Hoi, Onze geschiedenis was 2 kindjes via ICSI, man zaad is echt heel erg slecht, spontaan zou het ons nooit gegund zijn. En toch was daar half januari door de bv heen een super duidelijke positieve test. Wat waren wij blij zo een onverwachts cadeautje, maar zo ontzettend gewenst. Begin maart heb ik een miskraam gehad bij 10 weken zwangerschap. Twee dagen voordat ik het vruchtje verloor heb ik een echo gehad (omdat ik al wat bloed verloor de hele week en ik voelde dat er iets was), waarop zichtbaar was dat het al een compleet mensje was maar het hartje was gestopt bij 9 weken zwangerschap. Verdriet en pijn waar ik mij nog nooit een voorstelling van had (kunnen) maken. Nu is morgen de datum waarop ik eigenlijk uitgerekend zou zijn en wat doet dat pijn. De pijn wordt versterkt doordat we inmiddels alweer midden in de MMM zitten voor toch nog onze wens voor een derde kindje hier in vervulling te laten gaan en dit nog niet is gelukt (2 terug plaatsingen verder). Morgen de bloedtest, maar we weten al dat het niet gelukt is helaas. De pijn in mijn hart is haast net zo sterk als 6 maanden geleden, ik dacht dat ik het een plekje had gegeven, maar besef nu dat het echt moet slijten en het altijd elk jaar (week, maand) pijn zal doen. Nu ben ik gelovig en geloof ook dat dit wondertje boven is en ik het ooit zal terug zien. Hoewel dit een erge fijne gedachte is, is het ook pijnlijk dat iemand anders daar boven (die het vast beter doet dan ik) voor ons kindje zorgt en dat ik er hier niet van mag/kan genieten. Nu denk ik vanaf het begin na om het kindje/sterretje een naam te geven. Is dit vreemd, hebben meer mensen dit gedaan? Ik twijfel tussen een unisex naam of 2 namen en dat als man of ik eerder boven is dan dus de naam kan geven. Misschien wat zweverig en vreemd maar voelt bij mij wel goed. Mijn vraag dus zijn er meer mama's die hun sterretje een naam hebben gegeven?
Ja waarom niet? Wij hebben ons zoontje ook een naam gegeven, wij hebben de zwangerschap in de 20e week moeten afbreken, en uit de testen was het geslacht al bekend geworden. Het is jullie gemis en jullie keuze om dit kindje een naam te geven. Zelf zou ik dan idd kiezen voor een unisex naam aangezien je op die termijn nog geen geslacht kunt zien.
Ik zou zeggen als jullie je daar goed bij voelen moeten jullie dit zeker doen! Wat anderen er ook van denken of zeggen. Het is en blijft jullie kindje!
Wij hebben het niet gedaan, maar als het voor jou goed voelt zou ik het zeker doen. Doe wat bij jullie past en wat je moederhart je ingeeft, dan doe je het altijd goed. Sterkte!
Zelf heb ik een miskraam bij 9.3 weken gehad. Hartje gestopt bij 7.1 week. We hebben ons kindje Puck* genoemd. Unisexnaam voor zowel jongetje als meisje. Al had ik heel sterk het gevoel dat het een meisje was! We zullen het nooit weten....
Ik heb met 14 weken een mk gehad en dmv een curretage is de zwangerschap afgebroken ( zeg je dat zo ? ik wel in elk geval ) we weten niet welk geslacht het kindje is en hebben dus ook geen naam gegeven , de namen hebben we voor de volgende bewaard en zodoende is hij of zij dus naamloos , ik heb wel een tattoo laten zetten met de naam van mijn oudste zoon en op de I een sterretje ipv puntje laten zetten .
Dat is heel verdrietig. Elk verloren kindje wordt gemist. Als je zelf een beter gevoel hebt bij een naam geven, dan zou ik dat zeker doen. De naam zal je ws niet gebruiken, maar het idee dat je je kind kan aanspreken als je 'boven' komt vind ik eigenlijk wel een mooie gedachte. Zou idd wel voor een unisex naam gaan. Er zijn zoveel leuke. Sterkte met de uitgerekende datum.
Gewoon doen als dat goed voelt. Mijn dochter* heeft wel een naam gekregen toen ze met 21 weken geboren werd. Van lotgenoten die ik destijds gesproken heb, waren er ook een aantal bij wie het geslacht van het kindje niet duidelijk was. Er zijn ziekenhuizen die een namenlijst met unisex namen hebben, zodat ouders daaruit een naam kunnen kiezen.
Ja natuurlijk! Wij hebben onze eerste zwangerschap afgebroken toen bleek dat ons kindje niet-levensvatbaar was. We wisten op dat moment het geslacht nog niet, maar ik 'wist' van tevoren dat ze een meisje was. Ook had mijn man haar een bijnaam gegeven. Ze leek bij de eerste echo namelijk op een appel pitje zo klein Mijn man is Engels en die zei iets als: a tiny little pip (pitje). Sindsdien noemden we haar dus al zo, als koos/buiknaam. En dat hebben we zo gehouden. Na DNA onderzoek kregen we de bevestiging dat ze idd een meisje was. Als ze toch en jongetje was geweest, hadden we de naam hetzelfde gehouden, want is unisex. Ik vind het een mooie gedachte dat jullie je kindje later weer zullen ontmoeten en hem/haar dan een naam zullen geven. Veel sterkte gewenst...
Super lief dames alle reacties. Ik heb ook altijd het gevoel gehad dat het een meisje was, maar in eerdere zwangerschappen heb ik er vaker naast gezeten dus zeker weten doen we het pas als we ooit boven zijn. Ik ga met mijn man overleggen over namen, ik loop zelf al sinds de miskraam met de naam Hayden in mijn hoofd, ook unisex en vind het een prachtige naam.
Als je er zo mee bezig bent zou ik hem of haar zeker een naam geven. Het helpt mij wel. Wij wisten dat het een jongetje was, geboren bij 16 weken. Voor ons hoort hij erbij, net zoals de andere kinderen. Als er over gesproken wordt in onze directe omgeving noemen we hem ook bij z'n naam. Sterkte!