Oef waar moet ik beginnen.. zoveel dingen gaan er door mijn hoofd. Na 5jaar mmm ben ik momenteel 31+6weken zwanger met dank aan eiceldonor. Zo geweldig en zo bijzonder. Het is een 'makkelijke' zwangerschap in de zin dat ik weinig kwaaltjes heb gehad en nu eigenlijk elke dag nog steeds niet het gevoel heb dat ik zwanger ben. Ik weet dat ze bij me is, maar ik voel amper bevestiging dmv een schop etc. Denk dat dit ook niet helpt met de band opbouwen waar andere vrouwen het over hebben. Ok ff to the point: Door traumatische ervaringen in mijn jeugd ben ik vrij emotieloos geworden. Door mijn gevoelens compleet weg te stoppen, dus ook blijdschap, kon ik 'overleven'. Daarna kwamen de jaren mmm waardoor ik mijn emoties opgesloten hield. Ook durfde ik met niemand over mijn situatie vroeger te praten want ik dacht als ik die beerput open trek stort ik in. Heb mijzelf in al die jaren nooit sterk genoeg gevoeld en dus bleef het slot erop. Nu mag ik eindelijk het meest geweldige gevoel ervaren dat ik ooit heb gehad. Alleen blijf ik maar in een modus waarin ik niet volledig durf te geloven, durf lief te hebben en de band op te bouwen waar ik zoveel vrouwen over hoor. Dat de kleine naar je hand komt oid. Nou deze dame stopt juist met alle bewegingen zodra ik contact probeer te zoeken en dan maak ik me meteen zorgen dus ik doe dat eigenlijk niet meer. Zo bang dat het alsnog mis zou gaan dat ik niet durf te genieten.. ik denk alleen maar dat ik mijzelf moet beschermen voor het geval dat.. Hebben meer vrouwen, misschien niet met hetzelfde achtergrond verhaal, ervaren dat je tijdens je zwangerschap te bang was een band op te bouwen met je kleine of echt te geloven dat het zo mag zijn. Heb trouwens gister wel tegen haar gepraat en ik glimlach wel als ik haar goed voel, alleen is dat misschien om de dag es n keer.
Enigste wat ik kan zeggen dat ik ook tijdens de zwangerschap dat gevoel van band opbouwen niet echt gevoeld heb. Mijn mannen bewogen genoeg maar echt naar mijn hand toekomen deden ze niet echt. Zeker 2e voelde ik minder dan de eerste (beide placenta voor) Zodra ik ze op mijn borst kreeg was ik natuurlijk blij en verliefde maar echt band opbouwen dat groeide pas na de geboorte bij mij. Moeilijke jeugd nee niet zo te noemen. Ik ben mijn moeder verloren aan kanker toen ik 15 was en dat heeft me wel "hard" gemaakt. Pas de laatste tijd leer ik soms mijn hardheid aan de kant te zetten en ruimte te maken voor compassie.
Wat heb je ontzettend veel meegemaakt en ontzettend fijn dat het je na alle ellende toch is gelukt om zwanger te worden. Als ik heel eerlijk ben dan heb ik ook niet zo’n band met de baby in de buik. Ik praat nooit tegen haar en heb ook niet het gevoel een connectie te hebben. Dit had ik bij de eerste ook niet en had ook echt na de geboorte het gevoel dat het moest groeien. Ik heb zelf helaas minder leuke zwangerschappen en ben pas blij als ze daadwerkelijk eruit is en het goed gaat. Misschien is het ook een vorm van zelfbescherming wat dat betreft?! Ik weet het niet... Ik denk dat het gevoel echt wel komt zodra je je kindje in je armen mag sluiten. En de twijfel of je wel het juiste voelt is denk ik heel normaal hoor. Je hoeft ook echt niet meteen een wolk van liefde te voelen. Hoor het vaak genoeg... Ik wens je nog een fijne zwangerschap en straks lekker genieten met de kleine. Liefs
Wat verdrietig om te lezen dat je door alles wat je hebt meegemaakt niet durf te genieten. Ik heb iets soortgelijks gehad tijdens de zwangerschap van mijn zoontje en kon pas genieten toen hij geboren was. Gelukkig niet door een naar verleden maar denk door eerdere miskramen en het mmm traject. Ik was ook alleen maar bang dat het mis zou gaan. Nu ik weer zwanger ben vrees ik hetzelfde omdat ik nu alweer zoveel angst en onzekerheid ervan. De tijd zal het leren of her beter zal gaan. Zal het jou helpen om met iemand te gaan praten? Het is zo zonde (weet ik uit eigen ervaring) dat je niet hebt genoten of te weinig.
Hoe ervaarde je dat als ik vragen mag? Als natuurlijk of had je er moeite mee dat dat er niet meteen was en moest groeien na de geboorte? Ja dat probeer ik nu ook wel mijzelf aan te leren en gelukkig kan ik wel heel goed gevoelens van anderen herkennen en ben ik ook de persoon waar de meeste mensen naar toe trekken als het even niet goed gaat. Ik zou alleen mn kleine meid nooit te kort willen doen doordat ik tijd nodig heb om echt die band op te bouwen.. maja misschien voel ik het wel meteen heel sterk zodra ze bij me ligt.
Bedankt voor je reactie, ik denk dat we hierin wel op elkaar lijken en het doet me dan ook goed te horen dat het oke is om tijd te nemen en dat het oke is dat je niet tijdens de zwangerschap helemaal in de wolken hoeft te zijn. Voel me daar soms wel schuldig in. Zelfbescherming idd.
Ja die onzekerheid is dan zo erg en logisch nadenken lukt dan niet altijd meer. Ik herken die angst dan ook zo goed. Ja alleen ik durf nu niet te praten met iemanf, want ik zou niet willen dat ze voelt dat ik ineens allemaal emoties eruit gooi. Heb t gevoel dat ik sterk moet zijn. Als ze er is dan wil ik dat zeker wel gaan doen ja.
Lieve @YasmijnN, wat heb jij toch een boel meegemaakt. Heb je professionele begeleiding gehad bij het verwerken van je jeugd? Zo nee, zou je daarvoor openstaan? Ik heb zelf ook een ellendige jeugd gehad, en heb daar rond mijn dertigste eindelijk hulp voor gezocht. Daar ben ik zóveel sterker uit gekomen. Dankzij therapie ben nu emotioneel stabiel en ontvankelijk, en ik kan het echt iedereen aanraden. Wat het baby'tje in je buik betreft heb ik helaas nog geen advies. Maar je zou de eerste niet zijn bij wie die band zich pas gaat ontwikkelen vanaf de geboorte. In elk geval een heel dikke knuffel voor jou, je bent een kanjer!
Ik durf te stellen dat ook de mmm traumatisch is, het zo’n invasief traject waar je in terecht komt dat je in een soort overlevingsstand terecht komt. Wat betreft je band opbouwen met je dochter, ik snap volkomen dat dat heel lastig is voor je. Ik zou je het advies willen geven om je eens in te lezen over emdr. Dit kan er voor zorgen dat je je verdriet op een andere manier opslaat en daardoor weer open kunt staan voor nieuw geluk❤️
Nee nog niet, altijd met t oog op 'erover praten kan je beinvloeden' en met evt aangiftes hebben ze liever dat je nog niet met een psycholoog oid hebt gepraat. Nou ga ik dat laatste niet meer doen dus wil ik wel graag praten, maar niet zolang de dame in mn buik daar iets van mee zou kunnen krijgen. Wat fijn dat voor jou praten zoveel heeft geholpen, ik begin nu ik ouder wordt (bijna 30 haha nog niet) ook steeds meer in te zien hoe belangrijk verwerking is.
Wat verschrikkelijk voor je, lieve schat. Ik kan alleen maar raden wat je allemaal hebt moeten doorstaan. Ik begrijp dat je het geen fijn idee vindt om je dochtertje te 'belasten' met je verdriet, maar onderschat niet wat de bevalling en de kraamperiode straks allemaal met je kunnen doen, met die hormoonschommelingen en al. Ik heb bij een vriendin gezien dat het er tóén juist allemaal uit kwam, en dat was geen pretje. Misschien zou je eens met je huisarts kunnen overleggen of therapie/EMDR echt kwaad kan tijdens de zwangerschap?
Ja precies is het ook ja alleen dat voel ik dus al niet echt meer omdat ik zo gesloten ben al. Ja n vriendin van me die wel een beetje weet van toen zei ook al dat edmr haar enorm heeft geholpen en dat dat zeker een aanrader is. Lieve woorden! Mijn man zag net al aan me dat ik met mn hoofd er niet helemaal bij was en pakte me al even stevig vast. Heb enorm veel aan hem en hij heeft mij uit mijn diepste dal gehaald.
Niet dezelfde geschiedenis maar ik herken het gevoel tijdens de zwangerschap. Ik hoorde vrouwen altijd praten over 'de band' die je opbouwt tijdens de zwangerschap, dat ze hun kindje al kennen in de buik , huilen tijdens echo's, en idd het reageren op je hand, en blablabla. Ik was (en ben) daar te nuchter voor, ik voelde het niet zo. Ik zag (en zie) dat ook helemaal niet zo. Gipsbuiken en babyshowers, doe normaal. Ik was wel blij hoor, maar ook erg bang en gestrest. Bang omdat ik me blijkbaar niet voelde zoals ik zou moeten? (Onzin) en ook bang voor het onbekende. Ik was niet gestrest om de baby, ik wist dat hij het goed deed daarbinnen, maar ik was erg gestrest over hoe ik het zou doen. Wat als ik niet van mijn baby hou? Wat als hij niet kan hechten? Wat als hij heel lelijk is (ja ik was bang voor een lelijke baby ) Na de bevalling heb ik ook tegen een pnd gezeten. Ik hield veel van mijn baby maar ik kon er niet bij. De angst om hem te verliezen en hem tekort te doen stond dat in de weg. Ik blokkeerde. Gelukkig waren dat bij mij vooral hormonen dus na 3 maanden waren die gevoelens en gedachtes voorbij. En nu .. tja, nu is hij 7 maanden en ik ben nog nooit zo verliefd geweest. Hij is geweldig en zo knap, haha. De liefde is er nu absoluut en kan dit ook naar hem uiten, de band is er, en ik ken hem door en door. (En hij pakt nu ook mijn hand ) Bottom line: het komt echt wel goed
Ja dat is wel een goeie ja, ben ook een tijdje bang geweest voor postnatale depressie oid. Ik kan altijd even met de huisarts in overleg ipv het meteen af te schrijven als zijnde geen optie nu.
Ja dat hoor ik ook zoveel om mij heen, vooral van mij moeder want die is heel gevoellig. Dan denk ik 'huh wat'. Want ik heb ook niet het idee dat ik haar al ken ofzo. Ik denk alleen maar, bah wat ben je rustig. Wel heel zwaar dat je pnd hebt ervaren, maar gelukkig is dat goed gekomen en gaat het nu zo goed. Fijn. Lief van je, ik mag hopen en voel diep van binnen ook wel dat het goed gaat komen. Moet alleen denk ik nog zo wennen en leren geloven. Oh en mezelf geluk gunnen.
Oh nee voel je alsjeblieft niet schuldig!! Dat is echt niet nodig. Wel een tip voor evt na de geboorte. Mocht je dan twijfelen over je gevoelens en nee je hoeft echt niet meteen op een roze wolk te zitten neem dan contact op me de huisarts. Ik heb door alle gebeurtenissen een depressie gekregen. Het is niet zo dat ik niks van mijn kind moest hebben wat je weleens hoor. Ik was juist een tijgertje en niemand mocht erbij maar de overweldigende liefde voelde ik niet meteen. Is niks om je voor te schamen. Maar voel je alsjeblieft niet schuldig. Komt goed
Ja ik had idd ook met mijn man besproken dat als ik te beschermend word of juist een andere kant op ga en ik zou dat zelf niet zien dat hij gewoon mag ingrijpen. Wel naar dat je een depressie hebt gekregen toen. Zagen mensen om je heen het ook of ben je zelf er doorheen gekomen?