Hey iedereen, Ik zal me eerst even voorstellen. Ik ben Michelle woon in zeeland en ben 22 jaar. Ik ben bijna zover om te gaan bevallen De laatste maanden voel ik me onwijs rot. Ik heb een relatie maar voel me toch alleen. Mijn vriend is 28 en woont in dordrecht en ik woon hier in zeeland alleen. De laatste maanden van mijn zwangerschap gaat de relatie tussen hem en mij niet echt goed. Mijn vriend vind mij niet meer aantrekkelijk sinds mijn buikje tevoorschijn is gekomen. Soms vraag ik me af wat ik nog bij hem doe. Ik ben erachter gekomen dat hij ziek is pshychische problemen heeft. We hadden nog niet lang een relatie toen bleek dat ik zwanger was. Na 2 maanden zwangerschap zijn we uit elkaar gegaan omdat we onwijs ruzie hadden gekregen omdat meneer zo onwijs jaloers is. Na 2 maanden uit elkaar te zijn geweest kwamen we toch weer bij elkaar. Dat ging een hele tijd goed totdat hij geen seks meer met mij kon hebben. Na een lange tijd geen seks kon hij ook niet meer met mij zoenen en werd hij steeds afstandelijker. Totdat ik er knettergek van werd en hem ermee confronteerde. Toen kwam eindelijk het hoge woord eruit meneer vind mij niet meer aantrekkelijk en zijn gevoelens zijn daarom minder geworden voor mij Ineens begon ik mij alles te beseffen de reden waarom hij zo moeilijk deed over samenwonen de dna test die hij perse wilt laten doen terwijl hij weet dat het van hem is het steeds meer werken van hem zodat hij mij minder hoeft te zien. Heel de zwangerschap doe ik al alleen hij is 1 keer meegeweest voor een echo derest heeft hij totaal geen interesse getoond. Hij heeft zelfs nog niks voor de kleine gekocht zelfs nog geen knuffel. Ik heb alles zelf betaald zelfs heel de babykamer zelf gemaakt en de meubeltjes in elkaar gezet. Ook heeft hij het kindje nog niet erkend en gaat dat verlopig ook niet doen. Nu kwam dus 3 dagen geleden het hoge woord eruit bij hem en dat ik hem tijd moet geven. Ik ben doodsbang ik heb me nog nooit zo alleen gevoeld. Hij zegt dat hij mij wilt steunen en niet uit elkaar wilt en dat ik het dus de tijd moet geven dat zijn gevoelens wel weer terug komen als de baby er is. Ik denk het tegendeel. Een baby in je leven veranderd alles en zet alles op zijn kop. Die dikke buik is dan misschien wel weg bij mij maar mijn lichaam is toch veranderd en zal nooit meer de oude worden. Wat als er kilo's blijven zitten of ik alsnog striemen eraan overhoud. Dan is dat straks de volgende reden van hem om zo te doen. Hij zegt dat hij weet dat hij problemen heeft dat hij soms dingen denkt in zijn hoofd die belachelijk zijn voor de buitenwereld maar hem gek kunnen maken waardoor hij dingen doet waar hij ook achteraf weer spijt van heeft. Ik weet gewoon niet hoe ik hiermee om moet gaan. Ik hou van hem echt heel veel maar ik had het zwanger zijn wel anders verwacht dan dit. Hij beseft gewoon niet hoeveel pijn hij mij doet. Hij weet dat hij de enige is voor mij op dit moment. Mijn ouders spreek ik bijna niet meer en die hebben zich al vanaf het begin af aan niet bemoeid met de zwangerschap. Mijn moeder mis ik vreselijk veel en ben echt teleurgesteld in haar. Nu ik mijn vriend zo hard nodig heb kan hij er niet voor mij zijn en wilt hij afstand van mij nemen Ik zit nu in onzekerheid omdat ik niet weet of het goed gaat komen. Straks komt zijn liefde niet meer terug voor mij en heb ik mijzelf aan het lijntje laten houden. Ik voel me nu toch ook al alleen dus misschien is het beter er een punt achter te zetten aan de ene kant wil ik dat omdat hij mij doodongelukkig heeft gemaakt maar aan de andere kant heb ik hem ook nodig omdat er anders niemand is die mij naar het ziekenhuis kan brengen als het zover is en er niemand naast me zal zitten tijdens de bevalling en ik wil het echt niet alleen doen. Ik vind het echt erg dat ik niet kan genieten van mijn zwangerschap
jeej meis, wat een toestand. wat erg voor je dat je zo door je vriend alleen gelaten wordt. Dit zou een fijne tijd voor jullie allebei moeten zijn. wat vreselijk dat hij een dna test wilt, hoewel hij weet dat het van hem is, wat moet jij je vreselijk rot en alleen voelen. ik zou bijna zeggen, wat een boerenh*fter dat hij je zo behandeld. Dat heb je niet nodig, maarja toch ergens blijf je hoop houden dat hij bijdraait, dat als het kindje er eenmaal is, dat hij de "pappa" gaat worden, en een goede vriend voor jou. Zo heb ik ook n relatie gehad, onderhand vernederd tot op het bot en er practisch alleen voor staan, en toch blijf je die hoop houden. Mijn ouders sprak ik ook bijna niet meer, ik miste hun zo erg, dat ik afgelopen januari heb gezegd....2009 wordt MIJN jaar. Toen wist ik nog niet dat ik zwanger was, dat weet ik nu wel. Ben 31 weken nu, en heb gelukkig de steun van mijn ouders gekregen en van mijn zusje. Weet je wat het is meid, ik weet niet hoe bij jou de situatie ligt met je ouders en waarom je ze bijna niet meer spreekt, maar bedenk 1 ding.... je hebt maar 1 moeder, wees er zuinig op. Daar ben ik ook achter gekomen, en ik ben heel blij dat ik deze keus heb gemaakt, hoe moeilijk het ook was om "het patroon" te doorbreken van geen contact. Als je wilt praten, mag me altijd PBen, ik weet hoe je je voelt. Heel veel sterkte, en je moet maar denken, als jij dalijk je kleintje hebt, die zal onvoorwaardelijk van je houden ! Laat je niet gekmaken door vriendlief, ben er voor jezelf en voor de kleine, dat telt
jeetje meisje wat erg ik herken het zo goed mijn verhaal zit wel wat anders in elkaar ik heb het 2 keer mee gemaak bij de 2de had hij me bijna zover om een abortus te plegen heel manupalief dus ik snap heel goed hoe jij je voelt ,"zulke dingen wil je graag samen doen"! en niet alleen en niet kunnen genieten van je zwanger schap is gewoon heel erg want het zou zo iets moois moeten zijn zorg goed voor je zelf en voor je kindje in je buik want je moet maar zo denken hoe sterker jij bent hoe sterker je kindjes word want hij of zei heeft nu maar 1 voor beeld en dat ben jij..! en ik weet zeker dat het goed komt ook al is dat moeilijk te geloven nu maar hier is ook alles goed gekomen hoe je sterk en put je niet uit voor je bevaling meis. groetjes esther
Jeetje meid wat een verhaal...wat ik tegen je wil zeggen: een man hoort van je te houden of je nou 50, 80, 100 kilo of nog meer weegt! Met of zonder buik, met of zonder striemen, dat hoort helemaal NIKS uit te maken! Dus het feit alleen al dat jij je daar druk om moet maken wil zeggen dat er hier iets helemaal niet goed zit. Ik snap heel goed dat je het niet alleen wil doen allemaal, maar op deze manier heb je toch ook niks aan hem? Heb je je moeder al eens verteld hoeveel je haar mist? Probeer het eens, ga gewoon naar haar toe. Dat zal gerust moeilijk zijn, maar ze is je moeder en de aanstaande oma van je kleine, wie weet kan ze veel meer voor je betekenen dan je nu denkt! Veel sterkte!
Het probleem is dat mijn ouders niet achter de relatie kunnen staan omdat hij een turk is en we de een tijdje uit elkaar zijn geweest. Hij wilde in eerste instantie abortus laten plegen we kregen zulke heftige ruzie dat we uit elkaar waren gegaan en ik overstuur alles aan mijn moeder verteld had. Had ik beter niet kunnen doen, want toen ik vertelde dat hij en ik weer bij elkaar waren begonnen de problemen met mij en mijn moeder. Ze wilt niks van hem weten of horen van mij. Dus alles wat er nu gebeurd in mijn leventje kan ik niet met mijn moeder delen. Ze heeft een paar keer gezegd jij kiest voor hem dus zal je ook de consequenties moeten dragen (of hoe je dat ook schrijft) Dus daarmee wilt ze zeggen eigenlijk jij kiest voor je vriend ik kan daar niet achter staan dus ik kan er niet meer voor je zijn. Heel moeilijk allemaal, want ze moest eens weten hoe alleen ik me voel en hoe graag ik met mijn moeder wil knuffelen en met haar wil babyshoppen enzovoort. Ik heb het heel vaak geprobeerd maar mijn moeder is heel erg koppig. Ik praat er soms met mijn tante over en die zegt dat het wel goed komt zodra de kleine er is maar ik heb echt zo iets van ik heb haar nu nodig, want nu ben ik zwanger straks niet meer. Ze weet dat ik alleen woon dat mijn vriend hier alleen op zondag is maar nooit zal ze eens langs komen en als ik daar dan wat van zegt zegt ze gewoon glashard ja ik kan niet langs komen want straks zit jouw vriend er. Ik wil hier niet zielig gaan zitten doen maar ik heb het echt niet makkelijk ik voel me gewoon depri
jeetje meisje is echt hefftig teneerste vind in dat een moeder wel of niet eens met je besluiten altijd achter haar dochter moet staan otch zeker in deze piriode mijn moeder kon ook koppig zijn en was het ook niet altijd met me eens en heeft me ook wel eens de wind van voren gegeven maar kwam ook altijd weer op draven als ik haar nodig had en dat hoord ook zo ik vind het echt kei rot en hoop dat het snel wat beter gaat en depri zijn is helemaal geen schande je heb een hormoonhuishouding van hier tot tokio een vervelende vriend en weinig familie achter je staan dus gewoon lekker spuien hoor groetjes esther
tja ik zou toch proberen om met je moeder te praten, het is nooit te laat om opnieuw te beginnen. Laat zien dat je het meent. Kijk het vertrouwen is weg bij je ouders, dat moet je terugwinnen. Zo ben ik hier nu dus ook thuis nog bezig. en wat betreft je vriend, tja denk je echt dat je zometeen nog iets aan hem hebt, als je heel eerlijk bent.... zoals ik al zei, n familie heb je maar 1. en daarbij heb je het toch niet nodig om je zo te laten behandelen. Ik weet ik heb als buitenstaander makkelijk praten, maar heb zelf zo gezeten maar ben blij dat ik de stap heb gezet. heel veel succes nogmaals, hoop dat je er zelf een beetje uitkomt. blijf vooral rustig ook al is het moeilijk, maar zoveel stress is ook niet goed voor je kleintje. Gr. Patries
Wat een vervelende situatie voor je! Als ik het zo lees is jouw vriend aanwezig voor de leuke dingen en gaat hij er vandoor wanneer het lastig wordt. Wat verwacht je zelf na de bevalling van hem? Wanneer het nieuwtje er vanaf is zijn de gebroken nachten vast weer een reden om te vluchten voor zijn verantwoordelijkheden..... Let wel, jij kunt een ander niet veranderen, wat je wel kunt veranderen is dat wat jij van een ander verwacht. Dat verwachtingspatroon bijstellen is lastog en confronterend, maar helpt je wel realistisch te blijven. Dat je moeder zich stug opstelt is jammer, maar wat is er op tegen om langs te gaan met de woorden Sorry mam, ik heb heb je nooit willen kwetsen maar kan de dingen niet meer terugdraaien. Het spijt me mam, ik mis je en zou zo graag dingen met je delen Heel veel sterkte en succes, ook al sta je er alleen voor, je kunt hier nog sterker van worden, jij komt er wel!
oh meid wat een situatie maar ja als ik eerlijk ben denk ik wat moet je met die vent. je moet hem de tijd geven ? lekker aan het lijntje houden voor wat? sorry zo een man is het niet waard in mijn ogen echt niet meid ik heb ook zo een man gehad ( was gelukkig niet zwanger, wou wel maar eerst wel en uiteindelijk na jaren z-huis toch maar niet ........heb mijn koffers gepakt en ben weggegaan, hij huilend aan de foon. ja wil toch wel kindje met je. maar ik toen niet meer met hem....) pff wat ik wil zeggen hey als hij je zo laat vallen als je zo een mooi prachtig buikie krijgt waar een wonder in groeit..dan is er iets mis met hem en niet met jou je schrijft ook dat hij psychische problemen heeft. ja dat had mijn ex dus ook en weet je het trekt je naar beneden je steekt er 100% in soms zelfs 200% maar je krijgt er geheel helemaal niks nada noppes voor terug. meid focus je op je wonder in je buik en straks in je armen. kies voor je kind en niet voor zo een man. bel je moeder en praat met haar. wees sterk sterk voor je kind die is nr 1 geen een man hoort op die plaats te staan! suc6 en ik wens je kracht!
Ik zou de rollen als ik jou was eens omdraaien en laten zien dat je dat stuk onbenul niet nodig hebt , je schrijft hier al dat hij niets voor je doet en alleen maar de put in praat , dat is wel het laatste wat je nu kan gebruiken .. laat zien dat jij jezelf wel de moeite waard vind en ga er vooral niet achteraan lopen want dan vind hij zichzelf helemaal belangrijk .. ga voor jezelf en je kindje en zet hem gewoon aan de kant , er zijn jou genoeg meiden voor gegaan als alleenstaande moeder maar laat je niet gek maken door een man ..
Ach lieverd, wat een narigheid. Ik wilde je alleen maar meegeven, dat echte liefde verder gaat dan een dikke ( en note bene zwangere) buik. Je bent perfect zoals je bent en je doet iets prachtigs, namelijk een kindje bij je dragen. Het feit, dat je vriend psychisch niet in orde is , maakt het er ook niet makkelijker op. Ik wens je heel veel sterkte toe en alle goeds voor de toekomst! En ik ken je niet..maar geef je in gedachten even een dikke knuffel!
hoi, hoe is het nu ? Ik hoop dat je sterk genoeg bent om voor jezelf de juiste beslissing te nemen. Een kind krijgen is emotioneel, maar ook praktisch gezien iets wat er behoorlijk inhakt en als je relatie nu al niet toppie is.... . Uiteindelijk zul je je eigen gevoel moeten volgen, maar laat je niet gek maken door de tijd. Als je het nu nog niet weet, misschien weet je straks ,als je kleine er is, wel het antwoord . Sterkte.
Oh meisje...zet je over die ruzie met je moeder heen voor nu, of t nou terecht was of niet, bel haar en zeg dat je dr nodig hebt.. Over je vriend heb ik geen goed woord voor over, kan er weinig nuttigs over zeggen zonder stiekum een poging te doen je te overtuigen om zo'n gigantische onvolwassen arrogante narcistische droplul een enorm eind in de stront te laten zakken. Hij vind je niet aantrekkelijk meer? Flikker toch op zeg, je draagt zijn kind! Hij heeft twijfels? Nou inderdaad, draai de rollen maar om zoals iemand anders hier al zei...Want zo'n vent is jou zeker niet waard, wat een kind! Dat erkennen daar zou ik ook nog maar es over nadenken. En waarom zit hij niet bij jou nu je elk moment kan bevallen? ...Op dit moment kun je t beste elk moment van de dag aan je baby'tje en je prachtige dikke buik besteden en je voorbereiden op een heel heftige intense periode..waarin je iemand nodig hebt die naast je staat,achter je staat en er voor je is. Even heel cru misschien, maar weet je dat heel veel vrouwen een beetje ontlasting meepersen tijdens de bevalling? Dat ze op hun gezicht persen en rood worden om hun gezicht? dat ze melk gaan lekken uit hun borsten, dat die buik echt niet meteen weg is en er los vel over blijft, dat je vanonder toch zéker even niet 'netjes'bent en dat je geen tijd hebt om tijdens de bevalling je haren glad te strijken? Je hebt een man naast je nodig die je zelfs dan de prachtigste vrouw ter wereld vindt, omdat jij met al je kracht en heel je overgave op dat moment bezig bent zijn kind te baren. Dus zeuren over een buikje en daarom niet meer willen zoenen? Come on zeg, grow the fuck up! ...Sorry meid, jou wens ik alle sterkte en wijsheid en kracht om je hier doorheen te slaan. Veel succes met de laatste loodjes (wie weet ben je al begonnen of zelfs al bevallen nu hihi) en ik zou je willen adviseren vooral niks van je 'vriend'te verwachten..dan kan het alleen nog maar meevallen en bespaar je jezelf heel veel verdriet. meid wat ben je sterk dat je dit heel de zwangerschap aan hebt moeten horen en hebt moeten 'verwerken"