Ik denk dat je écht beter af bent met ad om uit deze negatieve spiraal te geraken. Je zit vast en tot nu toe heeft er niets geholpen. Voor je helemaal opgeeft ben je het aan je gezin verplicht om dit te proberen. En ik weet spijtig zelf ook hoe moeilijk het is. Maar opgeven is geen optie.
Dit is niet waar hoor. Ik slik zelf een ad uit de oude tca groep. Een aantal nieuwe soorten ad gebruikt maar die werkten niet voldoende. In het depressie protocol wordt meestal gestart met een ssri , werkt deze niet nog een andere en dan wordt er meestal overgestapt op de oudere middelen zoals tryptizol,notrilen en Anafranil . Deze middelen hebben vaak wat meer bijwerkingen maar zijn ook effectiever. Werkt dit allemaal niet goed dan wordt er naar een toevoeging gekeken. Serequel en lithium ( ook oud maar kan erg effectief zijn , wel lastig omdat de dosering heel nauwkeurig komt en je oa. nieren en schildklier moet volgen) Daarna volgen de maoremmer en ect is ook nog een oplossing Je ervaring met Ad op maar een persoon baseren is nogal star. Als je je al tijden zo naar voelt zul je toch op moeten staan voor een weg die je tot nu toe vermijdde. Er zijn zoveel soorten ad en ook zoveel verschillende mensen. En een ad kan je helpen met veranderen, geeft je een steuntje in de rug en is geen wonderbaarlijke oplossing voor alles. Ik ben onlangs met lithium in combinatie met de notrilen die ik al slikte gestart. Vond dit een tijd onbespreekbaar maar toen ik weer in een crisis dreigde te raken, opname weer een optie leek, toch maar de knoop doorgehakt. Ik ben me toen het opeens aansloeg zo'n stuk beter gaan voelen in de zin dat er nog hoop is. Nu wil ik absoluut niet zeggen dat jij aan de ad moet maar gun jezelf de mogelijkheid om je beter te voelen. Ook al betekent dat iets te gaan doen wat je voorheen van je afhield.
Ik ben ook tegen ad in veel gevallen. Maar soms echt noodzakelijk. Maar ik zal iets zeggen wat je misschien niet leuk gaat vinden. Over het hele topic lees ik mijn moeder in al jouw berichten. Dezelfde houding, dezelfde defensieve antwoorden, de schuld bij alles en iedereen leggen behalve zichzelf, de negativiteit, de onrealistische verwachtingen en nog meer. Ik kan heel hard zeggen dat die houding van mijn moeder mijn jeugd beschadigd heeft. Hoewel zij dit nooit zo zal zien, want ze heeft altijd alles geprobeerd maar niks werkt (nee met zo'n houding werkt ook niks, maar dat is dan eigen schuld). Ik kan alleen maar zeggen dat ik oprecht hoop dat je allea, maar dan ook alles aan zal pakken om je houding te veranderen. Om meer plezier in het leven te krijgen. Dat ben je aan je eigen kind verplicht! En ik denk dat in jouw geval het zeer raadzaam is om te beginnen met AD om van daaruit de spiraal naar boven te laten draaien. Ik heb zelf ook geen goede jeugd gehad en niemand van mijn familie close om mij heen. Ben mijn hele jeugd gepest en daarnaast autist. Sociaal contact maken en ovderhouden is erg, maar dan ook echt erg zwaar voor mij. Maar ik sta wel open voor contact. En daardoor zal je altijd ergens contact kunnen leggen met mensen. Er zijn namelijk erg veel mensen die wel de eerste stappen durven te zetten. Maar dan moet je wel uitstralen dat je daarvoor open staat. Ik denk dat er veel te behalen valt met therapie en AD. Mits je uit die rol stapt waarin je alles hebt gedaan, niks werkt en niemand jou begrijpt en je alles als een aanval ziet. Want wat ik hier lees zijn jouw reacties niet realistisch (je ziet alles als aanval ookal is dat niet zo bedoeld) en zijn je verwachtingen echt alles behalve realistisch.
Ik zou dat nog doen. Ik heb veel gedaan. Individuele gesprekken bij ggz/riagg. Ook groepstherapie. Assertiviteitstraining,innerlijk kind therapie, emdr, rettherapie. Faalangstgroepje, sociale vaardigheden groep. Ook rouwverwerkibg en creatieve therapie. Duur is verschillend. Ik vond met de meeste wel een klik. In groepstherapie voelde ik me niet prettig. Ik klapte dicht en kon niet mijn verhaal doen of ergens op reageren. Dat was te moeilijk. Vriend is erg op zichzelf gericht. Is vooral bezig met tv en telefoon. We doen niet vaak leuke dingen. Ik zorg Door de week voor dochter (logisch want ik heb geen werk) en ik weekend is vriend Veel met eigen ding bezig. Ik heb al vaak aangegeven. Dat we in weekend bv ergens heen gaan. Dan weet ik waar het is (heb moeite met autorijden) en kan ik Door de week met dochter gaan. Maar hij stelt altijd uit. Komt vaak niks van. Ik ga niet vaak iets voor mijzelf doen. Ik vind mezelf niet bijzonder voor vriend. Weet even niet wat je nog meer had gevraagd.
Ik had (behalve groepstherapie ) wel het idee dat het hielp. Alleen naar verloop van tijd overheerst toch weer het gevoel alles alleen te moeten doen enz. Ik ben echt tegen ad. Ben opgegroeid met iemand die dat gebruikte. Ben altijd afgekraakt Door die persoon terwijl deze er eigenlijk voor me had moeten zijn. Heb daar last van Nog steeds. Dus echt geen ad voor mij. Heb gezien wat het met iemand kan doen
Zou het kunnen zijn dat jouw moeder ook autistisch is? Iemand opperde hier dat ik misschien autistisch zou zijn. Daarom vraag ik het
Maar je vriend geeft ook niet aan dat hij van je houdt? Dat ie je leuk lief en aantrekkelijk vindt? Pfff, dat klinkt eerlijk gezegd ook niet positief zeg als hij alleen maar met zichzelf bezig is. Hij neemt je dus niet op sleeptouw? Je zoekt een vriendin, iemand die iets leuks met je wilt doen. Ik denk dan, doet je man dat dan niet? Jullie zijn toch vertrouwd met elkaar, dus daar valt veel te winnen. Meid, de keuze is echt aan jou. Begin je met aan jezelf werken of ga je samen werken aan jullie relatie, want daar moet blijkbaar ook iets gebeuren. Doe het voor je kindje!!! Je moet jezelf de moeite waard vinden, dus werk daar aan.
Ik denk dat het afkraken van jou meer in het karakter van diegene zat dan dat het iets met AD gebruik te maken had. Er zijn namelijk veel meer positieve verhalen hierover dan negatieve. Dat lees je ook in dit topic. Je zal alleen wel het juiste middel moeten vinden. Erg jammer dat je zo star blijft in je opvatting hierover aangezien ik denk dat therapie in combinatie met AD een heleboel voor jou zal doen.
Heb ik al heel vaak aangegeven. Ook boos geworden. Dat het ook niet leuk is voor kindje. Dat ik haar graag lief en warm gezin wil geven. Hij geeft mij altijd gelijk maar er verandert niet veel helaas.
Maar je moet het toch ook alleen doen uiteindelijk. Het is jouw traject, jouw proces. Maar even heel confronterend nu: hoe denk jij dat je als persoon nu bent voor jouw dochter. Of belangrijker nog.. In de toekomst. Zeker als het zo blijft? Dan ben je niet een persoon die haar afkraakt misschien, maar wel iemand die 'hangt' in ik heb van alles geprobeerd, maar het lukt niet, anderen moeten mij helpen etc. Is het dan niet zaak, mede voor haar, jezelf gewoon open te stellen voor alle mogelijke vormen van hulp? Zelf zou ik dat wel zien als een vorm van verplichting naar mezelf en haar.. Waarom op basis van 1 ervaring vroeger meteen zeggen nee, terwijl je niet weet wat het voor jou doet? Je hebt namelijk verder al heel veel geprobeerd, wat blijft er dan over? Je hebt vrijwel overal een reden voor om het niet te doen, niet te kunnen, niet te willen, al geprobeerd te hebben etc. Tja, dan blijft het dus zo. En ik denk niet dat je jezelf en haar daar een plezier mee doet. Maar nogmaals dat is een keuze die jij moet maken. Ga je nog een stap richting hulpverlening zetten omdat je het anders wilt zien, of niet? Ga je het zelf kunnen veranderen? Of blijft het zo? Zo zwart-wit is het eigenlijk. Hard misschien, maar ik denk wel vrij realistisch geschetst.
Lijkt mij trouwens ook erg moeilijk als jouw man/vriend zo'n houding heeft, dat maakt het niet makkelijker! Zeker niet, zelfs. Maar dan nog ben jij de baas over jouw leven.. Wat wil je daarmee? Die keuze is aan jou en echt alleen aan jou.
Ik denk niet dat ik naar weer een hulpverlener ga. Ik denk dat het beter is het zelf te doen met kleine stapjes. Niet meteen heel grote dingen gaan doen. Ik blijf wel van mening dat mensen om mij heen best ook aan mij mogen denken en dat je elkaar wel kunt en mag helpen.
Een beetje hard misschien maar iedereen heeft zijn eigen gezin, eigen problemen. Er gaat niemand jou komen redden. Je verwacht te veel van anderen en dat kan alleen tot teleurstelling leiden. Ik denk dat de kern van je probleem is dat je geen ouders hebt waar je kan op terug vallen en waar je ook de fijne dingen mee kan delen. En je hebt het hebben van zo'n ouders geïdealiseerd. Maar ze zijn er niet meer en jij moet nu die rol vervullen voor je eigen kind.... En geluk moet van jezelf komen, van binnenin. En als dat niet zo is mag je 1000 betrokken familieleden hebben maar dat gat in je hart zal blijven. Misschien ben ik helemaal mis want zit zelf ook niet goed in mijn vel. Maar dat gevoel krijg ik er bij. En ik wil je niet kwetsen maar je moet beseffen dat de wereld gewoon heel hard is en je enkel op jezelf en je gezin mag rekenen. Veel succes met alles! Hopelijk vind je dé manier om hier bovenop te komen snel!
Ja ik mis dat inderdaad. Ouders waar je op terug kan vallen en ook fijne dingen mee kan delen. Ik had wel 1 waar ik dat mee had en had er ook een goede band mee. Dat is weg. Om mij heen heeft iedereen nog wel alles. Ik hoor steeds, ik heb met mijn ouders dit en dat gedaan, ben bij ze op bezoek geweest, heb mijn verjaardag gevierd, dagje weggeweest, mijn kindje had het leuk bij opa/oma, mijn vader/moeder heeft dit of dat gedaan. En ik heb dat niet. Mis dat heel erg. Ook het praten over dingen van vroeger bv. De mensen van nu weten echt niets van dingen die we vroeger deden of meemaakten.
Het is ook heel verdrietig als niemand met je over vroeger kan praten, iemand die jou als kind heeft meegemaakt. Mijn vader is vorig jaar volkomen onverwacht overleden en ik loop al tegen zoveel dingen aan die ik nog had willen zeggen of vragen . En ben 43 dus hoe moet dat voor jou dan zijn. Maar niets en niemand kan dat vervangen. Vind het ook erg verdrietig voor je hoe je je relatie beschrijft. Je spreekt jezelf een beetje tegen. Je wilt het nu zelf doen maar aan de andere kant verwacht je ook veel van een ander. Ik hoop echt dat je het lukt om stapjes te maken.
Als ik je verhalen lees, maak ik me grote zorgen om jou, om je relatie maar vooral ook om je kind! Ik heb vanuit mijn professie met exact eenzelfde casus te maken en dit loopt nu via Veilig Thuis richting Jeugdzorg. Er wordt zelfs gepraat over uithuisplaatsing van het kind omdat het kind simpelweg niet krijgt wat hij nodig heeft omdat zijn moeder niet voor zichzelf zorgt en compleet in de slachtofferrol zit. Het lijkt echt precies op jouw verhalen! Ik kan me niet voorstellen dat het bij het consultatiebureau of andere zorgverleners (of buren oid) niet opvalt dat het niet goed gaat met jou en jullie. Echt, pak jezelf bij elkaar, zoek hulp (en sta er voor open!), sta open voor antidepressiva én zorg dat je je taak als opvoeder van je kind mer volle aandacht op kunt pakken. Dit kan zo niet hoor. En onthoud; je kunt een ander niet veranderen, je kunt alleen jezelf veranderen.
Maar ik zorg toch wel voor mezelf en ook voor dochter. Ik vind het vreemd om mij nu van alles aan te praten. Ik mis gewoon mensen om me heen. Dat ik ergens bij hoor. Dat is het vooral. Had ik ouders gehad dan had dat groot verschil uitgemaakt.
Maar zie je niet dat het probleem bij jou zit? Natuurlijk mis je dat maar nu moet jij die rol vervullen voor je dochter. En geloof me, niet alle ouders zijn liefdevol en betrokken. Soms kunnen zij net diegene zijn die je het meest kwetsen. Echt, het moet uit jezelf komen. Je moet leren gelukkig zijn met jezelf en je gezin. Net als ik.