eenzaamheid

Wat vervelend dat je je zo ongelukkig voelt. Jij bent echter de enige die er iets aan kan veranderen, vooral ook omdat het voor een groot deel een gevoelskwestie is. Je voelt je alleen, zoekt iemand die er voor je is, maar daarvoor zul je iemand toe moeten laten en dat vind je lastig/kun/durf je niet.

Er zijn twee dingen die ik zeker weet: 1. van niets doen wordt het in ieder geval niet beter en 2. het gras aan de overkant lijkt altijd groener.

Bedenk dus wat je wil en wat je daar voor wil doen (en wat niet) en doe dat. (Het niet doen is ook een keuze.) Kijk daarbij niet naar wat anderen volgens jou allemaal wel hebben en jij niet, want je weet nooit of het klopt en of het het totale plaatje is.

 

(En nu niet meteen denken dat ik wel bergen vrienden heb ed en dus makkelijk praten heb; de tuin is hier betegeld. )

 

Ik begrijp jou en Cat2 maar al te goed (hebben ook wel eens pb contact gehad TO en ik) omdat ik een soortgelijke achtergrond heb voor zover ik kan nagaan. Geen familie hebben, echt helemaal 0,0 op een (hele) jonge leeftijd en óók geen hartsvriendinnen op wie je kan bouwen is ontzettend pijnlijk en zwaar, een loden last die je dagelijks met je meedraagt. Groot onzichtbaar verdriet omdat 99,9 % van de mensen om je heen (gelukkig!) geen idee heeft hoe het is, de ballen er van snappen en dus ook geen echte steun kunnen bieden. De meeste mensen in de wereld hebben nou eenmaal wel iets van familie, als is het maar één lieve zus, moeder, tante of whatever. Dat kan net dat enorm grote verschil maken.

Ik krijg nog bijna wekelijks wel de meest pijnlijke, ongevoelige opmerkingen zelfs van 'vriendinnen' die van mijn situatie afweten maar gewoon echt geen idee hebben hoe het is en dus hoe kwetsend hun uitlatingen zijn. Opmerkingen zoals 'ik heb dit en dat met mijn moeder vandaag gedaan wat is het toch een lieverd' of 'zonder mijn lieve zusje zou ik gek worden' of 'ik ben zó blij met al mijn neefjes en nichtjes die overgekomen zijn, wat is familie toch geweldig'. En nog wel veel erger, maar dat zal ik maar even niet noemen hier. 😏

Maar goed, ik heb tig jaar therapie gehad (na ook nog eens een helse jeugd gehad te hebben) en moest ik als jong volwassene ook vanaf het begin af aan mijn hele fundament opbouwen, mijn hele 'ik' ontdekken en wie ik nou werkelijk was. Dat heeft mij op en aan twintig jaar gekost en nog is het geen gesloten boek maar gaat het nu wel goed met mij emotioneel en ben ik ook maatschappelijk zeer goed terecht gekomen na heel veel bloed, zweet en tranen. 😅

Dankzij de goede therapieën die ik heb gehad (zowel groeps-als individueel) heb ik wel een zinvol leven kunnen opbouwen dus en ben ik in staat geweest een aantal zeer dierbare vriendinnen te ontmoeten die nu als familie voor mij zijn en heb ik verder ook nog massa's kennissen en zakelijke contacten met wie ik graag omga. Dus er is echt nog hoop lieve TS maar je kunt niet opgeven en je moet lak hebben aan wat je huisarts eventueel wel of niet zal vinden, hij staat niet in jouw schoenen. We hebben het hier over zwaar trauma, jong je ouders verliezen en verder ook geen steunend netwerk hebben (je partner speelt hier toch weer een andere rol in) is het moeilijkste wat je als mens kan meemaken en doorheen moet. 😓 Alleen je kind verliezen staat nog bovenaan die lijst.

Ik zou dan ook in jouw geval echt van je ha eisen dat je (weer) een doorverwijzing krijgt naar een goede hulpverlener met wie het echt klikt. Dit laatste is echt heel belangrijk anders werkt de therapie niet, gewoon blijven zoeken totdat je iemand hebt gevonden die je begrijpt maar ook de goede kant op kan sturen met zachte hand. Vaak is het niet leuk hoor, je krijgt ook dingen te horen die pijnlijk zijn en je op je eigen gebreken en zwaktes wijzen. En soms loop je weer een tijdje vast, maar ik heb in het verleden twee psychotherapeuten gehad die precies wisten hoe ze mij moesten steunen, maar ook aanpakken en verder helpen. Dit heeft mij letterlijk van de dood gered. Mocht je je niet prettig voelen bij je huisarts, probeer je in te schrijven bij een andere huisarts.

Nu ik alweer vele jaren (ben niet zo piep meer) die basis dus heb, werk ik nu regelmatig met twee verschillende fantastische 'coaches/therapeuten' die mijn wijze sparring partners zijn en mij telkens weer vernieuwde inzichten geven als ik weer neig vast te zitten of in een melancholische periode terecht kom. Dus zoals hierboven opgemerkt wordt, het is wèl mogelijk om ook goede hulp en begeleiding te vinden om je verder te helpen als de eerste belangrijke stenen eenmaal gelegd zijn. Maar dat vereist dan weer een andere insteek en andere soort therapie vaak.

Echter nee, helemaal 'over' zal het nooit gaan, dat heb ik inmiddels geaccepteerd. Dat laatste is een heel belangrijk proces, want je vast blijven klampen aan iets wat nooit zal zijn (familie hebben in dit geval) vreet energie en is totaal niet constructief. Maar zoals gezegd het leven is absoluut de moeite waard geworden voor mij en ik heb nu de kans om mijn prachtige (pleeg)kinderen de liefde en fijne jeugd te geven die ik zelf nooit heb gehad. Doe het voor je dochtertje Cat2 als je het (nu nog) niet voor jezelf kan opbrengen! Je wilt later echt niet het verwijt van haar krijgen dat je er emotioneel niet echt voor haar was en ze geen leuke herinneringen aan haar kindertijd heeft gehad. Dat zal háár toekomst ook tekenen en zit zij over twintig jaar ook bij een psych. Je moet de cirkel nu doorbreken en de verantwoordelijkheid voor jezelf én je meisje nemen! Heel veel sterkte lieverd, je kan het! 😘💪🏻💪🏻

 

Jee wat ontzettend lastig zeg. Ik heb het hele topic doorgelezen.
Enige wat ik me nog afvroeg is, heb je niet een hobby of iets wat je erg interesseert? Daar kun je iets mee he.
Ik zelf maak bijvoorbeeld muziek en zit in een orkest. Elke repetitie drinken we nog gezellig wat met elkaar. Dat is hartstikke gezellig.
Voorheen bleef ik eigenlijk nooit na de repetitie, want ik was een beetje onzeker en had dan zoiets van: tja wie zit er nou te wachten op mij haha. Maar nu blijf ik dus wel en ik heb altijd wel 1 of meerdere mensen waarmee ik sta te kletsen.
Ik merk dat je sneller aansluiting maakt wanneer je echt oprechte interesse in een ander toont. Probeer het uit.
Misschien is babyzwemmen of peutergym iets om met je dochter te gaan doen.
Ik heb ook 2,5 jaar met m'n jongste zoontje gezwommen. Alle moeders kende ik uiteindelijk goed. Heel gezellig om een praatje mee te maken. Wellicht kun je daar ook iemand tegen komen waarmee het heel goed klikt. Uiteindelijk zijn dat ook allemaal moeders van jonge kinderen.
Ik denk dat je jezelf toch moet dwingen om dingen te blijven ondernemen, anders glij je helemaal weg en zit je straks alleen nog maar binnen. Probeer je dochter een goed voorbeeld te geven. Dus rug recht en gaan! Je kunt het!

 

TS, ik heb jouw hele topic gelezen. Wat rot dat je je zo alleen voelt en zo'n moeilijke jeugd hebt gehad.

In praktisch opzicht heb je al enkele tips gehad om netwerken op te bouwen vanuit de contacten die je al hebt, via en met jouw dochter (speeltuin, over tijdje peuterspeelzaal, baby/peuter zwemmen etc.), en hobby's uitoefenen waardoor je ook anderen ontmoet. Het klopt, dit moet je zelf ondernemen, maar het is ook de beste manier om persoonlijk in contact te komen. Met een ander erbij ben je al 'bezet'.

Dan een tweede wat mij opvalt aan jouw berichten:
Je spreekt zoveel over alleen zijn, alles alleen doen. Ik ben bang dat jouw denkwijze (ongetwijfeld door jouw verleden) je hierin negatiever doet zijn dan de werkelijkheid is. Je bent niet echt alleen, je bent gezegend met een partner en lieve kleine meid! En daarnaast op zoek naar middelen en mogelijkheden om jouw sociale leven te verrijken. Ook dat is heel belangrijk, maar het is zo zonde als jouw beeld nu zo 'alleen' is.

Ik vind het naar dat jouw ervaring met hulpverlening tot nu toe onvoldoende is gebleken. Maar ik zou niet stoppen met ook daar te proberen om meer basisvaardigheden op te doen om contacten te krijgen en onderhouden. En tevens jouw gedachten en beeldvorming van jezelf, anderen en jouw eigen situatie anders te sturen.

Je bent niet alleen een vrouw die vroeger gepest is en zich nu eenzaam voelt, je bent ook een vrouw die ondanks een moeilijke jeugd, zich staande heeft gehouden en een leven heeft opgebouwd met partner en samen een mooi kindje hebben gemaakt. En nu wil werken aan haar sociale kring vergroten en hopelijk ook aan zelfbeeld en andere basisvaardigheden om haar leven rijker te maken.

Dus, schop onder je kont: naar de huisarts, maak gebruik van het aanbod in dit topic, en onderneem dingen. Alleen, en samen met dochter en/of partner!

 

Ik denk wel dat bij TS beiden speelt. Ze voelt zich eenzaam, maar geeft ook keer op keer aan dat ze veel alleen moet doen en dat niet wil. Nu denk ik wel dat het ene het andere 'veroorzaakt', in de zin van dat als je je eenzaam en alleen voelt, je daar ook in een groep last van hebt, terwijl je dus feitelijk niet alleen bent. Het is geen objectief iets, wat het ook zo lastig maakt om het te veranderen. De oplossing ligt, denk ik, dus ook niet alleen in dingen samen met anderen doen, maar meer in de gedachtengang en de gevoelens die daarbij horen. (Dit is geen reactie op wat jij schrijft verder...meer nog als toevoeging aan mijn vorige post.)

 

Precies, dat begrijp ik hoor. En dat is het deel waarvan ik zeg 'het gaat nooit helemaal over'....ja er blijft altijd wel wat knagen en een gevoel van leegte die ook de meest geweldig lieve partner en schatten van kinderen niet kunnen 'opvullen'.

En inderdaad kan en wil ik ook maar tot op zekere hoogte met mijn man hierover praten, want ook al heeft hij ook geen geweldige jeugd gehad, dit is té extreem en moeilijk voor hem om mee te dealen en dan praat ik ook liever met een professional van mij af die mij verder kan coachen. Maar het is zoals het is en het verleden kan ik niet veranderen. Ik kan de omstandigheden niet veranderen, ik kan andere mensen niet veranderen....ik kan slechts mijzelf veranderen en hoe ik met de zaken omga. Binnen dat kader probeer ik toch het positieve van alles in te zien en dacht ik 9/10 keer wanneer ik vroeger bvb bij de psych zat wat fijn dat er tenminste iemand is die het begrijpt en mij verder kan helpen (ook al wordt die persoon er idd voor betaald) en mij handvaten kan geven om tzt beter met die eenzaamheid om te gaan.

En dat is dus wonderwel gelukt, maar was een enorm lang en zwaar proces dat zal ik niet ontkennen. En ja die prikkelgevoeligheid speelt mij helaas ook parten, maar ook dat is hanteerbaar geworden dmv van allerlei soorten therapieën. Waarschijnlijk lijkt het voor jullie nu een onoverkomelijk hoge berg en zakt de moed je al in de schoenen wanneer je denkt aan nóg meer hulpverlening en allerlei obstakels op de weg. En waarschijnlijk zijn jullie gewoon doodmoe en er helemaal klaar mee. Ik ken het gevoel maar al te goed. Maar doorgaan is m.i. de enige optie, doen wat je kan om het beste uit jezelf en je leven te halen zolang je nog op deze aardkloot bent. Kleine stapjes voorwaarts en blij zijn met de kleine overwinningen. Want de mooiste momenten zullen nog komen geloof ikzelf altijd!

 

Ik ben in 2005 verhuist naar het dorp waar mijn man vandaan komt. (60km verder) vanuit de randstad naar een klein hecht dorp. Daar heb ik zelf mn contacten opgebouwd terwijl ik in een andere plaats werkte.
4jaar geleden zijn we weer verhuist naar Ede en moesten we allebei nieuwe contacten aangaan omdat je nu eenmaal niet ff bij de kennissen in het dorp naar binnen kan wandelen met het risico dat het niet uitkomt. (Heel makkelijk in een klein dorp. Schikt het niet wandel je naar de volgende of ga je weer naar huis)
Ik ben juist hier gaan werken om contacten te krijgen (ook al voelde ik me daar niet helemaal op mn plek)
Ik ben vaak op dezelfde tijden naar dezelfde dingen gegaan. Dus bv op vrijdagmiddag rond 14.00 Naarden kinderboerderij. Je zal raar staan te kijken als je ziet hoeveel mensen dat ook doen. Mensen zijn gewoonte dieren.
Mijn dochter ging toen net naar school dus ik bracht en haalde mn dochter altijd als ik niet hoefde te werken ondanks dat we tegen over school wonen. Puur voorneemt contact. Na een tijdje was ik jarig en ik had wat contact met een moeder en onze Kids konden goed met elkaar. Ik heb haar toen uitgenodigd voor mijn verjaardag. Toen nodigde zij mij ook weer uit en leerde ik via haar ook wereld mensen kennen.
Nu heb ik op eigenlijk zo'n zelfde manier een vriendschap opgebouwd met de moeder van de beste vriendin van mn dochter.

Zo zie je dat ik het ook (net als vele anderen) zelf heb moeten doen. En veel zelfvertrouwen heb ik niet. Na een pnd en een burn out vind ik het ook nog steeds lastig om contacten te maken en te onderhouden. Ik heb niet heel veel mensen bij wie ik een bakkie ga doen of mee op stap ga, maar wat ik heb is goed en als er meer bij komt prima en anders maak ik wel een praatje met de buuf of met de moeders op het schoolplein.

Jij bent degene die het uiteindelijk moet doen. Als je vooruit wil met de fiets zal je toch zelf moeten trappen anders blijf je staan. (Als een Android het doet gaat die vooruit en jij nog niet)

Heel veel sterkte iig

 

Ik lees de opmerking dat je er wel wat voor moet doen in een grotere post, met een hoop uitleg en begrip er om heen. Dingen komen je in het leven nu eenmaal niet aanwaaien en het leven bestaat, helaas, niet alleen uit mooie momenten, het leven (en daarmee ook dingen als sociale contacten) is continu hard werken. Maar als je er doorheen zit, dan zakt de moed om het nog te proberen je soms in de schoenen. Hopelijk vind je ergens nog wat nieuwe moed, voor jezelf, maar ook voor je partner en vooral ook voor je dochter!

 

Ook ik heb een niet al te fijne en zeer onstabiele jeugd gehad en een aantal therapeuten versleten voordat ik eindelijk begin dit jaar iemand trof met wie ik een klik had. Voordien wel wat dingen verbeterd, maar nooit het gevoel gehad dat ik grip op mijn leven heb (voor zover dat geen illusie is, maar dan heb ik het dus idd over dingen als contact zoeken, je gezondheid voor zover mogelijk verbeteren etc.). Na een lood- en loodzware EMDR-therapie heb ik nu een basis terug, wat ik echt nooit had gedacht. Mijn motivatie om tóch te blijven zoeken naar iemand die me écht kon helpen zijn mijn kinderen geweest. Ik wil hen niet opzadelen met mijn trauma's en verdriet. Dat is natuurlijk niet helemaal te voorkomen, maar ik voel nu echt dat ik losser ben van mijn verleden en dat ik dus zuiverder kan reageren op van alles en dat vind ik goud waard. Ik kan eindelijk trots op mezelf zijn als ik iets heb bereikt wat voor een ander misschien niet zoveel voorstelt. Waar ik vaak aan dacht was: je kunt doorgaan of je kunt het opgeven, meer keuzes zijn er niet. En opgeven was mijn eer te na.

 

Ik zat nog te denken, iemand schreef het in het topic geloof ik ook al, maar wie weet is het een idee: ik weet dat ze hier in de regio een soort maatjesproject hebben voor mensen die eenzaam zijn. Vrijwilligers die met mensen dingen ondernemen, zodat ze er weer uit komen en dingen doen ed. Misschien is er bij jou in de buurt ook wel zo iets? Ik begrijp heel goed dat dat niet je ideaal plaatje is, maar het kan wel een opstapje zijn. Je hoeft dan niet alleen ergens anders naar toe, maar kunt met iemand samen. En wie weet wat daar dan weer uit volgt. Misschien klikt het echt goed met degene met wie je wat onderneemt of wie weet kom je doordat je doordat je met die persoon ergens naar toe gaat wel andere interessante mensen tegen (en dan praat het misschien makkelijker omdat je niet alleen bent). En wie weet wat er dan kan groeien aan contacten. (Dit is natuurlijk de praktische insteek, hopelijk ontstaat er daardoor dan wat ruimte om het gevoelsmatige te laten groeien.)

 

Toch vind ik dit een opmerking waarbij je in de slachtofferrol kruipt.
Gezien jouw verleden snap ik hoe eenzaam je boekt en hoeveel behoefte je hebt om contacten te hebben. Tegelijk vind ik jouw beeld niet realistisch.

Als je iets gaat ondernemen dan is het niet realistisch dat je direct eerste keer contacten krijgt. het begint met aantal keer gesprekje aan gaan en later eens wat afspreken. Betreft de buurt bbq. Heel goed dat je geweest bent. Je zegt dat andere mensen niet naar je toe kwamen voor gesprekje, maar ben jij wel op hun afgestapt?

Doet niet af dat jij je zo voelt en het erg moeilijk voor je is. Maar je blijft in een vicieuze cirkel draaien op deze manier. Dan ga je volgende keer maar niet meer, maar dan weet je zeker dat je geen contacten op doet.

 

Maar je moet er toch hoe dan ook iets voor doen? Dat is niet kwetsend bedoeld! Niemand zegt dat jij niks hebt ondernomen, maar zelf zeg je dat je met de meeste initiatieven gestopt bent omdat ze niks opleveren; toch komt een vriendschap niet ineens aanwaaien, je moet mensen zien en spreken om zo'n contact op tr bouwen... en nog moeilijker; je moet je écht open stellen om zo'n vertrouwensband op te bouwen.

Een buurt bbq is voor jou misschien niet de juiste plek, maar ook daar is er zijn natuurlijk niet 'genoeg', wachten tot iemand je aanspreekt gaat niet werken, zeker op een buurt-bbq waar veel anderen elkaar misschien wel kennen... Spreek zélf mensen aan, begin een gesprekje...

Maar ik begrijp dat deze stappen voor jou heel groot zijn, dus ik adviseer je echt om hier weer hulp voor te zoeken. Groepstherapie zou helemaal top zijn!