Vanalles spookt door mijn hoofd. Ik begin over van alles te twijfelen. - de naam: We zijn al zolang aan het zoeken. We hebben beiden een andere smaak. Voor een meisje hebben we een naam. Althans, ik begin weer te twijfelen. :-k Voor een jongen lijkt het erop dat we er maar 'gewoon' eentje nemen. Vind zelf dat het niet namen zijn van 'wauw'. Eerst wel. Je kunt ook niet even overleggen met vriendinnen hè. -vriend lijkt niet zo geïntereseerd. Komt allemaal wel. Alles komt in 1e instantie van mijn kant. - ben druk met de tekst wat op het kaartje komt. Kaartje hebben we wel al, gelukkig. - er is vanalles in de familie gaande. Dat maakt me ook droevig. - wel of geen knuffeloom en tante (we laten 't kindje niet dopen). Mijn zus zal het erg leuk vinden. Maar, wat voor toegevoegde waarde heeft het? Voor mijn partner hoeft het niet, we dringen ze dan iets op. Ze voelen zich dan opgelaten misschien....#-o - heb een verlanglijstje gemaakt online. Deze link wil ik ook graag op het kaartje zetten. Partner vind het niks... - heb sinds jaren weer contact met mijn vader. Alles komt weer naar boven. Heb er wel een positief gevoel over! Andere naasten denken er anders over. - Wil vanalles in huis hebben. Extra kattenvoer, genoeg boodschappen, aan het hamsteren dus. - weinig energie, verdrietig, heb ook het gevoel dat ik nu het liefste even een maandje er tussen uit piep. - als ik het muziek mobiel (een klein zacht schaapje) tegen mijn buik hou als ik het laat spelen, moet ik gewoon huilen, en voel me ergens schuldig. Kortom.............. ZUCHT... pff.... ga me lekker nu op het bankje nestelen. Wordt gek van mijn gepieker enzo. Zal morgen wel over gaan. Klinkt dit bekend? Doen dit de hormonen? Iemand tips mbt de naamkeuze? Alles is welkom!
Ik weet niet zeker of het door de hormonene komt, maar ik denk wel dat het ermee te maken heeft. Ik heb het zelf ook, die onzekerheid en heb me er lange tijd gek door laten maken, maar probeer het nu over me heen te laten gaan... Valt niet mee, hè?! Ik denk dat jullie vanzelf wel op dè perfecte naam komen, al is het maar op het allerlaatste moment! Hou je taai en probeer je gedachten te verzetten! 8)
Ik denk idd ook wel dat de hormonen hier een rol in spelen. Hormonen zijn hele leuke dingen....niet dus! Toch proberen je gedachten te verzetten....zegt de meid die zelf gek wordt van de hormonen Over een tijdje kun je de kleine in je armen houden en dan komt alles echt wel op zijn pootjes terecht.
hahaha.. klinkt ook als een ernstige vorm van NESTELDRANG haha.. alles gereedmaken en verzinnen.. Yep, hormonen...
Kan er niets anders van maken dat het je hormonen zijn! Leuk he! dat zwanger zijn af en toe. Je ben af en toe gewoon een labiel tutje. Ik ook hoor, ik kan me op het moment over van alles druk maken en storen en dan komt er een flinke huilbui achteraan en mijn vriendje moet me dan ff troosten en dan voel ik me weer schuldig.... Daarna is alles weer goed hoor! dan ben ik weer helder zeg maar en overzie ik alles weer....snap er af en toe ook niks van hoor! Maar goed het hoort er blijkbaar allemaal bij.
Jullie berichten stellen met wat gerust hoor! Inderdaad, als ik eenmaal heb gehuild enzo dan is het er ook weer uit en kan ik er tegen aan. Maar niet zo héél lang, dan krijg ik mijn volgende moment weer. Jullie ook allemaal succes nog! Liefs.
ach wat die stomme hormonen alemaal met ons doen! bah bah het ene momentben je zo chaggie en zie je het niet meer sitten en het volgende moment is het weer zonneschijn tenminste dat heb ik vind het ook altijd zo ontzettend zielig voor mezelf als ik een huilbui heb en er is niemand om me te troosten! dat vind ik altijd zoooo erg word ik nog weemoediger van hebben jullie dat ook? en soms heb je medelijden met jezelf bah!
Ik herken het gepieker heel erg. Ik denk dat het deels de hormonen is maar ook karakter. Ik ben normaal ook wel een piekeraar en een binnenvetter en in moeilijke tijden speelden die karaktertrekjes mij ook wel parten maar in het gewone dagelijkse leven kon ik ook altijd wel goed relativeren. Sinds ik zwanger ben heb ik echter hele moeilijke perioden gehad, dat ik het ook echt niet meer zag zitten, Ik zal alleen maar bomen op de weg, keek overal tegenop en zag niet in hoe dat goed ging komen. Ik heb eens rond gekeken op internet en het blijkt helemaal niet vreemd te zijn om je zo te voelen tijdens de zwangerschap hoor! Echt niet iedere vrouw zit constant op een roze wolk! Inmiddels gaat het wel wat beter, doordat ik nu meer rust neem en er meer over praat. DAt zou ik jou ook aanraden; probeer erover te praten ipv er in je eentje over te gaan zitten piekeren. En het helpt mij ook altijd wel om te lezen dat veel meiden hier ook van die momenten kennen dat je het niet meer ziet zitten! Veel sterkte!