hoi dames, misschien een hele rare vraag maar ik vraag me af hoe jullie het vonden om de eerste keer bij iemand anders op kraamvisite te gaan ndat je je kindje bent verloren. ik ben 7 maand geleden mn zoontje verloren, en nu is vandaag mn nicht bevallen en logisch natuurlijk moeten we op kraamvisite, heb het hier best moeilijk mee en ben ook bang dat ik heel emotioneel word. zijn er dames die hier ervaring mee hebben?en hoe ging dit bij jullie liefs leonie
Hey meid, Allereerst een hele dikke knuffel voor je, ik weet dat het niet makkelijk is. Twee nichten van mij zijn ook bevallen een paar maanden nadat ik Assia* was verloren. Ik wist dat ik heel emotioneel zou worden bij het zien van hun beebjes en had hen dat op voorhand gezegd. Ze hebben er allebei heel begripvol op gereageerd en ik mocht gewoon mijn traantjes laten vloeien. Ik heb van hen allebei hun beebje lang mogen vasthouden en knuffelen (ik had daar heel erg behoefte aan, misschien kan dat bij jou anders zijn) en ben daar nog steeds dankbaar voor, want het heeft mij toen echt geholpen. Ik weet niet hoe jou nicht is, maar ik hoop dat ze even begripvol reageert als mijn nichten, misschien moet je haar ook even bellen voor je op kraamvisite gaat en er even over praten? Liefs Kirby
hoi bedankt voor je snelle reactie, ja das misschien wel een goed idee om haar even te bellen, maar aan de andere kant denk ik wel dat ze het zowiezo wel zal begrijpen vooral omdat ze ook heel medelevend was met het vertellen dat ze zwanger was.(op dat moment lag mn zoontje heel slecht in het ziekenhuis) dus ik denk dat het wel goed kotm maar kijk er zelf tegen op..ik ben niet iemand die zich makkelijk uit waar andere bij zij. maar we zullen zien. liefs
Hoi Leonie, Mijn schoonzus beviel een paar weken later, dus dan moet je zeker op kraamvisite. We hebben wel geregeld dat we er alleen waren, dat was erg fijn. Ik heb op het moment zelf niet hoeven huilen, omdat ik zo blij was dat het allemaal goed gegaan was. Daarna was het wel even slikken. Maar nu vind ik het heerlijk om het kleine mannetje te knuffelen. Je moet gewoon gaan en dan zonder ander bezoek en niet te lang wachten, anders word het alleen maar moeilijker. succes.
Hoi Leonie, allereerst: je moet niets, he? Maar ik begrijp uit je berichtjes dat je een goede band met je nichtje hebt en dat je ook graag op bezoek wilt gaan. Mijn tip is om er inderdaad voor te zorgen dat er geen ander bezoek is. Vooraf even bellen is erg fijn, je hebt elkaar dan al even gesproken en je kunt afspreken dat er verder niemand is. Voor de persoon waar je op bezoek komt is het vaak ook moeilijk, ook zij zijn benieuwd naar hoe het gaat en ze hadden de situatie ook zo graag voor jou anders gezien (namelijk dat jij met je kleintje bij hun op bezoek had kunnen komen) Komen er tranen, dan is dat echt niet erg. Ik merkte wel voor mijzelf dat er verschil zat tussen kraamvisite bij een jongetje of een meisje. Op de een of andere manier ging het mij bij een meisje makkelijker af. Bij een jongetje ging ik mij toch onbewust een voorstelling maken van hoe het met Bram zou zijn. Ik hoop dat je er iets aan hebt en wens je veel sterkte. liefs, pooh
De eerste kraamvisitie waar wij naar toegingen was bij een stel dat jarenlang bezig was geweest om een kindje te krijgen. Ze hadden 4 mislukte ivf's gehad en waren bezig met adoptie. Toen was ze alsnog spontaan zwanger, tegelijkertijd met mij. Het is een jongetje. Als mensen er zó lang op hebben moeten wachten, dan gun ik het ze altijd van harte. Dus ik vond het wel emotioneel, maar ik was ook heel blij voor deze mensen. Misschien scheelt het ook wel dat het een jongetje was. De vrouw vroeg toen ook heel lief of ik hem wilde vasthouden. Dat heb ik heel erg gewaardeerd! Ik vind kraamvisites soms nog moeilijk, maar het hangt ervan af wie de ouders zijn en hoe ze ermee omgaan. Misschien ben je inmiddels al geweest, maar zo niet: zorg inderdaad dat je alleen bent met de ouders, het kindje en je partner. Geen mensen die je nauwelijks kent erbij. Misschien wil je het kindje even vasthouden of juist niet. Probeer dat aan te geven. Veel sterkte!
Ik vond het best pittig. De week voordat ik moest bevallen en we dus al wisten dat ons zoontje het niet zal redden zijn wij nog op kraamvisite geweest bij een hele goede vriendin van ons. Voor iedereen was het erg emotioneel. Achteraf was ik heel blij dat ik gegaan was want anders zou de drempel alleen maar hoger geworden zijn. Zij hadden er wel voor gezorgd dat wij het enige bezoek waren en de andere kids even weg waren. Dat was wel fijn. Twee maanden na onze bevalling is mijn schoonzusje bevallen en gingen wij dus ook op kraamvisite. Dat vond ik wel heel pittig. Ze was al twee dagen bezig geweest met de bevalling dus wij waren ook op van de spanning. Kortom ik ging huilend naar binnen en huilend weer weg. Maar iedereen begreep dat. Sterkte ermee....doe wat goed voelt!
ik ging na 4 maanden voor het eerst op visite: de zoon van mijn vriendin was jarig en zijn zusje was toen een week of 10-12. mijn vriendin had expres gezorgd dat het niet zo druk was op het tijdstip dat ik kwam en ik mocht haar de fles geven en we hebben samen heel hard gehuild (mijn vriendin en ik, de baby vond alles best).
hoi dames, ja ik ben in middels geweest en het is me zeer goed bevallen.. heb geen momenten gehad dat ik moest huilen en had het er wonder boven wonder ook niet echt moeilijk mee. ik heb de kleine vast gehad de fles gegeven luier verschoond enz enz en het voelde allemaal heel goed.wel een paar moment van slikken gehad maar verder niet. man lief had het er moeilijker mee en heeft de kleine ook niet vast gehad. dus al met al is het best goed gegaan en ben ik best een beetje trots op mezelf