Je hebt het heel duidelijk uitgelegd Korenbloem. Wat goed om te lezen dat je zo van jullie 2 kinderen geniet en dat vooral je oudste dochter ook zo goed met haar zusje om gaat! Heftig dat zuurstoftekort en de gevolgen ervan. Onze dochter heeft een te kort zuurstoftekort gehad om dit echt zo te noemen (ademde niet en was grijs maar kwam met hulp redelijk vlug bij ). Ik ben heel lang bang geweest dat dit wat ze nu heeft gevolg was van haar geboorte maar dat is het dus hoogstwaarschijnlijk niet. Ik vind dat je het heel mooi omschrijft wat betreft de liefde maar ook de plek hebben voor een tweede ondanks dat je druk bent met de eerste. "Als het maar gezond is" vermijdt ik nu ook liever.. Als onze dochter daadwerkelijk heeft wat gedacht wordt dan is dit een handicap, maar dit maakt haar tot hoe ze is. Niet standaard maar zeker niet minder leuk . Super dat het zo goed gaat met haar in het revalidatiecentrum! Hopelijk blijft dat zo doorgaan. Wat kun je dan trots zijn hè.
Ik weet even niet hoeveel je al van mijn verhaal kent , maar deel toch een stukje. Mijn tweede was al onderweg voor de problemen van mijn oudste duidelijk werden, in die zin was besluit al genomen. Ik heb de eerste paar jaar met 2 kinderen als vreselijk zwaar ervaren. Traject van oudste om te bekijken wat er nu precies was en welke hulp nodig was, alle behandeling/begeleiding en bijkomende afspraken, mijn eigen verwerkingsproces dat er 'iets' was met mijn kind (levenslang), en vooral de (flinke) gedrags-, eet- en slaapproblemen, die dus gecombineerd moesten worden met een prikkelbare, behoeftige baby die slecht sliep. Heel erg pittig. Ik heb langere tijd gefunctioneerd met 4 uur gebroken slaap per nacht. Uit onderzoeken bleek dat de kans op herhaling geschat werd op 5%. Dat vonden wij dermate klein dat we serieus over onze langgekoesterde wens voor een derde zijn gaan nadenken, toen het met zoonlief in wat rustiger vaarwater kwam. En ik herken helemaal je twijfels, het wikken en wegen . Kan ik het aan, is het eerlijk tegenover de andere kinderen, wat als die ook (veel) extra zorg nodig blijkt te hebben? Geen glazen bol helaas. Je weet het niet, het voelde toch als een gok. En wij besloten hem te nemen, met het idee dat we ons wel zouden aanpassen aan wat natuur voor ons in petto had. Tenslotte deden we dat al jaren . Je groeit mee met je kind, past je aan aan je realiteit. Als het niets linksom blijkt te kunnen, dan ga je rechtsom. We zijn nu een paar jaar verder en er zijn 'mooie' dingen uit ons besluit voortgekomen, maar ook 'moeilijke' dingen. Als ik kijk naar mijn oudste, dan is het eigenlijk 'simpel'. Hij zou 'beter' af geweest zijn als hij helemaal geen zusjes had gehad. Hij raakt (heel) snel overprikkeld en heeft in die zin veel last van hen. Ook doen we nu wel dingen 'vanwege de zusjes' die voor hem extra moeilijk zijn, waar we waarschijnlijk vanaf gezien zouden hebben als we alleen hem hadden gehad. Als ik kijk naar mijn middelste, zij heeft ook erg veel last van haar broer. Impact van zijn aanwezigheid en gedrag en de (sociale) isolatie die daar uit voortvloeit zijn groot en zij moet zich veel aanpassen, moet veel slikken. En is vaak getuige van heftig gedrag, waar ze zelf ook weer onrustig/bang van wordt. Afgelopen jaar is zij overspannen geweest en we doorlopen momenteel een onderzoekstraject bij RIAGG. Aan de andere kant heeft ze nu door ons besluit wel een 'normaal' zusje met wie ze altijd kan spelen, die het altijd leuk vindt om aandacht te krijgen, met wie ze meer op een golflengte kan zitten. Voor haar is dat wel winst. Ze zijn nu met zijn tweetjes naast hun speciale broer. Onze hoop is dat ze in toekomst veel steun aan elkaar gaan hebben. Als ik kijk naar mijn jongste die 'lijdt' minder onder haar grote broer, omdat ze zich kan optrekken aan haar (liefdevolle) grote zus en ook 'bescherming' krijgt van haar grote zus. Als ik kijk naar mezelf dan vind ik het wel pittig allemaal (vooral ook voor ieder kind het 'beste' te doen, omdat dit vaak botst), maar het is ook heerlijk om ook kinderen te hebben waar bij je meer 'normale' dingen kunt ervaren. Maar ik zal ook eerlijk zijn. Als ik nu, op dit moment zoals het nu thuis gaat, opnieuw zou moeten beslissen wel of geen derde kind, dan zou ik met pijn in mijn hart maar ook met overtuiging afscheid hebben genomen van mijn kinderwens. Maar ja. Heeft weinig zin om hier te veel bij stil te staan . Het is zoals het is. En zelfs zonder beperkingen is niet iedereen even blij met zijn/haar broer/zus, een stuk zit ook gewoon in karakters...
Ontzettend trots. Weet nog dat we op een maandagmiddag de diagnose kregen en dat ik 's avonds naar mijn dochter zat te kijken en dat ik dacht: 'Ze is nog steeds hetzelfde'. Zij was niet veranderd, onze liefde voor haar niet. Vond dat wel heel bijzonder om te merken.
Kache, bedankt voor je uitgebreide en eerlijke antwoord. De eerste tijd was ook heel zwaar zeg bij jullie. Eigenlijk is het dus nooit niet zwaar geweest als ik dat zo lees. Ondanks dat je natuurlijk op alledrie hartstikke gek bent, moet ook heel dubbel zijn om te weten dat de meiden al een prikkel opzich zijn voor je oudste. Je hebt gelijk met wat je zegt:je weet het toch niet. Erover nadenken maakt het ook alleen maar lastiger heb ik het idee. Korenbloem, heel bijzonder en mooi is dat. Ik herken het precies Ik denk dat wij nog maar even wachten.. Afgelopen week een uitslag gehad die echt slechter is dan ik verwacht had. Eerst maar eens kijken of ze vooruit gaat als we hier aan werken of dat er misschien wel niks gebeurd. Bij vooruitgang is de beslissing namelijk een stuk makkelijker dan wanneer er niks gebeurt.
Ach dat is rot Bailief Ik ben blij met de reactie van Kache. Als moeder zijnde bekijk je het al snel te romantisch: "als ze maar liefde krijgen".. Nee dat is niet altijd voldoende. Wij twijfelden ook heel erg over een derde en de reactie van Kache toentertijd was een van de meest nuttige die we hebben gekregen. Ik ben blij dat we het bij twee hebben gehouden, want hoe ouder ze worden hoe zwaarder ik het vind. Maar het is een heel moeilijke beslissing..
Ja echt even rot.. we passen ons wel weer aan hoor. Maar het is nooit leuk als het tegenvalt. Wat fijn dat jullie zoveel gehad hebben aan de reactie van Kache. Ze is heel eerlijk en dat moet ook wel als het om dit onderwerp gaat. Voor jou wel heel heftig dat het alleen maar zwaarder wordt naarmate ze ouder worden.. Ik ben blij dat ik dit topic geopend heb. Ik heb echt wat aan de reacties.
Ik kan je nog niet vertellen hoe ik het straks ga ervaren met de tweede erbij, maar wij hebben nu een jaar geleden de knoop doorgehakt echt een tweede te willen. Ons verhaal is een beetje vergelijkbaar met dat van Korenbloem. Zuurstoftekort waardoor zoontje een hersenbeschadiging heeft. Vooral motorisch veel last, een visuele beperking en een voedingssonde. Hij is te vroeg geboren na een redelijk zware zwangerschap. 7 Weken opgenomen geweest en met 30 weken bevallen. Dus we hebben moeten overwegen of we nogmaals zo'n zwangerschap aandurfde en of het 'eerlijk' zou zijn voor zoontje én de tweede. Uiteindelijk werd het verlangen veel groter dan de angst en na gesprekken over beleid bij een volgende zwangerschap dachten we wel dat het goed moest komen. Helaas verloopt de zwangerschap weer niet van een leien dakje. Ik heb vanaf 16 weken bedrust en ben 4x opgenomen geweest. Mijn zoontje is dus al heel lang doordeweeks bij oma, hij kan niet lopen dus ik kan gewoon niet alleen met hem zijn. Dat heb ik wel onderschat, vind het zo lastig en gemeen tegenover hem. Maar hij pikt het allemaal prima en heeft nergens moeite mee. En als ik merk hoe hij reageert op alles ben ik er van overtuigd dat het straks zijn weg wel vind . Hopelijk is het een makkelijke baby die goed meedraait in het ritme van zoontje. In oktober gaat hij naar een mytylschool, dus dan vervallen zijn therapieen als het ware. Dat zal enerzijds meer rust geven, anderzijds juist niet omdat ik hem graag zelf wil brengen en halen de eerste tijd. Ook de operaties die de komende jaren zullen komen ben ik niet bang voor. Dat vind zijn weg wel. Wel merk ik steeds meer angst voor een gezond kind . Naarmate dat scenario toch echt dichterbij komt, ben ik bang dat ik het straks heel heftig ga vinden. Bij zoontje wisten we niet beter, we hadden geen vergelijkingsmateriaal. Als de tweede straks netjes loopt met 1,5 en zoontje nog steeds niet zal dat best even slikken zijn. Zulke confrontaties lijken me voor ons en voor hem best zwaar. En verder vraag ik me vooral af of we het voor elkaar kunnen krijgen nog een keer zo'n fantastisch kind op de wereld te zetten. Zoontje is zo'n grappige, lieve, slimme en sterke kerel. Hij heeft een fantastisch karakter, misschien juist wel door zijn beperkingen. Hij geniet overal zo intens van en is zo blij met kleine dingen. Fantastisch om te zien hoe hij met het leven omgaat. Hopelijk kan hij dat reflecteren op zijn zusje! Ik ben er van overtuigd dat het wel goed komt. Wij staan zelf overal heel relaxed in en hebben de zorg voor zoontje ook nooit als zwaar ervaren. Hij is wie hij is en niet wat hij heeft. En ik zou hem voor geen goud anders willen. Hopelijk kan ik je over een tijd vertellen dat mijn verwachtingen grotendeels kloppen !
Onze oudste is zwaar gehandicapt, ze heeft zuurstoftekort gehad in de laatste weken van de zwangerschap en daarnaast vermoeden ze dat er op genetisch vlak ook iets mis is, maar nu na 4,5 jaar zijn ze er nog niet achter wat dan precies. Ze zal niet Tot haar 18de thuis kunnen wonen, ze heeft het niveau van een baby van 2 maanden, praat niet, krijgt sondevoeding. Ze gaat naar een Kdc 5 dagen per week en we hebben 3 hulpen vanuit het pgb die ons ondersteunen. Het is pittig maar voor ons heel gewoon. Wij wilden ook graag een tweede kindje, maar wilden ook wachten op de genetische diagnose, maar ja als het op een gegeven moment zo lang duurt en de arts vertelt je dat de kans zeer aanwezig is dat ze het nooit gaan ontdekken, dan ga je wel twijfelen. In ons geval was het mogelijk een speciale 20 weken GUO te doen in het EMC waarbij de hersenstructuren helemaal konden worden bekeken, zo konden wij zien of de baby dezelfde afwijkingen had. Het is lang wachten en ondanks dat er geen afwijkingen werden gevonden, was ik pas gerust op toen ze een half uur na de keizersnee aan de borst werd gelegd en ze dronk! (Heeft de oudste nooit gekund) we zijn ontzettend blij dat ze er is en zijn nu aan het proberen om een derde kindje te krijgen. Juist ook voor ons jongste meisje. Zo kan ze het hebben van een zus die 'anders' is delen met een broertje of zusje. Weet je, als de wens op een gegeven moment groter wordt dan de angst dan neem je de risico's op de koop toe, ik ben blij en dankbaar dat het ons gelukt is om die roze wolk te mogen ervaren en ik hoop dat het nog eens voor ons is weggelegd. Garanties zijn er nooit, en ik kan je niet vertellen wat het op latere leeftijd zal betekenen voor onze kindjes, maar ik weet dat er genoeg liefde is. En vanuit dat oogpunt heb ik er het volste vertrouwen in dat dat helemaal goed gaat komen. Ik wens je veel wijsheid in je beslissing.
De reactie van Kache heeft me wel weer even aan het denken gezet (en ook even heb gedacht 'O jee, wat hebben we gedaan door een tweede te krijgen'). Het was echt niet dat we vanaf een roze wolk bedachten dat het wel leuk zou zijn om een tweede kindje te krijgen. We zijn ook heel bewust bezig geweest met "Wat als het weer gehandicapt is", zouden we dat aankunnen? Verder hebben we ook heel wat gesprekken gehad over hoe we deze bevalling wilden (en niet wilden!). Ik kan me wel voorstellen dat het lastig zal zijn als over een jaar de jongste loopt en de oudste niet (in ieder geval niet zonder hulpmiddel), maar trots zijn we op allebei.
Oudste heeft een gemengde taal-spraak stoornis, een algehele ontwikkelingsachterstand en autisme. Zijn toekomstbeeld is nog geheel onduidelijk. Hij is nu bijna 4 en gaat naar een MKD. Daar zal hij nog zeker een jaar blijven tot duidelijk is of er een soort onderwijs is wat bij hem past. Toen we voor de 2e gingen wisten we van de spraak/taal en licht vermoeden van autisme. Onze 2e zoon is nu 2 jaar en 3 maanden en praat beter dan de oudste destijds maar loopt ook achter, verder is het een heel ander kind, veel opener en socialer. Maar ook erg koppig en vasthoudend... we zullen zien wat de toekomst gaat worden. Wij weten wel heel zeker dat we nu geen 3e meer willen. (voordat we aan kinderen begonnen wilde we er graag 3). Deze zorg vraagt al heel veel van ons en onze omgeving. Meer kunnen we niet aan. Bij het onderzoeksbureau voor het autisme van de oudste hebben ze ook gezegd dat de kans op herhaling bij een volgend kindje waarschijnlijk rond de 40% of meer zit. (omdat het bij ons in de familie vaker voorkomt, zowel taalstoornis als autisme). Dat risico nemen we niet meer.
Ik ben blij om te horen dat mijn reactie gewaardeerd wordt (en werd )... Heb een tijdje zitten twijfelen of mijn reactie misschien niet te eerlijk was ... Er rust toch een beetje taboe voor mijn gevoel op dit soort onderwerpen, zeker op ZP. Idd een beetje romantiek, 'als het maar liefde krijgt' of 'waar er 2 kunnen eten, kunnen er ook 3'. Soms is dat echt niet voldoende, er komt zoveel meer kijken bij het 'bieden van een goede basis'. Ik doe uiteraard mijn best, maar zeker als ik dan naar mijn middelste kijk, dan heeft zij echt geen makkelijke jeugd. Ze vindt het regelmatig niet leuk in huis met 'zo'n kind' en daar kan ik haar echt geen ongelijk in geven... @Bailief: ja, eerlijk gezegd heb ik het altijd wel zwaar gevonden vanaf moment dat de 2e er was . Ik moet wel zeggen dat autistische gedragsproblemen de grootste impact hebben, dat vreet echt energie. En het feit dat zijn ontwikkeling op sommige fronten weinig vooruitgang laat zien, terwijl de wereld van de meisjes steeds groter wordt, ze meer willen/kunnen, maar hij dat niet kan. Het verschil tussen kinderen wordt steeds groter, dus ook steeds lastiger om het 'iedereen' naar de zin te maken... We doen dan ook steeds minder als gezin samen, steeds meer 'hij' en 'wij'.
Azucena, gefeliciteerd met je zwangerschap! Wat rot dat je zwangerschap weer zo zwaar verloopt. Gelukkig heeft jullie zoontje het naar zijn zin bij oma. Ik ben heel benieuwd hoe je het straks ervaart. Die confrontaties heb ik ook al aan zitten denken, hier dan op het gebied van spraak. Al zal dat vast wel los lopen, het zijn toch dingen die in je hoofd spelen. Je schrijft erg trots over je zoontje, mooi om te lezen! Shart, pfoe wat speelt er veel bij jullie oudste. Ik wil niet zeggen dat je het zwaar hebt omdat jullie natuurlijk niet anders zijn gewend en ik weet hoe naar het dan over kan komen. Maar het zal ongetwijfeld wel zwaar zijn. Mooi dat jullie de keus hebben gemaakt om voor een derde te gaan, hopelijk is het jullie gegund! Bedankt voor je wijze woorden Korenbloem, uiteraard zijn jullie trots op allebei. Ze verschillen gewoon maar dat moet ook. Geen enkel kind is hetzelfde, bij de één is er gewoon iets meer verschil dan bij de ander. Mapepejo, is het zwaarder dan je gedacht had? Wel prettig denk ik dat jullie een indicatie hebben gekregen van de kans op herhaling. Het lijkt me lastig om nog steeds niet te weten waar je aan toe bent met jullie oudste. Wel heel fijn dat er zo zorgvuldig gekeken wordt naar welk onderwijs het beste voor hem is. Kache, er heerst zeker een taboe op. Dit topic was ook al snel veel bekeken maar weinig reacties. Het is interessant maar je praat er niet over. Ik ben blij dat ik het toch ter sprake heb kunnen brengen. Het gaat hier nog wel een hele tijd duren voordat wij weten waar we aan toe zijn met onze dochter.. Afgelopen week hebben we een gesprek met de kinderarts gehad en daar is eigenlijk nog niks uit gekomen. Nu eerst weer meer testen, aan de hand daarvan meer onderzoeken etc... de meesten hier zullen waarschijnlijk alles afweten van wachtlijsten bij onderzoeken dus wij zijn nog lang niet "klaar". Moeilijk dit. De wens voor een tweede is er zeker.
Ik heb een tijdje getwijfeld of hier hier ook wat zou plaatsen want bij ons is niet zo veel aan de hand als bij veel anderen die hier gereageerd hebben. Mijn dochter heeft schisis en is prematuur geboren. Later bleek ze ook van allerlei allergieën te hebben, van contact allergieën tot ademhalingsproblemen. In de eerste 3 jaar van haar leven gingen we ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Onderzoeken, operaties, logopedie, fysiotherapie, de hele ram. We wilden toch graag een tweede omdat wat zij heeft niet erfelijk is, alleen de vroeggeboorte vanuit mij. Ik kreeg toen nog twee miskramen met opnames en zo erbij. Ons tweede kind bleek heupdysplasie en allergieën te hebben dus ook weer alle ziekenhuis bezoeken. Maar alles went, en omdat ik altijd wist dat dit minder zou worden besloten we voor een derde te gaan. Bij ons is het wel veel tijd aan zorg qua ziekenhuis en zo, maar hebben we in het dagelijks leven niet veel verstoringen omdat de kinderen verder in het dagelijks leven zich goed kunnen redden. Dus ik weet niet hoe veel zorg en aandacht je dochter verder nodig heeft maar ik vind het puur qua rondrennen naar ziekenhuizen en aanverwante goed te doen met meerdere kinderen, omdat het thuis niet zo intensief is als bij de meesten van jullie.
Nou dat klinkt ook behoorlijk pittig met al die ziekenhuisbezoeken, Juul. Voor jou heeft het hebben van meerdere kinderen dus vooral voordelen begrijp ik? goed om te lezen. De zorg van mijn dochter, opzich valt het mee hoor. Ben ook niet anders gewend. Ze begrijpt een heleboel, is volgens mij ook best wel slim. Maar ze praat dus niet en haar motoriek is sterk vertraagd. Ze blijkt nu ook echte concentratieproblemen te hebben waardoor het aanleren van dingen dmv therapieën lastig gaat. Maar ze kan lopen, rennen, zelf eten, zichzelf duidelijk maken, dus wat dat betreft valt het mee. De vraag is alleen of zij zich wel kan ontwikkelen zoals verwacht wordt. En daar kan nu nog niemand antwoord op geven. Over een paar maanden legt de fysio bijvoorbeeld weer een test af om te kijken of ze naar verwachting gegroeid is in haar motoriek of niet. Bij logopedie is dit in ieder geval niet het geval. Naja dat zijn dus dingen die het lastig maken want wat als haar ontwikkeling traag verder verloopt. Dan kan ik me voorstellen dat ik meer werk met haar krijg naarmate ze ouder wordt.
Gek genoeg vind ik het hebben van meerdere kinderen inderdaad een voordeel omdat het me dwingt niet zoveel na te denken en te focussen om mijn kind waar wat mee is (mijn tweede heeft de heupdysplasie nu gecorrigeerd en de allergieën onder controle dus dat is niet meer intensief). Dus ik focus er niet zo veel op omdat ik er geen tijd voor heb, gek maar waar. Maar er is ook niet zo veel meer aan de hand hoor. Misschien wat gedrag van de oudste vanuit intelligentie maar dat laten we niet diagnosticeren omdat ik het te ingewikkeld en tijdrovend vind om er een etiket op te plakken en we redden ons er wel mee
Daar maak je wel een belangrijk punt denk ik. Omdat je de aandacht toch moet verdelen ligt de focus niet meer op alles van de eerste. Goed punt. Fijn dat jullie je daar prima mee redden, dan moet je al dat gedoe ook niet willen
Onze zoon is 3,5, nonverbaal, autistisch en heeft een chromosoomafwijking. Hij gaat ook naar een MKDV. Ik heb zelf besloten niet voor een tweede kind te gaan, omdat ik de huidige situatie nog maar net aankan. Zit nu deels in de ziektewet vanwege overspannen klachten en depressie. Ik hou heel erg veel van onze zoon en ik hou van mijn man, ons gezinnetje. Maar het kost me ook heel erg veel... Ik had graag meer kinderen gewild, maar ik moet realistisch zijn en toegeven dat de lasten niet lichter, maar juist zwaarder worden naarmate onze zoon ouder wordt. Hij is niet altijd even handelbaar. Hij is geen peutertje meer, maar gedraagt zich nog wel als een baby. Hij is groter en zwaarder dan gemiddeld en als hij overstuur is sta ik met een 24 kilo wegend kind in mijn armen te worstelen in de supermarkt. Misschien is jouw kind makkelijker, maar je weet niet wat de toekomst brengt en hoe de ontwikkeling van je kind verder verloopt. Wat er allemaal aan regelwerk bij komt kijken om de juiste hulp te krijgen van gemeente, zorgverzekering, waarvoor je toegewezen bent op je eigen netwerk... Ik denk dat ik het niet kan maken om nog een lid aan dit gezin toe te voegen, hoeveel liefde er ook te verdelen is. Dit is voor mij een persoonlijke keuze en een hele moeilijke omdat mijn man wel nog meer kinderen wil en ik vroeger ook een andere voorstelling had van een gezinsleven. Niet alles is te beredeneren, doe wat echt goed voelt of doe het niet. Je moet 100% achter je keuze kunnen staan, denk ik. Succes, sterkte en heel veel liefde gewenst bij het maken van je beslissing.