Hoi dames, Ik begin met een excuus omdat het zo'n lang verhaal is, toch hoop ik dat iemand de moeite wil nemen om het te lezen. Ik ben nu 26 weken zwanger en alles wat op een roze wolk hoort te lijken is hier zeker niet roze. Ik heb een kindje uit een vorige relatie, ik heb haar op jonge leeftijd gekregen. Mijn huidige vriend ken ik anderhalf jaar en hoe rooskleurig het er in het begin ook uit mocht zien niks is minder waar. Hij is al wat ouder en was erg toe aan een kindje. Ik ben vanaf het begin eerlijk geweest dat de kans dat ik ooit nog zwanger zou raken minimaal was door medische historie. Toch bleek ik na een paar maanden zwanger, blij natuurlijk want alles leer goed te zijn. Met de nadruk op leek. Door mijn medische historie heb ik een moeilijke zware zwangerschap, vanaf 17 weken heb ik eigenlijk al rust opgelegd gekregen en sinds een aantal weken complete rust. Ik had stiekem de hoop dat mijn partner mij hierin zou steunen, niet dus. Alles is te veel en elke kleine vraag wordt met een zucht beantwoord. Het huishouden gaat door en ook de zorg voor mijn andere kindje vraagt veel energie. Ik snap best dat hij ook moet werken maar het is niet zo dat hij een mega zware baan heeft. Wanneer ik het aankaart begint hij te zuchten of negeert me gewoon. Als ik al antw krijg is het ''als je je er zo aan ergert dan doe je het zelf toch, ik heb er geen last van''. Ook zijn hele houding is veranderd, hij is chagerijnig, heeft overal commentaar op. Geen medeleven of iets dergelijks. Zijn voornaamste argument is ''ach het is nog maar vier maanden, niet de rest van je leven'' leg je er maar bij neer want je kunt er toch niets aan veranderen.Ik kan tien kaar vragen of hij bijv aub de stofzuiger boven wil zeggen maar hij doet het gewoon niet. dus sleep ik het kreng zelf naar boven zuig de bovenverdieping, verschoon de bedden en vervolgens heb ik niet eens meer de kracht om te douchen omdat ik gewoon gevroken ben. Ik heb vier keer in het ziekenhuis gelegen en hij klaagt over het feit dat hij daar maar 1 bakje koffie heeft gekregen. Mijn familie heeft het met hem gehad en maakt zich zorgen over de situatie maar houden zich gedeisd omdat hij zicht niets door iemand laat vertellen.Wanneer de gyn in het ziekenhuis zegt dat ik naar huis mag maar echt rust moet houden speelt hij de eeuwige onschuld dat hij er op toe zal zien en me zal helpen. Vervolgens in de auto valt het allemaal wel mee en overdrijven die artsen gewoon. Wanneer hij thuis is is mijn andere kindje altijd het mikpunt. Kind kan nog niet normaal thuis komen, is amper door de deur en dan begind het gezeik al....''doe je schoenen uit'' ''zet je fiets achter'' waar kom jij vandaan''. Snauwen snauwen en snauwen. Hij onderneemt nooit iets met het kind. Hij bepaalt de naam van het ongeboren kind, het is immers zijn eerste kind en door mijn lichaam zal hij nooit geen kinderen meer krijgen. Als de oudste ziek is of pijn heeft en naar benden komt, komt hij desnoods uit zn bed om even te zeggen dat hij het belachelijk vindt dat ze beneden is geweest. Hij bepaalt welke eisen er geeist worden rondom de omgang van de oudste met haar vader in een rechtszaak die loopt, wil haar weghouden bij haar vader. Ik ben gewoon uilskuiken dat ik het allemaal maar zo laat maar ik kan het toch niet van hem winnen. Ik ben totaal afhankelijk. Hij heeft altijd iets te zeuren. Moet hij bijv twee keer in de auto stappen omdat ik naar de verloskundige moet en dan na een paar uur vraag of hij naar de winkel wil gaan alstublieft krijg ik het verwijt dat ik beter moet plannen of ik miss achterlijik ben omdat hij nu twee keer de auto moet starten. Ik weet gewoon niet wat te doen. Ik heb al eerder alles alleen moeten doen en ben bang voor mensen in het dorp wanneer ik het weer alleen ga doen, dan heb ik wederom gefaald. Ik ben echt geen dom persoon, heb een goede baan, goede studie afgerond dus daar ligt het niet aan. Het plaatje schetst samen maar het gevoel is alleen.
Jee meid, dit klinkt echt niet goed.... Ik lees ergens op het einde van je verhaal dat je wederom gefaald zult hebben wanneer je besluit het weer alleen te doen. Dat heb je dus zeer zeker niet hoor! Dit is geen gezonde situatie, deze meneer is een enorme egoïst om jou zo te laten doorsukkelen en kan me zomaar voorstellen dat hij straks ook geen vinger uitsteekt wanneer jullie kindje er is. Of hij is alleen geïnteresseerd in hert kindje en laat jou en je eerste kindje gewoon barsten. Dit moet je echt niet willen meid, zoek hulp in je familie, is hij nou helemaal gek geworden! Hier moet je niet willen blijven,jij en je kindjes verdienen een veel betere man en is die er niet dan doen jullie het met z'n 3tjes. Je hebt het al een keer gedaan en dat is gelukt. Tuurlijk zal het soms moeilijk zijn maar dat lijkt me wel te wennen en met hulp van anderen gaat het jou gewoon weer lukken. Zo'n man gaat echt niet wennen en is gewoon een verwend mannetje bah!! En dan druk ik me nog netjes uit..... Meid, kies voor jezelf en je kindjes!!!! Liefs en sterkte
En wat die mensen in het dorp betreft: lekker laten kletsen hoe moeilijk ook. Mensen die over je kletsen en alles beter weten zouden zich diep moeten schamen en zijn geen knip voor de neus waard! Jij wel en je kindjes ook!!! Ik heb ook in een relatie gezeten waarin ik alles deed en liet gebeuren en dat duurde 18 jaar.......neem mij als voorbeeld en laat het bij jou niet zover komen.
hoi mama40 bedankt voor je reactie, en je hebt helemaal gelijk. de stap is alleen zo moeilijk natuurlijk. ik snap gewoon niet dat iemand die in het begin met zoveel verstand en overtuiging over een evenwichtige relatie kon praten ineens zo veranderd. het lijkt wel een heel ander persoon.......vanacht slaap ik maar weer een nachtje op de bank om alles nogmaals te overdenken, alweer. gr
Kan je misschien eens een weekje bij je ouders logeren (met je kind, natuurlijk)? Dan kun je wat uitrusten en de zaken wat makkelijker op een rijtje zetten. En op de bank slapen met 24 weken zwanger... Vind hij dat serieus goed?
Wie weet gaan zijn ogen open wanneer jij een poosje weg gaat? Zo niet meid, hoe rot ook maar dan weet je heel zeker waar je aan toe bent met hem. En idd, op de bank slapen.....kom op zeg.....met 24 weken zwanger? Hoofd omhoog en vechten voor jezelf en de kindjes!!!!
hoi Haha nou of ik op de bank slaap...dat intresseert hem niet hoor. Ik heb weleens gezegd dat ik naar mn ouders zou gaan...niet het idee dat hem dat veel doet ''als jij denkt dat je dat moet doen dan ga je toch,ik ga nergens heen, je weet waar het gat van de deur is''. Ik heb 1 geluk en dat is dat het mijn huis dat alleen op mijn naam staat. Misschien moet ik indd maar eens een paar nachtjes uit logeren gaan...als is het maar voor de rust en dat ik even niet op mn tenen hoef te lopen. Het ergste van alles is...ik durf het bijna niet te zeggen omdat ik me er weleens schuldig om voel en miss dat ik hier wel hele boze reacties op ga krijgen maar ik denk weleens...was ik maar niet zwanger dan was ik al lang bij hem weg geweest. Als ik dan bij zinne ben weet ik dat het onzin is want je houd van zon kleine mensje in je buik. Heb ook weleens gedacht...hoe erg ook..misschien overkomt mn partner wel iets, dan heb ik rust en zijn we vrij en krijg ik ook niet al die wanstaltige meningen van anderen over me heen, miss ben ik dan toch wel een beetje gek aan het worden zoals hij beweert. slaap lekker allemaal. gr
Als het huis op jouw naam staat, dan heb je het volste recht om HEM een week de deur uit te trappen. Als dat hem de ogen niet opent, dan weet ik het ook niet meer
Meid, Deze situatie word van kwaad tot steeds erger. Je partner zou je met respect moeten behandelen en dat doet hij absoluut niet. Ook zoals hij je kindje nu behandeld heeft je kindje niet verdient. Ze hoort aan je partner een leuke stabiele stiefpapa te hebben die haar niet steeds maar lastig vind. Ik snap dat je nu volledig afhankelijk bent van hem, of teminste zo voelt het. Als je deze relatie stopt dan komen de oplossingen vanzelf. Juist als je open bent naar de buitenwereld toe, kunnen de mensen je helpen. Zie het niet als falen, je hebt jezelf en je kindje juist een mooie kans gegeven op een fijne toekomst en helaas is deze partner anders als je dacht. Ik vind het heel sterk dat je niet over je heen laat lopen en je kiest voor jezelf. Dat is het beste voorbeeld wat je als ouder kan geven aan je kids. Ik wil je veel sterkte en kracht toewensen. Wees niet bang, voor alles is een oplossing.
Wat een ellende voor je. Als het huis op jouw naam staat ben je toch niet afhankelijk van hem? Je moet voor jezelf heel goed overdenken wat jij wilt. Wil je verder met hem of niet. Misschien is het goed om ergens te gaan logeren en alles te overdenken en op een rijtje te zetten. Maar dit verdien je in ieder geval niet.
Hoe is het nu met je? Jij bent echt niet gek aan het worden hoor, deze meneer plant gedachten in jouw hoofd en laat je dingen denken die er niet zijn. Ik heb me ook jaren een schuldgevoel laten aanpraten, dacht ook knetter te zijn., Niet in trappen, hij is met een raar spelletje bezig en heeft jou in zijn macht op deze manier. Zoals hierboven geschreven: er lijken misschien veel problemen te ontstaan wanneer je besluit dat het genoeg is maar echt, deze worden stuk voor stuk opgelost als het eenmaal zover is. Ja kan niet alles in een keer overzien maar dat hoeft ook niet. Laat je nog even wat weten? Groetjes
Weg met die man! Brrr.... Beter alleen dan met zo'n man samen te leven! En wat een geluk dat het huis op jouw naam staat. Hoef jij daar niet weg. En wat ook erg voor je andere kindje. Ik heb ook 5 jaar in zo'n relatie gezeten (erg dominante man) En dat was 5 jaar te lang. Heb een dochtertje van 4 jaar (van hem). En ben nu 24 weken zwanger van een donor. En ik ga het lekker alleen doen met hulp van mijn familie indien nodig. Wat de mensen hiervan zeggen doet me niks. Het is mijn leven. En ik ben gelukkig!
Meid wat vreselijk. Bedenk je 1 ding,jij bent nu ongelukkig maar denk je eens in hoe ongelukkig je kinderen worden door samen te leven met zo'n man? Bespaar je zelf en zeker voor je kinderen deze ellende!!! Jij bent de enige die hier iets aan kan veranderen,doe dit dan ook! Hoe de rest van de wereld over je denkt moet je niet interesseren,maar waarschijnlijk zien ze uiteindelijk in dat je de beste keuze maakt. Meid echt waar,kies voor jezelf en dan zeker voor je kinderen! Laat deze man in zijn sop gaar koken en bouw een eigen leven op.
Lieve xxx12, vraag alsjeblieft of je partner vertrekt ipv dat jij weggaat. Als je het niet alleen durft vraag dan of je ouders of iemand anders daar bij wil zijn. Het is jouw huis, hij weet zich niet te gedragen dus hij mag vertrekken. Vervolgens zorg je ervoor dat er iemand voor jou en je dochter komt zorgen. Je moet niet met stofzuigers gaan sjouwen, dat mag je nu niet en je doet jezelf en je baby daarmee tekort. Deze zwangerschap kun je niet meer overdoen! Weten ze in het ziekenhuis/ bij de verloskundige dat je 'vriend' hun adviezen negeert? Misschien moet hij maar even niet mee de volgende keer zodat je daar over kunt praten. Je bent heus niet de eerste vrouw die hiermee zit. Zij kunnen je misschien ook advies geven. Over mensen uit het dorp moet je je even helemaal geen zorgen maken. Er zullen altijd mensen zijn die je veroordelen. Er zullen ook mensen zijn die respect zullen hebben voor je, omdat je voor jezelf en je kinderen kiest.
@TS wat ontzettend naar voor je. Mijn mond valt open bij je verhaal. Je schrijft in je eerste post "Ik ben totaal afhankelijk." Op welke manier dan? Het is je eigen huis, je hebt zelf een goede baan en qua huishouden doet hij geen reet. Wat mis je aan hem als hij er niet meer is. Ik denk dat in een dorp altijd wel iemand wat te roddelen heeft. Zoals de anderen ook al zeggen jij bent meer waard als dit. Je familie vind deze situatie ook niks, dus ik neem aan dat die je steunen als je voor jezelf kiest? Hoezo bepaalt hij de naam van jullie kind, dat is toch iets van je samen. En zoals je het verteld heb ik eigenlijk medelijden met je huidige kindje, het klinkt als geen leuke stiefpapa. Dan is ze beter af met 1 lieve, sterke, moedige mama en een leuk broertje of zusje. En waarom zou jij een paar nachtjes ergens logeren, laat hem lekker een paar nachtjes ergens anders logeren! (het is JOUW huis) Sterkte