Wat rot dat je je zo voelt zeg. En verdrietig dat je geen ouders meer hebt. Ik heb zelf geen contact met mijn moeder en sporadisch contact met mijn vader, maar daarentegen wel een fantastische schoonmoeder die mij als haar eigen kind beschouwt. En ze woont ook nog eens om de hoek. Toch herken ik je situatie wel een beetje. Ik ben een aantal jaar geleden naar het dorp verhuisd waar mijn man vandaan komt. In die tijd had ik nog geen kinderen en voelde me ook eenzaam. Ik gaf dit 'saaie dorp' de schuld, maar bij mij was het een depressie. Ik moet zeggen dat ik ook weinig deed om contacten op te doen want wie zat er nu op mij te wachten? Op een gegeven moment kreeg ik een schop onder mijn kont van mijn schoonmoeder en nam ze me mee naar badminton. En nu ken ik daar een hele hoop mensen uit het dorp van. Echte vrienden niet nee, maar kennissen. En contact leggen is makkelijk want een partijtje is twee tegen twee en moet zeggen dat iedereen elkaar hier goed bij betrekt. Nu ben ik zwanger van de derde en zit mijn oudste zoon op school. En via school heb ik toch behoorlijk wat contacten opgedaan. Met moeders van wie de kinderen hier spelen of waar mijn zoon bij speelt. We hebben nummers uitgewisseld en vanochtend dacht ik; hé zal ik X eens vragen of ze met haar zoon en mijn jongens mij wil naar een indoor speeltuin? Dus ik heb haar geappt en we zijn net terug. Was hartstikke gezellig!!! Een beste vriendin heb ik niet in de buurt, maar tegenwoordig wel een grote kennissenkring hier en dat laat je ook stukken minder eenzaam voelen. Voor mij is dit goed zo want ik ben ook iemand die graag op zichzelf is. Mag ik vragen in welke regio je woont? (mag ook via PB) Wat vreselijk dat je zo gepest bent. Echt kinderen/mensen weten niet wat ze een ander aandoen. Veel succes. Ik hoop dat je gauw een maatje in de buurt gevonden hebt!
Ik woon in brabant. Hier in dorp loop ik wel naar het dierenveldje, ga ook eendjes voeren hier in de straat en daar is ook een speeltuintje. Maar krijg steeds meer de balen dat ik alles alleen moet doen. Wat jij zegt dat iemand je op sleeptouw neemt, in jouw geval je schoonmoeder, dat zou ik ook zo graag willen. Dat maakt het zo veel makkelijker. Had ik maar zo iemand. Ik heb weleens mensen gevraagd of ze met mij wilden sporten maar dat wilden ze dan weer niet. De initiatieven neem ik wel maar dat loopt vaak niet goed. Ik heb ook een kennis die ik al 4 keer heb gevraagd om naar een workshop of iets anders te gaan doen. Elke keer kan ze niet. Dat kan echt zo zijn. Maar omdat ze zelf nooit met iets komt, vraag ik het nu ook niet meer.
Jammer. Dat is uit de buurt. Ik woon in het midden van het land, maar anders was ik met alle liefde met je naar een indoor speeltuin o.i.d. gegaan. En ik denk dat er vast meer meiden zijn die er zo over denken.
Wat vervelend dat je je zo eenzaam voelt. Deels herken ik je gevoel wel. Ik heb ook eigenlijk geen vriendinnen, maar gelukkig wel familie. Vooral het moeilijk contact maken herken ik erg. Ik ben hier ook helemaal niet goed in. Weet ook nooit precies wat ik moet zeggen en heb vaak het gevoel dat mensen mij toch niet zo interessant vinden. En inderdaad vaak bij een bepaalde club is iedereen al met elkaar aan het praten of ze kennen elkaar al en dan is het heel moeilijk om er tussen te komen. Oh ik zie nu dat je uit Brabant komt. Dat ligt helaas niet echt in de buurt. Maar je mag me altijd een pb'tje sturen als je wilt. Maar ja dat is natuurlijk wel anders dan echt contact.
Zelf inmiddels 9 jaar geleden verhuisd en ouders op 1,5 uur rijden. Met schoonouders helaas niet het contact dat we zouden willen; zij zijn erg op zichzelf en met zichzelf. Heb alles hier zelf opgebouwd. Inmiddels leuke contacten. Je moet het helaas dan zelf stappen ondernemen!
Je klinkt (sorry) een beetje slachtofferig. Je zegt, had ik maar zo iemand! Maar daar moeten wij allemaal moeite insteken en dan die contacten onderhouden. Ook met ouders enzo komt het niet aanwaaien. Je kunt niks veranderen, behalve jezelf denk dat je dus hulp nog wel moet voortzetten als dat kan. Veel succes, en ik hoop dat je snel een fijne vriendengroep vindt
@Cathelijne Ik heb zelf het idee dat de meeste andere mensen daar geen moeite in hoeven steken. Zie het voorbeeld van de schoonmoeder die schoondochter op sleeptouw neemt. Schoonmoeder is een lieve vrouw, jullie kunnen goed met elkaar overweg. Dat is fijn. Ik ken ook iemand die samen met schoonzus van alles gaat doen. (vrouw van broer). Dan hoef je in mijn ogen niet veel moeite te doen. Broer komt met vrouw en jullie kunnen het goed vinden met elkaar. Dat scheelt enorm. Jullie gaan samen dingen ondernemen en leren zo andere mensen kennen. Iemand hoeft het dan niet alleen te doen, wat ik wel moet elke keer. Het zelf doen, dat staat me tegen. Juist omdat ik veel dingen alleen moet doen, die in mijn ogen veel andere mensen niet alleen hoeven te doen. Ik trek dat niet meer. Ik zou willen dat ik een schoonzus of iemand anders had die met mij samen dingen ging ondernemen. Dat maakt een groot verschil.
Dat werkt natuurlijk niet zo... Dan moet je die mensen wel inlichten dat je je eenzaam voelt .. Ik kan niet ruiken of iemand behoefte heeft aan contact bijvoorbeeld.. Dus als iemand me zegt "joh ik ben eenzaam en zou graag een keer koffie komen drinken" prima, maar dan verwacht ik de eerste paar initiatieven ook wel van die kant.. En vriendschap kost tijd.. Dat gaat niet vanzelf, daar moet je moeite instoppen. En soms betekend dat dat het een tijdje eenzijdig is voor iemand het doorheeft. En je zegt zelf, hoeveel moeite is het om iemand te vragen mee te gaan wandelen of naar de kinderboerderij te gaan.. Gewoon doen dan dus! Je kan niet verwachten als jij thuis zit iemand komt aanbellen van "goh ga je mee" je zal echt zelf naar buiten moeten, praten, kletspraatjes maken.. Vragen of iemand mee gaat wandelen. En ik zou je toch ff over de schaamte heen zetten en nog eens naar de huisarts gaan.. Want heel je verhaal klinkt veel meer dan eenzaamheid (sociaal moeilijk, trauma's van pesten, depressie klachten.. ) en daar kan je echt hulp bij krijgen!
Toch vind ik dat wel een beetje makkelijk gezegd. Ik begrijp je wel, maar bijv. contact met ouders onderhouden is nog niet zo moeilijk. Een leuk contact vinden is lastiger.
Toen wij hier kwamen wonen 6 jaar terug kende ik ook niemand.. Geen familie in de buurt, geen vrienden in de buurt, en had/heb ook geen kinderen.. Heb echt op eigen houtje contact moeten zoeken met mensen, via sport en hobby clubjes. 99% van de contacten bleef oppervlakkig naar kan zeggen dat ik nu toch echt een vriendin via die weg heb gevonden.. Geef niet op en blijven proberen!
In mijn geval is contact met ouders heel moeilijk Ja beetje kort, was spits hier. Even iets uitgebreider: Ik ken het want ik heb het ook gehad. Met niemand meer contact, ook niet met familie. Ik was ook heel eenzaam en depressief. Heb me eerst voor fe de depressie laten behandelen en ben toen in cognitieve gedragstherapie gegaan. Daar heb ik van geleerd dat die ideeën dat alles buiten jezelf ligt (net als bij to denk ik) heel destructief zijn en je nooit verder brengen. Onder begeleiding ben ik steeds stapje verder gegaan en nu heb ik mijn familie en veel vrienden. Dus ik denk dat to moet erkennen dat ze alleen zelf er iets aan kan doen voor ze verder komt. Gedachtes als "waarom zien anderen niet dat.." Zullen haar nooit verder helpen. Maar dat neemt niet weg dat het gevoel van eenzaamheid gewoon k*t is
Ik heb weleens mensen ingelicht maar daar werd niks mee gedaan. Om niet weer afgewezen te worden, durf ik dat nu niet meer aan te geven. Vind het heel erg om afgewezen te worden. Ik heb hier in de buurt niet echt mensen om mee te vragen naar bv kinderboerderij of wandelen. Het aangaan van nieuwe contacten is erg moeilijk omdat ik gepest ben. Ik heb daar al vaak hulp voor gehad, maar dit heeft niet geholpen. Ik heb geen vertrouwen meer in hulp omdat het niet echt geholpen heeft. Ik zit nu wel bij iemand, maar dit is wel het eindstation. Ik ga hierna niet weer iets anders doen. Ik ben een beetje hulpmoe. Ik moet het dan blijkbaar zelf doen, maar dat lukt dus niet en gaat me steeds meer tegen staan. De oorzaak zie ik het pesten dat het aangaan van contacten nu niet makkelijk gaat. Verder heb ik het idee (weet niet of dat klopt) dat als je familie ver weg woont maar je toch goed contact hebt (bv toch contact hebt met elkaar ook al zie je elkaar niet irl) dat je dan wel het gevoel hebt dat je ergens bij hoort. Ik heb dat gevoel niet. Voel me nogal verloren. En geen familie die er voor je kan zijn. Daarnaast geen netwerk ondanks diverse initiatieven. Ik vind dat een gemis.
Oh en heb ook een paar leuke contacten aan zp clubjes overgehouden! Dus dat kan je ook proberen Ik kom trouwens uit Brabant, en ben elke woensdag vrij! Je bent welkom voor een kop koffie met je kindje! PB me maar
Ik snap de angst om afgewezen te worden heel goed, maar als je dat risico niet neemt, word je inderdaad nooit meer afgewezen... maar komt het er op neer dat je ook niks meer doet, toch? Om nieuwe mensen te leren kennen, moet je dingen ondernemen, risico nemen op afwijzing, en dan loop je ook het risico dat iemand je níet afwijst Maar zelfs super veilig vanuit je huis kun je groepjes vinden - of maken! - van mensen uit jouw buurt. Bv via hier! Gewoon eens een oproepje plaatsen, er zijn vast moeders in jouw buurt met kindjes van ongeveer dezelfde leeftijd die dolgraag gezellig een kop koffie willen drinken! Nogmaals; een Beste Vriend ga je niet meteen vinden, maar leuk contact met mensen wél. Hou je dat contact warm, dan worden het misschien wel echte vrienden die je midden in de nacht wakker kan bellen; wie weet! Dus neem juist dat risico wél! Zonder risico sta je stil... Hier Zuid-Limburg, beetje ver denk ik? Maar je bent welkom hoor! Mijn jongste is bijna 2, die is dol op kindjes!
Ik denk eerlijk gezegd dat er niet veel zal veranderen als je zelf geen actie onderneemt. En ja, contacten onderhouden kost moeite. En ja, ik denk ook dat je nog wel eens teleurgesteld zal zijn in mensen. Maar uiteindelijk zullen er ook mensen zijn die steeds weer een beetje meer vertrouwen zullen winnen bij je en waar je meer een band mee kunt opbouwen. Dat kost tijd. Goed dat je ook hulp hebt gezocht. Ik dacht zelf eigenlijk meer aan groepstherapie. Zou dat niks zijn? Je moet meer zelfvertrouwen krijgen en het kan enorm helpen om je ervaringen en gevoelens te delen met mensen die min of meer hetzelfde voelen en meemaken. Zelfvertrouwen heb je ook niet ineens, ook dat moet groeien. En als je kindje straks naar school gaat, dan krijg je weliswaar ook meer contact met andere ouders, maar ook daar moet je dan wel voor uit die schulp kruipen, anders gebeurt er niks. Mensen voelen ook aan dat je ze op afstand houdt, dat je deels onbewust die muur om je heen hebt gebouwd. Je moet echt iets veranderen als je wilt dat mensen door die muur komen; je moet ze toelaten. Sterkte in ieder geval, want ik kan me voorstellen dat je je rot voelt.
Ik heb nogal moeite in groepen. Ik heb meerdere keren groepstherapie gehad maar dat werkt niet. Omdat ik dichtklap. Ik vind het zo jammer dat pesten zo grote gevolgen heeft. Ik heb al zoveel geprobeerd. Helaas werkt het niet goed genoeg. Ik heb dan ook geen vertrouwen meer in hulp. Zie daar het heil niet meer van in. Vooral omdat ik veel dingen gehad heb. Ik snap wel dat mensen zeggen dat je het zelf moet doen. Ik hoop ook dat mensen begrijpen als je telkens initiatieven neemt die je moeilijk vind, en het wordt telkens niets, dat je het dan ook niet meer zoekt. Ik had het graag anders gezien allemaal.
Heel begrijpelijk dat je het graag anders ziet, maar toch is de enige die er iets aan kan veranderen jijzelf. Ik weet ook niet of het met hechtere relaties zo gaat worden zoals je nu voor je ziet: daar moet je ook nog heel veel energie instoppen en dat gaat ook niet vanzelf. Zie het als een goed teken en een hele grote en goede stap dat je wel het initiatief neemt, je blijft niet thuis afwachten. Nu alleen nog iemand tegenkomen waar het mee klikt! Je bent goed bezig, geef het niet op. Soms duurt het gewoon echt heel lang voordat er een intensere en hechtere band met iemand ontstaat. Dat is moeilijk, maar blijf niet hangen in het anders willen zien. Jij kunt dit veranderen en je bent al heel goed op weg.