Hormonen + vermoeidheid maken huwelijk kapot

Het klinkt eigenlijk een beetje op mij als buitenstaander alsof jij flink last hebt van je hormonen, en je man een beetje oververmoeid begint te raken ervan . Je moet hem niet 's nachts wakker maken als je niet kan slapen hoor, mannen, die trekken dat niet . Beter ga je even internetten of lezen ofzo.
Kennelijk heeft hij wel degelijk interesse in jou en de baby, maar je zegt zelf al; het komt niet bij je aan. En dan raakt je man weer gefrustreerd omdat hij het nooit goed doet. Maar dat doe jij ook weer niet expres, want je zit hormonaal gewoon niet lekker in je vel.
Mijn oplossing (want ik heb ook wat afgejankt en gezeurd soms tijdens mijn zwangerschap ): zeg gewoon letterlijk tegen je man dat het de hormonen zijn, dat je veel van hem houdt, dat je het niet zo meent als je iets onaardigs zegt, etc. Ik weet niet hoe jouw man is, maar die van mij reageerde dan meteen altijd heel begrijpend en zei dat hij dat echt wel wist. Dan moest ik weer janken omdat hij lief was terwijl ik een bitch was, haha .
Ik weet natuurlijk niet hoe het bij jullie allemaal precies zit, maar beter zeg je een keer te vaak tegen iemand dat je van hem houdt dan te weinig, en beter neem je een keer te vaak 'de schuld' van een ruzie op je dan te weinig.
Jij wil je geliefd voelen door je man, maar andersom geldt dat natuurlijk ook!

 

ach meisje toch, weet je wat het is? als je zwanger bent, en ook de tijd daarna, gaat alle aandacht naar jou en de baby en dat wil je natuurlijk ook! Maar je man heeft ook aandacht nodig en niet alleen dmv een potje eten klaar zetten.

Wat ik voor de nacht zou doen, even opschrijven waar je over piekert en daar op een rustig moment op terug komen. Want als je moe bent, ben je allebei geprikkeld en zeg je dingen die je niet meent.

Ga eens een goed gesprek aan met waar je tegen aan loopt, dat jij ook niet happy bent en het begrijpt dat dat moeilijk is voor hem. Zou jij het niet heerlijk vinden om een avondjevuit eten te gaan, zodat je niet hoeft te koken? En ik denk dat je van iets leuks doen samen, heel veel positieve energie krijgt!

ik hoop dat je er wat aan hebt, laat het je huwelijk niet verpesten!

 

Hoi, wat jammer dat je je zo voelt, maar herken wel iets in je verhaal. Ik heb zelf ook last van mijn hormonen en stemmingswisselingen. Wat bij mij helpt, is lijstjes maken waar ik dankbaar voor ben, eerlijk zeggen tegen mijn man als ik een pesthumeur heb. Qua huishouden was ik altijd degene die alles deed, maar dat lukt niet meer. We doen het nu samen, hij heeft beloofd dat hij zou helpen, en ik heb beloofd dat ik er niet meer over zeur. Als ik niet kan slapen of echt moet huilen, dan ga ik op de logeerkamer liggen. Het is niet bevorderlijk voor je relatie als je je man 's nachts wakker maakt als er niet echt iets ergs is. Ik zou het persoonlijk ook niet trekken. Veel sterkte in ieder geval! Probeer ook met anderen te praten in plaats van alleen met je man. Dan houd je het denk ik ook wat gezelliger.

 

Heel herkenbaar en ik denk dat je je niet al te veel zorgen hoeft te maken over je relatie.

Hier zelf de fout gemaakt om vaak in het negatieve te blijven hangen en ook het gevoel gehad te hebben dat mijn man er niet voor me was.

Op een gegeven moment juist bewust gaan kijken naar de positieve signalen van mijn man. En dan heb ik het over een knuffel geven bij thuiskomst enz.

Maar maak je man inderdaad niet wakker, zeker niet als hij de volgende dag moet werken. Ooit de tip gekregen om alles wat je dwars zit als je in bed ligt op te schrijven en op de dag het nog eens bekijken of het echt zo probleem is.

Geef ook aan dat je het vervelend vind dat je zo emotioneel en moe bent, maar dat het echt door de hormonen komt.

Probeer een middenweg te vinden tussen uitstapjes maken en rust nemen. Hier ook heel erg moe geweest tijdens zwangerschap, maar ging bewust af en toe een uurtje de deur uit. Maar sliep vaak op de dag ook een uurtje.

En deed elke dag iets in het huishouden, maar vroeg ook of man af en toe wilde stofzuigen. Dat vond ik zwaar. En soms deed ik de wc even globaal schoonmaken, alleen de pot en vloer.

Maar als ik het zo lees is je man oververmoeid en bij jou komt de aandacht niet meer aan. Zeg dit eerlijk tegen je man en probeer je minder eenzaam te voelen. Dat is moeilijk, dat weet ik.

Succes ermee en het komt vast goed.

 

Nog wat tips die bij mij werkte:
In de ochtend boodschappen doen, dan had ik de meeste energie. Deed 2x per week boodschappen.
Eet makkelijk zoals ovenschotels, eten wat snel klaar is enz.
Kocht vaak diepvriesgroente of gesneden groente.
Halverwege de middag eten al voorbereiden met aardappels schillen en groente snijden.

Hier was man op een gegeven moment ook minder betrokken bij mijn buik en baby. Hij ging wel mee naar de vk, maar voelde ook niet heel vaak. Is voor een man toch anders dan voor een vrouw die de hele dag het kindje voelt.

 

Fijn dat het wat beter gaat. Ik herken je gevoel wel hoor. Vond zelf de dagen erg lang duren door de weeks als je veel thuis zit met een zwangere buik.
Maar straks je je handen vol als je bevallen bent.

Maar zorg voor genoeg rust en afleiding.
En helaas na de bevalling ben je nog niet van je hormoonbuien af. Kan tot 9 maanden na de bevalling duren.
Hier gistermiddag nog ineens een huilbui en kon mijn man niks goed doen. Waren in overleg over de tuin opknappen en ineens was ik het spuugzat en zag ik het even niet meer zitten.
Ben toen maar mijn bed ingekropen en heb nog even wat slaap ingehaald en voelde me daarna beter.
En was er weer met me te praten.

 

Hier hebben ze het ook bij de zwangerschapsgym gezegd, dus man was al voorbereid in dit geval. En ik heb jaren aan de hormonen gezeten om zwanger te worden, dus tijdens de zwangerschap was mijn man er al lang aan gewend.

Maar inderdaad is het voor beide een middenweg te zoeken.
Klinkt als nesteldrang die je hebt.

 

Jammer genoeg herkenbaar.. En dan wordt er zo vaak gezegd geniet van je zwangerschap.. Vraag me echt af wat ze ermee bedoelen. Zal blij zijn als de kleine er is al duurt dan nog best lang. Mijn man is knetterdruk hier in huis en ik kan door bi niet veel, je kan wel raden hoe sfeer hier is. Ik heb behoefte aan geborgenheid en aandacht. Hij is daar te moe voor. Kan wel intussen zuipen met kameraden maar naar mijn wordt niet omgekeken. Hij drinkt en rookt nu meer dan voor de zwangerschap. Komt door de stress zegt ie dan.. Pff..

 

haha eens!

Ik herken dit gelukkig niet van mezelf (zou al gek worden van mezelf) wel ben ik vrij pittig en kan zo ontvlammen maar mijn man herkent het en houd de stelregel van Kluun show aan (nieuwjaarsconference ofzo) MEEWAAIEN/MEEVEREN.

En we zijn eigenlijk nu closer als ooit.

Volgens mij heb je gewoon veel te VEEL tijd om handen ofzo want ik heb geeneens tijd ervoor, dit is je eerste kindje?

Ik vind niet dat je zomaar alles moet afschuiven op je hormonen, je bent ook nog wel verantwoordelijk voor je gedrag natuurlijk dus je mag jezelf ook best even streng toespreken hoor..

 

Hier ook geen roze wolk en een slechte relatie. Nooit wordt er naar mij of de baby omgekeken. Buik wordt niet aangeraakt en kom altijd op de laatste plaats. En inderdaad: zuipen en roken kan wel maar eens mee naar de babywinkel? Laatst tot drie uur in de kroeg gezeten om hem blij te maken, komen thuis en hij gaat alsnog weg want hij heeft nog geen zin om naar bed te gaan. Heb alle spullen zelf uitgezocht en moet iedere cent verdedigen want hij vindt alles onnodig. Vraagt nooit hoe hoe het gaat en als ik hem er op aanspreek is hij moe van het werk en leeft hij niet net als ik een zorgeloos leven vanuit bed (studeer gewoon maar is nooit Goed genoeg). Hij wil een leuk leven en ik of de baby maken daar geen deel vanuit. Hj gaat niet mee naar de verloskundige en laatst op verdenking van zwangerschaps vergiftiging naar het ziekenhuis doorgestuurd, maar hij moest naar de kapper... Daarbij heeft hij een verschrikkelijke slechte dronk en houdt hij mij uit mijn slaap of maakt me wakker naar een avond zuipen. Moet ik eens proberen! Vijftig euro wegzuipen is normaal, maar babyspulletjes moeten zo goedkoop mogelijk. Soms haat ik hem gewoon! Maar gun me kindje een gezinsleven en ben toch afhankelijk van hem want financieel red ik het misschien net aan. Helaas dus geen tips voor jou maar je bent niet de enige die in zon situatie zit dus misschien kunnen we elkaar een beetje steunen?

 

Dit vind ik eigenlijk compleet los staan van een zwangerschap, ik vind het gewoon een eikel maar dat heeft denk ik niet zoveel met de zwangerschap te maken, maar gewoon meer zijn aardje, het zijn in elj geval geen typische zwanger dingen vind ik maar dan zat er al duidelikk iets fouts voordat het zover was (vind ik dan) je hebt duidelijk van te voren nooit duidelijk jullie kijk op het leven gedeeld en je wensen en verwachtingen duidelijk gesteld.

Meneer bovenstaand zou ik echt niet tegen moeten komen want hij had allang in de stront kunnen zakken, die van mij is er amper maar dat komt omdat ie werkt om zijn gezin te onderhouden zodat ik alles kan (en mag) kopen wat ik wil.

 

En dat kan jij daaruit opmaken? Kan dat namelijk wel weerleggen, we hebben hier namelijk zelfs relatiegesprekken over gehad en dit duidelijk naar elkaar uit kunnen spreken. Maar de laatste tijd lijken we elkaar gewoon steeds meer kwijt te raken. Nou werkt hij ook zes dagen per week hoor. Ik weet niet, in het begin was het allemaal anders. Maar nu het eind steeds meer in zicht komt lijkt het eigenlijk alleen meer slechter te worden. Aan de andere kant heeft hij wel de hele kinderkamer gemaakt: om vijf uur naar zijn werk en gelijk uit zijn werk door klussen. Maar helaas naar een paar dagen was het af. Ik demk ergens dat het toch angst is ofzo? Ik weet niet. Ik doe ook dingen fout en dit is mijn kant van het verhaal. Ik neem aan dat hij er zijn redenen voor heeft.

 

nou heb het mijn man laten lezen en die vind het zelfs als een eikel overkomen, dat doe je gewoon niet..

Mijn man werkt iets meer (van 3-4 uur tot 19-22 uur) maar maakt altijd nog steeds tijd vrij, dus het is een bepaalde instelling.

Of hij is toch niet zo blij met de zwangerschap als van te voren gedacht want de dingen die jij opnoemt vind ik echt niet kunnen hoor, dan zit er echt iets flink mis!

Ik vind eigenlijk dat verhaal van TS veel logischer, daar snap ik de man nog eigenlijk (ze hebben allemaal wel eigenaardigheden hoor en wij vrouwen ook) maar die van jou komt enorm ego over en lijkt erop alsof ie alles ontwijkt wat met jou en de zwangerschap te maken heeft.. dus misschien is het idd wel angst maar daar moet je wel samen over praten anders is het straks gedaan.

Deze opmerking van jezelf vind ik al een teken dat het veel te ver is, als je DAT soort dingen zegt en dan begint over financieel dan klinkt dat echt HEEL ERG!

 

Hm ja, daar heb je zeker gelijk in. Ga er eens rustig over nadenken hoe nu verder.