een tweede??

Nou, ik denk dat het best wel te doen is hoor! Tegen de tijd dat je moet gaan bevallen is Max al bijna 2 (uitgaande dat je snel zwanger wordt)

 

Kan makkelijk! Heb het bij mijn zus gezien. Deze werd ook zwanger van haar tweede toen de 1e een jaar was. Begreep hij prima. Jouw eerste gaat de aankomende maanden van de zwangerschap ook nog een enorme ontwikkeling door. Wel is het belangrijk hem erbij te betrekken zodat hij zich niet in de hoek gezet voelt als de kleine er straks eerst. Immers krijgt hij nu ook alle aandacht.

 

Wij hebben inmiddels het besluit genomen om voor een brusje te gaan (ronde 3 bijna/geheel ten einde)
Ik denk dat een kind van die leeftijd ook nog geen benul heeft van wat tijd inhoudt. Dus ook nog niet kan beseffen wat het betekent dat hij/zij over x-weken of maanden een brusje krijgt.
Wel betrekken bij alles, maar pas in een later stadium meer zeggen over "de tijd", is mijn idee.

 

Ik ben vorige week bevallen van onze 2de en onze dochter is nu ruim 15 maanden, dus nog klein. Ik moet zeggen dat ik het allemaal reuze mee vallen. Nou moet ik zeggen dat wij een hele makkelijke dochter hebben en makkelijk zichzelf kan vermaken als ik even geen tijd voor d'r heb.
Ik heb haar de zwangerschap lang vertelt over de baby en nu sinds een week betrek ik haar overal bij (bad doen, voeden, verschonen), maar veel snapt ze er niet van, maar ze vind het wel allemaal leuk en wil onze zoon heeeeel veel aaien (dat zegt ze ook).
Ik heb weleens gedacht van, wat als de 2de geboren wordt, hoe dan?? Maar wij zijn nu 1 week verder en er zit nu al een ritme in. Wij hebben dus een ritme en iedereen is tot nu toe gelukkig.

O ja, en zo'n kleine hummeltjes passen zich nog heel makkelijk aan als er een grote verandering is (broertje of zusje krijgen bijv.) in het gezin.

 

Uitgaande van mezelf...

Ik vind het wel snel omdat:
- Er is nog zoveel dat mijn meisje gaat leren en ontdekken..daar wil ik 100% van genieten.
- Ze is (bijna) 1 jaar en dat vind ik gewoon nog véél te jong. Ze zou dan wel bijna 2 jaar zijn als de 2de zou worden geboren, maar ook met 2 jaar heb je handenvol werk aan ze (de NEE-fase, etc.)
- Ik wil eind dit jaar op zoek naar ander werk..en naast mijn HBO diploma wil ik me nog verder ontwikkelen (bijscholen, etc). Met een 2de wordt dit weer lastiger. Ik vond het namelijk erg vermoeiend om met een baby weer aan het werk te gaan, laat staan nu met twee...! die allebei nog zóóó afhankelijk van je zijn!
- We willen nog lekker veel reizen en doen met zijn drieen. Vooral nu ze eindelijk die leeftijd bereikt waardoor we meer bewegingsruimte krijgen en meer kunnen doen.
- 2 piepkleine kinderen lijkt me echt een gekkenhuis, hoe gezellig het ook kan zijn.

En vooral... vind ik het héérlijk dat ik nu meer en meer tijd voor mezelf terugkrijg..

De zwangerschap & babytijd zijn nog zo kort terug, Ik moet er persoonlijk niet aan denken om dat NU alwéér mee te maken. Lijkt me echt te vermoeiend i.c.m. een kleintje van 1 jaar en daarnaast het werk.

Zwanger zijn is echt heerlijk, maar dat duurt ook maar 9 maanden. En met een kleintje van 1 jaar zou ik er niet eens optimaal van kunnen genieten..en ook niet voldoende kunnen rusten.

Maar dit is voor iedereen anders natuurlijk. Je moet vooral je gevoel volgen.
En niet zozeer het gevoel graag weer zwanger te willen zijn omdat dit ook maar 9 maanden duurt. Na de zwangerschap begint het échte werk.

Succes met je keuze!

 

Uitgaande van mezelf zou ik het te snel vinden. Wij zijn ook bezig voor een 2e (dochtertje is ruim 19 maanden en dus 2,5 als het geboren wordt, als het snel lukt natuurlijk). Maar als ik nu een babytje zou hebben met een dreumes in de nee-fase... Ik zou echt gek worden. Ik vind dit echt de moeilijkste fase, de driftbuien, niks willen... En dan met een baby zou ik niet zien zitten. Over een jaartje kan ze meer met ons communiceren, kunnen we haar de dingen beter uitleggen en zal het voor mijn gevoel wat natuurlijker gaan.
Uiteraard is dit in elk gezin anders en met elk kind anders, dit is puur hoe ik ertegenaan kijk.

 

Mijn tweede werd geboren toen de eerste net twee was en dat was perfect, wat mij betreft. Het is erg druk en zo nu en dan slaat de vermoeidheid toe, maar ik zie de voordelen over een poosje nu wel: ze kunnen straks lekker samen spelen, als ze elkaar zo aardig blijven vinden als nu
De oudste had er helemaal geen last van dat ze niet meer alleen was: ik liet haar veel helpen en het wordt een natuurlijk iets dat ze niet meer alleen is. Ze zijn nog zo klein, dan passen ze zich makkelijk aan.

Debster en Assi: de nee-fase gaat over in de waarom-fase en het zindelijk worden... Het wordt niet echt makkelijker, het wordt anders. Met een tweede zie ik juist dat het minder aan me vreet; ik heb nou eenmaal niet altijd tijd om met haar in strijd te gaan Ik wordt zelf relaxter doordat ik nu twee kinderen heb.

Je moet vooral doen waar je jezelf goed bij voelt, de obstakels overwin je wel!

 

Ach ik zie het heel simpel.

Ons meisje is nog maar 1 jaar oud, vanwaar de haast voor een tweede, denk ik dan.
We hebben nog zoveel om van te genieten

Maar ik moet ook zeggen dat ik erg gesteld ben op mijn rust en eigen tijd, hoor. Dus daarom heb ik ook geen kriebels voor een 2de!

En hoe leuk minimaal leeftijdsverschil ook is..het is voor mij absoluut geen reden om voor een 2de kindje te gaan.
Immers, je hebt nooit garantie dat ze later wat aan elkaar hebben.

Ik heb een veel betere band met mijn broertje (leeftijdverschil van ruim 3 jaar) dan met mijn zus (leeftijdsverschil 1 jaar).

Het lijkt mij ook erg pittig; de zorg over 2 kindjes en daarnaast ook nog werken!
Dan is de enige tijd voor mezelf op de w.c., vrees ik
Ik zou er in ieder geval niet gelukkiger op worden

 

Ik heb 2 jaar leeftijdsverschil altijd als 'ideaal' gezien voor kinderen. Ik heb zelf een zus met wie ik weinig scheel en heb altijd een goede band met haar gehad; je hebt echt iemand met wie je samen opgroeit. Ook zo'n beetje alle kinderen bij mij op school hadden een broer(tje) of zus(je) met 2 jaar er tussen, dus ik heb het ook altijd vanzelfsprekend gevonden.

Nu heb ik zelf twee kindjes met 2 jaar ertussen. En ja, het is zwaar (ik heb iedere dag één uurtje voor mezelf (zelfs op de wc staat er vaak een peuter voor de deur / bij mij binnen ) en dat is 's avonds vanaf half tien, dan zijn ze allebei naar bed en ik nog net niet).
Maar dat is maar even; als ze straks wat zelfstandiger zijn heb ik m'n handen al gauw weer een beetje vrij. en het is gewoon superleuk om te zien hoe ze elkaar leren kennen en ontdekken!
Voor mij speelt ook nog mee dat ik niet zo piepjong meer ben (36 toen eerste geboren werd, 38 bij de tweede) en ik vond dat ik niet langer kon wachten. maar al was ik 25 geweest, dan nog had ik er liefst niet meer dan 2 jaar tussen gehad!

 

Ik moet inderdaad ook zeggen dat mn leeftijd wel mee speelt in de "haast" voor een tweede!
Toen onze dochter is geboren was ik nog net 34 (maandje later 35), nu dus inmiddels 36 en als het zo doorgaat ben ik in ieder geval al 37 voor een tweede wordt geboren (of nog heel kort 36)
En vriendlief is inmiddels ook al 46....

 

Hoi,

Wij hebben sinds kort ook besloten om de pil in de prullenbak te gooien en zitten nu in ronde 1 voor een broertje of zusje. Ook ik twijfel af en toe, doe ik mijn zoontje niet te kort als er een 2e komt en moet ik niet meer van hem genieten? Aan de andere kant, een tweede kindje is bij ons zo welkom, het kriebelt gigantisch en we zien als het ooit zo ver is wel hoe het allemaal gaat. Bij de eerste duurde het bij ons ook ruim 1,5 jaar voordat ik zwanger werd en dat speelt ook wel mee hoor. Straks moeten we weer de medische molen in en voordat we dan eens een keer zover zijn dat mijn cyclus weer goed is zijn we ook weer een half jaar verder ofzo (ik heb PCO).

We wachten het wel af, misschien is het straks meteen raak en zit er 1,5 jaar leeftijdsverschil tussen en misschien duurt en duurt het maar...

 

@Krissa:
Het meest belangrijke is de vraag; "Ben je er zelf al aan toe?"!

Ik zou er niet aan beginnen als je nog twijfelt.
Ons mannetje is ook alweer 1 maar kan nog zo van hem genieten dat we nog even wachten totdat we er 100% voor gaan!

Ik herken je gevoelens maar al te goed

 

Ik zou nu zelf nog geen tweede willen. Het zwanger-zijn mis ik wel, maar een tweede kindje ben ik nog niet aan toe. Ik geniet nog zo van J. Ook werk-technisch is een tweede kindje voor ons nu niet handig, scheelt ook wel denk ik. Ik ben "nog maar" 27 dus ook die druk hebben we niet.

 

Hier zit er straks 18 maanden tussen Vigo en de jongste. Ik zelf moet er niet aan denken dat Vigo straks naar school zou gaan en ik dan wéér de baby-peutertijd door moet. Het lijkt me heerlijk als Vigo straks naar school gaat dat ik nog lekker tijd heb om met een redelijk zelfstandige hummel de dag door te brengen. En als de oudste nog zo klein is heb je ook minder last van jaloezie bij de oudste, lijkt me ook fijn. Daar komt bij dat mijn man nu 42 is en die is als de dood dat mensen hem op het schoolplein straks voor opa zouden aanzien , dus hij wilde ook niet te lang wachten. Het heeft allebei voor- en nadelen, maar ik denk niet dat je de oudste te kort zou doen als er een broer of zus komt, sterker nog, die vind het waarschijnlijk reuze-interessant.

 

Nee, het lijkt me ook niets om de oudste al richting 3/4 jaar te hebben en dan weer volop de babytijd in. Laat mij maar lekker vlot de kindjes achter elkaar krijgen, als ik het zelf mag uitkiezen. Maar helaas is m'n vriend het daar niet zo mee eens. Hij denkt nu na over een tweede, omdat ik dat zo graag wil. Maar van hem mag het nog wel twee jaar wachten.

Lekker makkelijk praten voor hem: hij werkt fulltime, ik werk ongeveer 16 uur, en ik werk thuis dus het huishouden gaat tijdens mijn werk mee (wassen, schoonmaken, boodschappen doen). Ik moet er niet aan denken om straks eentje naar school te moeten brengen en dan een baby erbij (en dan niets ertussen). Moet ik weer helemaal opnieuw wennen, en m'n man heeft eigenlijk alleen het kindje als hij thuis is. Natuurlijk is het niet zo zwart/wit, maar ik weet wel dat de situatie voor mij heel anders is dan voor hem. (Niet dat dat een reden zou zijn voor mijn vriend om dan maar eerder voor een tweede te gaan, maar ik vind het wel lief dat hij er nu over nadenkt...)

Ik moet er wel bij zeggen dat we allebei nog halverwege de twintig zijn, lekker jong dus nog. Leeftijd van ons speelt dus geen rol. Leeftijd van mijn kleine mannetje wel: ik merk dat hij het zo leuk vindt om met andere kindjes te spelen op het kdv, en thuis is hij zo alleen. Het zou hem echt goed doen (en ook qua ego, pfff, hij is gewend dat we direct komen als er iets is natuurlijk)

 

Bij ons scheelt het straks vijftien maanden als alles goed gaat. Ik hoop dat het dan net zo is als de reactie die ik eerder las dat het goed ging. Het lijkt ons juist een voordeel dat je maar een keer in de luiers zit en de kinderen hebben veel aan elkaar. En ik moet eerlijk zeggen: ik heb nu ook voldoende tijd voor mezelf, ik zie dat straks ook echt nog wel goed komen al wordt het wel goed bewaken!