Hoi allemaal, Wij willen voor een tweede gaan maar ik ben eerlijk gezegd hartstikke bang! De eerste maanden van mijn eerste zwangerschap ben ik heel erg depressief geweest. Ik weet nu dat als ik weer depressief wordt, dat na 14 weken ook weer overgaat. Misschien kan ik het dus beter hebben, maar ik zie er vreselijk tegenop. Om over de bevalling maar niet eens te spreken... En ik zie ook steeds dingen waardoor het helemaal niet "handig" is om zwanger te zijn; bezoekjes van familie & vrienden (woon in het buitenland), concerten, bruiloften enzovoort. Maar dat slaat natuurlijk allemaal nergens op, er is namelijk altijd iets... En, hoe combineer je een tweede met de zorg voor de eerste? Wat als het een huilbaby is? Of gewoon een vreselijk lastig kind? Ik weet nu wat ik heb... Ik ben dus gewoon bang; bang voor zwanger zijn, bevallen, die eerste maanden met onderbroken nachten, voor het kindje zelf. Toch wil ik niet te lang wachten, ik denk dat hoe langer we het uitstellen hoe moeilijker het wordt en vind het voor de kinderen ook wel leuk als er een niet te grote tijd tussen zit. Daarnaast willen we misschien ook een derde en kan ik niet jaren wachten vanwege mijn leeftijd, ben nu nog niet oud maar als er nog 2 moeten komen is lang wachten ook geen aanrader. Ik ben eigenlijk heel erg benieuwd wie zich herkent in mijn angsten en hoe het was toen je toch besloot voor een tweede kindje te gaan. Misschien geeft het me wat moed en rust in mijn hoofd als ik weet dat ik niet de enige ben
heel begrijpelijk hoor dat je er bang voor bent ik heb da ook wel es . maar de zwangerschap en de bev moet je niet bang voor zijn hoor die kan iedere x weer anders zijn ..... en voor de rest , t kan een huilbaby zijn maar ook weer niet . mijn dochter heeft de 1e 3 maanden gehuild ik besef wel dat t miss helemaal niet is bij de volgende of dat t miss ook erger kan zijn en dat ze een jaar huilen .
de combinatie van de zorg daar rol je eigenlijk wel gewoon in denk ik , ik had met de eerste ook t iedee van , is t niet druk en als je weg gaat een hoop meenemen maar dat is er ook gewoon ingerold en heb er nu geen moeite mee .
Dankejwel voor je antwoord. Zwanger zijn vind ik echt niet leuk en wat mij betreft mag het met 3 maanden klaar zijn. En onze dochter was echt heel makkelijk dus ik vrees voor minder makkelijk. Jij hebt heftige eerste maanden met je eerste gehad dus je weet hoe dat is, misschien toch anders?
Ik heb ook allemaal van die angsten. Uiteindelijk begon het toch echt te kriebelen, dus die angst opzij gezet en er gewoon voor gegaan. Nu ben ik vreselijk moe en mijn dochter is normaal heel makkelijk, maar zit nu ineens in een nee-fase, dat vind ik wel moeilijk. Maar ik denk dat het allemaal zn gangetje wel zal gaan. Deze zwangerschap is nu al heel anders dan de eerste, qua gevoel. Dus ik ben benieuwd hoe dat is als ik de 13 weken voorbij ben, of ik me dan weer net zo ga voelen als de vorige keer
Ik herken de angst echt! Heb een heftige zwangerschap gehad (misselijk, BI, en harde buiken waardoor ik vanaf 19 weken in ziektewet kwam). Dochter is uiteindelijk 8 weken te vroeg met spoedkeizersnee geboren. Ze heeft 6 maanden lang veel gehuild en ze slaapt nog steeds niet door (is nu 17 mnd). Al met al snap je dat ik dat niet nog een keer wil, ben vooral als de dood voor een vroeggeboorte weer... Desondanks gaan we ervoor! De heftigheid valt in het niets als je ziet hoeveel we genieten. Het is het dubbel & dwars waard geweest!! Ondanks dat ik hoop dat het dit keer beter gaat, weet ik dat we het aankunnen als het wel pittig wordt. En waar je ook voor komt te Staan, je komt er doorheen! Maar goed, herken je angst en het gepieker over alle dingen die mogelijk op je pad kunnen komen...
Ik herken de angst echt! Heb een heftige zwangerschap gehad (misselijk, BI, en harde buiken waardoor ik vanaf 19 weken in ziektewet kwam). Dochter is uiteindelijk 8 weken te vroeg met spoedkeizersnee geboren. Ze heeft 6 maanden lang veel gehuild en ze slaapt nog steeds niet door (is nu 17 mnd). Al met al snap je dat ik dat niet nog een keer wil, ben vooral als de dood voor een vroeggeboorte weer... Desondanks gaan we voor een 2e! De heftigheid valt in het niets als je ziet hoeveel we genieten. Het is het dubbel & dwars waard geweest!! Ondanks dat ik hoop dat het dit keer beter gaat, weet ik dat we het aankunnen als het wel pittig wordt. En waar je ook voor komt te Staan, je komt er doorheen! Maar goed, herken je angst en het gepieker over alle dingen die mogelijk op je pad kunnen komen...
hier ook angsten met zwetende nachten ervan ik wilde nooit een 2de kindje. vond 1 prima, perfect en meer dan genoeg. maar nu 1.5jaar later hebben we toch besloten om voor een 2de kindje te gaan. maar die angsten... zoals jij al zei, afvragen hoe dat moet met feestdagen, bezoeken, dagjes uit en weet ik het wat. maarja dan denk ik ook weer: als andere moeders het kunnen dan kan ik het ook (toch? ) ik zit nu in mn eerste ronde, dus kan misschien nog wel even duren voor ik zwanger ben. bij 1ste zwangerschap ben ik er fluitend doorheen gegaan leek wel. maar die bevalling.. wauw wat een hell was dat! ik bespaar jullie de details maar bedenk bij mezelf ook of ik mijn zwangerschap niet te fleurig laat lijken achteraf? was het echt fluitend door die 9maanden? misselijk was ik niet echt, alleen als manlief een zak chips open trok. maar had dan wel weer van die mammoet voeten en ojee wat nou als 2de kindje een huilbaby is? of altijd maar ziek? gezond? zoonlief is onwijs makkelijk en huilt zelden, vind alles goed en kan je overal meenemen zonder 'last' te hebben van hem. kortom, miljoenen vragen haha
Nou best herkenbaar hoor (hier ook mede doordat het weer via het zkh moet) Maar ook hier dezelfde vragen,en vooral de angst wat als........ Onze zoon is bijna 2 jaar en nog slaapt hij niet altijd door hij is echt ontzettend vaak ziek ! de 1e 6 maanden heel veel huilen en spugen en slecht slapen eindelijk doorgestuurd naar de KA bleek het reflux te zijn. Medicijnen gekregen (de 1e hielpen niet en dus aanmodderen weer maar uiteindelijk goede medicijnen gekregen)en hij knapte gelijk op.(medicijnen gehad tot zijn 15e maand) Gelukkig we hebben rust in huis,helaas een klein maandje,want de kleine man kreeg een (midden)oorontsteking ,en nog 1 en nog 1 en dat tot 7x toe !! Uiteindelijk toen hij 1 jaar en 3 maanden was buisjes gekregen en zijn neusamandel eruit . Dat ging weer even goed,maar het ziek zijn blijft Nog heeft hij vaak last van zijn oortjes en elk virus die er is pikt hij op . Hij is elke maand wel ziek en dat vaak zo n 2 weken Best zwaar en pittig vinden wij het wat de keuze voor een 2 niet makkelijk maakt. Maar het is ook echt een heerlijk ventje en ontzettend lief en als hij niet ziek is is het best een makkelijk ventje ! maar we hebben vorige week besloten om toch nog voor een kindje te gaan ! met alle angsten en vragen die erbij komen We zien wel wat de toekomst brengt en of het een makkelijk of moeilijk kindje word(als het nog maar een x mag lukken) maar dan hebben we 1) de ervaring al en 2)we zitten nu toch nog in de slapeloze nachten dus dat hoeven we er niet weer aan te wennen
Thirza was een huilbaby: kiss-syndroom, oorontstekingen, eczeem en koemelkallergie... en dat kwam allemaal na een loodzware zwangerschap, (7 mnd kotsmisselijk 24/7 en daarna BI). Dus ik had er wel even m'n bekomst van, toen ze ook maar steeds niet door ging slapen, (en niet-doorslapen is een zeer mild begrip voor onze heftige nachten). Maar op een gegeven moment werden alle ja-maars niet zo belangrijk en toen zijn we er gewoon weer voor gegaan. Helaas een MK, maar goed... we gaan er nu opnieuw voor. Dus misschien moet je jezelf nog even de tijd geven totdat al die dingen ineens minder belangrijk zijn dan je kinderwens!
Hier ook ontzettend getwijfeld maar op een gegeven moment zakt dat wat af. En toen werd ik zwanger....en was het gewoon goed! Alle (lichte) bezwaren die ik had werden in één klap van tafel geveegd. Helaas bleek het een BBZ te zijn. Maar we gaan er gauw weer voor! Liefs, K
Bedankt voor jullie reacties! Het is al lang fijn om ervaringen gedachten van anderen te lezen. Ik voel me soms zo "stom" dat ik zo twijfel en benijd vrouwen die meteen na de bevalling voor de volgende willen gaan. Maar goed, zo zit ik niet in elkaar. Ik ben inmiddels weer gestopt met anti-conceptie dus we zien het wel. Wellicht duurt het wel even en is dan precies het goede moment
wat een fijn topic... kan ik gelijk ook even mijn hart luchten, want ook ik wordt heel bang als ik aan een 2de denk.. en toch voel ik de drang, want ik wilde toch zo graag als er een 2de kwam dat ze niet veel leeftijd schelen.. en nu.. ren ik heel hard weg als mijn man wil klussen als mijn ei in de buurt is.. want stel je eens voor.. mijn man wil ook heel graag een 2de.. wat de druk niet minder maakt.. al heeft hij alle geduld.. bij de 1e was ik er ook niet klaar voor(dacht ik tot ik zwanger was, toen was ik de gelukkigste op aarde).. maar ook toen kon ik allerlei dilemma's verzinnen over financien en werk etc etc.. en nu.. wederom kom ik met de meest rare vragen in mijn hoofd. moeten we niet eerst het huis zien te verkopen? moet ik niet eerst werk? mijn vervolgstudie afronden? ( ik ben op mijn 28e opnieuw gaan studeren en moet alleen de scriptie nog) er is altijd wat.. als we een 2de willen, zullen we toch echt moeten verbouwen en de badkamer een verdieping lager maken.. want 2 kids op een kamer wil ik absoluut niet.. maar buiten dat.. stel ik krijg weer meerdere miskramen, ben ik daar klaar voor? de zwangerschap heb ik beleefd als hel.. ik kon met 16 weken opeens niet meer zitten door de pijn.. en dat werd alleen maar erger.. daarnaast de zorgen.. eiwitten en glucose in mijn urine vanaf 20 weken.. en in mijn achterhoofd het idee wanneer deze zwangerschap fout zou gaan.. en dan de bevalling.. echt hel, ik ben na de knip ingescheurd, weenstorm van anderhalf uur. en mijn zoontje is met de tang geboren, daarna moest hij met de kerstverse papa met spoed naar een ander ziekenhuis om daar geopereerd te worden en mama had haar zoontje pas heel even vastgehad.. na de zh opname begon de ellende pas goed.. hij heeft gehuild tot 12w van de pijn, blijkt achteraf.. nu pas worden de zh bezoeken minder.. en staan we nog onder behandeling van de ka, neuroog.. heeft hij een helmpje door de dwangstand en kan ik de weg naar de fysio en osteo wel dromen.. laat staan dat ik nog steeds incontinent bent, nog steeds niet ver kan lopen.. en ik het liefst een 2de zwangerschap gewoon achter de rug heb.. want mijn zoontje is nu 10 maanden.. het gaat nu super goed met hem.. en het wordt zooo leuk, dat ik het er zeker allemaal nog eens voorover zou hebben.. maar toch dat verstikkende gevoel.. en ik ben nog steeds heel realistisch hoor, toen ik de miskramen had gehad had ik alles over voor een gezond kindje.. en dat heb ik met alle liefde gedaan.. maar nu we eindelijk weer alles op de rit hebben en gelukkig zijn.. ben ik gewoon bang dat ik weer 2 jaar in volle stress leef en ik niet optimaal zou kunnen genieten van mijn lieve mannetje en de eventuele zwangerschap.. sorry voor het lange verhaal.. maar het houdt mij ook iedere dag weer bezig en vooral als mijn ei in de buurt is, wordt ik weer heel nerveus en kan ik gewoon niet klussen....
'fijn' om te lezen dat ik niet de enige ben. tja fijn is weer niet het juiste woord maar een soort opluchting is het meer. vanmorge bij de buuf even rondleiding gehad waar alles staat voor de dieren (ik ga straks week hun konijnen en katten verzorgen als ze op vakantie zijn) en toen begon ze over de kattenbak. ik zei meteen automatisch dat dat een mooi klusje was voor mijn man omdat ik het niet mag (tja weet nog niet óf ik zwanger ben maar blijf er zoiezo nu al uit de buurt) en tja met die opmerking wist de buuf het al en zag haar al kijken maar ze zei nog niks. dus ik zei het zelf maar: ja we gaan voor een 2de. en op het moment dat ik dat zei stond ik versteld van mezelf... waar zijn mijn emoties van geluk? het leek net alsof ik haar had verteld dat ik een nieuwe paar schoenen had gekocht... toen we voor een 1ste kindje wilde gaan en ik het vertelde aan een vriendin, was ik helemaal van de wereld en vol in de wolken. maar nu... niks. ik liep stom verbaasd terug naar huis en plofte op de bank wil ik écht een 2de kindje? of toch niet? waarom ben ik niet tot over mn oren vrolijk over het idee dat ik ergens komende tijd zwanger kan zijn van nog zo'n mooi wondertje? bah dit gevoel is echt niet niks. naja gevoel, ik had er geen gevoel bij en dat doet mij nog erger aan het denken zetten...
@Elegance: wow, wat een verhaal! Ik kan me echt super goed voorstellen dat je twijfelt en aan de andere kant het maar achter de rug wilt hebben. Ik hoop ontzettend dat je 2e zwangerschap en bevallen minder problematisch zijn!!! @Roozjuh: ik snap precies wat je bedoeld! Ik praat erover alsof we besloten hebben om ons huis maar eens te gaan verbouwen, als iets praktisch zeg maar. Terwijl ik weet dat ik echt een tweede wil. Gek hè?
@ noralie: tis echt niet leuk he om zo te denken en te voelen. heel erg raar! ik was trouwens altijd heilig ervan overtuigd dat ik het bij 1 kindje wilde latenl. voelde me compleet en gelukkig. heerlijk die tijd voor jezelf als hij smiddags ligt te slapen, en wetend dat hij van 19.00 tot 08.00 zeker door slaapt en ik een normale en goeie nachtrust heb. maar met een 2de erbij zal dat weer helemaal veranderen. onze zoon sliep in het ziekenhuis al elke nacht door (ks dus moest 3dagen blijven) en thuis erna sliep hij ook altijd ruime 6-7uur goed door. noway dat een 2de kindje dit ook zal doen. heb vannacht uren wakker gelegen met pijn. ik probeer nu al geen medicijnen meer in te nemen voor mijn rug (al 10jaar problemen en zit nu aan tramadol) maar na 2dagen ging het vannacht weer helemaal fout. hoe ga ik in hemelsnaam 9maanden lang volhouden om geen medicijnen te kunnen innemen??? als je uren wakker ligt ga je nadenken. en kwam redelijk tot de conclussie dat een 2de kindje misschien toch niet mijn grote wens is nu. lijkt me mooi om 2 kindjes te hebben, maar ik zie de zwangerschap al niet zitten zonder medicijnen en daarna de slapeloze nachten. het geld, kamers want we hebben er maar 2 dus kids moeten op 1 kamer en dat zie ik niet zitten aangezien mn zoon een hele mooie ritme heeft met slapen. twijfels twijfels en nog eens twijfels. durf het niet aan mn man te vertellen, die zakt dan echt door de grond ben ik bang. hij was zo blij om te horen dat ik toch wel een 2de kindje wilde maar als ik nu vertel dat ik alweer terug krabbel... oei
@Roozjuh: wow, je haalt me de woorden uit mijn mond! Onze dochter is ook een makkelijk kind dat goed slaapt. Moest trouwens ook in het ziekenhuis blijven vanwege ks! Ik heb niet de moeilijke overweging van de medicijnen die er bij jou bijkomt maar verder herken ik zo goed wat je zegt. Maar weet je waar ik zo bang voor ben? Dat ik spijt krijg als we te lang wachten. Het lijkt me waanzinnig leuk om een tweede (en misschien wel derde) te hebben maar die zwangerschap en eerste maanden, pfff. Ik zeg wel eens dat ik ervoor zou tekenen als ik er een kindje van 1 jaar kon krijgen Onzin natuurlijk maar toch... Mijn man is heel goed in het kijken naar hier en nu maar ik neig naar worst case scenario kijken in de toekomst. Daarom twijfel ik steeds zo. Er zijn dagen waarop ik denk: Ja, we doen het! En een uur later kan dat gevoel helemaal anders zijn. Om gek van te worden!
Noralie: dat ken ik! het na een uur alweer 'niet meer willen' Gister bij het avond eten grapte ik nog naar mn man dat we wel die avond moesten klussen vanwege eisprong, en ik ging vroeg mn bedje in tv kijken, viel in slaap nog voordat manlief boven kwam en snachts werd ik wakker van de pijn en tja toen gingen de gedachten door me heen dat ik dus geen 2de kindje wil. ik teken ook wel voor een 1jarige! HAHA waar is het inschrijf formulier vaak denk ik: waarom het mezelf weer moeilijker maken met nog een kindje als ik het nu zo makkelijk heb. ik geniet volop van mn ventje, elke dag meer. hij kan super goed alleen spelen en heb er soms geen omkijken aan. nu zit hij al hele ochtend lekker zelf te spelen en ik heb m nog niet gehoord zeurend om iets. waarom dit leventje weggooien? ik kan nu gaan en staan waar ik wil met zo'n makkelijk kind. hoe zit dat als er een 2de bij is? draagzak mee want ik ga echt geen duowagen kopen. zeul je weer elke keer met een baby aan je buik en een dreumes. maarja je krijgt er vast ontzettend veel liefde voor terug. alleen moet ik er dan echt eerst zo hard voor werken? hoor overal dat het eerste jaar 'even hard werken' is. maar ik wil niet dat het moederschap mij ontzettend zwaar word, niet nu het juist zo makkelijk en rustig gaat.
Dat denk ik dus ook vaak. Wij hebben een hond en mijn man is freelance technisch producent en daardoor vaak een paar dagen van huis. Dan laat ik de hond dus uit met Indie in de draagzak. Maar hoe moet dat dan als er een tweede is? De kleinste in de draagzak en de oudste zelf lopen? En hoe doe ik dat als ze bijvoorbeeld allebei ziek zijn en ik alleen. Dat zijn echt dingen waar ik bij voorbaat al van in paniek raak! Aan de andere kant zijn die "tropenjaren" natuurlijk wel een investering want ik zie mezelf over 10 jaar al ergens op vakantie met een boek terwijl de kinderen groot genoeg zijn om zichzelf en elkaar te vermaken. Heb dus geen zin om eerst uit de luiers te zijn, dan een tweede en weer helemaal opnieuw beginnen...
we denken redelijk het zelfde merk ik al lijkt me heerlijk om de kids dan in de tuin te zien spelen, met papa voetballen, rennen met de hond want ook wij hebben een hond. maar dan die 'drama momenten' zoals de luiers inderdaad. als 1 ziek is zal de andere dat ook zijn. het eerste jaar zal hard werken zijn en daarna begint pas het echte leventje waar wij naaruit kijken. nu dus de vraag: wil ik dat jaar(+9maanden) eerst hard werken om dan pas aan te komen wij het leventje dat ik graag wil?