Een thuisbevalling volgens het boekje.

Je hoort zo veel verschillende verhalen over bevallingen, voor de 1 een nachtmerrie, voor de ander een makkie. Toen ik zwanger was, moest ik er niet aan denken om andermans bevallingsverhaal te lezen. Dat maakte me alleen maar nerveus. Je hoort tenslotte alleen maar de heftige verhalen, of die verhalen blijven alleen maar hangen. Toch heb ik besloten ook mijn verhaal te plaatsen, in de hoop dat anderen er minder angstig door worden.

Na weken van gerommel (voorweeën, met name in de nacht) werd ik zaterdagnacht rond 2 uur wakker van een pijnlijke scheut in mijn buik. Ik dacht nog niet dat dit al iets zou zijn, dus ik ging nog maar even naar de wc. Terug in bed kon ik de slaap niet vatten. De pijnlijke steken bleven maar terugkomen. Het voelde een beetje als menstruatiekrampen. Ik ben ze toen gaan klokken. Om de 5 tot 8 minuten kwam de pijn weer terug. Toen het na een uur nog niet voorbij was, realiseerde ik me dat we vandaag papa en mama zouden gaan worden. Ik was heel rustig en gelukkig. Slapen lukte niet meer en liggend de weeën opvangen ging ook niet. Ik ben toen naar beneden gegaan, heb de natuur zien ontwaken en ben wat gaan puzzelen aan de eettafel. De weeën gingen door, ze kwamen nog niet korter op elkaar. Rond 7 uur ben ik nog even in bed gaan liggen, maar het was echt niet prettig. Rond een uur of 10 heb ik mijn man wakker gemaakt met de mededeling dat het nu echt is begonnen.

Vanaf 11 uur kwamen de weeën om de 5 minuten en hielden ze ook minimaal een minuut aan. Iets voor 12 uur hebben we de vk gebeld en 5 minuten later stond ze al op de stoep. Ze was in de buurt. Bij inwendig onderzoek bleek ik al 4 cm ontsluiting te hebben, ik was helemaal blij en verbaasd. De vk dacht dat het wel eens snel kon gaan. Ze vertelde mijn man wat hij allemaal moest gaan klaarzetten. We spraken af dat ze over 2 uren terug zou komen en als mijn vliezen dan nog niet gebroken waren, dan zou zij ze breken. Mijn weeën werden opeens wat minder krachtig, dat vond ik wel gek, maar ik maakte me geen zorgen. Wat ik wel gek vond was dat de baby tijdens de weeën en ook tussendoor nog enorm aan het bewegen was. Mijn buik bewoog gewoon nog alle kanten op.

Rond 14 uur voelde ik ineens nattigheid. Zouden mijn vliezen zijn gebroken? Ik probeerde wat op te vangen en het leek inderdaad op vruchtwater. Bij elke wee verloor ik nu wat vocht. Toen de vk iets na 15 uur weer kwam, vertelde ik dat het goed ging en dat ik de weeën nog steeds erg goed kon opvangen. Ik had nu 5 cm ontsluiting. Shit, dat had niet echt veel opgeschoten. Rond 17 uur zou ze weer terugkomen.

De weeën werden nu steeds heftiger. Mijn man mocht niet meer bij me weg. Ik kon steeds moeilijker een fijne houding vinden. Rond 16.15 uur werden de weeën ook echt heel pijnlijk en volgden ze elkaar steeds sneller op. Rond 16.45 uur had ik echt het gevoel dat ik niet meer kon. Tranen stroomden over mijn wangen, ik had er geen controle over. Ik probeerde te herinneren wat mijn moeder zei, als je denkt dat je niet meer kan, ben je er ook bijna. De weeën moest ik echt wegpuffen nu en mijn man hielp me hier super bij. Samen puften we en ik kneep heel hard in zijn handen. Toen kreeg ik het gevoel dat ik moest poepen. Met pijn en moeite naar de wc, maar er kwam niets. Zouden het dan al persweeën zijn? Toen vroeg ik mijn man of hij aub de vk wilde bellen, ik kon echt niet meer. Het was toen 17 uur, dus ze zou ook elk moment hier zijn.

Toen ze kwam waren wij al boven, oei, wat is traplopen moeilijk als de weeën zo heftig zijn. Ik bleek in 2 uur tijd van 5 cm naar volledige ontsluiting te zijn gegaan. Ik moest de persweeën nog even goed wegpuffen, want de vk bereidde alles voor. De kraamhulp werd gebeld en even voor half 6 mocht ik beginnen met persen. Maar waar en hoe doe je dat? De vk zei toen dat ik moest doen alsof ik een grote biet moest uitpoepen. Poepen? Ja, doe maar alsof je moet poepen. Dus ok, ik aan het poepen. En warempel, het werkte. Die persweeën zijn wel heel apart. Mijn hele buik trok samen, een heel bijzonder gezicht. Ons kleintje ging steeds verder naar de uitgang. Steeds bleven de harttonen goed. Totdat het hoofdje stond (ook flink pijnlijk, zo'n schijnend gevoel). Toen zakte de hartslag zodanig dat de vk besloot in te grijpen.

De vk zette een paar verdovingsprikken die enorm pijnlijk waren. Ik had het gevoel alsof alles vanonderen met een mes werd bewerkt, heel gek. Volgens mij heb ik de hele buurt bij elkaar geschreeuwd. Ik wilde haar echt slaan (heb ik niet gedaan hoor ). Toen zei ze dat ze een knipje ging zetten en nog geen seconde later (een klein half uur nadat ik mocht beginnen met persen) hoorde ik ons kindje huilen. Een heel warm, glibberig, huilend mannetje werd op mijn buik/borst gelegd. Wouw, wat voelde dit heerlijk! Wat een wonder. Een nieuw wereldwonder is geboren.

Lucas deed het meteen supergoed. Hij heeft een tijd heerlijk bij me gelegen, terwijl de vk mij aan het hechten was. Nadat al zijn controles waren gedaan, ging Lucas bij mij aan de borst.

De vk liet ons alleen, zij moest snel naar een volgende bevalling. Er was een nieuwe wondertje op komst. Het is allemaal een enorm natuurgeweld, maar je vergeet alles heel snel als je je kleintje in de armen houdt en naar zijn gezichtje kijkt. Ja, een wonder is het echt.