Ik heb zelf wel het idee dat de meeste mensen het niet zelf hoeven doen, maar hulp krijgen/steuntje in rug krijgen van familie ed.Of andere mensen die achter hen staan. Dat is mijn idee ervan dat veel mensen dat wel hebben. Ik mis gewoon iemand die zegt dat ik het toch goed doe allemaal. Die mij aanmoedigt om iets te gaan ondernemen. Dat denk ik dat veel mensen wel zo iemand hebben.
Ik begrijp je heel goed maar als jij niet toch doorzet dan verandert er niets... Omdat wat jij graag wil dat iemand anders er voor jou is en jou ziet er nu nog niet is.. En wat niet aan komt waaien. Ik gun het jou echt van harte en je laat hier niet voor niets van je horen.
Steun misschien wel, maar mijn zusjes/moeder gaan mij niet meenemen ergens heen in de hoop dat ik daar nieuwe vrienden maak. Die ga je dan zeer waarschijnlijk namelijk helemaal niet maken omdat je met hen bent, snap je? Zeker als je moeite hebt contacten aan te gaan snap ik wel dat het vertrouwder is dit met anderen te doen die je wel kent, maar in mijn ervaring maakt het het dan juist alleen maar lastiger. Daarom doelde ik er ook op dat je het wat idealiseert als je met kennissen/familie ergens heen gaat, dat je dan wel nieuwe vrienden gaat maken. Natuurlijk moet je dat zeker doen, want je vindt het fijn. Maar het is echt niet zo dat alles dan in ene makkelijker is of anders.
Ik denk dat heel veel mensen dat niet hebben hoor, ik heb dat iig niet meer op die manier gehad sinds ik uit huis ging op m'n 17de. Mijn ouders en zus gaan echt niet zeggen;'Goh, ga eens wat ondernemen!' Dat is mijn eigen verantwoordelijkheid... mijn man steunt me natuurlijk in wat ik doe, maar ook hij gaat m'n handje niet vasthouden hoor... Uiteindelijk moet iedereen het zelf doen, staar je niet blind op hoe jij het idealiter zou zien...
Ik moet zeggen dat ik het hier wel mee eens ben, aan je reacties te zien lijkt het ook alsof je vooral excuses zoekt voor alle tips die hier al zijn gegeven. Ik snap best dat je wil dat er iemand is die jou op sleeptouw neemt, maar zo werkt het gewoon niet, je zal echt zelf die stap moeten zetten. Kun je dat niet, dan zoek je hulp daarvoor. Maar wanneer je dan ook aangeeft dat je daar ook geen vertrouwen in hebt, dan gaat het op een gegeven moment gewoon ophouden. Je bent echt zelf verantwoordelijk voor je (sociale) leven, en zolang je dat zelf niet kunt/wilt erkennen zal de situatie ook niet veranderen. Je wou dat het anders was, dat snap ik. Maar dat is het gewoon niet, dus dan zorg je er zelf voor dat het wel anders word. Klinkt hard, sorry, maar zo zit het leven eenmaal in elkaar, en daar moeten we allemaal mee (leren) omgaan.
Ik denk wel dat de meesten wat steun en advies meegekregen hebben van thuis. Ook het 'mee kijken' naar de sociale contacten. Er is heel veel dat je van je ouders op kunt pikken zonder het zelf door te hebben.
Ik mis een beetje je vriend in dit verhaal. Onderneem je ook geen activiteiten met hem? Of met zn drietjes (jij, je vriend, je dochter)? Heeft je vriend vrienden/kennissen? Wellicht dat je via hem toch wat meer "onder de mensen" kan komen? Wat vindt hij van deze situatie? Steunt hij je? Helpt hij je? Ik begrijp uit jouw verhaal/reacties dat er een hoop is gebeurd in jouw verleden wat ertoe leidt dat jij nogal struggles hebt om mensen te vertrouwen. Dat snap ik heel goed. Je zegt ook meerdere malen dat je het zó graag anders wilt zien. Maar probeer daar dan toch ook echt zelf (nog meer) aan te werken. Van proberen kun je het leren! En probeer niet mensen te vinden om jou "op sleeptouw" te nemen. Daag jezelf uit en neem jezelf op sleeptouw. Geniet van je dochter. Ik weet zeker dat je dochter je zó dankbaar zal zijn als jij lekker dingen met haar gaat ondernemen. Begin klein (stuk fietsen/wandelen) en breidt het steeds verder uit, op plekken waar je steeds meer onder de mensen zult komen. Heel veel succes! Goed dat je je verhaal hier doet.
Het lijkt me ook vreselijk moeilijk zonder familie en met een pestverleden. Wat verdrietig om je zo eenzaam te voelen. Het zou mooi zijn als je ziet dat die iemand, die zegt dat je het goed doet en jou aanmoedigt dat je dat zelf mag zijn. Het beeld wat je schetst is niet realistisch. Want als volwassene kan je niet leven op wat een ander van jou vindt of wat hij of zij over jou zegt. Het gaat om je eigen verhaal. Om wat jij belangrijk vindt in het leven, over waar je blij van wordt. Wie ben jij en wat wil jij? En ja: Dan horen teleurstellingen, pijn en verdriet bij het leven. Want dat is leven: De moed hebben om weer op te staan als je valt. Wat gun jij je jezelf? En hoe ga je dat bereiken?
Oh en je zegt dat je wel contact hebt met twee mensen, kennen zij dan niet ook weer meer mensen? Gewoon eens zeggen tegen ze dat je graag eens wat meer mensen zou leren kennen, kun je misschien bv eens met hun + hun kennissen/vrienden gaan lunchen ofzo? Dan is het ook niet volledig vreemd voor jou.
Wat rot dat jij je eenzaam voelt en wat goed dat je het hier iig meld. Wat mij vooral opvalt in je antwoorden is dat je vaak benoemd dat je er geen vertrouwen meer in hebt, dat je te moe bent om weer alle opties na te gaan... Maar echt.. daar begint het mee. Je zal er toch echt op zn minst er weer een beetje in moeten geloven. Want als jij opgeeft met initiatieven nemen, dan geef je ook echt op. Val 9 keer, sta 10 keer op. Ik weet zeker dat er mensen zijn die gebaat zijn met jou als goede kennis/vriendin. En zoals al eerder is geschreven, een bezoekje naar de huisarts zou ook geen kwaad kunnen. Ook al ben je hulp moe en is het voorgaande keren niet gelukt, misschien lukt het de volgende keer wel.
Behalve mijn partner heb ik ook niet echt iemand die mij zo'n steuntje in de rug geeft hoor. Ik denk dat je vooral vertrouwen moet gaan krijgen in het aangaan van sociale contacten. Ga bijv. met mooi weer naar de speeltuin en klets er met iemand over koetjes en kalfjes. Wanneer je dit soort dingen vaker doet zal je zien dat het je steeds gemakkelijker af gaat en dat je steeds meer (zelf) vertrouwen krijgt in het aangaan van sociale contacten. Bedenk aan het einde van de dag wat er allemaal goed gegaan is: ipv 'ik moest weer alleen naar de speeltuin" iets van "ik heb er toch maar mooi met 2 memsen gesproken". Het is echt een drempel waar je overheen moet, er moet een knop om. Anders blijf je in hetzelfde circeltje rond draaien. Sterkte! Je kan het!
Ik bedoel niet het duwtje. Maar de vaardigheden die veelal vanzelfsprekend ervaren worden. Ongeschreven sociale regels etc. Regels die (in mijn ervaring) minder worden gezien door mensen die makkelijker het mikpunt worden. Maar ook verder inzicht in wie je energie moet steken en wie niet. Verder ken ik ts niet. Dus kan ik niet helemaal goed inschatten waar de knelpunten liggen. Dus ik schrijf het maar vanuit wat ik ervaar.
rietje, ik denk dat dit ook een beetje is wat ik bedoel. Voor mijzelf kan ik alleen zeggen dat door het pesten ik niet de vaardigheden heb opgebouwd die je normaal hoort op te bouwen. Daar mis je dan iets in. Door vervelende omstandigheden heb ik nooit echt mensen gehad die achter mij stonden. (op 1 na die helaas is weggevallen). Ik heb het altijd al veelal alleen moeten doen. Nu ik ouder word is het normaal dingen alleen te doen. Maar omdat ik als kind al veel dingen alleen moest doen heb ik nu juist de behoefte dat er iemand voor mij is. Iemand die mij op sleeptouw neemt. Ook al is dit misschien niet gebruikelijk. Het zou mij zoveel rust en plezier geven. Het idee dat ik er ook toe doe. Dat er iemand is die bij me betrokken is, die achter me staat. Zodat ik vanuit die basis zelf steeds meer ga doen. Maar ik mis die basis nog steeds. Ik heb echt de hulp opgegeven. Naar de huisarts ga ik hier niet meer voor. Ik heb al zoveel hulp gehad. Ik zie er het heil niet meer in. Het enige wat ik zou willen is lieve mensen om me heen die aan me denken, waar ik ook bij hoor. Die achter je staan en je stimuleren en positief over je zijn. Dat hoort je basis te zijn, maar dat heb ik niet gehad.
Hulp is er vooral om om te leren gaan met wat er 'gebeurd is'. Maar na wat ik allemaal mee heb gemaakt. En ook gesprekken erover. Heb ik in het heden meer problemen met wat er niet gebeurd is. Natuurlijk vergeet je de afwijzingen, het negeren en het treiteren niet. Maar dat ik zoveel makkelijker aan te kunnen met een basis. Ik noem het dan eigenlijk ook altijd alsof er een fundering ontbreekt en je bezig bent de rest van het huis op te knappen ofzo. Ik heb meerdere therapieën gehad om om te gaan met het verleden. En ook om om te gaan met vervelende gevoelens. Maar ik mis daarin toch wel heel erg van hoe bouw je het nu dan verder op. Daarbij loop ik zelf nog tegen een extra punt aan en dat is dat ik heel erg snel overprikkeld raak. Aanwezig zijn in drukte of in een groep overdondert me. Het zuigt mijn energie heel snel weg. En dan vallen er al een hoop opties af.