Hallo, Ik zit met een dilemma, en ik weet niet meer wat ik moet doen... Hopelijk kunnen jullie me helpen. Ik woon nu met mijn vriend en twee kinderen (van 5 jaar en drie maanden) in mijn geboorte dorp. Mijn oudste gaat naar de school waar mijn moeder les geeft. Daar heeft zij het heel erg naar haar zin. Ze heeft veel leuke vriendinnen en vind het fijn dat oma altijd in de buurt is. Ik ook, het idee dat er altijd familie in de buurt is geeft mij een heel veilig gevoel. Nu is het zo dat wij in een veel te klein huur appartement zitten, op de eerste verdieping. De kinderen kunnen dus nooit even zelf naar buiten, want er is helemaal geen toezicht. Wat in ons geval weer extra belangrijk is vanwege verhoogd risico op internationale ontvoering.... In het dorp waar we nu wonen, kunnen we geen huis betalen, het is hier veel te duur. Ook over een paar jaar zal dat niet veranderen. Hoe graag ik dat ook wil. Dus gevoelsmatig wil ik dol graag hier in mijn geboorte dorp blijven! Maar verstandelijk gezien gaat dat dus nooit lukken. Nu hebben we een huis gekocht (ondervoorbehoud, we kunnen er nog onderuit en er is nog niks getekend, al liggen de papieren nu naast me...) in een andere stad, zo'n 20 km verder op. Ik weet het; dat is niet ver, maar aangezien ik geen rijbewijs heb en het met openbaar vervoer ruim een uur reizen is had het net zo goed 100 km kunnen zijn (voor mijn gevoel dan...) Het is een mooi groot huis met een grote tuin, geweldig. In de straat bij mijn beste vriendin. Dus het heeft aardig wat voors. Maar dan zouden we ons dochter van school af moeten halen, niet meer om de hoek van familie en de bescherming die dat brengt, weeer iets nieuws op moeten starten (dat doe ik al sinds ik 16 ben, elke keer verhuizen vanwege allerlei noodgedwongen redenen, dus vind het moeilijk om weer alles achter me te laten, helemaal omdat ik het wel naar mijn zin heb ik het dorp, alleen echt veel te klein en dus geen vooruitzicht op iets groters de komende 10 jaar...) Dus nou weet ik het echt niet meer, mijn gevoel zegt blijven, maar mijn verstand zegt gaan. Het zal hier niet beter worden, en daar kunnen we vermogen opbouwen en dan na 10 jaar alsnog terug verhuizen. Maar wat nou als ik het daar niet naar mijn zin heb? Me alleen ga voelen, ik kan natuurlijk ook niet de hele tijd op mijn vriendin hangen, daar hou ik ook niet van... En dus wat nou als ik spijt krijg en in gat val, we kunnen niet zo weer even terug verhuizen. Dus wat moet ik doen; m'n gevoel volgen (ben ook bang dat ik dan weer zo ontevreden blijf vanwege groot ruimte gebrek, e.d.) of mijn verstand volgen en verhuizen? Hopelijk kunnen jullie mijn gedachte cirkel doorbreken!
oh, foutje met de poll, heb hem openbaar gemaakt, (zodat iedereen kan zien wie wat heeft gestemd...) was niet de bedoeling dus bedoel er ook niets mee....
ik zou denk ik toch kiezen voor verhuizen. Omdat je anders tegen die gevoelens die je nu hebt, telkens weer blijft aanhikken. Het is een hartstikke grote stap. Absoluut. Persoonlijk zou ik het niet laten afwegen van je dochter van 5 (vriendinnetjes etc) omdat dat vást goedkomt in je nieuwe buurt. En verder blijft het áltijd een gok... Ik krijg van je berichtje écht het idee dat je niet kan blijven zitten waar je zit. Dus dan zou ik toch voor deze optie gaan. Maarja, het is makkelijk praten als je er niet zelf voor staat natuurlijk.
Verhuizen! Ik vind het comfort van een woning, dus groter en een tuin ets, heel belangrijk! Je brengt daar toch een grote tijd van de dag door. En daarnaast is het fijn dat je al iemand kent in de nieuwe straat! Wat betreft de afstand naar je moeder, is het misschien ooit een optie een rijbewijs te halen? Tis maar een idee hoor. Want met de auto stelt 20 niks voor! Heel veel succes met je keuze (en verhuizing)
Het was inderdaad de bedoeling dat ik mijn rijbewijs ga halen.. Dus dat maakt de afstand idd wat kleiner. Dank voor je reactie!
Hoi Aukje, moeilijk hé. Kan me je gevoel goed voorstellen. Toch denk ik dat jullie er verstandig aan doen om te verhuizen. Ik denk dat een huis met tuin en veilige omgeving een enorme stap vooruit zijn. Als je in je huidige woonplaats geen vooruitzichten ziet en ook niet in de toekomst dan zou ik het huis kopen. Ik begrijp dat je rekening houdt met je kinderen maar je bent er zelf ook nog hé! Succes met de beslissing. Ik ben uiteindelijk wel benieuwd wat je gaat doen. groetjes, iemand die het huis nu ook na lang wikken en wegen te koop gaat zetten om in een dorp 20 km verderop te gaan wonen.
Ik denk ook dat we er wel verstandig aan dien om te verhuizen. Al zou ik niet alleen hier blijven voor de kinderen, maar juist voor mijn eigen gevoel.
Ik zeg ook verhuizen! Eigenlijk om dezelfde redenen als hierboven al genoemd worden. Misschien is het mogenlijk om je rijbewijs te halen en een kleind goedkoop autotje aan te schaffen. Dan ben je sneller bij je geboortedorp.
pfff... jullie hebben allemaal gelijk... Verhuizen is het beste. Maar waarom voelt het dan zo alsof ik mezelf moet overhalen? Iemand daar ervaring mee?
je hebt nú zekerheid... of dat nu zekerheid is waar je wel of niet blij mee bent, je wéét waar je aan toe bent. En dat vinden veel mensen (ik ook!) toch wel érg prettig... Het blijft een sprong in het diepe en niemand weet van te voren hoe dat gaat. En tja, door het financiele plaatje wat er bij komt kijken, is het niet zomaar terug te draaien natuurlijk. Dus ik denk dat hetgeen je voelt heel normaal is. En zeker nu je ineens móét beslissen omdat dat huis wat je nu kunt kopen, helemaal goed is. Het komt zo dichtbij! Je geeft toch even de zekerheid op die je nu hebt.
@ Athina, precies! En dat gevoel van zekerheid, die bekendheid is ook zo fijn! Om dat weer helemaal opnieuw op te bouwen....
Ik zou zeggen verhuizen, het idee dat je er al mee bezig bent zegt al dat je eigenlijk wel wil alleen je zult inderdaad opnieuw moeten beginnen, maar daar heb je die vriendin bij om te helpen en dan krijg je vanzelf weer nieuwe mensen om je heen. Het scheelt al dat je niet met niemand om je heen hoeft te beginnen
Ik zeg ook gaan! Tuurlijk is het begin moeilijk, je laat iets heel erg vertrouwds en veilig achter, maar je woont niet heel ver van je geboortedorp vandaan en je komt niet helemaal alleen in een nieuw dorp. je hebt er je vriendin en je kindje gaat naar een nieuwe school waardoor je al heel gauw nieuwe contacten krijgt. je dochter al zich snel aanpassen aan de nieuwe situatie en de nieuwe school en zij zal een tuin zeker weten geweldig vinden. En jij ook straks als het weer mooi weer wordt, want dan kunnen je kinderen gewoon buiten spelen in de tuin. Ik ben 3 jaar terug ook verhuisd, maar ik kwam met een baby in een vreemd dorp zonder familie en vrienden etc en vond het vreselijk hier en nog wel, want er is hier voor de kinderen gewoon niks te doen, maar van geen tuin hebben we nu een tuin en de kinderen hebben een eigen slaapkamer wat eerst ook niet was en ik zie mijn kinderen gelukkig zijn en dat maakt dat ik het niet zo heel erg meer vind. Suc6 met een moeilijke keuse maken,
Dank jullie wel voor jullie lieve reacties. Het feit dat iedereen zegt dat ik moet gaan, maakt het wel wat makkelijker.... Al word ik er nog steeds helemaal lichamelijk ziek van....
@ PenK; volgens mij bedoel je mij? Het ene moment vind het prima. En het andere moment wordt ze er een beetje stil van, dan realiseert ze zich dat ze dan haar vriendinnetjes niet meer ziet en dat oma dan geen les meer geeft bij haar op school. Nu gaat ze bijvoorbeeld steeds even een kusje brengen, ze weet dat dat straks niet meer kan. Haar reactie is dus wel wisselend....
Nahhh.....sorrysorrysorryy, ik moet wel een beetje op blijven letten, haha! Ja, ik bedoelde jou Aukje Is het een idee om eens op haar evt. toekomstige nieuwe school te gaan kijken??? Lastige situatie hoor, welke keuze je ook maakt, er zit altijd een (kleine) kanttekening aan....Woonplezier is heel belangrijk, maar ik begrijp dat er bij jou ook andere dingen een rol spelen, waar de meeste mensen geen rekening mee hoeven houden..... Wat vind de oma-juf zelf, en je andere familie???
Geeft niet hoor! Haha We gaan volgende week vrijdag even bij de school kijken, al moeten de papieren morgen ingeleverd worden... Eigenlijk zegt iedereen dat ik het moet doen. Mijn moeder, de oma-juf, is eigenlijk een beetje dubbel. Het ene moment, wanneer ze merkt dat ik het heel moeilijk vind, pept ze me op en zegt ze dat ik voor groei en toekomst moet gaan en dus verhuizen. Maar wanneer ze met haar gevoel spreekt, vind ze het duidelijk niet leuk dat ik ga verhuizen, ze vind het ook te ver en wil graag haar kleindochter bij haar op school hebben, nu ziet ze haar natuurlijk elke dag! Straks dan echt niet meer, en dan zegt ze; ik weet het! Je dochter blijft gewoon bij mij! Als grapje natuurlijk, maar ze vind het duidelijk niet leuk...