Nou ja dat is het natuurlijk ook gewoon. Ze zijn wie ze zijn, en dat mag ook! Daarom voel ik me extra rot, dat ik dat niet aan kan. Want ik heb het gevoel dat ik dan eigenlijk tegen hun zeg dat ze niet goed genoeg zijn, maar dat is natuurlijk helemaal niet zo. Dat maakt het gewoon heel verdrietig
Ik denk dat de meesten dit gevoel wel herkennen hoor. Jij kent natuurlijk ook niet echt rust, doordat er bij meerderen wat speelt e. Dat gevoel heb ik bij ons soms ook, eigenlijk is er altijd wel iets. Zo moeten alle 3 de kinderen naar de psychiater, krijgen ze alle 3 medicatie, hebben ze therapie, 1tje logo en eigenlijk is dat gewoon te veel met momenten. Ik zeg dat tegen mijn man dan ook: wat een luxe moet het zijn, dit gedoe allemaal niet te hebben en als ik in een dip zit zeg ik dan ook wel eens, waarom kan er bij ons eens niets normaal lopen. Terwijl hoe het loopt bij ons, voor ons normaal is maar toch ... Mijn man en ikzelf geven ons eigen de laatste tijd wel wat schouderklopjes. Want wij doen het gewoon goed en dat moeten we echt blijven inzien. We hebben het eigenlijk heel zwaar met momenten, de kinderen, mijn gezondheid, alle zorgen en toch blijft de boel draaien. Soms niet even soepel maar het blijft draaien en daar mogen we trots op zijn.
Ja dit precies Mijn man kan er niet goed mee omgaan, dus de druk ligt ook vooral bij mij. Dochter kan heel weinig van hem hebben, wat ik ook snap van haar. Het zou het een stuk makkelijker maken als we het echt samen kunnen doen. Die druk die ik voel nekt me zo onderhand. En ik voel me dan ook weer zo schuldig, ze verdient dit niet, ze kan hier niets aan doen.
Geen idee of de mogelijkheid er is maar mijn man heeft omwille van het niet begrijpen een aantal gesprekken bij de psychiater van onze kinderen gehad. Zij heeft op basis van voorbeelden en hem door de ogen van de kinderen laten kijken, echt wel de ogen geopend. Want vroeger was het: waarom doen jullie altijd zo druk en jullie moeten maar leren dat veranderingen geen probleem zijn,.... Echt blind voor de problemen en wat er speelde. Maar nu, als ik zie hoe hij het nu aanpakt, enorm veranderd.
Snap je gevoel goed. Ik heb dar ook met regelmaat. Hoezo heb ik bij zoveel normale dingen hulp nodig? (Leren lopen, leren zindelijk worden, leren fietsen). Maar zij zijn wie ze zijn. En wij zijn ook maar gewoon mensen. Helemaal eens met wat @Neuzeke zegt. We doen het juist supergoed. Maar het is soms gewoon heel zwaar. Zeker voor jullie, waar er zoveel speelt bij meerdere kinderen. Ik heb er maar 1 met autisme. Grote broer heeft dyslexie. Dat geeft aanzienlijk minder gedoe. En momenteel loopt het super. Zoon heeft eindelijk een echt vriendengroepje. Het fietsen gaat vooruit. De zindelijkheid helaas niet. Bijna dagelijks wel een ongelukje (poepbroek). Gelukkig wel altijd thuis. Dan is hij minder op zijn hoede ervoor denk ik.
Knuffel voor jou ook. Kan je man je op een andere manier ondersteunen? Dat hij op de achtergrond meer weg regelt oid?
Ja ik heb het er laatst met hem over gehad, of hij iets meer in huis kan doen, ook omdat ik langer met dochter bezig ben, en hij zit dan vaak te gamen of te Netflixen terwijl hij dan ook zou kunnen opruimen oid. Dus dat gaat nu wel beter. Maar hij zit ook niet helemaal lekker in z'n vel nu, hoge bloeddruk wat ze nu aan het onderzoeken zijn, dus hopelijk van de week meer info daarover (en hopelijk niets ernstigs verder).
Wat zwaar Misschien toch maar wel om en om gaan doen want dit kan je simpelweg gewoon niet volhouden lijkt me Degene met nachtdienst kan naar beneden gaan met hem, of misschien kan degene die geen nachtdienst heeft juist beneden slapen? Dat hebben wij ook gedaan in periodes. 1 van ons sliep beneden voor het geval zoon wakker wordt en naar beneden gaat. Hij kan namelijk ook niet alleen zijn (veiligheidsredenen) en wij werden niet altijd wakker van hem want hij wordt kalmer/rustiger naarmate hij ouder wordt (ietsje dan hoor.. maar genoeg om er niet altijd wakker te worden blijkt, haha) Worden zijn broer en zussen niet wakker van hem? Hier zijn de andere kinderen gek genoeg dus compleet gewend aan zijn geluiden. Ze worden zeer zelden wakker, eigenlijk nooit.
Knuffel meis Ze zijn wie ze zijn inderdaad. En ze zijn goed genoeg zoals ze zijn maar net zoals zij (autisten) soms moeite en zwaarte ervaren met de allistische manier van doen en laten, zo hebben allistische mensen soms moeite en zwaarte met de autistische manier van doen en laten. Doet niets af aan de liefde die we voor elkaar hebben, maar het kost gewoon wel veel energie omdat je constant elkaars frequentie moet oppakken en aanpassen. Voor jou heel veel sterkte! Wat mij helpt is zelf even een paar dagen weg. Ik kan dat ( 'maar' ) eens per jaar, en dan ga ik met een vriendin op vakantie. Zij heeft ook een zorgenkind dus we voelen elkaar. Hopelijk kan mijn zoon in de toekomst ook logeren bij zijn opa en oma, dan wordt het hopelijk vaker per jaar dat ik (en man) er even uit kunnen. Kan jouw dochter uit logeren?
Ik vermoed bij mijzelf misschien ook wel autisme, dus het heel veel rekening houden met een ander en het schakelen, breekt mij net zo goed op Logeren is helaas geen optie meer, vroeger wel, maar nu lukt het al een paar jaar niet meer. Met eindkamp groep 8 zat ik dus in de buurt in een hotel zodat ze daar in de nacht ook kon slapen. Ze had het wel geprobeerd op het kamp te slapen want ze wilde het wel heel graag, maar helaas. Ponykamp (om de hoek van thuis) lukte ook niet. Ze heeft nu ook nergens meer waar ze het zou willen proberen. Zelf weg, zou ik heel graag doen, maar kan ik dan weer niet over mijn hart verkrijgen... maar misschien wel iets om toch serieus te overwegen. Mijn man en ik willen ook een keer eens met z'n tweeën een nachtje weg (zie een ander topic van mij ), is ook een optie om dat binnenkort maar eens te doen (en de kinderen alleen thuis een nachtje).
Vertelde ik gisteren nog dat het zo goed ging. Vandaag zit zoon weer thuis. Geen beweging in te krijgen vanmorgen. Dikke tranen. Zijn emmertje zat zo vol, en hij wist niet hoe hij die leeg kan maken. De trigger was dat de tijgervlokken op waren. Dus hij kon niet eten. Pffff Toen ik school belde dat hij om die reden later zou komen zei ze dat er vanmiddag brandoefening zou zijn (lees: veel chaos en drukte en weinig keren). Toen besloten hem maar helemaal thuis te houden vandaag. Nu nog uitzoeken wat er aan de hand is (tijgervlokken heb ik weer gekocht, maar dat is natuurlijk niet de echte oorzaak)
Kan me helemaal voorstellen dat hij dat zo ziet Ik vind scholen bijvoorbeeld ook veel te vroeg beginnen
Ja bij dochter speelt dat ook heel erg. Ze vindt school al vreselijk nutteloos, en dit jaar moet ze op 1 dag na altijd om 8:30 beginnen... Vorig jaar had ze op maandag pas vanaf 11 uur les, dat was een stuk fijner begin van de week.
Waarschijnlijk net de druppel. Hier zijn de eerste schoolweken na vakanties altijd lastig, dus de emmer loopt al snel over dan. Merk bij dochter (14 jaar) dat ze ook wel echt aan het puberen is nu, tenminste, ik denk dat dat het ook is en niet alleen haar autisme. En ze moet ongesteld worden, merk je aan haar humeur heel duidelijk, en ze heeft er stress om.
Ja, dat zei hij zelf ook. Net een gesprekje met hem gehad. De emmer loopt een beetje vol door drukte op school. Maar gisteravond had hij heel veel frustratie omdat hij geen film mocht kijken 5 minuten voor bedtijd. Daar hadden we inderdaad gedoe over. Nadat we hadden afgesproken dat zaterdagavond filmavond gaat worden was dat (dacht ik) overeen liet hij zich normaal naar bed brengen. Hij gaf ook aan dat het zo druk is in de klas. Denk dat dat hem meer opsteekt dan hij zelf denkt. En ook het hele vriendengroep-gedoe is nieuw voor hem. Elke dag met andere kinderen spelen (bij iemand thuis of online) is best veel ineens. Zeker als dat in het weekend doorgaat. Die speeltijd aan banden leggen vind ik ook best lastig. Hij heeft echt 0 andere interesses waar hij zich zelf langer dan 5 minuten mee bezig kan houden. Dus dat kost 100 % focus van mama of papa en daar loopt mijn emmertje weer van vol. Poeh. Pubertijd zal zeker niet meehelpen idd. En welk deel is dan "puber" en welk deel "autisme"? Maakt eigenlijk ook niks uit. En PMS is voor iedere vrouw al letterlijk k**. Laat staan als je die prikkels niet goed verwerkt krijgt.
Dat kan ik me goed voorstellen dan ja! Over het zelf weggaan : ik vind dat ook heel erg moeilijk! Zou wel super fijn zijn als je meiden een nachtje alleen kunnen/willen zijn! Met 14 en 16 zou het kunnen denk ik. Hoewel het heel erg ligt aan de persoon natuurlijk.
Poeh wat een slaap tijden. Maar als ik het zo lees dan denk ik niet aan slaap problemen maar aan een hele andere ritme. Ik zelf ben wat meer gaan na denken aan tijden. Hier begint de dag vaak toch rond 7 uur goed te starten en maken wij ons klaar voor de dag. En vanaf daar ontbijten wij dan rond 12u en 17 uur eten wij. Dan gaan wij weer rond 10 uur slapen elke dag weer ook met 30 plus graden etc. Andere landen gaan in de zomer modus worden heel vroeg waker gaan vroeg naar school en gaan vroeg naar huis hebben een siësta en bloeien weer op een heel ander die en tijd. Dus ja heeft een kind dan slaap problemen of jij als ouder vind dit. De tijd van slapen en waker zijn als dat in balans is dan is er Eingelijk geen probleem. Maar de wereld draait zoals als die gaat dus ben jij net die 5 % die niet slaapt op (onze) tijden. Moeilijk wel.
Daar geef ik je op zich gelijk in behalve dat onze zoon dit ook in de winter doet. Het maakt voor hem niet uit welk jaargetijde het is. In de vakantie langer op houden zorgde ook niet voor langer doorslapen en ‘s middags naar bed weigerde hij al met 11 maanden
Dan is het wel een probleem. Maar hij heeft hij er last van? Dacht dat dochter met 16 maanden vroeg was om maar 1x te slapen. Maar kan dus nog vroeger. Is dat ook na zoveel dagen.? Dochter kan ook weinig slaap hebben en dan na dag zoveel slaapt ze wel wat langer.