het soms is. Tuurlijk ben ik dolgelukkig met ons kleine meisje, maar het had ook allemaal zo anders kunnen lopen. groetjes Jolanda
@ Jolanda: We zijn ongeveer met dezelfde zwangerschapsduur bevallen zie ik. Nadine was niet dymatuur, maar wel prematuur. Dat van je omgeving herken ik heel goed. Fijn dat je hier even je verhaal kwijt kunt!
Echt apart he, onze kinderen zijn beide met 34 weken geboren.. en er zit gewoon 1,5 kilo verschil in.. Maar mijn vraag, heeft ergo therapie goed geholpen? Wij zijn er hier ook mee bezig.
Hoi allemaal, @Setteke, inderdaad scheelt maar 6 dagen (gecorrigeerd iets meer ) @MariskaW, ik kreeg kraamhulp toen ik uit het ziekenhuis kwam, Colin lag er nog in. De vrouw wist eigenlijk niet zo goed wat ze met me aan moest. Ze heeft een hoop in het huishouden gedaan maar echt met haar praten over wat er gebeurt was....tja dat werd helemaal niets. Gelukkig heb ik in het ziekenhuis alles geleerd wat nodig was, want toen Colin thuis kwam kreeg ik geen kraamhulp meer . Mijn vriend snapt het allemaal ook niet meer zo, hij kan het blijkbaar heel makkelijk van zich afzetten, en dat begrijp ik dan weer niet. Zucht. @Vicky,Het lijkt me inderdaad heel moeilijk als je kindje steeds huilt, het maakt je denk ik ook heel onzeker gelukkig is het nu een stuk minder ik hoop voor je dat het zo blijft. Het kan idd met het prematuur zijn te maken hebben, zelf heb ik daar geen ervaring mee, Colin huilt eigenlijk alleen als het etenstijd is en voor de rest is het een vrolijk mannetje. Ik kan me ook goed voorstellen dat je het nog steeds moeilijk heb met de couveusetijd. De angst en het gevoel dat je toeschouwer ben in het leven van je eigen kind en nog 1001 dingen hakt er heel erg in, ik denk dat het op een gegeven moment wel een plekje krijgt maar altijd een moeilijke herinnering blijft. @danili, Ik heb nu dat ik me steeds meer herinner en realiseer. Op het moment van de geboorte en erna heb je gewoonweg geen tijd om er te diep over na te denken. Ik was er ook bang voor, ik was bang dat ik als ik er te veel bij stil zou staan dat ik in zou storten, dus dat komt allemaal nu.. Maar goed het moet er uit, dus tja. Het is inderdaad moeilijk om een selectie te maken wat je verteld, ik kan wel een boek schrijven van alles wat er is gebeurt. Maar langzamerhand zal alles in dit topic wel aan bod komen denk ik. @Juudje, Ik was op zaterdag bevallen en werd op woensdag ontslagen. Vond ik echt vreselijk, maar in dat ziekenhuis staat 5 dagen voor een keizersnee... @Minke, Ik ben inderdaad ook best jaloers als ik mensen met een hele dikke buik zie. Ik heb ook het gevoel dat ik een hoop gemist heb. Die laatste loodjes, die had ik zoooooo graag mee willen maken, tegelijkertijd bedenk ik me dan ook dat ik misschien ook wel geklaagd had. Als ik ooit nog een tweede krijg zal ik dat niet hebben denk ik, dan is het geweldig als je beeb aan het eind van de zwangerschap nog in je buik zit! @Secretje, gefeliciteerd met je zwangerschap, op naar de 41 weken \/ ! Tja de harde buitenwereld he..... ik kan me voorstellen dat de eerste verjaardag zowel SUPER is als moeilijk. Je beleefd de tijd en angst toch weer opnieuw en tegelijkertijd ben je natuurlijk super blij dat het allemaal goed is gekomen (denk ik hoor, Colin is pas 4.5 maand ) @Senna, 34 weken en dan al 3160 gram Ik snap best dat je bang bent voor een volgende zwangerschap, ik moet er op dit moment nog niet aan denken, maar goed, dat komt nog wel denk ik Het zal dan wel moeilijk zijn denk ik.... @mvjanelle, Ook ik heb je gevolgd, ik ben blij dat het beter gaan met Benthe! Het is een echte vechter! @Jolandaatje,Nog gefeliciteerd met je dochter! Ik hoop dat ze snel uit het ziekenhuis mag! Zooooo ik ben weer helemaal bij Tot snel allemaal!
Ik sluit me ook aan in de rij: Sibel is dysmatuur geboren, na een zwangerschap van 36.4 weken (volgens de vk 37.4, maar ik heb daar altijd aan getwijfeld, ik had en heb een cyclus van 35 dagen, maar zij ging toch uit van 28. Volgens mijn eigen telling was ze dus ook nog net prematuur). Ze was 47 cm en 2070 gram, echt licht, en had ook een dymatuur uiterlijk: groot hoofd en mager lijf. Ik had zwangerschapsvergiftiging, lag 2,5 weken in het ziekenhuis toen Sibel spontaan geboren is. Ze lag in stuit, daarom werd de bevalling (zo lang het goed met haar ging) niet opgewekt. Ze was helemaal 'schoon' toen ze geboren werd (geen huidsmeer of iets), en de placenta was al verouderd. Ik ben er pas sinds kort achter gekomen, dat heel veel vanSibel's gedrag 'past' bij een pre-dysmatuur kindje. Zoals bv veel huilen in het begin, druk zijn, weinig slapen. Ik vind de begeleiding vanuit het ziekenhuis die wij hebben gehad echt slecht, en de couveuse na zorg was een lachtertje. Ik heb me eigenlijk nooit extra zorgen gemaakt of extra verantwoordelijk gevoeld omdat ze zo klein was, maar wel heb ik in het ziekenhuis al snel met het beleid in de clinche gelegen. Ik werk al 12 jaar met kinderen en baby's en vond hun aanpak niet fijn. Waar ik gek van werd in het begin was inderdaad de opmerking of ze pas net geboren was, en altijd maar: 'Wat klein, wat klein' ipv: "wat een mooi/lelijk /schattig/lief/etc. kind'! Goed idee dit topic! (Sorry dat ik even een ego bericht schrijf en niet reageer op de rest, maar er wordt hier namelijk juist iemand wakker, dus ik moet er snel vandoor!)
@ Natas: zie in je verhaal een paar keer terugkomen dat er waarschijnlijk geen volgende zwangerschap komt. Komt dit door de ervaringen met Colin? Als je het niet wilt vertellen, is natuurlijk ook goed. Ik hoop nog wel op een nieuwe zwangerschap, maar voorlopig nog niet. Ik zie er wel erg tegenop. De gyn zei dat ik weer kans had op een prematuurbevalling. Ik hoop ECHT dat ik deze keer het kindje uit mag dragen. Het lijkt mij zo heerlijk om lekker van je verlof te genieten voor je bevalling. Lekker intiem met je baby in je buik. En na de bevalling veel bezoek te krijgen en je baby te kunnen laten zien. Lekker je laten verwennen door de kraamhulp. Heerlijk. Hoop dat ik dat nog een keer mee mag maken. Ik heb hetzelfde met mijn man. Die heeft er geen last meer van. Ik zie elke keer als ik slaap de film weer voor mij. Hoe ik daar helemaal alleen me zo ellendig voelde omdat niemand mij geloofde. Hoe ik zelf ontdekte dat ik ontsluiting had. Hoe mij kindje van me weggenomen werd. Hoe ik naar haar keek in de couveuse. @ Mvjanelle: Ik heb gisteren een stukje in jullie gastenboek geschreven. Meid wat moet jij een moeilijke tijd doormaken. Ik wens je alle sterkte toe en hoop dat het goed mag gaan met zowel je dochter als je man. Nadine huilde van de week voor het eerst met een traantje. Ze is nu 9 weken. Een vriendin van mij zei dat ze laat was. Ja, ze is prematuur geboren weet je nog! Mensen vergeten het ook zo snel.
@MariskaW, Ik wilde altijd 2 kinderen, of ik dat nu nog wil is inderdaad nog maar de vraag. Ergens heb ik zoiets van, ik wil het een keer meemaken op de 'normale' manier maar ja je hebt geen garanties. Je kunt nooit zeker weten dat je niet nog een keer te vroeg bevalt. De kans dat het bij mij nog een keer gebeurt is klein. Maar de kans dat ik deze zwangerschap te vroeg beviel was ook klein....snap je. Ik heb vanaf week 23 stress gehad en ben dus in week 30 bevallen, ik ben bang dat ik in een volgende zwangerschap tm week 30 zowiezo niet kan genieten....tja dat komt dus idd door de ervaringen met Colin, zowel in de zwangerschap als in de tijd erna. Misschien dat ik, over een tijdje (of hele tijd) er anders over denk, maar zoals ik er nu in zit, nee dan ben ik ook heel gelukkig met 1 gezond kindje. Ik heb ook last van nachtmerries, dat eenzame gevoel in het ziekenhuis, mijn kindje dat direct na de keizersnee weg werd gehaald, tis gewoon nog heel moeilijk allemaal. Ik moet zeggen dat ik af en toe echt heel erg de balen heb van mijn vriend, het zou zo fijn zijn als er van zijn kant in ieder geval wat meer begrip zou zijn.
@ Natasja: ik begrijp je zo goed. Ik voel me nogal alleen daarin. Mijn man heeft het er niet meer over en als ik dan zeg dat ik er nog "last" van heb, zegt hij Nog steeds? Denk dat mannen daar anders instaan ofzo. Ik snap je zorgen wel voor een tweede zwangerschap. Die heb ik ook. Wou altijd graag een groot gezin, maar daar ben ik wel van af. Ik had bekkeninstabiliteit en daar ben ik vooral bang voor bij een volgende zwangerschap. Dan kan ik niet rustig aan doen, want heb nog een kleintje rond lopen.
Senna... Kaylee heeft altijd in periodes veel gehuild. De eerste 4 maanden 16u/dag. Toen ging ze opeens s nachts doorslapen en werd het 8u/dag... Met af en toe een goeie week ertussen. Toen ze zeven maanden was was het opeens bijna over. En toen ze negen maanden was (en begon te tijgeren) werd het weer minstens 8u/dag. Om op je vraag te antwoorden... Kaylee heeft ergo gehad, krijgt nog steeds oefeningen... Maar het feit dat het nou beter gaat met haar ligt waarschijnlijk weer aan een "periode". Als Kaylee iets nieuws bijleert (tijgeren, optrekken, kruipen) wordt haar wereld groter, in haar ogen "enger" en is het weer mis. Daarom verwachten ze ook weer een terugval als ze gaat lopen. Ik weet dus niet of de ergo hier goed heeft geholpen, want we waren er eigenlijk te kort mee bezig om echt te kunnen helpen. Waarschijnlijk is het een combi geweest van ergo en het feit dat ze uit zichzelf ook goede periodes heeft. Over een tweede kindje... Meiden jullie kindjes zijn pas een paar maanden Ik heb zeker 10 maanden geroepen at k het nooit meer zou aandurven om weer zwanger te worden, dat het wel bij Kaylee zou blijven. Maar nu Begint het toch weer te kriebelen hoor en ik denk tegen de tijd dat Kaylee anderhalf á twee is dat we toch weer een keer gaan nadenken over een tweede Geef het wat tijd, het is niet niets wat jullie/we meemaken... het heeft tijd nodig om dat te verwerken en bevatten