Ik heb hier een dame van drie jaar die voor zoveel dingen bang is, dat het soms echt een belemmering is om iets ondernemen.... Ze is bang voor alle dieren, zelfs haar konijnen ( als ze loslopen) vind ze eng. maar op Maar noem het op, katten, honden, geitjes, vogels, muggen, konijnen enz... Je noemt het op of mevrouw is bang. Alles geprobeerd ( daarom ook konijnen gekocht, om zo te leren omgaan met dieren) Verder alle motorische voertuigen met twee wielen, dus brommers, motoren, enz. Nu raakt ze helemaal in paniek als ze bv een dier ziet. Net op de geitenboerderij geweest en het was weer feest. Dit was de druppel die de emmer deed overlopen ( je moet je voorstellen dat dit elke keer gebeurd als we buiten zijn) en ik ben zo weer richting auto gegaan, we zijn er nog geen 5 minuten geweest. Baal er enorm van, want ik had er best zin in en Dean vermaakte zich ook. Daarnaast kost het heel veel tijd om de kids helemaal gereed te maken en dat voor 5 minuten... Normaal gesproken heb ik engelengeduld en we zijn al tijden aan het oefenen, maar de paniek blijft. Ze kruipt zowat in me en gilt de boel bij elkaar. Ik weet niet meer wat we kunnen doen. Van negeren tot belonen als ze het goed doet, er veranderd op langer termijn niks. Ben het even zat, bah! Kan me er ook niet overheen zetten merk ik... Misschien dat iemand mij de gouden tip kan geven, dan ben ik heel dankbaar! Een tijdelijke gefrustreerde mama...
Misschien kun je bij de bibliotheek wat leuke boekjes vinden. Die kun je dan samen met haar gaan lezen. Isabella werd laatst ook ineens bang voor mieren. Toen heeft mijn man een boek uitgezocht en die samen met haar gelezen. Dat ging over mieren (Dikkie dik boekje). Dat heeft echt geholpen.
je kan met haar naar een kinderartsarts of de ggz gaan. ik herken dit van mijn dochter die heeft het syndroom van asperger. zelfs al mankeerd ze niks ( neurologisch ofzo ) dan nog is deze enorme angst niet gezond en belemmenerd haar erg in haar ontwikkeling, wellicht heeft ze een vorm van therapie nodig.en jullie wathandvaten hoe je eht beste met die angsten om kunt gaan. en asjeblieft! straf haar niet meer en belonen heeft ook weinig zin. hun angsten zijn superecht al zien wij dat anders. geduld en veiligheid dat zijn de sleutelwoorden. mijn dochter is nu 15 en ik sta nog elke keer versteld van de stappen vooruit die ze neemt. dat had ik een jaar of 12 geleden niet durven dromen.
Wees niet bang dat ik ga straffen... Dit was mijn frustratie, mijn vermoeidheid die ervoor zorgde dat ik even op was en niet goed reageerde door meteen weg te gaan. Ik werk zelf als behandelaar en in opleiding tot gedragstherapeutisch medewerker, dus vanuit de gedragstherapie weet ik wat ik moet doen, maar dat werkt niet of ik doe het niet goed .. Asperger, is dat op deze leeftijd al te diagnosticeren? Wat vreselijk trouwens dat je dochter het heeft! Ik zal eens kijken op google, maar asperger of een andere vorm van autisme is echt nooit bij me opgekomen.
nee angel, dat kunnen ze nu nog niet officieel diagnostiseren, maar hoe vroeger ze hulp krijgt hoe beter het is. op de school waar mijn kinderen gezeten hebben lopen ook kleutertjes rond. en de wachtlijsten zijn enorm. hoe oud is ze nu? asperger is niet alleen vreselijk hoor. ik ben geweldig trots op mijn dochter. je moet het zien als heel gevoelige, heel slimme, en heel lieve wezentjes die moeten zien te overleven in een wereld die ze niet begrijpen met mensen die hun niet ( willen ) begrijpen. waarom je er zelf niks mee kunt als gedragstherapeut omdat het jou kindje is. het is te dichtbij en te eigen. je leert er nog wel mee omgaan en naar je intuitie luisteren als je eenmaal wat handvaten hebt geleerd. ik heb nog een gedicht voor je. niet van mezelf maar wel heel sprekend. misschien herken je het? [FONT=Verdana, Arial, Helvetica]Anders zijn is anders voelen Dan de hele wereld om je heen Anders voelen omdat niemand jouw angsten begrijpt sta jij alleen Anders blij met alle dingen die je ziet en die je hoort Heel uitbundig, zonder gene, niet geheel zoals het hoort Anders verdrietig, zo hevig, zo intens en zo gemeen Overvallen door emoties sla jij wild om je heen Anders boos omdat iets zomaar jou wereldje verstoort Een druppel op je hoofd, een beestje op je arm of een buurman die wat boort Anders zijn is anders voelen dan de wereld waarin jij leeft En ik, ik houd jouw hand stevig vast Wanneer jou aarde weer eens beeft [/FONT]
Als dit blijft aanhouden zou ik ook bij de HA even een doorverwijzing vragen voor alle zekerheid. Lijkt mij voor haar en jullie dodelijk vermoeiend! Enne.....Asperger is idd niet (alleen maar) vreselijk hoor. Ze hebben geen dodelijke ziekte of zo hoor, dát is pas vreselijk. Mensen met Asperger zijn hoog begaafd en kunnen meestal meer dan prima functioneren. Ze zijn niet gewoon "gemiddeld" maar héél bijzonder!
Bedankt voor de lieve reacties meiden! En een mooie gedicht. Ik kan het nu alleen nog niet plaatsen in haar leventje, omdat ze nog zo jong is ( februari 3 geworden) Alles kan ook gelinkt worden aan haar levensfase. Het is wel een slimme meid en als ik kenmerken lees van kinderen met asperger, dan zijn er een aantal contra-indicaties. Maar ik ben dan ook weer niet de persoon om dat objectief te beoordelen uiteraard En...ik weet dat asperger niet altijd vreselijk is.. Maar het is niet leuk om anders te zijn dan andere. Vermoede is dat mijn broer asperger heeft en als ik naar zijn leven kijk dan heeft hij het vaak heel zwaar. De liefste broer die je maar kan bedenken, maar ik zie dat hij elke dag worstelt met hele "normale" dingen in het leven. Hij is ook hoogbegaafd, alleen dat al is moeilijk. En ik zie uiteraard regelmatig patiënten met asperger. Dus ik ben ook niet helemaal onbekend met het syndroom. Maar het is zeker wel een iets wat we in de gaten gaan houden en zullen observeren. Het is alleen niet iets waar ik ooit bij stil heb gestaan gek genoeg.
mijn dochter is ook een schijterd. Ook voor mieren, dan gaat ze tegen de muur gedrukt staan tot iemand de mier doodmaakt en het ook weggooit! Op de kinderboerderij moet ze ook altijd onwijs wennen. Na een minuut of 10 gaat het wel. Voor andere hondjes is ze ook bang, terwijl we zelf een hond van behoorlijk formaat hebben! Ik ga er maar wat luchtig mee om, ga er zeker niet in mee, maar ik zeg ook niet dat ze zich niet aan moet stellen. We praten er ook veel over, want ik heb het gevoel dat ze dat wel moet verwerken. Vind de tip van Bosi ook wel een goede, boekjes lezen is ook goed voor het begrip en de verwerking!
mij zoontje heeft het met honden , paniek en gillen zodra hij een hondtje zit ik roep vaak , niet bang zijn ,hij doet niks nu zegt hij meteen (niet bang zijn) en rent heel hard huilen,gillend wegnahjaaaa \ verder niet bang voor andere beesjes , ik laat hem altijd lieveheersbeesje's zien op mij handen en hij vind het erg leuk om te pakken ,laatste wou hij een hommel/Bij pakken,hij heel lief roepen beesje en wou 'm pakken , nou dat hoef voor mij ook niet hoor ik denk dat het een fase is , mij dochter was ook bang voor alles , vooral vlinders zodra een in buurt kwam was paniek en rennen
Boekjes lezen doen we al heel veel en eigenlijk komen alle dieren er wel in voor. Onlangs een hele grote zachte hondenknuffel ( van bijna 1 meter lang) uit Dean z'n kamer gehaald. Zelfs daar was ze nog even bang voor, langzaam aan laten wennen en nu slaapt hij bij haar voeteneind. De meeste knuffels zijn ook dieren ( schildpad, konijnen, beertjes) En ook hier met wat geduld wordt het steeds makkelijker, maar elke keer lijkt ze weer opnieuw te moeten wennen.
Het is ook wel heel raar dat levende beestjes en grotere dieren zomaar kunnen bewegen, in tegenstelling tot knuffelbeesten. Die bewegen alleen maar als je ze aanraakt! Ik hoop dat het slechts een fase is, want het lijkt me lastig als je echt overal bang voor bent. Wat moet je jezelf dan toch ontzettend naar voelen! Zelf ben ik bang voor spinnen, ook vrij erg, en dat vind ik heel lastig. Die angst heb ik op alle drie zoons overgebracht zonder het te willen, maar het is toch gebeurd, zelfs nu Jesse nog maar zo klein is! Het is iets wat buiten jezelf om lijkt te gaan. Als ik een spin zie, dan wil ik alleen maar weg en krijg ik kippenvel en lijk ik te verstijven. Waarom? Geen idee, 't is maar een klein beestje wat geen vlieg kwaad doet (nouja, hij vangt wel vliegen)... Maar je kunt er gewoon niets aan doen, het gaat buiten jezelf om. Ooit las ik eens dat het een fobietje, een kinderschrik is, die wel behandeld kan worden. Nu is met mijn spinnenangst wel te leven, maar zo erg als jouw dochter, pjew, dat is wel erg heftig hoor, te hopen dat het minder wordt, en zo niet, hoop ik dat er iets aan 'gedaan' kan worden. Sterkte ermee!