Pas nu komt het besef dat er wel heel veel is gebeurd de afgelopen 2 1/2 week... 2 1/2 week geleden ging ik voor een reguliere controle naar de verloskundige. De aanloop er naar toe was wat vreemd geweest: het bleek bij de 10 weken echo een tweeliing te zijn geweest, maar 1 vruchtje had het niet gered al bij 6 weken. Dat voelde wel vreemd, maar we hadden 1 kloppend hartje en daar waren we erg blij mee! Daarnaast verklaarde dat het bloedverlies van de afgelopen periode en ik was blij dat dat in ieder geval te plaatsen was. Ik voelde me op en top zwanger, was 15 1/2 week zwanger en vol goede moed samen met mijn zoontje naar de controle. Er spookte nog even door mijn hoofd of ik nog oppas voor hem moest zoeken, maar dat wuifde ik snel weg, we hadden inmiddels al 4 goede echo's gehad dus mijn onzekerheid moest nu maar eens verdwijnen... Tijdens de controle het gewone gesprekje en uiteindelijk op de bank voor het luisteren naar het hartje.... niets te horen..... Dan schiet er al even een brok in je keel, maar denk je nog: ach misschien is het gewoon nog niet goed te vinden. Ik kreeg een echo. Tijdens de echo een prachtig mooi kindje in beeld: zonder hartslag. Dan stort alles even in elkaar.... De achtbaan waarin je dan stapt en zit, is moeilijk te beschrijven. We moesten direct door naar het ziekenhuis en in de auto dacht ik nog: de verloskundige heeft het gewoon niet goed gezien, zometeen zien we gewoon een hartslag en dan kunnen we weer blij naar huis. Helaas bleek het niet zo te zijn. Het kindje was in mijn buik overleden. Voor ons werd al snel duidelijk dat ik er dan ook niet langer dan nodig mee wilde 'rondlopen'. Curetteren was gezien het bloedverlies dat het voor mij zou opleveren niet echt een optie, dus ik moest gewoon bevallen. Om een lang verhaal kort te maken: vandaag precies 2 weken ben ik bevallen, ik was toen precies 16 weken. De ratio overheerst, maar toch.... het was een kindje dat erg welkom was... En nu? Hoe nu verder? We hebben een gezond kind en durf ik een zwangerschap nog wel aan, vooropgesteld dat dat weer zou lukken? Ik wordt op dit moment van links naar rechts geslingerd, soms voel ik me nog gewoon zwanger, soms alleen heel leeg. Andere momenten voel ik me eigenlijk heel 'normaal', om me vervolgens 2 tellen later weer schuldig te voelen omdat ik me even heel goed voelde... Kortom: een vreemd en raar gevoel.... Zo, misschien zitten jullie wel helemaal niet op mijn verhaal te wachten, maar ik heb het toch maar opgeschreven....
Lieve tijger, Gecondoleerd met het verlies van jullie kindje... Je gevoelens en emoties zijn heel herkenbaar voor mij! Ik ben op 5 september bevallen van onze dochter Emma... Ik was toen 20wkn zwanger. Wij hebben er helaas voor moeten kiezen de zwangerschap af te breken vanwege complicaties bij haar, met andere woorden: ze had geen kans in dit leven en dat dort ontzettend veel pijn en oneerlijk is het woord wat nu continue in mijn hoofd zit... Het is zo ontzettend moeilijk allemaal, die achtbaan waar je doorheen moet, het ene moment dat je denkt: ok het gaat wel... En t volgende moment stort je weer helemaal in! Emma is onze eerste, dus wij zijn ouders geworden maar kunnen geen pappa en mamma voor haar zijn! Je twijfels over een nieuwe zwangerschap begrijp ik helemaal... Ik wil graag weer zwanger worden want een kindje dat wel bij ons kan zijn is zo ontzettend gewenst!!! Maar de emotionele achtbaan die daar vast weer van gaat komen... Moeilijk! Heb je nog begeleiding vanuit het ziekenhuis of vanuit de vk-praktijk? Ik denk dat ik Vd week maatschappelijk werk ga bellen... Hopelijk heb je iets aan mijn verhaal... Ik wil je heel veel sterkte wensen! Liefs Karin
He Kaatje 1603, Jij ook gecondoleerd! Fijn om te lezen dat iemand snapt wat me nu bezig houdt! Ik heb op dit moment geen begeleiding vanuit het ziekenhuis of iets dergelijks, eind oktober hebben we een afspraak met de gynaecoloog voor de uitslag van de obductie. (ze kijken of er een oorzaak te vinden is voor het overlijden) Vk-praktijk is nog wel langs geweest en daar kan ik ook nog terecht voor vragen enzo. Manlief zegt dat het goed zou zijn om eens met een professional te gaan praten, baadt het niet, schaadt het niet is zijn motto. Maar ja, waar moet ik het dan over hebben???? Mijn gevoelens kan ik op zich prima verklaren en een plaats geven. Heb het gevoel dat het 'iets' is waar ik 'even' doorheen moet. Moet ik dan bij een vreemde gaan zitten janken? Ik weet het niet, misschien is het ook wel goed en schaadt het inderdaad niet... Weet je, ik heb er gewoon eigenlijk geen zin in, snap je dat gevoel? Ik had nu 18 weken zwanger moeten zijn en me goed moeten voelen en bezig moeten zijn met de leuke dingen, niet met dit.... Ik ben benieuwd of je maatschappelijk werk gaat bellen en of je er wat aan hebt! Zou wel heel fijn zijn toch? Hoe is jouw begeleiding vanuit het zkh of vk-praktijk? Ik snap je opmerking over die emotionele achtbaan helemaal! Bij ons is ook de wens nog niet verdwenen, die is er natuurlijk nog. Maar de onzekerheid.... pfff
Ik heb tot nu toe ook veel gevoel van steun gehad hier op t forum... Helaas zijn we niet alleen in dit... Maar ergens voelt het wel fijn dat je leest dat iemand hetzelfde "ervaart" hoe rot de situatie nu ook is! Ik heb à.s. vrijdag een controle afspraak bij de gyn en half oktober dan waarschijnlijk de uitslagen Vd onderzoeken en obductie. Ik weet dus nog niet zeker of ik de maat schappelijk werkster ga bellen, weet uit het verleden dat het soms prettig kan zijn om met een "vreemde" te praten, iemand die er emotioneel los van staat. Maar dat is ieder voor zich, ik twijfel dus nu ook nog, omdat ik weet waar mijn gevoelens en emoties vandaan komen en ik ook weet dat ik hier doorheen moet... Wellicht dat ik het wel ga doen wanneer het moment van een nieuwe zwangerschap zich aandient, want weet niet wat dt emotioneel gaat doen. Herken je gevoel hoor. Ik tel ook nog gewoon de weken en denk dan: ik zou haar nu gaan voelen en mijn vriend ook... Maar daar probeer ik niet te lang aan vast te houden, ze had een ontwikkelingsafwijking en die was niet weggegaan met 40 weken zwangerschap. Maar toch... Het doet pijn! Maar ook wel fijn om erover te kunnen praten hier op t forum toch? Ook een soort anoniem
ja het is inderdaad wel fijn om hier anoniem je verhaal kwijt te kunnen. op mijn werk krijg ik alle ruimte, dat is wel fijn. Ik ben vorige week weer voorzichtig aan begonnen en dat voelt wel heel erg goed. Hoe is dat bij jou? Ook wel fijn dat je nog een controle afspraak hebt bij de gyn, ik heb dat niet of in ieder geval zie ik hem pas weer eind oktober. Ik zou wel willen weten hoe het met het vloeien enzo zit, dus misschien dat ik de verloskundige nog wel even bel. Wil ook zooooo graag weer in bad, dus hoop dat dat snel weer kan!