Hallo meiden, tijdens de termijnecho kwamen we er achter dat het hartje van onze kleine frummel niet meer klopte. Ik was 11 weken zwanger. Nu ben ik een week later gecurreteerd en in die week kwam de spontane miskraam al wel op gang maar zette niet door. Nu twee weken verder kan ik het verliezen van ons kindje wel een goed plekje geven denk ik, op de een of andere manier kan ik het rationeel bekijken en heeft het zo moeten zijn. Lichamelijk heb ik ook helemaal geen klachten, ik vloei niet meer. Alleen heb ik zó geen controle over mijn gevoelens en emoties, ik stuiter alle kanten op en ik word er helemaal kriegel van. Normaal gesproken als je even een off day hebt dan weet je dat je de dag erna of twee dagen erna je wel weer goed voelt. Maar ik voel me niet goed. Verdrietig, boos, echt behoorlijk depri, niet de hele dag, maar wel vaak op de dag. Ben al bij de dokter geweest en hij gaf aan dat ik last heb van een hormoon dip. Heb nu wat medicatie gekregen om wat rustiger te worden, want mn hartslag tikt op zn tijd als een dolle. Daarnaast het advies om er wel over te blijven praten, maar waar moet ik het steeds over hebben... Ik vroeg me af of meerdere vrouwen die een miskraam hebben gehad, dit ook hebben ervaren en hoe ze er mee om gegaan zijn. Groetjes Dot
Hoi Dotje, Het gevoel wat je hebt herken ik, ik heb er de afgelopen week erg veel last van gehad. Ik was zelf 7 wkn zwanger, bij mij was het een bbz en operatief eileider verwijderd. Ik voelde me alsof ik in een diep gat zat en overal tussen bungelde. Geen controle over mijn emoties, verdriet, boos en alles wat er bij hoort. Inmiddels keldert mijn hcg waarde en begin me de oude te voelen als voor de zwangerschap. Heeft te maken met je hcg hormonen is mij uitgelegd. Heel veel sterkte
Hallo, Ik herken het maar al te goed.. Bij mij heeft het helaas ook heel lang geduurd. Tis niet niks een miskraam. Al ben je maar 7 weken zwanger of nog korter, je verliest een kindje. Iets wat vaak door anderen niet wordt erkent. Ik vind het knap van je dat je het zo rationeel kan bekijken. Ik kon dat ook wel uitspreken, en ik pepte mezelf er wel mee op, maar mijn gevoel zei wat anders. Ik miste mijn kindje. Was boos op de wereld. Niemand kon mij daarin helpen, want niemand kon begrijpen hoe ik me voelde. Praten doe je dan niet zo gemakkelijk... Ik hoop dat het snel weer beter met je gaat. Zorg goed voor jezelf!
Vlinder1986 hoe lang duurde het gevoel bij jou? Van de week kreeg ik te horen van iemand, dat het pas overgaat als je zelf weer een zwanger bent :S Ik zie erg tegen mn werk op momenteel, ik werk in de gehandicaptenzorg. Na de curretage heb ik me ziekgemeld, en deze week therapeutisch aan het werk. Maar volgende week sta ik er weer alleen voor op de groep en zie er zo tegen op. Aan de ene kant denk ik, ga er nou maar gewoon voor, wie weet gaat het dan weer beter. Maar aan de andere kant pfff lood in mn schoenen als ik er aan denk :S Weet gewoon niet waar ik goed aan doe. Dot
Ooooh, dotje24, het is alsof je mijn verhaal schrijft! Ik herken het allemaal. Bij ons bleek tijdens de termijnecho ons kindje met 11 weken te zijn gestopt met leven. Op 10 februari ben ik met 13w3d zwangerschap gecurretteerd. De dag ervoor verloor ik een flinke plens bloed, maar de miskraam zette helaas niet door. Afgelopen woensdag is het vloeien gestopt en ik had verwacht dat ik eindelijk wat rust zou hebben. Maar ik ben totaal de controle kwijt over mijn emoties en gevoelens. Dit is gewoon verschrikkelijk, voor mezelf maar ook voor de rest van mijn gezin. Ik lees met je mee, want ik weet me er ook geen raad mee. Bah, wat je hormoonhuishouding met je kan doen... Ik hoop trouwens niet dat dit gevoel pas over gaat bij een nieuwe zwangerschap... We (=ik voornamelijk) willen graag een zomerkindje, dus dat zou betekenen dat ik vanaf september pas weer zwanger zou mogen raken. Ik hou me liever vast aan het "regeltje" dat je de tijd dat je zwanger bent ook nodig hebt om te ontzwangeren. De week na de currettage ben ik thuisgebleven. Afgelopen week was het bedrijf gesloten vanwege de carnaval, dus maandag wil ik weer proberen te gaan beginnen. Maar ik zie er wel heel erg tegenop. 't Klinkt misschien heel bot en ondankbaar, maar ik heb echt geen zin in die (goedbedoelde) reacties van collega's. De verloskundige belde me trouwens gisteren nog om te horen hoe het ging/gegaan was. Ik vond dat erg prettig, dat stukje nazorg. Ze drong er wel op aan om goed mijn rust te nemen. Kan je op je werk niet regelen dat er de komende tijd iemand samen met je op de groep staat? Ik heb een kantoorbaan, dus ik kan zo van mijn werkplek, maar als je met mensen werkt, is dat toch een stuk moeilijker. Liefs, Nelly
Hee Nelly, jeetje jij hebt ook een heftige ervaring achter de rug. Goed dat je het allemaal zo onder woorden heb weten te brengen, heb even je topic gelezen. Ik stond er "gelukkig" wel helemaal achter toen ik eenmaal op de OK lag. Daarbij had was echt iedereen ook ontzettend betrokken en lief zowel tijdens de voorbereiding als op de OK en bleven ze ook constant communiceren met hoe ik me voelde en hoe het ging. Daarentegen heb ik helemaal niets meer vernomen van de verloskundige. Een stukje nazorg vanaf hun kant heb ik dan wel een beetje gemist. Hoe zijn de eerste dagen werk weer gegaan? Hier vanaf het weekend alleen gedraaid omdat er nog meer zieken waren, het ging wel redelijk. Nu ben ik twee dagen vrij en de onrust vliegt me weer om de oren... Had ook geen medicatie meer ingenomen, omdat ik het gewoon zonder wil doen. Maar net toch maar een ingenomen, heb nog een lief klein meisje hier thuis die echt recht heeft op een ontspannen mama na alle stress van de afgelopen weken. Denk trouwens ook dat ik mn eisprong weer gevoeld heb, daar kunnen alle hormonen ook van stuiteren denk ik... Nou jij ook sterkte! Hopelijk voelen we ons snel weer de "oude". Liefs Dot!
ook ik herken je gevoel heel goed en wie niet, denk ik zelfs. Het is heel logisch allemaal. Ik heb zeker 1,5 week lang veel gehuild (meerdere keren per dag), het bleef gewoon maar komen. Daarna soms nog, niet elke dag. Tis een weekje rustig geweest en vanaf gister heb ik dat verdrietige gevoel ook weer, waar het ineens vandaan komt weet ik niet. Ik heb gelukkig een paar mensen waar ik het er goed over mee kan hebben, maar soms ook geen behoefte aan. Dan schrijf ik het voor mijzelf allemaal op, dat helpt ook. Ik denk dat het gevoel nooit helemaal weg gaat, maar mij zou een nieuwe zwangerschap helpen in die zin, dat ik dan kan denken: zie je wel alles komt goed. Nu heb ik heel erg de angst: hoelang moeten we nu weer wachten?? En: zou een volgende zwangerschap wel goed gaan. Het zou fijn zijn als ik van die angsten af ben. En dat zal helaas pas zijn als ik opnieuw goed zwanger ben.
Hallo dames, ik ook heb al eerder een miskraam gehad maar heb hier nooit wat van gemerkt. op het moment heb ik drie testen gedaan die allemaal positief waren. de lijntjes waren alleen licht van kleur. Nu bloed ik alleen sinds 2 dagen. het is licht helder rood van kleur. ineens doen mijn borsten geen pijn meer en heb ik een zeurende buikpijn. kent iemand dit?
Ik ben helemaal niet zo lang zwanger geweest, maar ik herken ook je gevoelens. Je bent toch een kindje, een droom, een toekomstbeeld kwijt en dat doet veel pijn. Het is een rouwproces dat echt zijn tijd nodig heeft. Ik voelde me een week na de miskraam lichamelijk wel weer 'op orde', geen bloedverlies, geen pijn meer, geen kwaaltjes. Maar emotioneel was ik nog steeds erg huilerig en moe. Dat heeft nog een dikke week geduurd en toen ging het wel weer. Eerste dagen op mijn werk waren (emotioneel) heel zwaar en vermoeiend. Nu heb ik nog af en toe moeilijke momenten als ik geconfronteerd word met dikke buiken, baby's en andere zwangerschapsdingen. Het is nu ruim 6 weken geleden en over het algemeen voel ik me nu wel redelijk goed. Heb de eerste cyclus, die langer duurde, enorm heftige PMS gehad (tot spugen toe!) en heb nog steeds niet het gevoel dat ik hormonaal weer een beetje 'normaal' ben. Ik denk dat je moet uitgaan van 'ontzwangeren' net zo lang als je zwanger was en dat betekent in jouw geval dat je jezelf echt nog weken de tijd moet gunnen en de emoties ruimte moet laten. Heel veel sterkte en wees niet te streng voor jezelf. Onderschat ook niet wat hormonen allemaal met je lijf kunnen doen, maar ook met je geestelijke gesteldheid.
Ik denk dat je er van uit moet gaan dat het mis is. Zw-testjes kunnen een tijdje positief blijven, zelfs na de miskraam nog, dus dat zegt helemaal niets. Bloedverlies, buikpijn en verdwenen zw-kwaaltjes wijzen op een miskraam. Sterkte!
Dotje24, balen dat je toch je medicatie weer nodig had, maar toch wel fijn dat je erop terug kan vallen. Wat heb je trouwens voorgeschreven gekregen? Zou best kunnen dat je eisprong de boel weer even op stelten zet. En toch wel weer fijn om te merken dat je lichaam weer "werkt". Voor mij scheelt het wel dat de miskraam niet tijdens mijn eerste zwangerschap was. Ik weet dat het gewoon goed kan gaan en heb vertrouwen in mijn lichaam. Dus ik denk niet dat ik opnieuw zwanger "moet" zijn om van deze gevoelens af te komen. Ik ben trouwens nog niet wezen werken sinds de currettage. De afgelopen week slaap ik ontzettend slecht. Ik val maar niet in slaap, terwijl ik hartstikke moe ben. En als ik slaap, schrik ik regelmatig wakker (geen idee waarvan) en duurt het een tijdje voor ik weer in slaap val. Zo zwaar... Van mijn moeder (is ook werkgever) mocht ik ook nog niet komen werken, de schat. Ze heeft me wel moeten overtuigen, maar ik ben blij dat ik nog even thuis zit. Verder heb ik voor aanstaande maandag een afspraak gemaakt bij een praktijk voor o.a. psychodynamische therapie. Pfff... Wat was die drempel hoog. Ik ben benieuwd... 't Zal nog wel even duren voor ik weer de oude ben, want een tijd terug liep ik al met depressieve klachten, die voor mijn gevoel nog net niet helemaal over waren.
Nou het is "fijn" te lezen dat het er allemaal wel bij hoort, heb me met momenten echt radeloos gevoeld. Nu bijna 4 weken na de curretage heb ik zeker nog uitschieters, maar ze stuiteren veel minder als twee weken geleden. We hebben het weekend een beeld gekocht als soort van symbool, abstract: man en vrouw die elkaar omarmen en de vrouw heeft een heel kleine bobbel op haar buik. Hij staat mooi op het dressoir tussen alle foto's van ons gezin. Voelt goed! Nelly,ik kreeg propranolol, volgens de arts een middel die mensen met plankenkoorts ook gebruiken Maar volgens de bijsluiter wordt het ook gebruikt voor mensen met hartfalen. Het verlaagt je bloeddruk en laat je hart rustiger kloppen. Heb alleen voor de zekerheid toch nog een keer de apotheek gebeld, met de vraag of het kwaad kan als ik evt weer zwanger wordt. Ja dus, ik wil deze cyclus nog wel even afwachten maar zijn niet geheel "veilig" geweest dus wil geen risico nemen. Heb ze ook meteen weggelegd en ben eigenlijk wel een beetje geirriteerd op mn huisarts. Volgens hem kon het geen kwaad Fijn dat je nog even thuis kon blijven, met 3 kids en een slechte nachtrust ben je niet helder denk ik met daarbij alles wat je nog meegemaakt hebt. Fijn dat de ruimte er is! En heel goed dat je je aangemeld hebt voor therapie, veel succes! Hopelijk brengt het je wat je nodig hebt.
Hi, zo herkenbaar dit! kreeg direct tranen in me ogen. Zo vreemd om het van een ander te lezen die zich ook zo voelt. Bij mij is het nu 2 weken verder voel me nog moe en verdrietig. Vrijdag curratage gehad. Iedereen heel veel sterkte!!