Ik vind het heel erg.... Ik ben helemaal nog niet zo bezig met onze zoon zijn verjaardag die deze week 1 wordt. Bij mijn dochter was ik in de weken voorafgaand superdruk met leuke cadeaus, taart uitkiezen, kleertjes kopen, maar ook heel erg terugdenken aan de tijd dat ze nog in mijn buik zat. Ik heb dat nu helemaal niet en ik voel me daar best wel schuldig over. Het schoot me net ineens te binnen dat ik nog cadeaus moet kopen en ik mag hopen dat ze nog op tijd binnen zijn (heb ze besteld via internet). Op zijn verjaardag zelf ben ik de hele dag aan het werk, terwijl ik bij mijn dochter vrij was (oke... zij was op een vrijdag jarig en dat is al een dag dat ik nooit werk)... Is dit normaal? Ik hou natuurlijk wel heel veel van hem..
Ik herken het niet, maar ik ben dan ook een pinterest moeke als het op verjaardagen aan komt Maar ik heb bv een fotoboek van het eerste jaar van de oudste, maar nog niet van de jongste Daar ben ik weer heel erg slecht in. Want heb verder helemaal geen fotoboeken, alles staat kriskras door elkaar op de pc. Tja, we hebben het druk en het komt allemaal wel en ineens is het tijd voor iets en dan is het even 'oeps' en dan regel je het toch alsnog snel? Ik hoop wel dat de cadeautjes op tijd binnen zijn. Daar zou ik de zenuwen van krijgen. En verder is het een kwestie van mensen uitnodigen, de boel versieren en een leuke taart bij de hema bestellen, toch? Komt goed!
Ik was ook minder bezig met de verjaardag van mijn tweede dan met de eerste, maar ik moet zeggen dat ik sowieso niet zo'n moeder ben die wekenlang internet afspeurt om leuke ideeen op te doen en uitnodigingen stuurt en fotoboeken maakt.
Ik heb pas 1 kindje maar ik kan het me heel goed voorstellen hoor! Ik vind het niet zo vreemd klinken.
Ik heb dat met de cadeautjes. Ik heb uit schuld gevoel extra speelgoed erbij gekocht. Maar wij hebben twee jongens. De kleertjes die worden gekocht worden in eerste instantie uitgezocht voor de oudste. En ik heb hem zo verwend met cadeaus dat het lastig is om voor onze bijna dreumes iets te vinden. Ik voel mij wel eens schuldig dat ik zo veel meer uitzoek voor de oudste. Maar waar ik nu wel erg mee bezig ben is dat ik over 2 weekjes geen baby meer heb. En dat de kans groot is dat dit ook niet meer zal komen. Ik ben minder in feeststemming en wat meer toch een beetje verdrietig dat de tijd zo snel gaat.
Mijn jongste is nog lang niet jarig, maar ik kan me het wel goed voorstellen. Ik merk nu ook dat ik minder met hem 'bezig ben'. Je begrijpt vast wel wat ik bedoel. Er gaat ook nog heel veel aandacht naar de oudste toe. Bij een eerste is alles ook nog echt nieuw. Bij mijn dochter bijvoorbeeld ben ik echt met 4 maanden stipt begonnen met haar eerste fruithapje, terwijl ik nu zoiets heb van: wacht nog maar even.
Het was hier zelfs zo erg dat mijn vader mij appte op de verjaardag van mijn jongste zoon en dat ik ineens dacht: dat is vandaag! Nou hadden we zijn verjaardag al bijna een week daarvoor gevierd, dus voor mijn gevoel was zijn verjaardag al geweest. Nou moet ik eerlijk gezegd ook zeggen dat ik niet zoveel met de datum zelf heb, maar meer met de dag waarop het gevierd wordt. En ik vind een eerste verjaardag ook niet zo bijzonder, omdat ze het nog niet heel bewust meemaken. De verjaardagen erna vind ik veel leuker worden.
Verjaardagen vind ik wel speciaal, voor beide jongens een naamslinger besteld en wil dat voor onze dame straks ook. Maar mijn tweede heeft wel gerecycled speelgoed gekregen de eerste keer. Ik wist echt niets wat hij zou willen, wat we niet al hadden. Ik merkte wel dat mijn oudste mijn beleving erg bepaalde. Het kind zelf snapt natuurlijk nog niks van jarig zijn, maar grote broer maar al te goed. De eerste 2 verjaardagen waren voor grote broer dus ook leuker dan voor de jarige. Dat verwacht ik nu weer te hebben.
Yep, hier ook! En niet alleen de verjaardag is minder speciaal merk ik, maar ook bijvoorbeeld het leren praten van de jongste. Ze begint nu echt snel nieuwe woordjes te zeggen, en ik vind dat ook best leuk, maar bij de oudste was ik er echt he-le-maal enthousiast over dat ie ging leren praten. Nu bij de jongste is dat toch minder. Met alle mijlpalen eigenlijk. Ik voel me er niet schuldig over. Zo is dat nu eenmaal, denk ik dan. Ik houd niet minder van onze jongste, maar het is gewoon minder speciaal dan bij je eerste.
Herkenbaar hoor. Bij de eerste is het voor jou ook de eerste keer. En dat is echt iets bijzonders. Bij de tweede heb je het allemaal al eens meegemaakt. En je bent een stuk drukker met twee natuurlijk. Bij ons komt er ook nog bij dat jongste vlak voor kerst jarig is. Dus dan is het sowieso al druk en hectisch en kan er bijna niemand komen. En vlak voor zijn eerste verjaardag hadden we ook nog eens het vreselijke nieuws gekregen dat mijn vader kanker had. Voor de kinderen maak je er dan een feestje van met ballonnen en taart... Maar zelf waren we vooral blij als het afgelopen was. Maar feit is dat een kind wat 1 wordt nog helemaal geen weet heeft wat er komt. En hoeveel voorbereiding jij doet. En die hangt er al helemaal geen oordeel aan.
hier 1e kindje wat vandaag haar 1e verjaardag viert. Had verwacht dat ik er veel drukker mee zou zijn, alles in de puntjes had georganiseerd etc. Echter vloog de tijd en bedacht ik me ook op het laatste moment dat ik nog van alles moest regelen. Zat nl. nog een vakantie tussen. je hoeft je echt niet schuldig te voelen hoor. ze hebben het zelf toch niet zo in de gaten.