Hej allemaal, Ik ben zwanger (goh haha) en het is me een verhaal... Hopelijk willen jullie de tijd nemen het te lezen en me advies willen geven, wat zouden jullie doen in mijn situatie.. Ik heb altijd pcos gehad. Zwanger worden van mijn zoon ging via de gynaecoloog. Wel bij de eerste ronde clomid was het raak. Dat vonden we al een wonder! Zijn vader en ik zijn al een aantal jaren uit elkaar (nog goede vrienden) En een jaar geleden had ik een nieuwe vriend, dus ik begon met de pil. toen de relatie uitging en ik veel last van bijwerkingen had ben ik gestopt met de pil. Ik ben een tijd onder controle geweest voor baarmoederhalskanker (negatief) maar daar zag de gyn geen symptomen meer van pcos! (misschien door het afvallen!) Het stoppen met de pil ging in overleg en wow. Mijn menstruatie begon! September eind van de maand, oktober eind van de maand, maar november niks. Laatste was op 8 december. En het duurde 1 dag..... 4 maanden geleden leerde ik een man kennen (voelt al veel langer!) We hebben het rustig aan gedaan. Veel bellen en skypen en na een hele tijd pas afgesproken. Ondertussen besefte ik wel dat ik verliefd was geworden. En hij ook! Ik bleef van 18 op 19 december voor het eerst bij hem logeren. De 19de was hij jarig! (Ik ben 30 en hij 36) Op 18 december hebben we voor het eerst seks gehad (veilig) En op 19 december, dus op zijn verjaardag, deden we het onveilig, dom dom dom. We hebben ons laten meeslepen 'in the heat of the moment'. Dat was op maandag. Op dinsdag heb ik toch voor de zekerheid een MAP gehad. We kennen elkaar 4 maanden! En hij woont in Limburg en kan toch niet hier heen (de Achterhoek) verhuizen voor juni! Dus leek ons het beste. De dag erna ben ik bij de huisarts geweest en een verwijzing voor een spiraal gekregen! Dit zou ons geen tweede keer gebeuren! Maar goed, die kon pas geplaatst worden als bleek dat ik niet zwanger was.. Op 31-12 had ik een positieve test in handen. Drie zelfs, kon het niet geloven.. Die ene dag, die ene keer... We hebben overwogen het kindje weg te laten halen (ik hoop dat ik niemand voor het hoofd stoot met deze opmerking!) Maar we merken ook al dat qua gevoel we dat helemaal niet willen. Mijn vriend is zich al aan het inlezen over papa dingen haha. Maar het verstand doet af en toe ook mee.. Wat als... Wat als de relatie geen stand houd (al denk ik wel dat als er iemand 'de ware' voor me is, hij het is!) Wat als er wat mis gaat, wat zullen mn ouders zeggen.. wat als wat als... Het is een verwarrende tijd. Maar ook voorzichtig hoopvol. Ik zal moeten verhuizen, woon nu op een 2 slaapkamer flatje met mijn zoon en hond.. Vertel me.. Ben ik gek dat ik dit kindje wel graag wil? Ondanks dat de toekomst onzeker is.. Zijn het mijn hormonen die nu al de overhand nemen?! Zijn we gek als we hier samen 300% voor gaan? We willen de beste keuze maken, in het belang van het kindje! Bedankt voor het lezen
Dit kindje is meer dan welkom lees ik Gefeliciteerd met deze zwangerschap, en dat er over een maand of 8 maar een wolk van een baby in jullie armen mag liggen. Geniet ervan!
Gefeliciteerd, ondanks dat het een lastige positie is. Volg je hart. Niemand heeft alle garanties. Ik weet uit eigen ervaring dat een vent waar je jarenlang een relatie mee hebt ook zomaar uit het niets op een dag thuis kan komen en zeggen: ik kap ermee. Dus dat je kort bij elkaar bent hoeft helemaal niet te betekenen dat je niet bij elkaar zou kunnen blijven voor de rest van jullie leven. Als dit kindje welkom is en jullie zijn gelukkig met elkaar en kunnen een plan trekken over de opvoeding: go for it.
Gefeliciteerd met je zwangerschap! Ik snap dat het allemaal wat verwarrend is. Ik ben nu zelf zwanger van mijn 1e kindje 30 dec positief getest. Mijn moeder raakte zwanger van mij toen ze mijn vader 2 weken kende, ook zij stond voor dit dilemma ze kwam er met 8 weken achter. Ze stond voor de abortus kliniek en toen bewoog ik voor het eerst. Ze is omgedraaid en hier ben ik. Mijn moeder had nog een verstandelijk beperkte zoon en nu zwanger van een man die ze 2 weken kende. Ondanks dat mijn ouder in mijn 3e levens jaar uit elkaar zijn gegaan ben ik altijd een gelukkig meisje geweest. Mijn moeder heeft nooit spijt gehad van haar keuze om mij te houden en wij zijn 2 handen op 1 buik. Met mijn vader heb ik altijd omgang gehad en goed contact. En ze hebben allebei altijd voor mij gekozen. Ik denk dat je hoe dan ook spijt gaat krijgen als je het weg gaat halen zeker omdat je al weet hoe het is om mama te zijn. Hoe je toekomst ook zal verlopen, dit had zo moeten zijn. Geniet ervan en pak het met 4 handen aan. Kies altijd voor het beste voor je kindje zelfs al is zijn of haar kleine leven nog zo pril.♡
Bedankt voor je bericht. Klink hoopvol! De vader en ik hebben een goed (en lang) gesprek gehad haha. En hij dacht er (gelukkig) hetzelfde over! Veel mensen zullen ons voor gek verklaren maar we gaan ervoor!
Niets aantrekken van andere mensen. Je leeft maar 1 keer en dit is iets waar je wellicht spijt van zal hebben als je luistert naar het oordeel van anderen ipv je eigen gevoel.
Nou inderdaad! Ik merkte dat ik aan het turven was hoeveel mensen vonden dat we ervoor moesten gaan en hoeveel voor abortus. Toen bedacht ik me.. Dat is onzin, dit moet mijn keuze zijn! En dat zat qua gevoel meteen goed! Tuurlijk is er een kans dat we het niet samen redden, maar de kans dat we het wel samen redden is net zo groot. Dus dat excuus voor abortus is onzin.. Ik heb afgewacht wat zijn of haar vader zou willen.. Die vertelde me dat hij het graag wilde. Abortus vond hij verschrikkelijk! Dus ik vertelde hem dat ik die keuze ook had gemaakt! Hij was even bang dat hij mijn keuze had beïnvloed, maar toen ik hem vertelde dat die keuze voor het telefoontje al was gemaakt kwam er een rust en een blijdschap over me (ons eigenlijk) heen! Dus nu genieten en hopen dat de komende 8 weken goed gaan. En de mensen om ons heen, ze kunnen het begrijpen of niet, dat is niet onze zorg