Ik weet niet of ik het hier mag plaatsen, maar ligt het aan mij of is een kinderwens en verminderde vruchtbaarheid iets wat je mentaal echt kapot kan maken. Ik merk echt dat ik het gevoel heb dat ik er helemaal alleen voor sta. De mensen die er van af weten kunnen alleen zeggen ‘ach komt wel goed’ of ‘joh niet teveel mee bezig zijn’. Ik weet dat ze het goed bedoelen, maar ze hebben echt geen idee. Mijn vriend probeert me zo goed mogelijk te steunen maar die denkt op de een of andere manier dat ie ‘sterk’ voor ons beide moet blijven en zoekt z’n toevlucht naar z’n vrienden, waardoor ik me nog eenzamer voel. Ene moment gaat het goed en het ander moment ben ik een emotioneel wrok. Herkent iemand zich hier ook in? En zo ja hoe gaan jullie hier mee om? Tips, afleiding.. kan er iig niet met mijn omgeving over praten.
Hoi Emma, wat vervelend dat je je zo voelt. Vanuit mijn omgeving hoorde ik hetzelfde en voelde ik me ook niet gesteund. Ik kon mezelf ook behoorlijk gek maken. Bij het ziekenhuis is vaak wel iemand due gespecialiseerd is en waar je mentale hulp van kan krijgen, dat is dus een tip om daar naar te vragen, want het is niet niks allemaal om mee te dealen. Met name de onzekerheid vond ik killing. Wat ik je ook adviseer is om uit te spreken wat je graag zou willen van je vriend. Ik heb behoefte aan..... Dat weet hij nu ook misschien gewoon niet en hij dealt weer op zijn manier. Sterkte! Hang in there!
Allereerst een hele dikke knuffel! Ik herken het gevoel van eenzaamheid wel. Onze omgeving steunde ons wel op een juiste manier maar toch voelt het soms erg eenzaam. Niemand weet exact wat je voelt en meemaakt. Je moet zelf zien te dealen met alle emoties, of je er nou over kan praten of niet. En dat voelt ontzettend k*t. Momenteel ligt in ons traject de loep op mij. Mijn vriend is onvruchtbaar en alle ‘druk’ ligt nu op mij. En dat breekt mij soms op. We kunnen er samen echt goed over praten en mijn vriend en onze omgeving steunen enorm. Maar toch... allerlei gedachten en gevoelens die je kunnen opbreken. Ga een goed gesprek aan met je partner waarin je uitlegt wat je voelt en waar je behoefte aan hebt. Iedereen dealt op een andere manier met dit soort dingen. Mijn tip voor jou: zoek hulp als je denkt dat je het nodig hebt. Heb ik ook gedaan en het heeft zeker geholpen. De psycholoog vertelde me ook dat het normaal is om deze gevoelens te hebben. Iets waarvan je menselijk instinct altijd dacht dat heel vanzelfsprekend was, gaat niet op de ‘normale’ manier. En dat laat je twijfelen aan alle andere dingen die ook vanzelfsprekend zijn. Geef je gevoelens de ruimte en laat het soms gewoon over je heen komen. Wees lief voor jezelf en wees vooral niet te hard voor jezelf. Je gevoel mag er zijn! Ik heb veel aan bepaalde zienswijzen uit mindfullness. Misschien heb jij er ook wat aan! Hang in there❤️
Ja het kan je mentaal kapot maken , Ik dacht altijd kon iemand me maar vertellen of het ooit lukt want tot dat je je eigen baby in je handen heb leef je in onzekerheid ,En gewoon over blijven praten want mensen zijn het gewent om dingen weg te wuiven maar als jij er echt mee zit en over wil praten dan moet je dat gewoon doen .
Jep. Die opmerkingen zijn ook erg herkenbaar. Waarom kunnen mensen niet gewoon zeggen “goh wat erg”. Zelfs nu er een oorzaak is gevonden en we niet weten of t ooit zal lukken zeggen mensen nog “je moet er niet mee bezig zijn, dan komt het wel goed”. Voel me totaal niet gesteund met zulke reacties.. Zelfs als we het uitleggen en aangeven dat het niet zeker is dat het lukt dan blijven ze dit zeggen. Onze angst en verdriet wordt totaal niet serieus genomen. Dus ja, herkenbaar.
Allereerst ook een hele dikke knuffel! Super vervelend dat jij je zo voelt, alleen helaas ook echt heel herkenbaar.. vooral ook de eenzaamheid. Ik denk dat het de onzekerheid is die dat met je doet. Wat bovenstaande ook staat aangegeven is dat je je gevoelens wel moet uitspreken, mocht je dat in het begin niet met je vriend kunnen, dan met iemand die je wel vertrouwt en waar het goed bij voelt. Ik heb heel weinig aan veel van mijn vriendinnen, vooral nu zij allemaal wel kinderen hebben en in verwachting zijn. Het ergste vind ik de personen die alles gaan vergelijken en succesverhalen gaan vertellen over een traject waar zij zelf niet in zitten maar via via over gehoord hebben.. (gelijke hoogte eventueel met de: 'komt wel goed' of 'laat het los' of 'ga lekker even samen op vakantie') Een enkeling begrijpt het wel en juist daar praat ik heel veel mee en daardoor kan ik ook weer beter communiceren met mijn man. Wat echt heel fijn is. Ik heb nog geen professionele hulp gehad, omdat ik het zo nog ´red´, maar denk daar nog steeds wel over na. Daarnaast juist gewoon de dingen blijven doen die je daarvoor ook deed: film kijken, lezen, sporten, winkelen? Ik noem maar wat dingen.. ik hoop dat je er iets aan hebt!
He meid, herken het zeker hoor! Die opmerkingen doen ook zeer. Hoor ook vaak de succesverhalen via via (via) van ze zijn op vakantie geweest en daarna was het raak! Nou in die (bijna) 4 jaar zijn wij ook al erg vaak op vakantie geweest hoor... Of als je er teveel mee bezig bent dan lukt het ook vaak niet... Hoe kan je er nu niet meer bezig zijn, vooral als het al lang duurt en/of je in een traject zit. Ook gehoord, ja.. als je ouder bent en het hebt 'uitgesteld' vanwege studie/werk/huisje/reizen of wat dan ook, dan 'wil' het soms niet meer. (Toen was ik 29). Die opmerkingen doen zeer. Heb weleens het idee dat alleen mensen die in hetzelfde traject zitten, zoals jullie hier op het forum, het echt begrijpen. In mijn familie/vrienden/kennissenkring is bijna iedereen zomaar zwanger...
He wat ontzettend rot dat je je zo voelt en besef vooral; je mag je ook zo voelen. Laat die gevoelens ook toe. Toen ik eindelijk de doorverwijzing kreeg was ik zo opgelucht! En toen.... De eerste maand in het ziekenhuis was ik echt zo gestresst. Elke echo de onzekerheid: follikel of cyste. Heb 2,5 week lang om de dag het ziekenhuis bezocht. Jemig wat viel mij dat tegen! Die opluchting veranderde in 'is dit het nu???' en dan nog erbij de veel te veel verplichte nummertjes omdat mijn eisprong maar niet kwam pffff. En dan als cadeautje toch weer ongesteld worden. De maanden erop raakte ik meer gewend, maar moest ik mijzelf ineens prikken. Toen dacht ik: elke romantiek is nu echt officieel weg. Werd boos op mijn man omdat hij zuchtte dat hij weer moest presteren terwijl ik mijzelf verdorie moest prikken. Het is gewoon een hoop organisatie en een hoop gedoe en veel onzekerheid. Heb gelukkig voor grote deel hele fijne begripvolle mensen om mij heen, maar tja ook in direct gezin botte horken die zeggen 'je kiest er zelf voor om in dit traject te stappen'. Ja klopt. Maar ik kies er niet voor de reden waarom ik daar loop ... Wat ik elke maand heb gedaan is iets extra's voor mijzelf: massage inplannen, mijzelf verwennen met Rituals of een lekker geurtje. Dat doet mij altijd goed